Corka chce rzucic szkole. - Netkobiety.pl

Czy znasz swoją córkę, wiesz jakich ma znajomych i co lubi robić? Zwierza ci się czy raczej jest wycofana. Skoro klasa jej nie dokucza a tylko ma problem z ilością nauki to może trzeba zamówić korepetycje , może wtedy poczuje się pewniej.
Czy wybór nauki w liceum to był jej wybór czy twój?

Może skoro sobie nie radzi, warto przenieść córkę do innej szkoły typu zawodówka o dostosowanym dla niej zawodzie?

W wielu liceach poziom jest wysoki nie wszystkie dzieci dają rade wytrzymać natłok nauki, znajomy mojego brata tak właśnie musiał w drugiej klasie liceum zmienić szkołę.
Wyszło mu to na dobre, poszedł do technikum teraz po studiach pracuje w banku.
Uświadom córkę że teraz tak młoda osoba ma małe szanse na pełen etat ,bezrobocie jest duże. Powiedz jej że musi pracowac legalnie by miec kiedyś wypracowane lata na emeryturę.

Wydaje mi się że do 18 lat jest teraz obowiązek nauki. A jaką pracę znajdzie bez szkoły? Niech pomyśli o przyszlosci bez matury ciężko będzie jej się utrzymać bo zawsze znajdą kogoś lepszego. Teraz na rynku pracy rządzi pracodawca i na pewno musiałaby zmieniać prace kilkakrotnie. Liceum jeszcze nie jest tragedią, w technikum jest gorzej bo oprócz maturalnych przedmiotów mamy i zawodowe a z tego też egzaminy.
Może wybrala zły kierunek? Może warto pomyśleć nad zmianą szkoły. Jesli jest problem z rówieśnikami to warto porozmawiać z jakimś psychologiem albo zmienić otoczenie

Wlasnie wrocilam z corka od lekarza,ktory w porozumieniu z jej psychologiem stwierdzil u niej depresje.Powiem szczerze,ze jestem zalamna,zaczelo sie od niecheci do szkoly,potem wyszlo ,ze ma trudnosci z komunikowaniem sie z dziewczynkami w klasie ,a teraz to.Wiem ,ze teraz nie moge jej spuscic z oczu,co jest rownoznaczne z tym ,ze nie pojedzie do Polski,tym bardziej, po rozmowie z psychologiem o tym ,teraz z lekarzem ona sama mowi ,ze sama nie wie co ma teraz robic.
Nie moge dziecka wyslac w takim stanie do Polski.Bedzie brala leki,chodzila  do psychologa i zobaczymy co potem.

chloe2 napisał/a:

Wydaje mi się że do 18 lat jest teraz obowiązek nauki. A jaką pracę znajdzie bez szkoły? Niech pomyśli o przyszlosci bez matury ciężko będzie jej się utrzymać bo zawsze znajdą kogoś lepszego. Teraz na rynku pracy rządzi pracodawca i na pewno musiałaby zmieniać prace kilkakrotnie. Liceum jeszcze nie jest tragedią, w technikum jest gorzej bo oprócz maturalnych przedmiotów mamy i zawodowe a z tego też egzaminy.
Może wybrala zły kierunek? Może warto pomyśleć nad zmianą szkoły. Jesli jest problem z rówieśnikami to warto porozmawiać z jakimś psychologiem albo zmienić otoczenie

Masz rację

Obowiązek nauki istnieje do 18 roku życia i ciąży on NA RODZICU. Ona nie może sama "rzucić" szkoły, to rodzic musi za nią "zabrać papiery". I na Tobie ciąży obowiązek jeszcze przez rok, jeśli nie będziesz go wypełniać, możesz liczyć na grzywnę w trybie egzekucji administracyjnej

Zielona75 napisał/a:

Wlasnie wrocilam z corka od lekarza,ktory w porozumieniu z jej psychologiem stwierdzil u niej depresje.Powiem szczerze,ze jestem zalamna,zaczelo sie od niecheci do szkoly,potem wyszlo ,ze ma trudnosci z komunikowaniem sie z dziewczynkami w klasie ,a teraz to.Wiem ,ze teraz nie moge jej spuscic z oczu,co jest rownoznaczne z tym ,ze nie pojedzie do Polski,tym bardziej, po rozmowie z psychologiem o tym ,teraz z lekarzem ona sama mowi ,ze sama nie wie co ma teraz robic.
Nie moge dziecka wyslac w takim stanie do Polski.Bedzie brala leki,chodzila  do psychologa i zobaczymy co potem.

kobieto DAJ DZIEWCZYNIE ODDYCHAC,to juz dorosla kobieta,w UK mozna podejmowac prace od 16 tego roku życia i nie widzę w tym nic negatywnego ,czesto to lepszy wybor niż zmuszanie do nauki tych co uczyc sie nie chcą to raz
dwa to jeśli dziewczyna nie odnalazla sie tam to pozwol jej żyć gdzie chce,mi UK jako kraj do życia tez sie nie podobal,
jestescie tam juz kilka lat wiec jeśli mloda miałaby sie zaaklimatyzowac to juz by to zrobiła,nie kazdy nadaje sie ,,na export,,jak widać,
to ze lekarz stwierdzil u niej depresje hmmm,nie wypowiem sie na temat umiejętności angielskich lekarzy bo musialabym używać nieparlamentarnych slów...
tak w ogóle to termin depresja jest obecnie mocno nadużywany,wystarczy ze ktoś ma obniżony nastrój czy przechodzi chwilowo trochę gorszy okres w życiu to juz depresja,czasem trzeba WSŁUCHAC SIE W SIEBIE CZY KOGOS BLISKIEGO TROCHE BARDZIEJ ZAMIADT ŁADOWAC KILOGRAMY ANTYDEPRESANTOW

majkaszpilka napisał/a:

A mnie się wydaje,że na wyspach obowiązek szkolny trwa do 16 roku życia.

No ale mogę się mylić oczywiście.
Zgadzam się z Iceni.

Do 16 roku jest obowiazek szkoly,ale do 18-stego za wszystko odpowiadaja rodzice

Ona i tak obleje rok w tym stanie zdrowia. Możliwe że nie ma więzi uczuciowych ani w domu ani w grupie rówieśników. To jest najczęstszą przyczyną załamania. Nawet jakby straciła rok, i w tym czasie przemyślała pewne rzeczy i dostała wsparcie, to i tak jest lepiej niż gdyby podjęła jakąś nieodwracalną decyzję że ma dość szkoły. To może być chwilowe załamanie.

Rodzice mają dzieci jak zabawki. One mają uczyć się na polecenie i za to dostają jedzenie. Nie każdy potrafi tak żyć.

Trzeba więcej z nią rozmawiać po przyjacielsku, pytać o jej zdanie. Przenieść do szkoły gdzie wszyscy mówią tylko po polsku.

Zielona, mam takie pytania - czy Ty wykonujesz pracę dzięki zdobytemu wykształceniu czy też pomimo? Czy nadal rozmawiając z córką nazywasz jej pomysły niedorzecznymi? Czy wiesz jaki obecnie ma pomysł na siebie córka i czy rozważałaś z nią kwestie realizacji tych pomysłów - typu jaka praca zamiast szkoły, czy ona sama szukała, gdzie by chciała pracować, jak jako osoba pracująca będzie partycypowała w kosztach utrzymania, jeżeli powrót to do jakiej miejscowości, na kogo z rodziny mogłaby tam liczyć, czy chciałaby byś z nią wróciła, itp? Czy rok przerwy od nauki to były dla was problem? Czy jak uznasz, że córka jest w tak złym stanie, że będzie wymagała całodobowej opieki, kontroli, będziesz w stanie jej to dać?

Przeczytałam i zaniemówiłam ...
zadam ci jedno pytanie, nie musisz odpowiadać na forum:
chciałabyś mieć taką matkę, jaką ty jesteś dla swojej córki ?

Zielona75 napisał/a:

MrSpock napisał/a:

Ta polska szkoła raz w tygodniu ma być elementem leczenia. W tym czasie ona nauczy się trochę uczyć samodzielnie, jak na studiach zaocznych, plus rozmowy z psychologiem. Nawet jak rok straci, ważne żeby odzyskała wiarę w siebie. Po roku radziłbym ją odesłać do Polski bo już będzie pełnoletnia. Niech skorzysta z doświadczeń samodzielnej nauki i w Polsce skończy wtedy szkołę i pójdzie na studia.

Nie wiemy dokładnie co jej jest. Kilka rzeczy może być połączonych. Zła sytuacja w domu, niechęć do życia poza Polską, chwilowe załamanie.

Mój kolega z klasy tak nie lubił nauki że nie zaliczył żadnego przedmiotu i wyrzucili go ze szkoły. Poszedł do innej, skończył ją. Po kilku latach dowiedziałem się że skończył studia.

W koncu ktos napisal cos, co ma sens.Pozdrawiam.

Ależ każdy Ci to napisał - że córka powinna chodzić do Polskiej szkoły do ukończenia pełnoletności, a potem wrócić do Polski, jeśli dalej będzie tego chciała.

Zielon75 napisał/a:

A ja mam pytanie do Ciebie ,czy Ty w wieku 17-stu lat wiedzialas co masz ze soba zrobic,bo niestety nie kazdy jest dotkniety tym blogoslawienstwem ,ze juz od przedszkola wie co bedzie robil przez reszte swojego zycia.

Ja wiedziałam. I znam wiele młodych osób, które też wiedzą. Twoja córka wie, tylko Ty nie słuchasz.
Nie złość się, tylko poczytaj, co piszą obiektywnie forumowicze.
Twoja córka nie robi Ci na złość, po prostu nie może się odnaleźć w kraju, w którym mieszkacie.
Rozumiem ją, bo byłam w b. podobnej sytuacji, którą zresztą opisałam wcześniej.
I skończyło się na powrocie do Polski na stałe.

Zielona75 napisał/a:

Cyngli napisał/a:

Ależ każdy Ci to napisał - że córka powinna chodzić do Polskiej szkoły do ukończenia pełnoletności, a potem wrócić do Polski, jeśli dalej będzie tego chciała.

Ja wiedziałam. I znam wiele młodych osób, które też wiedzą. Twoja córka wie, tylko Ty nie słuchasz.
Nie złość się, tylko poczytaj, co piszą obiektywnie forumowicze.
Twoja córka nie robi Ci na złość, po prostu nie może się odnaleźć w kraju, w którym mieszkacie.
Rozumiem ją, bo byłam w b. podobnej sytuacji, którą zresztą opisałam wcześniej.
I skończyło się na powrocie do Polski na stałe.

I mam rozumiec ,ze rzucilas szkole tak jak chce zrobic moja corka i wrocilas do Polski.

Rzuciłam studia. Byłam starsza od Twojej córki.

Cyngli napisał/a:

Zielona75 napisał/a:

I mam rozumiec ,ze rzucilas szkole tak jak chce zrobic moja corka i wrocilas do Polski.

Rzuciłam studia. Byłam starsza od Twojej córki.

Wiec nie porownuj swojej sytuacji do sytuacji w jakiej jest moja corka i nie pisz mi prosze ,ze to jedno i to samo rzucic studia,a zakonczyc swoja edukacje na podstawowce.

Zielona75 napisał/a:

Cyngli napisał/a:

Rzuciłam studia. Byłam starsza od Twojej córki.

Wiec nie porownuj swojej sytuacji do sytuacji w jakiej jest moja corka i nie pisz mi prosze ,ze to jedno i to samo rzucic studia,a zakonczyc swoja edukacje na podstawowce.

Po raz kolejny piszesz (sorry za dosadność) bzdury. Jaka podstawówka w wieku 17 lat?  W wieku 17 lat to twoja córka powinna mieć ukończone Secondary School z wgzaminem GCSE, a teraz przygotowywać do matury (A-level). A akurat to może sobie zrobić i zdać na wiele sposobów - i w Polsce i w UK.

Czyli co?
Kochasz córkę, ale nie na tyle, żeby dla niej wrócić do Polski, co pomogłoby jej wyleczyć się z depresji?
Jej problemy to fanaberie i nie będziesz ich traktowała poważnie, a przynajmniej nie na tyle, żeby poświęcać w ich imieniu Twoje życie w Anglii?
Wiesz, jej decyzja o rzuceniu szkoły to wcale nie jest Wasz najważniejszy problem.

Zielona75 napisał/a:

Czarna Kotka napisał/a:

Czyli co?
Kochasz córkę, ale nie na tyle, żeby dla niej wrócić do Polski, co pomogłoby jej wyleczyć się z depresji?
Jej problemy to fanaberie i nie będziesz ich traktowała poważnie, a przynajmniej nie na tyle, żeby poświęcać w ich imieniu Twoje życie w Anglii?
Wiesz, jej decyzja o rzuceniu szkoły to wcale nie jest Wasz najważniejszy problem.

Tak kocham moja corke i dlatego siedze tutaj ,pracuje praktycznie od rana do wieczora ,zeby kupic mieszkanie w Polsce ,poniewaz jesli teraz wroce to wyladuje pod mostem z moja corka,a takiego zycia  nie chce dla swojego dziecka.

Czy powiedziałaś to córce?

Zielona, wiedziałam, ale zmieniłam przed samą maturą i nie żałuję. Jedna z moich córek ma 17 lat, multum emocji i brak planów, za to dużo energii do doświadczania i testowania wytrzymałości szkoły i mojej cierpliwości. Metodą prób i błędów staram się z nią ten czas przejść, kocham ją i lubię, wierzę w nią, życia za nią nie przeżyję, czas dokonywania za nią wyborów minął. Określanie jej pomysłów jako niedorzeczne zamykałby mi drogę do niej. Póki nie podejmuje kroków zagrażających jej życiu i zdrowiu, odpuściłam ingerencję władczą. Lepsze efekty przynosi u nas rozmowa z uważnym wysłuchaniem pomysłu, pokazaniem konsekwencji wyboru, omówieniem detali tegoż wyboru niż przedstawianie jej mojego pomysłu jako jedynie dopuszczalnego. I im bardziej jej odpuszczam tym więcej się zastanawia. Ale to moje dziecko i nasze relacje. Twoja może potrzebuje "wymuszenia". Najstarsza moja córka do pewnego czasu takiego wymuszenia się ode mnie domagała a mi to dawało komfort prowadzenia dziecka. Prowadzenie odsuwało od niej naukę dokonywania wyborów i radzenia sobie z niepowodzeniami (bo ...kazałaś mi) a mnie wprowadzało w niezdrowy stan nie odcinania pępowiny. Ech, nie ma jednej dobrej metody, to proces i to nie bezbłędny. Zielona znasz swoje dziecko najlepiej, obserwujesz jej reakcje, rozważ czy nie warto odpuścić i dać jej prawa wyboru. Spotkałam się ostatnio z dziewczynami z liceum i ta najsłabsza, która do matury z nami nie przystąpiła, skończyła studia, napisała doktorat, pracuje naukowo z ogromnymi sukcesami, ma szczęśliwą rodzinę. Plany jak widzisz po sobie potrzebują czasami czasu na ich poznanie i sprecyzowanie.

Jeżeli to jest tylko problem szkolny to ludzi można podzielić na trzy grupy.
1) uważają że nauka nie jest ciekawa i robią co innego np jazda na nartach
2) uważają że nauka nie jest ciekawa ale nie wiedzą co innego jest ciekawe, to jest to co robi twoja córka, czyli nie robi nic
3) uważają że najciekawszą rzeczą w życiu jest nauka bo inne nie są tak ciekawe i pilnie uczą się

Żeby dojść do trzeciego przekonania trzeba wiele zachodu i nie jest to łatwe. Niektórzy widzą to od razu a inni po wielu latach. Żeby przyspieszyć, potrzebna jest psychoterapia. Miedzy innymi proponuje się wykonywanie różnych aktywności przez kilka tygodni na próbę w połączeniu z rozmowami i analizowaniem swoich postaw. Jedynie doświadczenie i wysiłek może skierować myśli na trzecie przekonanie. Nakłanianie jest nieskuteczne. Pozostawienie jej samej sobie też nic nie da. Trzeba stworzyć warunki do przemyśleń i ona ma sama dojść do tego przekonania. Często brak pasji z jakiejś dziedziny życia powoduje niechęć do nauki, nie wiemy co byśmy chcieli studiować.

Dla uproszczenia pominąłem to, że mnóstwo ludzi uczy się i studiuje nie z pasji tylko z pragnienia otrzymania uprawnień zawodowych, żeby dostawać papierki które mogą wymieniać na różne przedmioty. Jest to konsupcjonizm bo te przedmioty najczęściej nie są im potrzebne, ale ważna jest satysfakcja posiadania przedmiotu którego nie ma sąsiad. Ci ludzie w ogóle by się nie uczyli, gdyby wszystko było za darmo. Jednak nie każdy ma motywację konsupcyjną i wtedy żeby dotrzeć do takiej osoby, trzeba rozbudzić w niej umiłowanie zdobywania wiedzy.

Glownym problemem mojej corki jest nawiazywanie kontaktow w szkole z kolezankami.

Znam wiele osób które uczą się pilnie nie mając żadnych kontaktów z innymi uczniami w klasie. Jednak są ludzie którzy potrzebują tych kontaktów by mieć w ogóle jakąkolwiek motywację do nauki. Córka widocznie potrzebuje więzi grupowej i poczucie społecznego uznania. Nie wiem po czyjej stronie stoi wina, koleżanek czy jej, że nie potrafią się dogadać. Ten problem może nie zależeć od szkoły i córka może gdzie indziej też mieć podobne kłopoty. Za mało danych żeby odpowiedzieć. Psycholog powinien to wyjaśnić w rozmowie z nią.