Jak żyć z bólem po stracie bliskiej osoby? - Netkobiety.pl

Czytałem podobne artykuły, to wszystko prawda, tylko nie wiem kiedy minie taki fizyczny ból. Zawsze rodzinę uważałem za mój życiowy sukces, nie pracę, nie pieniądze. Dzieci dają siłę, to też wiem. Mały jeszcze nie rozumie ale córka to jest po prostu moja księżniczka i w dodatku jak dwie krople wody podobna do mamy. Chciałbym móc skupić się na tym wszystkim, trochę przestać odczuwać ten ból, czasem jakoś idzie ale są takie dni, że nie potrafię myśleć o niczym innym jak tylko o tym że jej już nie ma. Moi rodzice proponowali mi, że przeprowadzą się na jakiś czas do mnie, w sumie byli z tydzień, dzięki czemu mogłem załatwić dużo spraw papierowych po śmierci żony, ale nie chcę, żeby u mnie mieszkali. Nie do końca jestem w stanie na dłuższą metę dogadać się z nimi, a w dodatku to moja żona zawsze była panią naszego domu i nie chcę żeby ktokolwiek wyręczał mnie z tego, bo chcę żeby wszystko było tak jak ona o to dbała.

Michał, tu ( https://www.netkobiety.pl/t2506.html ) jest wątek dziewczyn, które straciły bliską osobę (męża). Być może odnajdziesz się w opisach niektórych z nich. Poczucie, że "nie jestem na tym świecie sam z taką sytuacją i emocjami" pomaga. Mnie pomogło. Część z nich już tu nie pisze, a to zawsze dobry znak, że poszły w swoim życiu do przodu. Na końcu procesu żałoby jest akceptacja, a to oznacza spokój duszy.

Napisałeś, że żona odeszła niedawno. Pewnie jest to zaledwie kilka miesięcy. Dlatego poczucie dojmującego bólu jest w tym momencie jak najbardziej normalne. Nie trywializuję, tak my, ludzie, mamy. Po około roku powinno być lepiej- tak też w tradycji trwała żałoba. Z każdym rokiem ból jest mniejszy.

Doradzam Ci pomoc dobrego psychologa. Specjalista może Ci pomóc przepracować pewne emocje. Rodzina, dzieci, dają siłę, ale wierz mi, zadbaj o siebie również w ten sposób.

Przyjmij wyrazy współczucia.
Życzę Ci siły.
Dzieciom wszystkiego dobrego w życiu i wielu życzliwych ludzi wokół.

Bardzo Ci współczuję. To kolosalna tragedia. Nie umiem nawet sobie wyobrazić, jak się czujesz. Z bliskich osób straciłam tatę, ale to prawdopodobnie mniejszy ból niż strata żony w młodym wieku, bo strata rodzica jest czymś bardziej naturalnym.

Nie licz na jakiś cud że nagle Ci przejdzie. To będzie sinusoida. Raz będziesz myślał że dajesz radę, a zaraz potem będziesz czuł się tragicznie. Tylko, że tych pierwszych momentów z czasem będzie coraz więcej. To będzie coś na zasadzie 2 kroki do przodu, 1 do tyłu. Mozolne wychodzenie z tego stanu, ale jednak do przodu. Za kilka lat już zupełnie będziesz nauczony żyć w świecie bez żony (co nie znaczy że nie będziesz za nią tęsknił).

I wiem że pewnie teraz tego słuchać nie chcesz, ale jestem pewna, że z czasem znów kogoś pokochasz i będziesz miał rodzinę. Jakaś mądra kobieta pokocha Twoje dzieci.

Na pocieszenie powiem Ci, że głęboko wierzę że jest coś po śmierci. Nie wierzę w Boga ani piekło, niebo czy czyściec, itd. Ale uważam że jest coś potem i śmierć to nie koniec. Jeszcze się spotkacie.

Jestem nowym użytkownikiem, więc nie mogę wklejać linku. Polecam wpisz w wyszukiwarkę YouTube po śmierci bliskiej osoby metoda eft

Bardzo Tobie współczuję. Przykro mi, ze musisz to przezywać i się z tym mierzyć. Moja siostra ze swoim dzieckiem umarla zaraz po porodzie. Do tej pory jestem w stanie wyparcia i niedowierzania. Nie dopuszczam cierpienia do siebie. Nie wiem czy są jakiekolwiek słowa, które pomogą ...pozostaje tylko pchać życie do przodu, oczekiwać ze z czasem oswoisz się z bólem, ze przyjdzie moment kiedy będziesz jeszcze się śmiał i uśmiechał. Nic nigdy nie będzie juz takie samo ale życzę Tobie byś z czasem potrafił uwierzyć w to ze Twoja przyszłość może jeszcze być spokojna i dobra.

W pewnym etapie żałoby ukojenie dały mi abstrakcyjne ale dla mnie piękne słowa, ze 'oni nie odeszli a jedynie zmienili miejsce zamieszkania'.

Tak madoja, z tym płaczem masz chyba rację.

Im częściej pozwalam sobie na smutek i łzy, tym mocniej mnie zalewa.
Dla odwrócenia myśli wyjęłam maszynę do szycia.
Im bardziej mnie "gniecie", tym więcej staram się szyć.

Tak, ja pewnego dnia podjęłam decyzję że przestaję płakać. Tak po prostu. Czasami mnie bardzo korci, żeby po prostu się ugiąć, usiąść, płakać, wspominać, oglądać zdjęcia. Dać się w to wciągnąć. To takie proste pójść za tą pokusą, poddać się. Ale nie, potem będę czuła się jeszcze gorzej i to nawet przez parę dni czy tygodni.
Lepiej zatrzymać to w zarodku, być dzielnym i odwrócić swoje myślenie.
Zresztą założę się że ci wszyscy nasi zmarli tego właśnie by chcieli - żebyśmy żyli dalej, potrafili się śmiać, zamiast wciąż płakać.
No przynajmniej mi byłoby źle i smutno gdybym zobaczyła że po mojej śmierci ktoś się zagłębia w rozpaczy przez wiele miesięcy/lat. Chciałabym żeby dalej żył, tylko czasami mnie wspomniał z uśmiechem.

Co do skutecznych rozpraszaczy. Ja lubię zająć się segregowaniem, układaniem czegoś co mam. Np. książki układam według autora, potem sprawdzam czy jakiejś fajnej pozycji mi nie brakuje i szukam w necie. Robię wielkie porządki w szafach, wyrzucam lub sprzedaję to co mi niepotrzebne. Albo sama sobie wyznaczam cel, np. zdobyć wszystkie próbki perfum z takiej i takiej linii zapachowej. Siedzę wtedy w necie, czytam, szukam.
Najlepiej właśnie wkręcić się w jakiś temat, który zajmie nie tylko ręce ale i głowę.

Michał i Motocyklistka. U Was to dość świeża sprawa, bo dopiero sprzed kilku miesięcy. To jest jeszcze ten straszny okres, gdy płacz dopada niespodziewanie, a poczucie beznadziei jest czasami tak ogromne, że nie ma się siły na nic.
Więc spokojnie, na razie to normalne że czasami "siedzicie i ryczycie".
Mi się wydaje że taki stan trwa do około roku, potem robi się znośniej i już bardziej można kontrolować swój smutek.

bardzo smutna historia, wspoczuje z calego serca.

Moze zasiegnij porady psychologa?

Zadbaj o aktywność fizyczną, znajdź czas np., żeby pobiegać.
Zatrudnij pomoc do dzieci, chociaż na godzinę, dwie.

W moim przypadku wszystko wydarzyło się w okolicach Bożego Narodzenia, jakoś ciężko mi będzie to przeboleć ale muszę szczególnie wtedy pamiętać by nie zabierać dzieciom tego pięknego czasu. Dzisiaj byłem w pracy i jedna znajoma zapytała mnie czy myślę, że będę już sam do końca życia. Na chwilę obecną średnio mnie to obchodzi, zawsze zakładałem, że to ja prędzej zrobię wysiadkę przez mój pracoholizm, a żona niech sobie potem kogoś znajdzie byle nie gorszego ode mnie. Los chciał jednak inaczej i może faktycznie rodzi mi się myśl, że gdyby kiedyś była okazja odbudować rodzinę, może kiedyś będę na to gotowy. Z drugiej strony specjalnie się nie łudzę, jestem wdowcem z dwójką małych dzieci, duży balast, a nawet nie wiem jak się teraz ludzie umawiają na randki. Pamiętam jak pierwszą randkę z moją żoną miałem wiele lat temu, zaprosiłem ją do najlepszej cukierni z herbaciarnią w mieście. Był mróz -20 stopni, początek stycznia. Ehh... jaka ona była piękna, miała 150 wzrostu, szczuplutka, delikatne, dziewczęce rysy twarzy, a ja znacznie wyższy, do tego trenowałem kulturystykę, wyglądałem przy niej jak słoń, a mimo to zakochaliśmy się w sobie do szaleństwa. Była przy tym bardzo mądrą, mającą świetną intuicję do wielu spraw kobietą, taką, którą lepiej zawsze należało słuchać w różnych sprawach bo niemal zawsze jak się postawiłem okoniem to żałowałem. Potrafiła spojrzeć na człowieka i wiedziała czy jest dobry czy zły, z kim lepiej się nie układać. Czuję, że bardzo dużo się przy niej nauczyłem, więcej, niż we wszystkich szkołach razem wziętych.

Trochę może faktycznie uderzyło mnie to pytanie ale myślę że nie chciała mi nic złego powiedzieć. W zasadzie wywołało to u mnie tylko wspomnienia takie jak te gdy się poznawaliśmy, jaki to był piękny czas. Ja oczywiście nie wyobrażam sobie jakiś teraz podchodów pod jakiekolwiek związki. Było by to nieuczciwe zarówno wobec siebie jak i wobec kobiet, z którymi miałbym się umawiać nie mając tak naprawdę dla nich miejsca w sercu. Nie jestem mizoginem, szanuję kobiety i chyba największe ukojenie w tej sytuacji daje mi to że dałem z siebie wszystko jako mąż i ojciec. Moi znajomi mieli mi za złe, że praktycznie zerwałem kontakt jak poszedłem na swoje ale myślę że gdybym zrobił inaczej dzisiaj bardzo bym żałował. Nie wiedziałem że tak szybko to zostanie przerwane. Właśnie bardziej myślę, że chciałbym odnowić kontakty z kolegami dla których nie miałem czasu przez ostatnie lata. Odezwali się do mnie po tej tragedii i myślę że bardziej potrzebuję teraz normalnej rozmowy. Mam nadzieję że jest jakieś życie po życiu gdzie spotkam się z żoną i będziemy mogli się cieszyć sobą przez wieczność. Mam jeszcze sprawy do załatwienia, chcę postawić żonie nagrobek, zresztą w miejscu gdzie i ja zostanę kiedyś pochowany. Najwięcej też rozmawiam z teściową, bardzo dobrą kobietą ona też daje mi dużo zrozumienia i zawsze zostanie moją rodziną.

Ja lubiłem zawsze pracować i przyznam szczerze że zawsze byłem uznawany w mojej rodzinie za przykład typowego materialisty. Dlatego z moimi rodzicami zawsze miałem trudniejszy kontakt bo oni z kolei są zagorzałymi katolikami, a ja na przykład ślub kościelny z żoną wziąłem dopiero 6 lat po cywilnym. Tyle że wszystko robiłem dla rodziny, jak miałem wolne to jeszcze ciągle coś robiłem w domu. Rok temu zbudowałem taras z zadaszeniem z tyłu domu, skonstruowałem plac zabaw dla dzieci. Dla znajomych po prostu zabrakło już czasu. Bardzo mi przykro że tak krótko się tym wszystkim razem nacieszyliśmy.

Nie, no, błagam Cię....
Myślę ze nawet tutaj wiele kobiet po przeczytaniu tego co napisałeś, miałoby ochotę Cię poznać.
Wysoki umięśniony wykładowca uniwersytecki, inteligentny, z dobrą pensją, własnym domem częściowo samemu zbudowanym, do tego dwójką malutkich dzieci, a małe dzieci są najbardziej rozkoszne (w sensie nie jakieś zbuntowane nastolatki które nie zaakceptują nowej kobiety w domu). I wdowiec, czyli żadna ex nie kręci się obok. Do tego stabilny emocjonalnie, potrafiący kochać, dojrzały.
Mógłbyś mieć nową babkę ot tak, na pstryknięcie palcami.
Piszę to nie żeby Cię wkurzać, bo wiem że teraz zupełnie nie pora na takie rozmyślania. Ale żeby uciszyć Twoje ewentualne obawy o przyszłość.

Znałam dwóch facetów którzy stracili swoje ukochane w wypadkach samochodowych. Jednego poznałam kilka lat po jego stracie. Nie było innego tematu tylko jego zmarła dziewczyna. Wciąż rysował jej portrety, wciąż o niej opowiadał. Na początku rozumiałam i wspierałam, ale zaczęło mnie to denerwować. Zawsze żyłabym w cieniu tej dziewczyny. Sądzę że on do dziś jest sam.
A drugi ma teraz już ponad 60 lat i gdy miał ok. 30 zmarła kobieta z którą był może rok. Nigdy już żadnej nie pokochał jak jej (choć był w związkach, ale nieudanych i krótkich) i do teraz ją wspomina.

Bardzo łatwo jest wyidealizować zmarłą osobę. We wspomnieniach ona nie ma wad. Nie pamięta się żadnych kłótni. Robi się jej mentalny ołtarz i się ją gloryfikuje.
A z tym - wiadomo - żadna żywa osoba nie jest w stanie konkurować.

Tak więc, może nie teraz, ale z czasem, pamiętaj żeby podchodzić do żałoby z głową. Nie odcinać sobie możliwości na dalsze szczęście. Żona była wspaniała, piękna i dobra, ale to niekoniecznie znaczy że była jedyną miłością Twoje życia.
150 cm drobniutka blondynka (kolor włosów wymyśliłam, tak sobie wyobraziłam ), a zakochać się możesz w wysokiej brunetce o pełnych kształtach.
Kto wie...

Pewnie będę prowadzić monolog, ale czasami napisanie tutaj trochę zajmie mi myśli. Zaczynam tak naprawdę dopiero powoli sprzątać parę rzeczy. Na początku jakoś nie potrafiłem nawet tego dotknąć ale zaczynam dostrzegać, że patrzenie na niektóre stałe dotąd elementy mojego życia sprawiają mi bardzo duży ból. Największy sprawiała mi obrączka, której nie chciałem ściągać po śmierci żony nawet na chwilę. Przedwczoraj coś mnie naszło i schowałem ją do kuferka z biżuterią mojej żony. Na nią też ciężko było mi patrzeć, był tam też złoty komplet, który kupiłem jej na gwiazdkę a nawet nie zdążyła go ubrać. Kuferek dam córce jak skończy 18 lat. Nie jest mi specjalnie lepiej, ale wydaje mi się, że w natłoku obowiązków nie mam aż tak często masy wspomnień. Sytuacja z dzieckiem się normuje, zaczyna trochę więcej przesypiać w nocy, a ja zaczynam zauważać, że nie mam do kogo się odezwać, z kim obejrzeć filmu, zwyczajnie w świecie porozmawiać. Nie, że brakuje mi ogólnie kobiety ale właśnie jej - mojej żony, która była moją bratnią duszą z którą miałem masę wspólnych tematów i nigdy się nie nudziłem. Ogólnie pytają mnie czasem czy mam jakiś problem... Sam nie wiem jak im odpowiadać. Ogólnie nie mam problemów poza tym, że jestem bardzo smutnym człowiekiem. Będąc w klinice widziałem, jak obok inkubatora mojego syna umierały noworodki, rodzice płakali, widziałem ludzi odwiedzających swoich bliskich w śpiączce, modlili się by znaleźli drogę z powrotem... Tam są prawdziwe problemy, bo ja przynajmniej mam dużo dobrych ludzi wokół siebie

Rozmowa z córką czy mówienie do syna to co innego. Bliskości żony oczywiście, że mi brakuje ale wydaje mi się, że właśnie ogólnie jej obecności najbardziej. Zaczynam czuć się jak robot zaprogramowany po to aby doprowadzić dzieci do dorosłości, pomóc im się nauczyć wszystkiego, ukierunkować ich talenty na właściwy tor, a potem nic tu po mnie. Wiem, że to kawał czasu i wiele po drodze może się wydarzyć ale nie czuję na razie większego sensu w moim życiu. Gdyby nie dzieci, najchętniej spakował bym rzeczy, poszedł mieszkać na pół roku do lasu i nie miał kontaktu z człowiekiem.

Szukaj wsparcia u swojej rodziny, u rodziny żony. Poszukaj psychoterapeuty.
Zadbaj o zdrowie psychiczne i fizyczne, bo zapijanie depresji nikomu nie posłuży.

Strasznie mi przykro.

Jeżeli chodzi o alkohol to piłem ostatnio piwo latem do kaszanki z grilla, więc niespecjalnie mi po drodze, zdrowie fizyczne myślę, że póki co dopisuje. Już pisałem, że najwięcej jeszcze zrozumienia i wsparcia mam od teściowej, dobra kobieta. Jedną córkę miała i musiała być na jej pogrzebie, tylko wnuki jej zostały, a też jest to kobieta niewiele po 50 roku życia. Nie pójdę do psychoterapeuty bo już kiedyś zachorowałem i tylko farmakologia w moim przypadku zdziałała cuda, mam umysł bardzo słabo podatny na psychoterapię. Po prostu mam lepsze i gorsze dni, dzisiaj na przykład mam lepszy, pewnie dlatego, że byłem normalnie w pracy. Kusi mnie nawet, żeby zapłacić komuś w rodzinie za opiekę (chociaż nie wiem czy by się zgodzili), a ja bym wrócił w pełen rytm pracy ale gdzieś przychodzi otrzeźwienie. Muszę zbudować relację z synem od najmłodszych lat, tak jak córką. Córka zawsze była trochę taka "tatusiowa", to co by powiedział kiedyś syn, że jego tata wolał być pracownikiem niż ojcem.

Alkohol w takich przypadkach to najszybsze rozwiązanie i widziałem już takie sytuacje.
Natłok obowiązków może przygnieść i dlatego potrzebna pomoc.

Coś jednak w tym jest bo tydzień temu odbierałem samochód żony od mechanika (szkoda mi się go pozbywać bo to małe i niezawodne auto, w dodatku niedrogie w utrzymaniu, idealne jako zapasowe). To taki mój znajomy z sąsiedniej wsi i pytał się mnie jak sobie radzę i przestrzegał, żebym się nie pakował w kłopoty bo jego szwagra 4 lata temu zostawiła żona i on od tego czasu jest nawalony jak szpadel. Faktycznie może ktoś to traktuje jako rozwiązanie. Ja myślę, że do tego jednak trzeba mieć wcześniej zapędy bo ja pijąc niewiele i "od święta" nie mam teraz w ogóle na to ochoty. Alkohol kojarzy mi się z świętowaniem i radością, a ja nie mam powodu.

Dzisiaj jestem poraz pierwszy sam na noc w domu, syn u rodziców, córka u teściów, a ja mogę się wyspać przed 12-godzinnymi dyżurami w sobotę i niedzielę. Rozmawialiśmy w pracy trochę o domu, wiadomo takie sprawy, ktoś bierze kredyt, ktoś się buduje itp. Zdałem sobie sprawę jak mój dom stracił na znaczeniu - po prostu nie ma w nim duszy. Moja żona często wpadała gdzieś do sklepu, pewnie na ścianach i oknach wisiały by już dzisiaj pierwsze zwiastujące wiosnę ozdoby, zmieniłby się kolor poszewek od poduszek, zasłon, pewnie gdzieś w kartonie byłyby kupione nasiona kwiatów, a ja pewnie pewnie miałbym kupić kilka worków specjalnej ziemii i odżywki do roślin. Ja wiem, że jestem we właściwym miejscu, to tutaj chcę dożyć końca swoich dni ale kompletnie nie rozumiem dlaczego i po co jestem tutaj bez niej.

Zapewne to prawda, przyjąłem za pewnik obecność mojej żony, a teraz jest to nie do pojęcia. Życie się skończyło ale moja miłość się nie skończyła i na chwilę obecną nie zauważam by miała się kończyć. Powoli mijają dni, czuję się nawet lepiej, zwłaszcza po przepracowanym całym weekendzie. Im więcej dni mija tym bardziej mam wrażenie, że coraz mocniej zamykam się na klucz. Zaczynam rozumieć, że przeżyłem piękną miłość, coś co już mi się nie zdarzy i chyba nawet nie chcę żeby się zdarzyło.

Synek zaczyna dostrzegać świat wokół, nawiązuje pierwszy kontakt wzrokowy, uśmiecha się - zaczyna być przyjemniej. Córkę muszę trochę dyscyplinować bo ma problem z utrzymaniem porządku ale i tak jest dzielna, bardzo mi pomaga. Zaczynam rozumieć, że siłę dają mi dzieci i moje obowiązki w pracy, praca naukowa. Czasem jak mały śpi zanurzam się w książkach i piszę prezentacje na wykłady, wcześniej też to robiłem ale teraz daje mi to większą radość.

Ostatnio miałem właściwie 2 takie gorsze dni, z czego jeden był wtedy gdy zamawiałem nagrobek, naprawdę ciężkie to uczucie. Mimo tego że muszę żyć, to wiem, że zawsze będę tęsknić do chwili gdy znowu się z nią spotkam.

Farmer rozumiem co masz na myśli jednak nie zawsze z czasem jest lżej. Jest na pewno inaczej. Początkowo mój umysł się przyzwyczaił do nieobecności bo norma jest ze się kogoś nie widzi 2, 3 miesiące czy nawet 6 miesięcy (są wyjazdy, delegacje itd.) ale potem mija rok, dwa lata, trzy lata i tej osoby nadal 'nie ma'. Bardziej zaczyna jej brakować niż zaraz po odejściu. Bardziej się tęskni. Oczywiście każdy inaczej to przezywa wiec tylko pisze o swoim doświadczeniu.

Michał, Ela, współczuję, przykro mi bardzo.

Musisz dać sobie czas, to jeszcze za wcześnie żeby myśleć o nowym związku, tak myślę.
Najlepiej jakbyś trafił na dziewczynę z dzieckiem, wtedy obydwoje byście wiedzieli z czym to się je…
Powinieneś teraz pomyśleć o jakiejś pomocy do dzieci. Czy rodzice z teściami ci pomagają?

Wiadomo, ale jak masz dużo zajęć to mniej czasu na rozmyślania.
Trzeba sobie radzić w życiu jak najlepiej się potrafi, a ono bywa nieprzewidywalne. Wszystko się z czasem ułoży, musisz być dobrej myśli.

W styczniu tego roku zmarła mi mama bardzo ją kochałem a ona mnie teraz choruje babcia to są najważniejsze osoby w moim życiu zawsze byłem sam bez nikogo miałem kilku znajomych ale się wypieli zaraz zostane całkiem sam jedyne moje przyjemności to to forum i czasem spacery nie chcę mi się żyć ale musze nie mam innego wyjścia czekam tylko na koniec