Efekt Michała Anioła - doświadczyliście? - Netkobiety.pl

Dobry przyjaciel jest, że tak powiem "ofiarą" tego efektu. Był z jedną dziewczyną przez 8 lat i w tym czasie non stop się rozwijał i szedł do przodu.
Teraz od dwóch lat jest w stagnacji.

Jak dla mnie jest to mimo wszystko dosyć smutne, ale ciekawe zjawisko ... no cóż jak to mówili "miłość dodaje skrzydeł" tak ?

"Udręka i ekstaza"  Irvinga Stone'a.
Ta, historyczna w realiach,  będąca wszakże odzwierciedleniem starcia dwóch silnych osobowości powieść z tworzonym arcydziełem malarstwa naściennego - fresków sklepienia Kaplicy Sykstyńskiej w tle, dobrze oddaje według mnie, tytułowe zagadnienie. Nie znam psychologii na tyle, by wiedzieć to, ale czy właśnie powieść ta nie była czasem źródłem określenia "efektu Michała Anioła"?
Pytam z czystej ciekawości.

Czasem tak mam, ale był czas, gdy wiele osób dawało wsparcie, ale jednak było na tyle ciężko, że nie wydobyłam tego co bym chciała z siebie wydobyć. Niemniej nie ukrywam bliskie osoby ogólnie dają mi motywację samym tym jak o mnie myślą i staram się być silna sama w sobie, ale dzięki nim jest mi łatwiej. Właśnie ktoś bliski tak na mnie najbardziej działa

Rozumiem, ale też nie piszę, że wszystko można wydobyć, tylko np to czego sami nie mieliśmy odwagi. Np sama bez motywacji czegoś nie robiłam, obawiałam się, a jak ktoś mnie zmotywuje, powie miłe słowo, to zdarzyło się jak najbardziej, że nabrałam odwagi i coś się udało. Potem zobaczyłam, że faktycznie mogę sobie dawać radę, no podbudowało mnie to i potem jest łatwiej widząc, że nie jest tak źle jak o sobie myśleliśmy. A dlatego, że miałam kiedyś niższą samoocenę. Obecność bliskich osób pomaga. Co oczywiście nie oznacza, że samo się zrobi, trzeba potem samemu, to wiem.

Wydaje mi się, że to zjawisko jest niezwykle powszechne, ale rzadko to sobie uświadamiamy.

Mogę bazować choćby na własnym przykładzie. Zawsze bliższe mi były nauki humanistyczne niż przedmioty ścisłe, ale choć bardzo lubiłam język polski, to  jednak nie byłam pasjonatką historii. Mimo tego moja nauczycielka w szkole średniej była przekonana (do dziś nie wiem dlaczego, być może z powodu żywego udziału w dyskusjach), że jestem historią zafascynowana. Tak często i tak bardzo dawała mi to do zrozumienia, że w końcu naprawdę połknęłam bakcyla, a potem wybrałam historię na maturze, zarówno pisemnej, jak i ustnej. Z tej drugiej byłam zresztą ostatecznie zwolniona.

Jeśli ktoś w nas głęboko wierzy, to choć nasza wiara we własne siły i możliwości jest zaburzona, to w końcu sami o sobie zaczynamy myśleć w sposób pozytywny. Tuż za tym myśleniem zwykle idzie działanie.
W drugą stronę to działa zresztą tak samo - jeśli ktoś, na czyim zdaniu i opinii nam zależy, permanentnie wmawia nam, że jesteśmy do niczego i na pewno sobie nie poradzimy, to w ten sposób podcina nam skrzydła. Wtedy niezwykle często po prostu odpuszczamy.

Dobra, a co jeśli się komuś powie milion razy że sobie poradzi a jednak nie da rady?
Np. dziecku że zda klasówkę na którą się uczyło i mu zależało a jednak nie zda?
Albo nauczycielka, Olinko, jakby Ci powiedziała że super a byś oblała na przykład - 2 próbne matury z historii i to oblała tak żenująco?
Bo moim zdaniem to ma wtedy odwrotny efekt jeszcze bardziej dołuje, w dodatku można mieć podejrzenia że ta osoba nas pociesza z litości

No ja akurat nie miałam nigdy jednej z wyżej wymienionych sytuacji, więc nie wiem jak to jest.
Mmh... jakbym chciała wymyslić przykład. Może na przedmiotach ścisłych albo jakiś praktycznych będzie łatwiej.
Albo nie. Wyobraźcie sobie - jest dziecko które ma problem ze skoczeniem przez kozła. Wszyscy mu mówią że da radę, a nie daje rady(bo jest za małe albo coś tam). No i? Jak się ma czuć? Wszyscy mówili że da rade, a nie dało, lepiej chyba żeby już się wcale nie odzywali lepiej dla tego który nie podołał oczywiście.

Historia akurat jest pamieciowa, więc to co innego też

Chociaż nie! Dzieci którym nauka sprawia trudność. Są takie. Uczą się, uczą, a nie dają rady. I co takiemu powiedzieć?

kammiś ale to nie tak, tzn. nie takie przelożenie
wiesz czym jest stopniowanie trudności?
no jak z tym kozłem np.
najpierw skaczesz przez kałużę, potem przez belkę, potem ...
rozumiesz?

Excop, niczego nie wiadomo mi o tym, by książka Stone'a była źródłem określenia "efekt Michała Anioła". Raczej chodzi tutaj o zwykłą metaforę dotyczącą tego, że rzeźbiarz pracując z kawałkiem kamienia, wydobywa jego potencjał, tj. postać ukrytą w materiale poddawanym obróbce. Analogicznie bliskie nam osoby wydobywają nasz potencjał i w ogromnym stopniu nas kształtują, mają wpływ na to, jacy jesteśmy i jak postrzegamy samych siebie.

Na związkach romantycznych najlepiej to widać, nawet potocznie mówi się o tym, że ktoś przy kimś rozkwita, że komuś miłość służy itp. Nawet jeśli druga połówka trochę nas idealizuje, to chcemy być takim człowiekiem, którego ona w nas widzi (dostrzega nasz potencjał).

To nie świadczy o tym, że nie masz zdolności, a jedynie o tym, że źle się uczysz. Języki to nie jest po prostu pamięciówka, że siadasz, wkuwasz i już umiesz. Pierwszym krokiem do sensownej nauki języków powinno być odnalezienie metody, która działa konkretnie na nas. Jeśli wybierzemy złą, to ciężko się czegoś nauczyć. Można powiedzieć, że obecnie mam łatwość w nauce kolejnych języków, a mimo tego istnieje wiele metod nauki, które nie są dla mnie i z którymi szłoby mi opornie. Każdy poliglota Ci powie, że nie ma czegoś takiego jak talent do języków (np. na wykładach TEDu świetnie to tłumaczyli). Jest tylko wybór metody dopasowanej idealnie do nas + systematyczność, systematyczność i jeszcze raz systematyczność. Jakiś nauczyciel może zobaczyć w Tobie potencjał, np. że szybko łapiesz fonetykę, ale przecież on się tego za Ciebie nie nauczy. U mnie nauka jakichkolwiek języków zaczęła się od tego, że nauczyciele dojrzeli mój potencjał, co dało mi motywację i tak jak napisała Olinka, dzięki temu połknęłam bakcyla. Jednak to nie wyglądało tak, że oni odkryli jakieś moje magiczne zdolności, bo musiałam wszystko zdobyć ciężką pracą. Po drodze spotkałam jeszcze wiele osób, które zarażały zamiłowaniem do języków i również miały nastawienie, że mogę wszystko, no więc sama w to uwierzyłam, choć oczywiście miałam też takie chwile, gdy myślałam, że do niczego się nie nadaję. Według mnie to jest zupełnie normalne i rozczarowanie sobą/ swoimi umiejętnościami też jest normalne, bo ciągle chcemy więcej i nie zadowalamy się byle czym. Jednak to tylko od Ciebie zależy czy zamkniesz się w tym marazmie, czy też ponarzekasz chwilę, a potem wrócisz do roboty.

Pod tym mogę się podpisać. Motywowanie nas przez bliskich i ich wiara w nasze siły nigdy nie może polegać na okłamywaniu. Jeśli mężczyzna mojego życia powie mi, że dam radę teraz wszystko zmienić i zostać astrofizykiem, to nie ma takich klapek na oczy, które by sprawiły, że wzięłabym te słowa na poważnie. Jednak jeśli mi powie, że mogę się nauczyć podstaw programowania albo mogę opanować całki, no to niby dlaczego mam tego nie móc zrobić? Tak samo nie powiesz mężczyźnie, który nie ma większych zawodowych ambicji, że przecież on może zarabiać 40 tys. miesięcznie, bo Ty w niego wierzysz. No teoretycznie może, tak samo jak ja teoretycznie mogę zostać astrofizykiem. Jednak czy to byłaby dobra motywacja? Nie sądzę. Jak już napisano - małe kroczki.

To nie o mnie chodziło z tymi językami angielski przyszedł mi bardzo łatwo, a de facto tylko on jest mi potrzebny (muszę tylko nauczyć się prawniczego - ale to juz tylko słownictwo), ale znam osobę, która twierdzi, że nie potrafi, ma lat chyba 26 czy jakoś tak, kolega, ale nie mamy kontaktu. Nie potrafi nawet powiedzieć prostego zdania "I want to order one beer" Musieliśmy za niego

Moja siostrzenica postrzega mnie w sposób wyjątkowo wyidealizowany. Mam świadomość, że ten zachwyt jest zdecydowanie przesadzony... ale może właśnie dlatego,  staram się na to uznanie w jej oczach zasłużyć i wciąż nad sobą pracuję. Bardzo chciałabym być taką jaką ona mnie widzi...

Osobiście mi taki podziw przeszkadza i zaczynam robić wszystko, żeby demonizować swoją osobę. Idealizowanie osób nigdy (moim zdaniem) nie wychodzi za dobrze, bo prędzej czy później dochodzi do momentu, w którym pojawia się zawód

Jak widać mnie nie znasz i mało moich wypowiedzi czytałeś, jeżeli uważasz że ja jestem oh ah.
Odczep się, proszę grzecznie. 
Jedyne czego nie rozumiem to braku znajomości zasad ortografii z równoczesną niechęcią do korzystania ze słownika.
Pa.

O to widzisz, u mnie inaczej, bo jak mi na kimś zależało, to jeszcze nie, musiało to być odwzajemnione, związek to daje motywację, starać się razem, inaczej taka osoba nie była dla mnie za bardzo inspiracją. No chyba, że imponowałyby i tak mi pewne jego cechy, to mogłoby tak być, ale tutaj też inspiracją może być ktoś, kim nie jest się zauroczonym, tylko posiada cechy, które podziwiamy.

Cslady, to prawda, jeżeli się myśli, że i tak nie da się z czymś rady, to czasem tak jest, ale bardziej przez nasze myślenie. Jak chcemy, to możemy dać radę nawet z tym, z czego ogólnie jesteśmy średni. Ja byłam słaba z matematyki, nie zdałam też raz z niej poprawki (zabrakło mi jednego punktu), potem byłam w liceum wieczorowym, nie straciłam roku, dzięki dyrektorowi, który tam się zgodził. No i to było dobre, bo dyrektor równocześnie uczył matematyki i mimo niepowtarzania klasy nauczyłam się znacznie więcej niż wcześniej w liceum. Umiał przekazać wiedzę i ok, nie stałam się "piątkowa" z matematyki tak to nie, ale choćby "trójkowa", co jest przecież już dużo skoro wcześniej miałam często 1, 2. Zaczęłam więcej z niej rozumieć, zawsze coś. Może u Ciebie podobnie z fizyki, może nie będziesz i tak świetna z niej, ale coś rozumiesz i więcej niż w szkole i jak się chce, to się da Tak myślę, a przecież lepiej choćby średnio umieć niż słabo. Te umiejętności w życiu też się przydają. Właśnie o to chodzi, by dobrze przekazywać wiedzę i dobrać metodę do ucznia. Ten pan z tego wieczorowego liceum to umiał i w końcu praktycznie przestałam się obawiać lekcji matematyki. Na maturze otrzymałam 60 % z matematyki, co i tak może nie jest bardzo dużo jak na to, że była łatwa i sporo odpowiedzi zamkniętych, ale jak dla osoby, która była z matematyki słaba, to jest osiągnięcie, prawda? No i na pewno ten nauczyciel miał duży wpływ, uwierzyłam, że coś mogę zrozumieć i coś zawsze zrozumiałam.

Czasami błysk w dziecięcym oku lub jedno niewinne "pochlebstwo" potrafi niesamowicie zdopingować...

Z bliżej nieznanych mi względów jestem kimś wyjątkowo istotnym w życiu mojej siostrzenicy. Tak jest "od zawsze".  Nigdy jakoś specjalnie nie zabiegałam o jej względy... byłam zwyczajną ciotką, a  ona mimo tego pokochała mnie "psią" miłością. Jako, że nigdy wcześniej ze strony drugiego człowieka nie doświadczyłam tak bezwarunkowej akceptacji, jej stawianie mnie na piedestale oraz czynienie ze mnie autorytetu od wszystkiego, wywoływało u mnie spory dyskomfort.  Może to śmieszne zabrzmi ale uważałam, że na ten nadmiar dziecięcego uznania, zwyczajnie nie zasługuję. Z czasem poczułam, że nie mogę być przecież takim "farbowanym" autorytetem i wypadałoby to i owo trochę podszlifować...

Dzisiaj jesteśmy siebie i swoich światów bardzo ciekawe. Ona wprowadza mnie w  zawiłości mangi, a ja powoli zaznajamiam ją z Szekspirem, którego tak na marginesie musiałam sobie w niektórych tematach odświeżyć, żeby nie dać plamy przy jakimś bardziej szczegółowym pytaniu Ponowne zetknięcie się z wybitnym dramaturgiem było bardzo przyjemne, ale nie sądzę abym ponownie po niego sięgnęła gdyby nie chęć  Młodszej, do jego odkrywania. Nie ma co ukrywać, że zostałam autorytetem zdecydowanie na kredyt, co mnie akurat bardzo mobilizuje do pracy nad odpowiednią jakością naszego wspólnego czasu. Nie jestem pewna, czy chciałoby mi się tak starać, gdyby ona nie obdarzała mnie takim uznaniem już na początku naszej przygody... Ona sprawia, że staję się lepszą wersją siebie.