Oceny moralne - Netkobiety.pl

Z miłości?

Nie.

Z przezorności. Małżeństwo to wspólnota nie tylko duchowa, ale również majątkowa. W przypadku rozwodu polubownego nie ma problemu, ale to rzadkość. Rozwód najczęściej kończy się walką o dziecko i majątek. Im więcej materiałów się zbierze - tym szybciej i sprawniej zachodzi proces rozwodowy.

Nikt tu chyba nie wychodzi z takimi naiwnymi wnioskami, że ludzie na przestrzeni lat się nie zmieniają. Jednakowoż związek małżeński to nie jest spacer po parku za rękę. Niezależnie od tego czy zawarty w kościele czy w urzędzie jest poważną deklaracją, nie tylko tego że dwie strony tej deklaracji pozostaną ze sobą na zawsze (ślub kościelny), lub będą dokładać wszelakich starań aby unia ta trwała (ślub cywilny), ale też obiecują sobie różne wartości, za którymi ludzie w cywilizowanych związkach powinni podążać. W przypadku wspólnoty majątkowej to także unia finansowo-gospodarcza.
Nikt tu nie wyklucza, że parter może się rozmyślić lub zakochać, możemy dyskutować o wartości etycznej takiej decyzji, ale nikt chyba nie stoi na stanowisku, że trzeba się przykuć łańcuchem do partnera i go nie opuszczać aż do śmierci.
Zdrada jest tak naprawdę złamaniem obietnicy jaką się dało małżonkowi/małżonce na ślubie, nawet nie w kwestii niewierności fizycznej/emocjonalnej, ale z uwagi na to, że rozgrywa się zawsze za plecami małżonka i jest zwykłym oszustwem.
W polskim prawie ten kto zdradził najczęściej jest uznawany za winnego rozpadu więzi i musi ponieść różne konsekwencje z tego tytułu, np. ma obowiązek alimentacyjny wobec byłego małżonka jeśli jego poziom życia ulegnie w związku z rozwodem pogorszeniu, a często tak jest. W przypadku panów często dochodzi jeszcze obowiązek alimentacyjny na dzieci, ponieważ w realiach naszego kraju wciąż dzieci najczęściej zostają przy matce.
I teraz wychodzi na to, że rozpad małżeństwa tak naprawdę ma miejsce gdy wyjdzie na jaw, że jeden z małżonków ściemnia. A ten małżonek ściemnia nie dlatego, że chce się z małżeństwa wypisać, tylko dlatego, że chce mieć pewne benefity i nie doznać negatywnych skutków rozpadu małżeństwa, bo to ogromne koszty finansowe i emocjonalne.
Skoro ktoś jest gotów robić swojego małżonka na boku, można założyć że przy podziale majątku czy ustalaniu alimentów nie będzie grał uczciwie, będzie zatajał skalę swoich przewin, ergo rady, żeby dowody zbierać, bo przecież delikwent sam nie powie w sądzie jak było.
Podsumowując, ja co do zasady uważam, że nie ma nic zdrożnego w zakończeniu związku, który dłużej nie działa, uważam za to, że należy to robić w sposób uczciwy i cywilizowany. A to dzieje się niezwykle rzadko.

Raczej nie z miłości. Raczej z pozycji: "odchodzisz? to zaraz zobaczysz jak Ci koło dupy zrobię. Chcę żeby Cię zabolało tak, jak mnie zabolało Twoje odejście". Normalna reakcja na skrzywdzenie. Bo przecież każdy porzucony czuje się w jakiś sposób skrzywdzony.

Tradycyjny model wychowania chłopców. Miłość jest okazywana przez pryzmat przydatności. Jesteś grzeczny i miły? Poprawiasz mi tym nastrój - jest ok. Zrobisz porządek, posprzątasz? Jest ok, bo jesteś przydatny.

Rzadko który chłopiec jest wychowywany w poczuciu akceptacji, w poczuciu, że jego uczucia i potrzeby też się liczą. To jest taki zestaw "weź się w garść", "chłopcy nie płaczą", "jak umyjesz naczynia to dostaniesz", "odrobisz lekcje to będziesz mógł" i tak dalej. Ostatecznie tworzy się obraz, że na miłość trzeba zasłużyć. I jednocześnie stąd się bierze silne poczucie konieczności uzyskania rozgrzeszenia, że od kogoś można odejść.

A jednak.

Jeśli partner mówi, że chce odejść lub zdradza, to jest oczywiste, że przestał kochać. Jeśli natomiast porzucany lub zdradzany mówi, że szpieguje a jednocześnie dodaje, że ciągle kocha to miłość ta staje się bardzo dyskusyjna. Jeśli żona mówi mi że chce odejść, siadamy i dyskutujemy. Jeśli zależy mi na jej szczęściu to pozwalam jej odejść i robię wszystko aby porozumieć się w kwestiach majątkowych oraz dzieci. Jeśli żona mnie zdradza, a ja się dowiedziałem lub mam mocna podejrzenia, to robię to samo. Mówię "wiem, że ktoś jest", przykro mi, że nie porozmawialiśmy o tym wcześniej. Jeśli cholernie zależy mi na tej unii gospodarczej to proponuję związek otwarty. Jeśli nie mieści się to w moim światopoglądzie to pozwalam odejść i robię wszystko aby porozumieć się.

Dlaczego mamy dyskutować o wartości etycznej? Rozumiem, że jeśli ktoś chce odejść to automatycznie uznajemy tego człowieka za złego i przez sam fakt jego chęci odejścia należy domniemywać, że będzie chciał mnie wykiwać w kwestii majątkowej lub opieki nad dziećmi?

Szkoda, że nie odniosłeś się do całego wpisu, w którym wyjaśniłam jaki jest mój punkt widzenia. Ja uważam, że nie warto utrzymywać związku na siłę, ale skoro chcesz rozmawiać o stronie etycznej rozwodu to weźmy np. etykę kościoła katolickiego, który nie uznaje rozwodów. Z punktu widzenia moralności katolika nie ma czegoś takiego jak rozwód, i wejście w inny związek mając na koncie ślub kościelny jest grzechem.

W życiu warto się kierować zasadą ograniczonego zaufania. Ja wychodzę z założenia, że jak mnie ktoś raz oszukał w jednej kwestii to równie dobrze może iść na całość i oszukiwać w innych. Dlatego mądrzy ludzie zabezpieczają swoje interesy. Można kogoś kochać i nie być naiwnym i nie dać po sobie przejść.

Nie wiem czy byłeś kiedyś zdradzony, ale praktycznie nigdy ten scenariusz nie rozgrywa się tak jak to opisałeś. Najczęściej osoba zdradzająca kombinuje jak koń pod górę, oddala się i okłamuje swojego partnera, dopóki ten partner nie dowie się o zdradzie przypadkiem lub znajdzie na zdradę dowody. A jak ma je znaleźć, jeśli np. nie zatrudni detektywa albo nie zajrzy w telefon?

Ja nie uważam, że to są super metody, niemniej nie wiesz chyba jaki ogrom cierpienia psychicznego spada na taką osobę, która przeczuwa, że partner nie jest z nią szczery, bardzo często przez długie miesiące, okraszając to wpędzaniem zdradzanego partnera w poczucie winy ("jak możesz mnie oskarżać o zdradę" its).

Z drugiej strony w głowie takiej zdradzającej osoby ten zdradzany małżonek urasta do rangi przeszkody do osobistego szczęścia i naprawdę ostatnie o czym zdradzający myśli to o uczciwym rozstaniu się z małżonkiem.

To są bardzo skomplikowane sprawy, ludzkie emocje, często brutalna walka o majątek i opiekę nad dziećmi. Wszyscy byśmy chcieli, żeby ludzie byli dla siebie mili, no ale wiemy, że świat tak nie działa.

Dodam jeszcze, że kwestia otwarcia związku powinna być podniesiona przed romansem. Jeśli ktoś naprawdę ma duże libido albo wie, że będzie mu trudno dochować wierności to rozmawia z partnerem, a nie idzie za jego plecami nawiązać relację z kimś innym, a potem zaproponować otwarty zwiazek jak mleko sie rozleje.

Rozstajesz się z żoną/partnerką?

Ile Ty masz lat?

Tu zgoda.

Robi to bo kocha i chce się upewnić że osoba którą kocha zdradza, z nadzieją że się myli.

I dlatego pytam ile masz lat?

A jeżeli się mylisz to odejdziesz bo masz podejrzenia? Tak łatwo zrezygnujesz z ukochanej osoby? Bez dowodów?

A ona mówi że jesteś chory i nikogo nie ma...to nie sprawdzisz tylko odejdziesz? To wygląda tak jakby Ci nie zależało.

Czy Ty byłeś w jakimś związku czy teraz tylko fantazjujesz?

Nie można tak generalizować. Są różne powody odejść.

Należy być przygotowany na każdą ewentualność.

Przykłady?

Ja myślę, że autor tylko teoretyzuje i nie ma za bardzo pojęcia o związkach.
Powinien zacząć od tego, ile ma lat? Bo brzmi jak nastolatek.

Miłość do parnera nie jest dana raz na zawsze, sam mówisz, że odchodzę, bo nie widzę dalej wspólnego życia, czyli też przestałem kochać, dlaczego więc drugi partner ma Ci błogosławić? Skrzywdziłeś go swoją decyzją i co powiesz, kocham ale odchodzę? Choć też tak bywa, bo sama miłość nie wystarczy...
Nikt nie mówi, że wszyscy inwigilują, ale często inaczej się nie da.
Jakby rozmowy wszystko rozwiązywały, to by nie było rozwodów, bo w każdej kwestii można by się było dogadać.

Dlatego uważam, że nie masz pojęcia jak to bywa w związkach, bo nie da się porównać np.do jakiegoś przykładu który nawet znasz.