Relacja z przyjaciółmi - Netkobiety.pl

Witam. Proszę o spojrzenie na moją sprawę obiektywnie. Ja już chyba nie potrafię. Otóż od 20 lat przyjaźnimy się z pewną rodziną. Nawet jesteśmy spokrewnieni. Nasze dzieci razem się wychowywały,chodziły do tej samej klasy. Zawsze trzymaliśmy się razem święta,wakacje itp. Jednak od kilku lat zauważyłam że często mają przed nami tajemnice o których dowiadywaliśmy się od osób trzecich. Dziwne to było ale ja też to próbowałam jakoś usprawiedliwić bo wiadomo nikt przed nami nie musi się spowiadać. Często też miałam wrażenie że przyjaciółka zazdrości nam różnych rzeczy, a to jak kupiliśmy samochód, a to jak dostałam awans. Aczkolwiek finansowo jesteśmy na tym samym poziomie. Od jakiegoś roku zaczęli nas jakby unikać. Nie mieli dla nas czasu, jak już się spotykaliśmy to tylko z naszej inicjatywy. Pytałam wielokrotnie czy wszystko w porządku u nich i zawsze słyszałam tę samą odpowiedź że tak tylko brak czasu i że są zmęczeni. Po jakimś czasie mąż przyjaciółki zwierzył się mojemu mężowi że nie najlepiej się między nimi układa więc stwierdziłam że pewnie dlatego nas unikają. Z tego co wiem już między nimi wszystko dobrze. Latem namówiłam ich na wspólne wakacje które były bardzo miłe. Dziękowali nam kilkakrotnie że super że z nami pojechali po czym kontakt się urwał...ale...nie zupełnie bo mąż przyjaciółki otworzył podobny biznes jaki prowadzi mój mąż i odzywa się do nas a szczególnie do męża jak potrzebuje porady, pomocy w biznesie. Trwa to już od sierpnia. Ja odbieram to bardzo źle,przeżywam. Oczywiście jak pytałam czy wszystko ok znowu gadka że nie mają czasu.Więc postanowilismy z mężem przeczekać i nie dzwonić,nie proponować spotkań. Poczekać kiedy oni się odezwą. I niestety nie odzywają się poza tym jak potrzebują porady czy pomocy w tym nowym biznesie. Nie wiem co o tym sądzić. Bardzo mnie to boli bo nie chce aby 20 lat przyjaźni tak po prostu zamknąć. Ale jak pytam to ma wrażenie że oni mają na czole napisane o co mi chodzi. Co robić? Moja mama której się zwierzyłam mówi że może rzeczywiście nie mają czasu a ja od razu ich przekreślam i nie powinnam tak robić tylko namawiać na wyjścia i spotkania do skutku.....

Mamy po 40 lat. Ja niestety też widzę że jest to wymuszone jednak my tak bardzo zatraciliśmy się w tej przyjaźni i tak byliśmy jej pewni że teraz zostaliśmy sami. Nawet nie mamy z kim na kawę się umówic. Bo zawsze myśleliśmy tylko o nich.

Tak mamy dzieci,które zresztą chodzą do jednej klasy. Też o tym myślałam. Ale jeszcze rok temu to było takie narzucanie się z obydwu stron. Nawet z ich strony częściej bo oni częściej nas zapraszali,proponowali wyjście itp.

Ja uważam że skoro są naszymi przyjaciółmi to dlateczego mielibyśmy im nie pomoc. Natomiast nasuwa mi się taka strategia aby dać im szansę powiedzmy jeszcze z pół roku i postarać się ograniczyć nieco propozycje wspólnych spotkań i obserwować ich zachowanie. Jeśli w dalszym ciągu będą tak nas olewać odpuszczamy. Widocznie nie chcą dalszej przgjaźni.

Ty nie masz innych zmartwień? To poszło za daleko, że az tak to przezywasz. Znajdź sobie coś innego do roboty. Zajmij się czymś, bo takie "zatracenie", jest bardzo zastanawiające.

No niestety nie umiem do tego podejść tak olewajaco. Chyba też bardziej boli mnie to że ludzie których uważaliśmy A przyjaciół być może nigdy nimi nie byli i to że nie wiemy nawet o co chodzi. Co spowodowało takie ich zachowanie.