Zdradzona po 18 latach jak żyć dalej - Netkobiety.pl

Droga agnes39 , współczuje ci bardzo bo to co przezywasz ty teraz ja przeszlam rok temu, tez wyjechalam za granice do pracy i tez zdradzil mnie partner , wiem co czujesz , ja wtedy  tez tu na forum pytałam kobiety jak dalej zyc , tez kochalam bardzo pomagalam robilam co moglam przez 6 lat i coz znalazl sie inna bo mnie nie bylo.N a dodatek wyrachowana baba , ktora najpierw wlazla w nasz zycie a potem nie on a ona mnie w smsach informowala o tym romansie i on tez sie przyznal , i jak sie okazalo tu dostalam pomoc kobiety na forum naprawde mnie wspieraly , pomagaly dobrym slowem , potem wrocilam do domu byly blagania o przebaczenie , moja terapia u psychologa i wybaczylam ale nie zapomialam jestem dalej z nim , ale teraz to on walczy o mnie kazdego dnia , okazuje i przeprasza co dzien , nie bede cie oklamywac i powiem tak badz silna , bo czeka cie dluga i ciezka droga bez wzgledu na to co postanowisz czy zostac i wybaczyc , czy odejsc i zacząc zyc od nowa bez niego  badz dzielna i nie poddawaj sie pamietaj Ty jestes najwazniejsza pozdrawiam cie i trzymam kciuki za twoje szczescie czasem warto dac szanse kochanemu czlowiekowi wszak na nia zasluguje kazdy

ja obecnie tez jestem w pracy za granica i po tym co u mnie sie wydazylo musialam wyjechac juz po raz 3 ja bede tu jeszcze przez 2 miesiace ale trzymam za ciebie kciuki dasz rade , a jesli kochasz to walcz o siebie o wasze małzenstwo , (rozumiem ze martwisz sie bardziej bo on został w polsce i kochanka tez?) ale musisz wiedziec ze teraz wszystko zalezy od niego , on tez musi sie postarac jesli chce zeby uratowac wasz zwiazek , musi postawic sobie pare pytan , czy warto i odpokutowac to co zrobil oby tylko ta zdzira jesli jest blisko odczepila sie od niego jesli masz gg to napisz do mnie moj nr 42458153 pogadamy czasem chetnie nawiaze kontakt

Witaj Agnes, wyobrażam sobie co czujesz, tego nie da się wypowiedzieć. Jeśli zdradza kochana osoba ból przeszywa na wskroś. Musisz być twarda , nie daj się zwariowac. Jesteś teraz daleko od niego i napewno ból się potęguje. Nie możemy odpowiadać za czyny drugiej osoby, więc potoczyc cala sytuacja może się bardzo różnie. Teraz okaże się jak bardzo mąż Cię kocha i czy warto wybaczyć. Musicie dużo rozmawiać chociażby  na odległość. Myślę że powinien odczuć że bardzo cię zranił,bo inaczej będzie robił to dalej. A kłamstwo jest najgorsze. Nie daj się zwariowac myslom, to on zawinił,Ty niczemu nie jesteś winna.

Dzięki Betti za otuchę, tak myślę,że ból jest większy gdy jestem tutaj i staram się z całych sił nie zwariować. Najgorsze jest to, że ja jestem taka osobą,że szukam winy u siebie, że może ja coś zrobiłam nie tak. Ale teraz chcę, żeby to on walczył o mnie, żeby sie starał odbudować moje zaufanie-chociaż nie wiem czy tak do końca można je odbudować. Boję się, że zawsze to pozostanie w mojej świadomości.

wiesz co w glowie mi sie to nie miesci jak mozna , a ten Twoj maz przepraszam ale to dziecko bez ciebie jak napisalas to cholerny dran jak on mogl z kims kogo znasz on zna i wlasnie jak mogl tez sobie na to pozwolic zeby tak cie zranic i to z kim ? z kims kto swojemu mezowi przyprawia rogi cholera przeciez tez jest facetem? zapytaj go jak bedziecie rozmawiac jak on czól by sie gdybys to ty jego zdradzila czy chcialby przezywac cos takiego dowiesz sie za jednym zamachem odp na dwa pytania czy twoj mąz cie kocha ? i czy ma sumienie spojrzec w oczy tamtemu męzowi tej baby

Droga Basiula on już mi odpowiedział na to pytanie, że nie chciał by być na moim miejscu, nie wiem czy jest w stanie spojrzeć tamtemu facetowi w oczy. Z tego co wiem to ona nakresliła swój obraz jako niekochanej i zaniedbywanej żony ale jeżeli nie chciała być z mężem to mogła się z nim rozstać tym bardziej, że on mieszka w domu, który należy do nich-ona wykorzystała słabość mojego męża -to, że był tam sam, że bardzo tęsknił za mną, on ma bardzo słabą psychę i trafiła w dziesiątkę.

Nie szukaj winy u siebie. Tylko się dodatkowo zadręczasz. Najczęściej wina jest w WAS, a nie każdym z osobna, bo związek to MY a nie JA. Tutaj winą jest wasza rozłąka, chociaż zero usprawiedliwienia dla twojego męża. Znam parę, trochę młodszą ode mnie, gdzie ona kilka razy w roku wyjeżdża do pracy w Niemczech. I tęsknią za sobą jak nastoletni wariaci
Ciekawe, czy doceni że chcesz z nim dalej być. Jak nie to kopnij go bardzo mocno (niekoniecznie tam )
A tak przy okazji. Dlaczego by tak dla zwykłej ludzkiej satysfakcji nie powiadomić tamtego męża ?
Trzymaj się bardzo, bardzo mocno.

Zaczynam wariować, myślę o nim cały czas, co robi, czy dostaje od niej sms, czy dzwoni do niej. Nie mam żadnej kontroli nad tym co on tam robi, a tym bardziej, że jestem tak daleko. Mam ochotę tą zdzirę udusić. Zaczynam odczuwać dziwne lęki, bark mi tchu i ciągle chce mi się płakać. W takich momentach najchętniej wyrzuciłabym Go z mojego życia, chciałabym o nim zapomnieć i o tym co mi zrobił. Ciągle nachodzą mnie wiem, że głupie pytania, czy z nią było mu lepiej niż ze mną zarówno na co dzień jak i w łóżku (a w nim nie jestem grzeczną dziewczynką, tym bardziej, że on mnie zawsze pociągał i pociąga coraz bardziej)- czy to normalne?.

Droga Pati31, myślę, że w dużej mierze masz rację.To co napisałaś daje dużo do myślenia i pozwala spojrzeć na związek z obiektywnego punktu widzenia. Tylko tak trudno o ten obiektywizm w stosunku do osoby, która się tak mocno kochało i cały czas kocha ze wszystkimi jej wadami, zaletami, osobliwością i innością, bo mój mąż nie jest jak większość facetów, którzy boją się okazywać uczucia, jest wrażliwy i teraz myślę, że bardzo podatny na wpływ drugiej osoby. Postaram się aby te moje przeżycia, ten mój ból przerodził się w moją siłę, ale jeszcze druga droga przede mną. Mam wielką ochotę zemścić się na niej, tylko boję się zniżyć do jakiegoś poziomu, choć na pewno by mi ulżyło.

Agnes, każdy ból i każda strata potrzebuje czasu. Aby jednak ostatecznie móc się z nią oswoić, a potem w pełni pójść do przodu, człowiek musi przejść przez cały okres tzw. żałoby - i nieważne czy mówimy tu o czyimś rzeczywistym odejściu, śmierci, czy też zdradzie, która nam przecież także coś bezpowrotnie odbiera. Każdy z nas jest inny, każdy potrzebuje więc innej ilości czasu, aby się z tymi emocjami uporać, jednym wystarczy zaledwie kilka tygodni, inni zmagają się z tym bólem całymi latami. Ważne, żeby rozumieć własne emocje, potrafić je nazwać, a w miarę możliwości też i z nimi sobie radzić, ale absolutnie nie winić się, że trwa to tak długo czy tak bardzo boli. 

W okresie żałoby najpierw wchodzimy w fazę zaprzeczenia, szoku i niedowierzania, potem zwykle ogarnia nas ogromna rozpacz, z czasem do głosu dochodzi złość, chwilami wręcz nienawiść, aby następnie wejść w fazę przygnębienia i ostatecznie wyciszyć się, a w końcu pogodzić z rzeczywistością. Aby okres żałoby był pełny i skuteczny, czyli umożliwiający zamknięcie za sobą tego bolesnego rozdziału, koniecznie trzeba przejść przez każdą tę fazę. Fazy mogą trwać różną ilość czasu, mogą pojawiać się w różnej kolejności, zdarza się nam też cofać, wracać do punktu poprzedniego, to wszystko jest nieważne, ważne, aby proces przejść w całości. To jest trudny i wyczerpujący czas, często wyłączający nas z racjonalnego postrzegania zdarzeń, czas szarpania się z emocjami, rozpamiętywania, zadawania mnóstwa pytań, na które często nie potrafimy wówczas znaleźć odpowiedzi.

Czy można pogodzić się z bólem? Tak, czasem trzeba na to co prawda bardzo dużo czasu, ale - nawet jeśli dziś nie wydaje Ci się to możliwe - naprawdę można. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że nie zawsze jest to równoznaczne z zapomnieniem o stracie. Natomiast na pewno z każdego doświadczenia możemy czerpać, to od nas wyłącznie zależy co z nim zrobimy, czy wyciągniemy wnioski, naukę na przyszłość, a ostatecznie staniemy się silniejsi, czy też zamkniemy ten etap z rachunkiem minusowym, traktując wyłącznie w kategoriach porażki.

Piszę o tym, bo Ty jesteś na początku tej drogi, ale jeśli będziesz wiedzieć co Cię czeka, to będzie Ci łatwiej to zrozumieć i oswoić. Nie spiesz się jednak z podejmowaniem jakichkolwiek decyzji, one muszą być bardzo dobrze przemyślane.

Witaj agnes39 jak sobie radzisz? trzymasz sie jakos? wiem ze to trudne ja tez mam za swoje jak wyjezdzam tu do pracy a on zostaje , mysli nasuwaja sie okropne , bo ona jest w poblizu minal juz rok a ja nadal sie boje , bo wszyscy mowia ze jak facet zdradzil raz to zrobi to znow , mimo ze przysiega ze juz nigdy wiecej , lek pozostal wiec naprawde wiem co mozesz przezywac co mozesz czuc , i jak , to nie jest takie proste tak jak dziewczyny tu pisza to tak jakby umarła ci najblizsza osoba a wraz z nia czesc ciebie samej , ciagle teraz potrzebuje zapewnien kontaktu z nim zeby wiedziec byc pewniejsza ze on tego nie zrobi , chociaz z drugiej strony jak moge to sprawdzic? nie moge ja w niemczech on tam sam dzieci nie ma zeby cos zaobserwowaly a przeciez wtedy tez klamal ze to koniec ze tylko raz zdarzylo sie a potem sie okazalo wiele wiecej ze romans trwal dwa miesiace kiedy ja tu pracowalam i plakalam z tesknoty bo byly akurat swieta wiem co wtedy przezywalam wiec wiem co ty teraz przezywasz , ale tak jak napisalas musisz zyc , musisz dac rade chocby dla dzieci bo one dadza ci sile i sens na dalsza walke , ja tez wtedy dostalam duzo pomocy od swoich corek byly ze mna bo byly swiadkami tego co sie wtedy wydarzylo chociaz ukrywal to przed nimi tz romans swoj pozdrawiam cie kochana i walcz nie poddawaj sie jestes mądra piekna kobieta tak mow sobie co rano i nie daj sie

Droga Basiula ze mną bardzo źle, rozpadam się na kawałki, nie wiem jak wytrzymam do końca kontraktu. Najgorsze jest to, że on dzisiaj wyjechał do Niemiec z powrotem tam gdzie ona jest. Targają mną takie emocje, że nie mogę usiedzieć na miejscu, staram się być silna ale momentami już nie mogę. Nie wiem Basiula czy będę w stanie to ciągnąć, nie wiem czy nie lepsze byłoby rozstanie. On teraz jest na zasiłku z Holandii, bo mieszka w Niemczech a pracuje w Holandii- miał pojechać do swojego przyjaciela w Holandii ale ja nie wiem gdzie jest bo wyłączył telefon i nie odpowiada, ostatni kontakt miałam z nim dzisiaj ok. 13 i cały czas nic. Nie wiem już co mama robić.

AGNES posłuchaj PATI,zgadzam się z nią w zupełności.Nie obwiniaj się o nic,bo jestaś cudowną opiekuńczą kobietą. To on wyjawił Ci kim jest naprawdę.Cierpisz teraz bardzo,ale ból minie lub się wyciszy.Dziewczyny daja Ci dobre rady,więc posłuchaj.Nie dawaj się zawładnąć chorym myślom,myśl o sobie

Agnes, może to zabrzmi przykro, ale działasz przeciwko sobie. Nie usprawiedliwiam Twojego męża, bo Cię skrzywdził. Ale teraz to Ty krzywdzisz samą siebie. To trudne, bo wciąż go kochasz. A on jest tego pewien. Dlatego wyłączył telefon, a potem wróci jakby nigdy nic - przecież i tak go przyjmiesz, utulisz, upierzesz mu gacie, ugotujesz... Otóż nie! Zacznij myśleć O SOBIE. Wybierz się do fryzjera, kosmetyczki, spraw sobie nowy ciuch, wyjdź do ludzi. Nie zamartwiaj się o męża, bo jak widzisz, on sobie świetnie daje radę poza domem. Więc niech sobie daje radę i w domu. Nie dzwoń do niego, nie rozmyślaj, nie wyczekuj. Jak wróci, o nic nie wypytuj, traktuj go zupełnie obojętnie. Zapyta o przyczynę - powiedz mu, że nie widzisz powodu do dalszego zajmowania się nim. Odbierz mu komfort życia. Albo się zastanowi, albo nie. Ale raczej nie zrezygnuje z Ciebie. Natomiast nie toleruj kolejnego zapicia i zapowiedz, że jeśli nie będzie pilnował nawrotów, to się rozstaniecie. Niech poczuje Twoją siłę i zaradność bez niego. Powodzenia!

Agnes, ja wcale nie jestem silna, ani trochę niestety :-/
Sama podjęłam niedawno decyzję o rozstaniu z mężem, chociaż zdrady nie było, ale właśnie mój błąd polegał na tym, że za bardzo traktowałam go jak dziecko, dbałam, gotowałam, troszczyłam się. W pewnym momencie zobaczyłam, że nie dostaję takiej samej troski od niego i że nie mogę tak żyć dłużej. Widzisz, faceci chyba nie mogą mieć za dobrze, bo jak my się staramy i mają wszystko podstawione pod nos, to spoczywają na laurach, przestają zabiegać, walczyć. Aż w pewnym momencie nudzą się i zdrada gotowa:-/ Ja niestety jestem taka, że potrafię dać bardzo dużo z siebie, a nie dostrzegam, że nie ma w tym równowagi. Człowiek jak za dużo daje, po pewnym czasie nie jest już w stanie dać więcej i robi się nieprzyjemnie. Uważam, że powinnaś przestać zabiegać o męża, w końcu to on cię zdradził, on powinien żałować i prosić cię o szansę, wybaczenie. Daj mu taką możliwość.

Zdrady nie da się wybaczyć. Ten nieodwracalny czyn niszczy wszystko, co budowane jest być może latami. Ostatecznie przerywa więź, łączącą dwoje ludzi. Nie naprawią jej ciepłe słowa, czułe gesty czy jedno 'przepraszam'. To tak, jakby przeciąć linę, która trzyma człowieka nad przepaścią. On spada, Ty również. Podnosisz się albo nie, dlatego zdrada tak bardzo boli....

Agnes, tak trzymaj! Rzeczywiście jesteśmy podobne, ja teraz też marzę o tym, żeby ktoś mnie pokochał tak bezkrytycznie, jak ja kochałam męża. A jak nie znajdzie się nikt taki, to trudno, bycie singlem też może być fajne. Trzymam za ciebie kciuki i życzę, żeby się wszystko poukładało po twojej myśli. Bądź dzielna i myśl wreszcie o sobie i swoich potrzebach!

Droga Bugenwilla- ja też tak myślałam, że jeżeli dam z siebie wszystko to nasz związek tylko przez to zyska. Jak się okazuje to się bardzo myliłam. Wiesz chciałabym popędzić czas i zobaczyć co mi on przyniesie- czy uda mi się (ale nie tylko mi) "odbudować"stary związek, czy znajdę nową miłość a może zostanę singielką i wreszcie zacznę się dobrze bawić i cieszyć życiem. Wiesz najgorsze jest to , że nie mam za dużo znajomych, którzy są singlami ale może poznam nowych. Pozdrawiam Agnes.

AGNES daj mu do zrozumienia,że stawiasz wszystko na jednej szali.Albo nastąpi w nim zmiana,albo koniec i niech tyłka nie zawraca.Ty miej szacunek dla samej siebie,to ty jesteś na szczycie ,a on niech wybiera

AGNES nie daj się zwariować myślom.Ja wiem ,że łatwo się tylko mówi, gorzej wykonać.Jesteś teraz na gorąco ze wszystkim, tak w centrum wydarzeń i ból jest największy. Nie potrafisz teraz racjonalnie myśleć. Kochasz męża i pragniesz dalej z nim żyć. To jest Twój priorytet.I właściwie zrobiła byś wszystko, by tylko został i wszystko było tak jak wcześniej. A zadaj może sobie pytanie czy chciałabyś być z mężem i żyć w ciągłym strachu,że Cię znów zdradzi ?Może to pozwoli Ci myśleć racjonalnie.Trzymam kciuki i odezwij się

Agnes oczywiscie ze jestes zla zdenerwowana i zyjesz ostatkiem sil , tak to jest niestety ja wiem ze choc od mojej sytuacji minal juz rok dalej bedac na wyjezdzie to czuje zreszta napisalam ci to wszystko wczesniej na gg , uwierz beti ona ma racje i wlasciwie to nie ma co dodawac zdrada boli szarpie , i jeszcze na dodatek to ty musisz sie starac zeby utrzymac rodzine a On co ? jak widac zawsze znajdzie wytlumaczenie na nie odebrany telefon na wiele pracy , na wszystko i gdzie tu widac jego staranie ? chęc naprawy i blagania o wybaczenie. Na kolanach powinien przyjsc do ciebie i blagac ale wiemy ze zaden tego nie zrobi. dopiero jak na wszystko robi sie za pozno , jak juz pokazesz mu ze dasz rade , ze ty tez potrafisz zyc bez niego .

Dobry wieczór wszystkim

agnes39

Jak się człowiek dowiaduje co zrobiła najbliższa "niby" osoba to chce się zniknąć.
Walnąć gdzieś w koncie i wyć.
Nie je się, nie śpi, czepia się wszystkiego co tylko daje jakąś namiastkę normalności związku.
Nie zdając sobie sprawy, że to uczucie właśnie i emocje kierują nami w tej chwili.
Często poniża się do granic możliwości.
I nie ma innej wersji jak to przeczekać.

Moje ulubione zdanie, które mocno trzeba sobie zapisać w pamięci,brzmi :
o miłość się nie błaga... !

No niestety, bardzo znikoma ilość ludzi wierzy  i stosuje się do rad napisanych na portalu.
Większość mając świadomość, do czego to może doprowadzić i tak podąża swoją ścieżką.
Po prostu do pewnych decyzji musimy dojrzeć a nasza wiara jest przeogromna.
Popełniamy mnóstwo dziwacznych błędów.
Rozum krzyczy jednak NIE ale serce i tak ściska.

Dopiero po pewnym czasie, kiedy stajemy się cieniem samego siebie, wypruci z emocji, dociera do nas prawdziwy obraz tego, co się stało .
Dobrze kiedy będzie to parę miesięcy i jest jeszcze odrobina siły i silnej woli aby odejść,
gorzej kiedy przyzwyczajamy się do sytuacji, pogrążamy się coraz bardziej i trwa to latami.
Wtedy zmiany w naszej psychice zachodzą na tyle ogromne, że jest później mało realna szansa na normalne życie.

Bo 90 procent ludzi i tak chce pożywić się jeszcze tą odrobiną nadziei.
Nigdy nie wiem co jest gorsze, czy przebywanie z taką osobą,
czy życie w niewiedzy i kołaczących się myśli, co teraz moja "ukochana/y" robi.
Ale jedno jest pewne- trzeba wszelkimi sposobami się starać oddzielić serce od rozumu. Porównywać, co mówi a co robi Twój mąż/żona.

Pewnie zdarzyło się Wam nieraz,
że tłumaczyliście ją/jego wybielałeś, myślałeś, że jest inna/y,
bo obojętnie co się stało, to wiąże was przecież jeszcze miłość.
A tak naprawdę podświadomie wiedziałaś/eś, że to jest czysty absurd,
bo to co robi nie pokrywa się w faktach.

Jednak serce, ta odrobina nadziei wmawiają nam że jest inaczej.
Po prostu chcemy w to wierzyć że jest inaczej,
więc oszukujemy samych siebie.
To, że Twój związek to fikcja i nic z tego nie będzie to fakt oczywisty.
A ci co twierdzą inaczej, są niepoprawnymi optymistami albo masochistami.

Więc albo pogodzisz się z tym, co się stało, będziesz żyła w układzie na zasadzie każdy sobie rzepkę skrobie i układasz sobie życie równolegle z kimś innym,
bo łączą was rybki, dom, wspólna firma itp.
albo odchodzisz i układasz sobie życie z dala od męża
Innej alternatywy nie ma niestety.

3maj się. I przemyśl wszystko to co Tobie napisałem, na chłodno, bez emocji.
Bo gdy włączają się emocje- wyłącza się myślenie.

Kochani moi- dziękuję, że jesteście ze mną. Właśnie o miłość się nie błaga, a to co ja robię w tym momencie to jest właśnie to. Na dzień dzisiejszy jestem przepełniona nienawiścią, bólem, bezradnością itd. Jestem przepełniona nienawiścią do niej a także do mojego męża. Zrobiłam coś aby ją zniszczyć i mój mąż nie martwi się o mnie tylko o nią -jak ona się będzie mogła pokazać w naszym mieście. A to, że ja chodzę z opuszczoną głową to go nie martwi. Nadzień dzisiejszy nie wiem czy to ma jakiś sens- czy jeszcze chcę walczyć o niego. Myślę, że lepsze będzie rozstanie. Powiedziałam mu dzisiaj stanowczo czego chcę i ma się ustosunkować do tego. Najgorzej przeraża mnie wizja samotności, zwłaszcza po powrocie do domu. Bo wiecie chciałabym się do kogoś przytulić, porozmawiać, wyjść gdzieś, pobyć razem. Dzieci pójdą w swoją stronę a ja zostanę sama w domu.

Drogi Mark21- masz rację, gdy włączają się emocje, wyłącza się myślenie. Ja w tej chwili tak właśnie reaguję, a zwłaszcza gdy rozmawiam ze swoim mężem. Zawsze było tak, że rozum u mnie brał górę, nigdy nie krzyczałam, starałam się zrozumieć, spojrzeć z innego punktu widzenia, ale teraz nie mogę, to jest silniejsze ode mnie. Masz rację myślę, że wybielamy naszych partnerów, nasz związek. Nie porównujemy tego co mówią a co robią. U mnie zawsze tak było, że co innego mówił a co innego robił.Myślę, że mój związek na dzień dzisiejszy to fikcja, ale nie mam zamiaru żyć obok niego. Jeśli już to odejdę bo nie chcę codziennie na niego patrzeć i myśleć o tym co mi zrobił.

Bags- z tą nienawiścią w sercu zdradzonej kobiety trafiłeś w dziesiątkę. Ja normalnie w niej pływam. Tak jak mówisz mieszają się teraz z tymi dobrymi wspomnieniami i wtedy człowiek głupieje, bo ból jest tak silny, że aż się chce wyć. Odwiedzę ten wątek. Mimo, że jesteś mężczyzna dziękuję za Twoją solidarność. Ty tak samo jak ja nie akceptujesz skoków w bok. Dla mnie duże znaczenie ma może nie tyle sakrament, ale przysięga, to że on był całkowicie mój pod względem mentalnym jak i fizycznym, a teraz jest jakby to powiedzieć "skażony".

Betti67-ja cały czas jestem w strachu, że może znowu mnie zdradzi, tym bardziej, że jest tak blisko niej. Ale dzisiaj postawiłam sprawę jasno. Nie mam zamiaru do końca życia się zadręczać, mam dzieci. Ja ze swojej strony zrobiłam wszystko co tylko mogłam zrobić włącznie z błaganiem o miłość, ale dłużej już tak nie mogę bo się wykończę.

Basiula- do zobaczenia na GG.

Pozdrawiam wszystkich Agnes

agnes39
Witam Ciebie serdecznie, dzień dobry wszystkim.
Masz ode mnie info na privie.

Bags już to zrobił, ale nie omieszkam i ja.

Nijako w/z. gospodarza tego wątku, Fluffiego,
oraz w imieniu mieszkańców apartamentowca nr 36 informuję, że będzie dla nas zaszczytem ugościć Cię w naszych skromnych progach (Jest źle - mam 36 lat i rozwód...)
Znajdziesz tam i śniadanie, i kawę, herbatę, obiad i kolację.
A i małe co nieco się znajdzie.

Znajdziesz tam potężną "bazę danych" i źródło wiedzy popartej całym doświadczeniem życiowym jego mieszkańców.
To ponad 420 stron bardzo pouczającej lektury,.

Warto- bo tutaj można się wiele dowiedzieć, aby nie powielać błędów innych.

Tutaj się można wygadać.
Tutaj znajdziesz również nie tylko rady, dobre słowo,
ale i odrobinę humoru- niezbędnego,
aby będąc przygniecionym życiowym dramatem, po prostu nie zwariować.

3maj się cieplutko.
Pozdrawiam serdecznie.
Do zobaczenia w 36-tce

Agnes i co ty na to maleńka , nie stresuj się i dawaj do tzw. 36tki a napewno będzie ci lżej:)

Ja tez chce lektury?!:)

betii67 kochanie ja caly czas jestem z nia w kontakcie tz z AGNES wiem co ona przezywa i bardzo sie z nia zblizylam rozmawiamy na gg , ja jestem teraz w niemczech jak ona i pracujemy obie ale 80 km od siebie , a zima tez tu jest a ja wiosne uwielbiam i tez juz bym chciala zeby byla ale wroce do domu to sie zacznie , talezrami sie nie martw na pewno stlukly sie na szczescie , pozdrawiam cie rowniez i odzywaj sie do mnie moze uda sie nam obu pomoc tej naszej kol niedoli przez to przejsc  dobranoc kochane milych snow do jutra pa

Endi- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem

Droga Kamo!!!
Piszesz, że jesteście 7 miesięcy po ślubie, a zaczęło się to wszystko 4 miesiące temu a razem jesteście 7 lat- czy te dziwne jego zachowania miały miejsce pierwszy raz?
Kochana tym, że on mówi Ci takie rzeczy, że jesteś beznadziejna, nieogarnięta itd.- to jest jego zachowanie obronne i próba zrzucenia winy na Ciebie.
Musisz się ogarnąć, wiem , że łatwo powiedzieć , trudniej zrobić- ALE MUSISZ!!! Ja skorzystałam z rady dobrego "wujka" Bagsa, Marka i Daniela i zastosowałam się do poniższych kroków. Nie możesz do niego wydzwaniać i prosić go, żeby z Toba porozmawiał itd. To nic nie da. Myslę, że dobrze zrobiłaś, każąc mu się wyprowadzić.
Zadbaj teraz o siebie Kochana i o swoją córeczkę.
Ja się zastosowałam do tych porad dobrych ludzi z 36-tki i zbieram pierwsze "plony".
Uspokój się, musisz zacząć myśleć racjonalnie- a gdy biorą górę emocje nic nie w skórasz. Musisz mu pokazać, że z nim czy bez niego dasz sobie radę.
Napisz mi kochana coś o sobie. Jeśli nie chcesz tutaj to na priv lub moje GG:45991415.
Zobaczymy jak on długo pobędzie z ta lalą i jak ługo mu się bedzie chciało tak latać w koło niej.
Napisz do mnie bo tak do końca nie wiem w jakiej jesteś sytuacji, czy pracujesz, czy on Cię utrzymuje?. I myślę, że jeśli jego zachowanie się nie zmieni- nie będzie chciał z Tobą rozmawiać, to Ty musisz go wyprzedzić w działaniach, np. alimenty dla córki itd. Ty masz wszystkie asy w rękawie- dowody zdrady. A tutaj masz metodę 34 kroków:

Kama79, dostałaś rady dla małżeństwa w kryzysie, ale jak dla mnie to nie kryzys, tylko zwykłe chamstwo partnera. To nie to, ze zbłądził, że tamta go omotała i da się coś ratować. Jak może sie tak do Ciebie zwracać?! Nie pozwól na to tylko zwiewaj czym prędzej. Przecież to jasne jak słońce, że nawet jak wróci, to za jakiś czas powtórzy się sytuacja , bo ten typ tak ma i już. Nie wyobrażam sobie, jak można z takim człowiekiem później rozmawiać, jeść przy stole, nie wspominając o sexie brrr. I jak wygląda życie takiej kobiety, która wybaczyła. Choćby w tym wątku - Basiula42 wybaczyła, przyjęła i co? drży ze strachu, ze znowu się powtórzy. Wyobraźnia jej działa i nigdy, ale to nigdy nie będzie pewna czy jej partner nie zrobił skoku w bok. Co to za życie z takim brakiem zaufania. Rozumiem Kama, że nie macie dzieci - więc pryskaj i to szybko. Kobiety miejcie swój honor!

Kama!
Nie załamuj się. Ja nie jestem wcale w lepszej sytuacji. To wszystko jest bardzo trudne. Musisz i już podnieść się.
Teraz opowiem Ci w jakiej ja jestem sytuacji.Mój mąż wrócił do Polski z miasta gdzie ona mieszka. Twierdzi, że z nią się nie spotykał i nie miał z nią żadnego kontaktu. A ona teraz do niego wydzwania i wysyła mu sms- sam mi to powiedział.Ale nie wierzę mu, że nie miał tam z nią kontaktu- to co tam nie wydzwaniała, nie nachodziła go?
Mam zamiar dzisiaj do niej zadzwonić, już próbowałam, ale pewnie jest w pracy, i wyjaśnić sytuację, bo już mam dosyć bycia jego zabawką.

Musisz walczyć o siebie, idź do fryzjera, kosmetyczki, wybierz się gdzieś z przyjaciolkami, musisz mu pokazać, że jesteś silna!!!

Pozdrawiam

PS:Masz GG?

Masz racje Nektaryna juz nigdy nie bedzie tak samo, zaufanie zniszczone, i trudno jest je odbudowac, staramy sie ale pewnosci mniec nie bede nigdy , bo jesli zrobil to raz , i glowa mu z karku nie spadla to przeciez moze zrobic drugi i trzeci , nie mam pewnosci i juz nigdy jej miec nie bede , teraz po roku czasu na spokojnie zastanawiam sie nad tym czy dobrze zrobilam wybaczając ? moze lepiej byloby gdybym odeszla ? i do nastepnego razu pewnie bede sie zastanawiac a potem po prostu odejde juz nie bedzie sie nad czym zastanawiac i wybaczac czekam na drugi raz jesli nadejdzie napisze jesli nie bede sie cieszyc ze warto bylo dac te druga szanse , bo kocham nadal pozdrawiam was wszystkie , jestem teraz silna o wiele silniejsza niz dotad i wiem ze juz nie upadne