Kwiaty czy milczenie? Jak wyrazić uczucia po rozstaniu? - Netkobiety.pl

Czyli legendarne wręcz kobiece "Domyśl się!". Qrfa, jak ja to uwielbiam...

Myślę, że nie ma znaczenia powód rozstania, ważne, że nie widzi się dalej w tym związku.
Nie ma znaczenia czy wyślesz kwiaty czy nie , jeśli już to tylko kwiaty przez pocztę kwiatową.

No popatrz, bardzo solidne podwaliny dobrego związku i nie wypaliło.
Co zawiodło, jak ZA KAŻDYM RAZEM zresztą?

WUJKU, ma WUJEK RACJĘ.
I przerwy w związku nie są dobre IMO (tak się jeszcze pisze w ogóle, IMO> )

Myślę że wystarczy fotka penisa. Karny kutas.
Nowa świecka tradycja!

Ogarnij się gościu, chcesz kupowac kwiaty lasce, ktora Cię zostawiła bez slowa. Godności trochę

Ja widzę mocno kulejącą komunikację, ale może Ty widzisz jakąś inną bombę?

Nie rozpędzaj się tak. Komunikacja jest bardzo ważna, ale też i nie można doprowadzać do przypadku, w którym przyniesie ona pyrrusowe zwycięstwo. Tak samo zasady są dla ludzi, a nie ludzie dla zasad; jeśli zasady szkodzą, a nie pomagają, to trzeba je odsunąć na bok.

Praktycznie nigdy całkowita szczerość nie jest dobrym rozwiązaniem i doprowadzi do katastrofy. Wiesz dlaczego? Bo wypaliłaby tylko w absolutnie idealnym związku, a takie stanowią poniżej jednego procenta. No i kwestia zaspokojenia potrzeb przez związek: lepiej mieć zaspokojonych powiedzmy 8/10 niż w wyniku rozstania 3/10 (gdzie te 3 to potrzeby, których realizację zapewni i życie kawalerskie). Owszem, jak najbardziej trzeba wysondować możliwość realizacji tych pozostałych dwóch potrzeb z dziesięciu, ale nie za cenę utraty czegoś znacznie więcej niż to o co się chciało powalczyć.

Związek ci się rozpadł, bo jesteś gamoniem, który nie umie dodać 2 do 2.

Tu są same sprzeczności.

Deklarujesz się jako dyrektor generalny i programista. Zatem różnica wykształcenia polega na tym, że ty masz wyższe, a ona nie. Różnica dochodów w związku z tym jest oczywista. Pytanie za 100ptk - jak niemajętna osoba może mieć hobby w postaci jazdy konnej?

Pytanie za kolejne 100ptk - gdzie wspólne zainteresowania, skoro jednym z jej argumentów był brak twojego czasu na jej konie?

Pytanie za kolejne 100ptk - jak ta wycofana społecznie osoba jak ty, stroniąca od ludzi i imprez miałby cię nauczyć jakichkolwiek emocji?

Piszesz "ona bała się pewnych aspektów wspólnego życia, w tym wspólnego zamieszkania poza miastem" - ale od kiedy to wspólne życie oznacza automatycznie emigrację na dalekie przedmieścia/wieś? To się też mocno kłuci z tą nauką emocji i pasją do koni, bo tych się w mieście nie za bardzo uświadczy.

Więc albo ci oczy pizdą zarosły i widziałeś co chciałeś bez względu na to co ona do ciebie mówiła i jak się zachowywała, albo zwyczajnie zjebałeś i ostatecznie zamiast wyjść ze skorupki i spotkać się z nią gdzieś po środku to powoli ciągnąłeś ją w dół. Bo nie - wspólne życie nie oznacza automatycznego porzucenia siebie, rzucenia wszystkiego w pizdu i emigrację pod miasto. Bo skoro taki aspołeczny jesteś i "nie imprezujesz" to co w tej dziurze zabitej dechami jesteś w stanie zaoferować młodej i aktywnej kobiecie? Brak znajomych, brak rozrywek i problem z dojazdami gdziekolwiek?

Jack, weź sobie swoje brudne szkiełko przetrzyj, qrwa, i czytaj uważnie, co tu piszą o wspólnych zainteresowaniach może, co?

Mam wrażenie, że z dzieciakami jakimiś tu gadam. Tak, wycofanie społeczne i brak nałogów to coś, co może ludzi połączyć i nie widzę w tym nic dziwnego. Może ktoś, kto ma lat naście lub 20+ uważa to za dziwne, ale JA, qrwa, NIE.

No tutaj nieco przekręciłaś moje słowa, dodałaś tezę z póki pt. "operacja się udała, pacjent zmarł" i na końcu doszłaś do tego samego miejsca co ja, tylko inną drogą.
Bo liczy się SKUTEK. Jeśli jedna strona nie jest gotowa na pełną szczerość i ta pełna szczerość przyniesie szkody, a nie pożytek (przykładem niech będzie jednorazowa zdrada kiedyś tam, które wyciągnięcie przekreśli dalsze, szczęśliwe życie (ponownie) zgranej rodziny), to ta pełna szczerość będzie błędem i NIE BĘDZIE dobrym rozwiązaniem. Powtórzę po raz kolejny: zasady są dla ludzi, a nie ludzie dla zasad. Tak samo np. pierdoleniem jest ślepe orzekanie, że (w czyichś oczach oparty na chorych podstawach) związek się rozpadł i obie strony mogą poszukać zdrowych relacji jeśli owe strony nie będą w żadnej relacji potem w takim stopniu szczęśliwe jak w tej "chorej" relacji. Szczerość nie jest remedium na wszystko,ZWŁASZCZA (co sama zauważyłaś ) gdy jedna ze stron nie jest na nią gotowa.

Przykro i tym czytać i pewnie w wielu przypadkach tak jest jak piszesz. Nie nawykłam wypowiadać się za ogół kobiet na świecie, tylko ZAWSZE za siebie. Może jestem w tym 1 %, bo uważam, że jeśli mężczyzna takie swoje "tajemnice" mi powierza, to obdarza zaufaniem, które trzeba cenić, więc to jest wyróżnienie. A poza tym mówiąc o słabościach pokazuje, że jest LUDZKI (nie mniej "męski"). W każdym razie JA tak to widzę i oczekiwałabym w związku takiej szczerości, braku tajemnic w kwestiach kluczowych.

Tia, najlepiej wyskoczyć z tekstem, że w pojedynczym komentarzu ktoś DORABIA IDEOLOGIĘ. Jak się nie ma argumentu, to najlepiej wybrnąć tak.

Mamy do czynienia z jednym (!) postem, więc tak jakby będzie on ogólnikowy.

To akurat o robieniu RAZEM rzeczy, które nas oboje interesują, to jest logiczne. Jak raz się realizuje moje, a raz twoje zainteresowania, to nie są wspólne zainteresowania. Czuję się jakbym tłumaczyła to kilulatkowi.

Plany mogą być ogólnikowe na początku, tu się zgodzę, że można się naciąć i że mogą się rozjechać później. Diabeł tkwi w szczegółach, o czym dobrze wiem z gruntu zawodowego. Precyzja w planowaniu gwarantuje sukces między innymi. Najlepiej usiąść na początku związku razem, każde ze swoją szczegółową listą, przeanalizować punkt po punkcie, zobaczyć gdzie są punkty styczne, gdzie się rozmijają, przegadać wszystko, i dopiero wtedy brać się za związek - jest szansa, że będzie trwał. Może nie romantycznie, ale tak po latach widzę, że trzeba było właśnie tak kiedyś zrobić.

No i podzieliło.

Moim zdaniem kwiaty, koszyki słodyczy... To zupełnie niepotrzebne.

Może lepiej skup się na czymś innym, niż na jej urodzinach?

Czesiek, prawie każdy ma za sobą jakieś nieudane związki czy próby związku, które się rozpadały z tego czy innego powodu. Z reguły ktoś był nieszczery, kłamal, próbował wykorzystać finansowo druga stronę, bo bez powodu przecież do rozstania nie dochodziło. Dotyczy to zarówno facetów, jak i kobiet, bez wyjątku. Sama tego doświadczałam na swojej skórze, więc wiem jak to wygląda. Wcale nie malo jest facetów którzy w ten czy inny sposob chcą coś dla siebie na związku ugrać, finansowo także.
Tylko co to wnosi do tematu autora? Będziemy się teraz licytować kto ma gorzej, facet czy baba?

Jack ...

Jednocześnie generalizujesz i przekładasz sytuację autora postu na swoją własną sytuację.

Po pierwsze, nie zawsze i nie wszystkie są takie relacje damsko-męskie. Twoją gorycz i cynizm wyczuwam na odległość - przemawiają przez cb frustrujące doświadczenia z przeszłości.
Po drugie, takie wyznanie o prostytutkach i przyćpaniu w "czasach kawalerskich" w ogóle mnie nie szokuje, wyobraź sobie. Są etapy życia, na których ludzie robią różne rzeczy, i choć nie uważam, że są one dobre, to wyobraź sobie, że nie oceniam. Patrzę z boku i zadaję sobie pytanie CO W DANYM MOMENCIE motywuje człowieka do tych akcji. I zdarza się, że ludzie odgradzają grubą czarną linią to co było i do tego nie wracają i zdarza się, że trafiają na ludzi, którzy skupieni są na widzeniu PRZYSZŁOŚCI, a nie grzebaniu się w cudzej przeszłości (wydaje mi się, że bardziej o przeszłość seksualną partnera są jednak mężczyźni, ale to moje odczucie, nie znam badań na ten temat). Przeszłość to przeszłość. I to, na co się umówię i zgodzę w łóżku, to tylko i wyłącznie moja decyzja.

No właśnie czytałam drugi raz ten wątek o koniach. Dzieciaku, ty naprawdę myślisz, że bycie RAZEM jest 24/7? Jeśli ona ma taką czy inną pasję, to nie oczekuje chyba, że facet  będzie łaził za nią krok w krok i pilnował w imię źle pojętego wspólnie spędzanego czasu. Ten dyskurs między nami jest naprawdę abstrakcyjny, Jack.

Dawniej czytałam tę przygnębiającą lekturę pisaną przez forumowych aspołeczniaków jak ich ładnie nazywasz. Mam ogólny zarys tych wszystkich historii - jest mi przykro, że mówienie o swoich potrzebach kobietom skończyło się dla nich źle. Po prostu przykro - myślę jednak, że pomimo wielu przypadków odrzucenia, które na pewno powodowały frustrację, to lepiej, że tak się stało. Lepiej być samemu niż z kimś na siłę, kto potrzeb nie jest w stanie do końca zaakceptować.

Nic dodać nic ująć

Zrozumiałam, że jesteś jej wdzięczny za te wspólne trzy lata pomimo, że się wam nie ułożyło. Nie dawałabym kwiatów, bo tylko może budzić negatywne emocje. Jeśli chcesz cos ofiarować to tylko coś oryginalnego i jednocześnie niezobowiązującego, o czym wiesz, że sprawiłoby jej przyjemność. Jeśli tego nie wiesz to lepiej pomiń  kwiaty czy koszyk słodyczy.

No jestes

Choc powtórzę "w większości przypadkow" bo tak chyba jest

Abberacja normalnie.
A na serio to przerażające, że ludzie nie mogą BYĆ SOBĄ w społeczeństwie (wiem - utopia, naiwność), a że w związku to tego kompletnie nie pojmuję.

Właśnie cb lubię za to, że JESTEŚ SOBĄ.
Jak wrócisz, to miej wywalone na to, co kto o Tobie myśli.

Ja tak mam od dawna.

Musicie tu śmiecić?:D

Szkoda wątku.

Jaką moją sytuację? Trzech czy czterech facetów ci to już napisało, że to właśnie tak wygląda z męskiej perspektywy. I to samo się przewija w innych męskich historiach na tym forum. Poczytaj też doświadczenia Norah Vincent. Lesbijka, która postanowiła napisać książkę jak to fajnie i łatwo żyje się facetom. Więc przebrała się za kolesia i postanowiła żyć jak facet. Eksperyment przerwała przed czasem, bo stała się super mizoginistyczna przez to jak była traktowana przez kobiety i wpadła w taką depresję, że kilka lat później popełniła samobójstwo.

Ja nie mówię o szokowaniu, bo tu nie ma nic szokującego. W ostatnim badaniu internetowym (ponad 2 tyś ludzi) niecałe 98% ludzi przyznało się, że ćpało przynajmniej raz w życiu, Chodzi o fakt, że jakby ci się twój partner do czegoś takiego przyznał, to zmieniłoby twoje podejście do waszego seksu. Bo to zawsze tak jest. Takie hasła jakie głosisz są piękną.....fantazją. Tak samo jakby ci powiedział, że zdradzał wszystkie swoje dotychczasowe partnerki, choć tobie oczywiście jest wierny. I tak byś zaczęła patrzeć przez palce i z podejrzliwością na jego zachowanie.

Ty chyba nie kumasz czym jest posiadanie WSPÓLNEJ pasji i zainteresowań. Tu nie chodzi o bycie razem 24/7 tylko o to, że to się kupy nie trzyma. Gdzie te ich wspólne zainteresowania jak jedno jeździ na konie (i żeby było śmieszniej - niby to biedniejsze i bez wykształcenia, które nie chciało się wyprowadzić z miasta), a drugie ma to w dupie do tego stopnia, że ten dysonans staje się argumentem w kłótniach i jest jedną z przyczyn rozstania? Tam nie było nic, co by ich łączyło i dlatego ten związek się rozpadł "bez powodu".

No to co - generalizuję czy jednak nie bardzo skoro ten motyw pojawia się aż tak MNOGO? Nawet Bert ci napisał, że tak to właśnie bywa w WIĘKSZOŚCI wypadków u facetów.

Absolutnie wszystkie kobiety jakie w życiu spotkałem mówiły dokładnie to samo co ty. Ale w 90% przypadków ich motywem było to, że po prostu chciały wiedzieć wszystko, aby mieć jakieś haki do emocjonalnej manipulacji lub szukały argumentu do rozstania. 9% to był syndrom matki polki, męczennicy, co szukała projektu charytatywnego. I tylko w 1% było to autentycznie szczere. I nawet nie mówię o zachowaniu skierowanym bezpośrednio wobec mnie (co również kilka razy się zdarzyło), ale też mówię o tym do czego się potrafiły przyznawać babki na luźnych, grupowych spotkaniach (np z tego forum) przy piwie. Do tej pory pamiętam jak na jednym z takich spotkań jakaś 30stoparolatka(!!!) chwaliła się, że zostawiła swojego partnera, bo przyznał jej się, że w szkole miał fazę na noszenie sztruksu i dzwonów, bo ona to nie mogłaby być z kimś z zaburzonym gustem i bez poczucia stylu.

Normalną sprawą dla 30letniej osoby jest zostawić partnera, bo w czasach szkolnych, KILKANAŚCIE LAT WCZEŚNIEJ jak był DZIECKIEM, ubierał się w sposób, który ci się OBECNIE nie podoba?

To aż szok, że zadeklarowana eks modelka nie wie, ze takie rzeczy jak sztruksy, dzwony i fryzura ala pieczarka były kiedyś po prostu modne. WIELOKROTNIE, bo moda na to regularnie się pojawia co kilka-kilkanaście lat.

Nawiasem pani modelko, dzwony są znowu w modzie. Proszę, foto z VOGUE tegorocznego:

Jeśli kobieta Cię rzuciła to daj sobie spokój. Gdy coś odwalałeś grubo i przez to Cię rzuciła to znaczy, że już jest za późno.
Z kolei w przypadku gdy nie odwaliłeś nic, to jest kolejny w kolejce. Wszelkie próby ratowania sytuacji jedynie podbijają jej ego i utwierdzają ją podświadomie w przekonaniu, że to ona jest lepsza i, że zasługuje na więcej.
Przerabiałem to ja, przerabiało to wielu innych facetów.
Jeśli jakimś cudem wybłagasz jej uwagę, to prawdopodobnie znaczy, że z drugim kolesiem nie wyszło i potrzebuje tymczasowo opcji zapasowej.
Dla własnego zdrowia miej godność i daj sobie spokój.

Przez chwilę przyglądałem się adresowi forum, zastanawiając się, czy nie znalazłem się wśród buntowników, szalikowców. Wydawało mi się, że przekaz był dość klarowny. Nie chodziło o napisanie autobiografii, lecz o streszczenie historii w celu uzyskania odpowiedzi na konkretne pytanie. Jeśli brakowało pewnych aspektów do udzielenia jednoznacznej odpowiedzi, wystarczyło zbudować pytanie w sposób bardziej przemyślany, zamiast dorabiać ideologię. Po co te bezpodstawne przytyki i personalne oskarżenia? Dlaczego ludzie tak łatwo oceniają, mając niewiele dowodów i to jeszcze nie wypowiadając się na temat?

Odnosząc się do roli wyjaśnienia, należę do osobowości dominujących. Typ osobowości ESTJ. Nie brakuje mi zasobu słów w argumentacji, by w krytycznym momencie nie wyzywać kogoś. Może pewne grono mężczyzn wciąż nie rozumie, że nie trzeba stosować przemocy ani szantażu, aby poczuć się męsko. Widać przypinanie dziewczyn do kaloryferów, bicia i zastraszania to nadal poczucie męstwa dla niektórych. Czytając pewne wypowiedzi, widząc agresję myślę, że cześć ma więcej do przepracowania w życiu niż ja.

Dziękuję za te ostre, szczere i różnorodne opinie. Czasami, czytając, człowiek dostrzega inny punkt widzenia, zatrzymuje się i zaczyna analizować. Nie zawsze łączenie ludzi wiąże się z koniecznością utrzymania wspólnego dziecka czy kredytu; pewne wycofania społeczne rodzą wspólne pasje, spędzanie czasu, emocje i uczucia. Oboje pracujemy wśród ludzi, co nie oznacza, że dla odpoczynku i relaksu nie preferujemy ucieczki od zewnętrznego chaosu. To tylko przykład, nie informacja, że to jedynie, co nas łączyło. Oczywiście, mogłem zrobić znacznie więcej w trakcie trwania relacji, co nie oznacza, że nie zrobiłem nic. Zapewne, cokolwiek tu napiszę, znajdą się dopiski między wierszami. Nas dzieli odległość 100 km. Dużo i nie. Często widywaliśmy się tylko w weekendy, każdy zmęczony po tygodniu pracy. Do niektórych spraw podchodziłem z przekonaniem, że mamy na to czas. A jednak, prawda jest taka, że go nie mamy. Czy ją było stać na kosztowne pasje? Nie, ale mnie było. Pracuje się po to, aby móc obdarować kogoś tym, co mamy, a wystarczy tylko zobaczyć radość drugiej osoby. Nauczyła mnie wyrażać emocje, pokazywać uczucia, prosić o pomoc. Myślę, że to jest warte wszelkich pieniędzy, a ja nie muszę iść przez życie jak cyborg. W pracy podejmowanie decyzji, walka, zarządzanie projektami i ludźmi. W domu najzwyczajniej być partnerem, otwierać drzwi, pomagać sprzątać, być przyjacielem – to nie ujma ani brak męskości. Nadal w tym wszystkim można być dominującym autorytetem dla partnerki, chociażby w aspekcie sapioseksualnym. Każdy z nas nosi w sobie historie, których nikt nie pozna, bo łatwiej jest się uśmiechnąć niż pokazać, że coś boli. Świat przyzwyczaił nas do tego, że słabość to porażka (tu widać to wyraźnie); to właśnie szczerość leczy nasze rany. Nie mam problemów z poznawaniem nowych osób ani z poczuciem samotności. Żadne z nas nie należy do ludzi, którzy mają trudności w nawiązywaniu relacji. Każdy ma prawo odejść. Jestem zdania, że dzisiaj ludzie wolą zaczynać od nowa z czystą kartą, ja zaś wolę rozwiązywać problemy, niż uciekać. Każdy z nas nosi swoje demony. Jej demonem był m.in. strach przed prowadzeniem samochodu. Obawiała się, że wyprowadzając się za miasto, choćby tylko o 10 km, ograniczy to jej możliwości zawodowe. Domyślam się, że poczuła się ograniczona, brakowało jej rozwoju, czuła się jak w złotej klatce. Przestraszyła się i uciekła. To moje przypuszczenia. Gdy zaproponowałem wspólne przepracowanie problemów z terapeutą, nie chciała. Czy to dziwne, że po trzech latach nie jestem pewny rozkładu związku? Może tak, może nie. To nigdy nie jest jeden czynnik. Najczęściej jedna kropla przelewa szklankę. Dlatego brakowało mi rozmowy, aby wyciągnąć wnioski i iść dalej.

Głównym tematem tego forum nie był rozkład relacji na czynniki pierwsze, lecz bardziej ocena statystyczna. Już tłumaczę, co mam na myśli. Jedna z byłych partnerek zasugerowała mi kiedyś, że gdybym chciał o nią walczyć, stałbym pod jej drzwiami z kwiatami. Dla jednych to jest walka, dla innych to strach przed odtrąceniem, gdy partner nie potrafi odpuścić. Bywają również sytuacje, gdy dziewczyna potrzebuje czasu; często w pierwszych chwilach rozpadu towarzyszy gniew, a dodatkowy kontakt potrafi przechylić szalę na złą stronę, generując nienawiść i strach. Pragnąłem zrozumieć, jak to wygląda u Was jako większej grupy.

Tak jak gdzieś na początku napisałem: serce jedno, rozum drugie. Nie zawsze pod wpływem emocji podejmujemy racjonalne decyzje. Zdecydowałem się na swój krok, będąc sobą. Mam świadomość zakończenia relacji i braku kontaktu. Owa pamięć o jej urodzinach to dla mnie symbol podziękowania za wspólnie spędzony czas.

Chyba większość kobiet potwierdzi, że nic tak nie podbija im samooceny jak eks skomlący na wycieraczce i drapiący w drzwi. Jest to raczej typowe, co wcale nie oznacza że skuteczne. Myślę że ta sama większość kobiet potwierdzi i to, że nie ma też nic równie odpychającego. I tak to z nimi jest. Jedno myślą, drugie mówią, trzecie robią.

Przecież swoją decyzją nie rozwiązujesz żadnego problemu. Ktoś po 3 latach nie powiedział Ci co jest nie tak... czyli nie okazał Ci minimum szacunku. Gdyby to była kwestia odległości tylko, to mogła by to wprost powiedzieć po takim czasie. Mogła by próbować rozwiązać problem, ale tego nie zrobiła bo nie o to chodzi.

Mógłbyś zrobić to co ta partnerka powiedział i nic by to zupełnie nie dało. Prawie nigdy nic to nie daje poza podbiciem ego drugiej osoby. Wiesz dlaczego? Bo decyzja została podjęta dużo wcześniej, często kobiety utrzymują związek dopóki kolejny ochotnik nie pojawi się na horyzoncie.(i jak widzą, że da się przeskoczyć to wtedy odchodzą)

To ewidentnie nie jest racjonalna decyzja. Moim zdaniem swoje złudzenia maskujesz tym, że to tylko wdzięczność. Zresztą jeśli kobieta właśnie zakończyła relację(być może właśnie próbuje przeskoczyć na drugą gałąź) a Ty jej przypominasz to nie koniecznie ona to nawet dobrze odbierze.

Brakuje Ci przemyśleń które powinieneś maksymalnie na poziomie studiów zdobyć. Możesz próbować grać rycerzyka ale skończysz jako frajer którym będzie sobie podbijała ego na rozmowach z koleżankami.
Być może jej nawet jakoś szczególnie nie pociągasz ale nie miała lepszej opcji na horyzoncie a nie chciała być sama. Skoro mówisz o złotej klatce to nie zdziwiłbym się jakby była z tobą ze względu na to, że czułą pieniądze...