za szybkie wyznanie - Netkobiety.pl

Powiedz jej, że wyskoczyłeś z tą miłością, źle się z tym czujesz, bo tak naprawdę bardziej to oznaczało zauroczenie.
Myślę, że jak wyjaśnicie sobie, poczujesz się lepiej, bo teraz masz widać jakąś blokadę.
Pamiętaj, żeby nie nadużywać słowa miłość, bo to się wie, bez mówienia, czyny się bardziej liczą niż słowa.

W mojej opinii to wcale nie jest za wcześnie.Jeśli miesiąc były intensywne kontakty to jest oczywiste że można się zakochać.
Mąż też wyznał mi miłość po miesiącu (ja mu odpowiedziałam że ja też) i jesteśmy razem już 15 lat. Z tego co pamiętam, poprzedni faceci też wyznawali po około miesiącu.
Nie lubię określeń "za szybko". A ile jest dobrze? 3,5 miesiąca? 2 lata i 2 tygodnie?
Powiedziałeś tak, bo tak czułeś i niestety mam złe wieści - jeśli ona się zdystansowała, to nic z tego nie będzie.

Prędzej zauroczyć.
Tak z pół roku jest optymalnie. Min trzy miesiące.
Po miesiącu to ledwo człowieka znasz, skąd możesz wiedzieć, czy faktycznie go kochasz a nie tylko mocno cię zauroczył. Kocha się nie tylko za zalety ale też trzeba znac i akceptować wszystkie jego wady które cię denerwują. Dla mnie ludzie którzy wyznają miłość szybko są troche niepoważni. Albo nie wiedzą o czym mówią albo może za bardzo dają się ponosić silnym emocjom.
Wam akurat pyklo i się udało ale ile jest takich par co się później okazuje, że tak jak szybko przyszło, tak szybko poszło. Albo są totalnie niekompatybilni i później jest kwas, bo wyznali komuś miłość i się wkręcił.

Czyli skłamałeś co do tej "miłości", więc nie ma się co dziwić, że wiele do niej nie czujesz.

A widzisz, ja podchodzę inaczej. Gdybym miała czekać pół roku na takie wyznanie to uznałabym że facet jest niepoważny. Po takim czasie już się ze sobą sypia, czasami nawet mieszka razem lub pomieszkuje, a nadal nie byłoby "kocham cię"? Dawałabym facetowi dupy i prała jego gacie, a on mnie nie kocha?
Dziwnie się zrobiło na świecie, że wymienia się z kimś płyny ustrojowe i ryzykuje ciążę, ale na słowo "kocham " jest broń Boże za szybko.

Ja nie podchodzę do tego tak patetycznie, że "kocham" można powiedzieć tylko raz w życiu albo gdy się zjadło z kimś beczkę soli.
Nie uważam że Twoja definicja miłości jest właściwsza niż moja.
Dla mnie miłością jest właśnie to szaleństwo, porywy serca, gdy się wciąż o kimś myśli i pisze się jego imię na karteczce. To o tej miłości powstawały najważniejsze dzieła literackie i najpiękniejsze piosenki czy filmy.
Natomiast po kilku latach to jest inny rodzaj miłości i w mojej opinii powinien mieć inna nazwę.

Jak widać, ludzie są różni i ja z cała pewnością nie zdystansowałabym się po wyznaniu miłości po miesiącu, bo według mnie to odpowiedni czas.

No ale ja mam romantyczne podejście Np. uważam że na pierwszej randce musi być pocałunek, jeśli ludzie się sobie podobają (nie mylić z seksem, bo akurat z seksem uważam że powinno się poczekać). Czasami czytałam że dziewczyny pisały że pocałunek dopiero po miesiącu czy dwóch. Dla mnie to kosmos. Uznałabym że facet jest gejem.

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi. Gdybym skłamał to nie przejmowałbym się tym aż tak bardzo. A mną telepie przez ostatnie dni. Gówno wiecie o tym jak to jest kogoś kochać. Nie do końca rozumiem na czym polegała słabość ale czuję że coś w tym jest. Ogólnie ten pierwszy post niedokładnie opisał o co mi chodzi. Dlaczego mnie to w ogóle boli. Wcześniej każdy dzień był wesoły bo wiedziałem, że ją zobaczę. A teraz nie mogę się zebrać i czuję jakąś blokadę przed angażowaniem się dalej. Jakby czar prysł. Nie jest tak samo. Sam sobie strzeliłem w kolano. Nie zależało mi na seksie. Chciałem być kochany. Czy to minie? Mam ochotę coś rozjebać albo siebie. Wszędzie dookoła tępę dziwki co nie mogą się oderwać od telefonu a jak poznałem kogoś wartościowego to to zjebałem. O co chodzi w tym zjebanym życiu. I co ona może o tym myśleć? To jest dobra dziewczyna i jej też zależy.

Jak najbardziej zgadam sie z madoja.
Nie odpowiadasz za jej uczucia czy odczucia.
Odpowiadasz tylko za to co sam czujesz, a skoro czujesz ze ja kochasz, to miałeś prawo to powiedzieć.

Pamiętam inna wypowiedzieć madoja że faceci maja naprawdę przejebana, bo jako inicjatorzy pewnych przemian w relacji, nigdy nie wiedza czy trafia na kobieta taka jak madoja czy taka jak Halina.
(chyba z Ela była to wymiana zdań)

Tak, pamiętam. To były rozmowy chyba właśnie o pocałunkach na pierwszym spotkaniu.

Obstawiam to drugie.
Jak tej lasce wyznawal milosc w takim stylu jak napisal ten post, to nie dziwota, ze laska zwiala. Domyslila sie, ze albo koles zaburzony albo pato-mietek spod monopola.

Zdecydowanie to drugie.

Chciałam podbić temat i zapytać panów. Ale Panie też. Co jeśli mężczyzna wyznaje miłość po miesiącu. Czy można takie wyznanie potraktować poważnie ?

Oj, to zależy którym "językiem" miłości dana osoba mówi.
Dla jednego słowa są najważniejsze, nimi wyraża swoje uczucia i jeśli nie będzie 10x dziennie mówić "kocham cię" to będzie bać się, ze druga strona pomyśli sobie że on nie kocha (przykład - mój mąż).
Dla innego najważniejsze są czyny i nie potrzebuje słów. Bo "słowa to tylko słowa" które łatwo rzucić na wiatr a bardziej liczy się to co niewerbalne, bo miłość można pokazywać na milion sposobów (przykład - ja)

Do autora - najlepiej będzie jak po prostu szczerze pogadacie i sobie wyjaśnicie swoje uczucia i podejście. Bo komunikacja to absolutna podstawa i jeżeli faktycznie u Was rozwinie się to w związek to czeka Was jeszcze mnóstwo nieporozumień.

Jesteśmy razem prawie 20 lat. Od samego początku mówiłam żeby przystopował i do dzisiaj to powtarzam. Ale ponieważ na względnie wczesnym etapie przeczytaliśmy książkę traktującą o różnych, właśnie, językach miłości to mieliśmy dla siebie zrozumienie i nie było nieporozumień. Tacy po prostu jesteśmy. On rozumie skąd u mnie się to bierze (mój ojciec nie mówił "kocham" ale nigdy nie miałam najmniejszej wątpliwości, że nas kocha bo właśnie widziałam tę miłość w jego czynach i w taki sposób nauczyłam się ją dostrzegać i to właśnie jest dla mnie najważniejsze - widzieć, a nie słyszeć) i dlaczego ja mówię mu rzadziej (niż on mi) "kocham cię".

Według mnie można to potraktować poważnie. Moje słowa znaczyły: nie potrzebuję już szukać, znalazłem to czego chciałem, czuję że będę z Tobą szczęśliwy i będę uparcie starał się o to żeby było ci jak najlepiej, więc nie bój się otworzyć bo chcę to wszystko poznać i zaakceptować. Czułem silne emocje i dobrze ale to była deklaracja. Więc nie, nie rzucałem słów na wiatr. Minęło trochę czasu, który spędziłem na niszczeniu siebie, teraz jest trochę lepiej ale dalej się łudzę, że ona się do mnie odezwie, praktycznie codziennie myślę o niej. Wątpię, że z drugiej strony jest to samo. Ja pomimo złych wyników nie mam zamiaru się zmieniać bo w końcu trafię na odpowiednią osobę i będziemy kochać się miłością szczęśliwą, w którą, jak pisała Szymborska z korzyścią dla nich, część użytkowników tego forum nie wierzy.

Czyli po pieciu miesiacach od wyznania milosci nie jestescie "juz razem"?

Przykro mi
Ale dziękuję za Twoje wyjaśnienie dotyczące wyznania. Jego argumentacja była podobna. Nie wiem jak będzie dalej ale mnie nie wystraszył, mimo że zadaje to pytanie to ucieszyłam się i oczywiście nie mam 15 lat żeby wierzyć,że to jedyna miłość od teraz do grobowej deski ale napewno z moejj strony też są pozytywne emocje i zakochanie.

Tak szczerze, to uważam ze masz bardzo niską świadomość własnych emocji, piszesz jak ktoś racjonalny, teoretyk od tych emocji odcięty.
Można hyc samoświadomym intelektualnie, ale zablokowanym w emocjach.

Przeciwnie, mam wysoki, patrząc na otoczenie wydaje się, że wręcz ponadprzeciętny wgląd we własne emocje i nie jest to tylko moja opinia, ale także po konsultacjach ze specjalistami. Oczywiście masz prawo do własnej, ale warto wziąć pod uwagę, że tu mamy tylko mały wycinek czyjejś osobowości, zwłaszcza że raczej nie rozpisuję się na swój temat. Ja w każdym razie bardzo świadomie uczyłam się siebie i nazywania tego, co się ze mną dzieje. Z drugiej strony chętnie poznam Twoją argumentację, która stoi za tym zdaniem. Piszę poważnie, bo mimo wszystko trochę mnie zaciekawiłaś.

Nie da się dopuścić do siebie emocji, której nie potrafi się precyzyjnie nazwać.

Czyli jednak mylisz się. Czym innym jest bowiem spontaniczne nazywanie emocji, które pojawiają się u kogoś, kto ich do końca nie rozumie, dlatego też ma problem z ich właściwym nazywaniem, a czym innym świadomość (trzymając się wiadomego przykładu), co jest miłością, a co ledwie zauroczeniem lub po prostu pożądaniem, o czymś takim, jak głód uczuć, nawet nie wspominając. Dlatego właśnie napisałam, że to nie może być miłość, pomimo że ktoś to uczucie, którego właśnie doświadcza, nazywa w taki szumny sposób.

Bo nie wiem, jak inaczej to określić, jeśli nie świadomością (lub jej brakiem) tego, co odczuwa się na poziomie emocjonalnym?

Na zasadzie analogii można dodać, że jest mnóstwo osób, głównie niestety mężczyzn, co zresztą potwierdzają specjaliści, a co obserwuję w otoczeniu, u których występuje ogromny problem z precyzyjnym nazywaniem swoich trudnych emocji. Najczęściej wszystkie wrzucają do jednego worka z napisem "gniew" bądź "złość", pomimo że właśnie doświadczają na przykład irytacji, rozczarowania, rozżalenia czyjąś postawą lub czegoś podobnego. Trzeba mieć duży wgląd w siebie i świadomość połączoną z pewną wiedzą, aby za każdym razem, kiedy się ich doświadcza, dokładnie wiedzieć, kiedy jest to złość, a kiedy jednak (na przykład) rozczarowanie. Jest to o tyle ważne, że dzięki temu samego siebie można łatwiej zrozumieć, jak również łatwiej jest znaleźć skuteczny sposób na pozbycie się emocjonalnego balastu.

P.S.
Konsultacja terapeutyczna to nie jest to samo co proces terapii.
Z kolei z coachingiem jest mi nie po drodze. Nie przekonują mnie, a nawet irytują te ich wydumane slogany, którymi usiłują nas bombardować.

A ja ci powiem, że chuja wiesz o ulotności. I nawet nie przeczytałeś wszystkiego zanim napisałeś.

Powiem ci tak. Jesteś normalnym, szczerym i wrażliwym gościem. Nie możesz się za to obwiniać, bo tak właśnie bywa jak się w kims zakochamy i nagle, chcąc, niechcąc, to z nas dosłownie samo się to wydostanie. Logicznym dla niej było, ze twoje kocham znaczyło zakochałem się w tobie. Kobiety zazwyczaj nie zakochują sie tak szybko jak faceci i się temu dziwią jak to jest mozliwe. Stary, ja zakochiwałem się zawsze od pierwszego wejrzenia. Tak zaczęły się dwa moje wieloletnie związki.

Ok. Wymsknęło ci się. Miałem identycznie i to jeszcze wcześniej niż ty, bo chyba po 2 tygodniach i to jak miałem 32 lata. Aż się zdziwiłem, że stałem się taki szczenięcy i od razu wiedziałem, że zrobiłem to za wcześnie. Że niepotrzebnie odkryłem karty, aż sam to jej od razu powiedziałem, że źle się stało. Tylko, że w przeciwieństwie do ciebie, nie przejąłem się tym za bardzo. Szczególnie jak zobaczyłem jak ty, że ona dalej chce się ze mną spotykać, chociaż była ekstremalnie tym moim wyznaniem zdziwiona. Róznica jest tylko, taka, że ja to od razu z nią wyjaśniłem. Fakt - odkryłem się, ale co było już zrobić.

Po co się obwiniać za coś, co jest normalne ? Jak ktoś bedzie chciał z toba być, to i tak będzie. Nic nie przekreśliłeś. Ktoś musiałby być strasznie podejrzliwy jakiś, żeby uwazac coś takiego za głupie, czy infantylne. U mnie potem było tak, że już wiecej nic nie powiedziałem i minęło ze 2 tygodnie, a ona sama zaczęła się dopominać, żebym powiedział, że ja kocham. Daj na luz, bo jak się tak tym stresujesz, to pokazuje, że jesteś bardzo niepewnym siebie, a żadna czegoś takiego nie lubi. Bym powiedział po męsku. Powiedziałeś ? No i uj z tym. Po mordzie jej nie dałeś.

W uczuciach nie ma reguł i bywało tak, że z kimś się spotykałem i chodziłem dookoła tej osoby przez dłuższy czas, a bywało i tak, że już na pierwszym spotkaniu, popatrzyłem i od razu brałem za rękę, bo miałem taką ochotę i widziałem, że ta osoba bez słów, też tego pragnie. Bądź bardziej pewny siebie, nawet jak popełnisz jakąś gafę. Zawsze można obrócić coś takiego w jakiś lekki żart. Gdyby ludzie byli tacy surowi w ocenie potencjalnych partnerów jak tobie się wydaje, to by mało kto się w pary dobrał. A jeśli którejś, by coś nie spasowało, to jaki jesteś, to wiedz, że taka osoba raczej i tak by nie byla dla ciebie. I tak na dłuższą metę nie ukryjemy przed nikim jacy naprawdę jesteśmy.

ps. i jak się rozwija znajomość ?

Co za gówno jak ja mam ją wyjebać ze swojej głowy??