Przyzwyczajenie do samotności - Netkobiety.pl

ja mam podobnie. tak mi wygodniej, do tego uwazam, ze akurat kobiecie nie oplacaja sie zwiazki. chociaz to wyewoluowalo, bo na samym poczatku mialam inny powod, a po czasie wlasnie tak jak pisalam. jesli jutro bede miala chwilke to zajrze i opisze wlasnie na poczatku/obecnie.

Daleki jestem od krytyki osób, które po prostu muszą kogoś mieć bo usychają. Bardziej mnie zastanawia czy są inne osoby i jak wiele ich jest, którym druga osoba przestała być potrzebna.

W sumie racja, może po cichu liczyłem, że odezwie się sporo osób. Przepraszam

Zależy co rozumiesz przez "siódme poty", bierność raczej nie przyniesie pozytywnych zmian. Zaś co do niepowodzeń, one są częścią życia, w każdej jego dziedzinie.

Twoje życie, Twoja sprawa, Twoje decyzje. Jeśli wolisz być zawsze sam, ale za to już nigdy nie podejmować wysiłku i ryzyka, w związku z budowaniem relacji, to tak żyj. Zyskasz słynny święty spokój, a czy jednocześnie coś stracisz, coś Cię ominie? Pewnie tak.

No tak, z założenia, to już nie ten czas beztroskich relacji. Koszt = odpowiedzialność, zobowiązania.

Pewnie, że się da. Wystarczy zbudować relację z osobą, której oczekiwania, styl życia, są analogiczne.

Powiem Ci to ja mam odwrotnie, całe życie praktycznie unikałem/nie chcialem związków, gdzieś tam jakieś dziewczyny się przewijały, ale to było chwilowe. Natomiast teraz po 30 naszła mnie niesamowita chęć posiadania kogoś, tak duża że aż boję się żeby to zaraz desperacja nie była. Jeszcze dolicz w ostatnim roku kilka nieudanych relacji, zwłaszcza ta ostatnia (co zresztą można przeczytać w jednym z moich postów), gdzie serce cały czas boli, to w ogóle zaraz świra dostanę. I nie martw się, myślę że jak trafi się ta jedyna to wszystkie uczucia i potrzeby wrócą, ja w to wierzę.

Krzych12, no ja właśnie tego się obawiam, że się znowu zakocham po uszy i nic z tego nie wyjdzie. Już brakuje na to siły. Więc wolę sobie wmawiać, że jest dobrze jak jest. Dopóki w to wierzę i to działa to nie widzę problemu.

Jestem sam od kond pamiętam czyli od 40 lat
Kiedyś było bardzo ciężko ale od jakiegoś czasupowoli się przyzwyczaiam nie jest mi łatwo ale komu jest

Gdybym ja nie szukał kobiety, to po dziś dzień byłbym prawiczkiem, a jednak udało mi się stracić prawictwo 7 lat temu.

Ok, widzę, że chcesz mi dopiec, no super, już nawet przypierdalasz się o takie rzeczy, że udało mi się stracić prawictwo.
Cios poniżej pasa ale okej.

P.S.

Poczytaj sobie wpisy innych chłopaków, którzy w wieku 30 lat musieli zaliczyć prostytutkę, aby wiedzieć, co to jest ten seks, ale ja ich nie szkaluje w taki sposób jak ty mnie.

To jest właśnie ta ,,kobieca empatia".

Nie jestem twoją matką, żeby bezzasadnie kierować się empatią w stosunku do ciebie, toksyczna jednostko.

Ciekawe co by ona osiągnęła, gdyby nie dawanie dupy, heh.

Jak leżałem w szpitalu to nawet bezzebna pacjentka nie chciała dać 

No tak, bo jak się leży w szpitalu, to każdy tylko myśli o dawaniu

Pewnie to zależy od charakteru i doświadczeń danej osoby. A ile osób, tyle historii dlaczego ktoś przyzwyczaja się do samotności i nie chce zmian. Ja również nie wyobrażam sobie innego życia, jak tylko w samotności. 

Miałam w życiu jeden związek, który zakończył się pięć lat temu. Związek na odległość - niezbyt dużą, ale nie mieszkaliśmy razem. Spotykaliśmy się kilka razy w miesiącu, więc to był taki związek, w którym i tak byłam sama i było mi to na rękę. Pierwsze dwa lata były cudowne, pomimo wielu różnych problemów i dram. Później, patrząc na nas z boku, pewnie bardziej przypominaliśmy rodzeństwo niż związek. Dopiero po rozstaniu zdałam sobie sprawę, że byliśmy zupełnie do siebie niedopasowani. Wchodziłam w tę relację z nastawieniem “Ty decyduj, ja się we wszystkim dostosuję”. W dniu zaręczyn płakałam nie ze szczęścia, a z przerażenia, że nigdy już nie będę sobą, że wiecznie będę musiała się do niego dostosowywać, że nie będę miała czasu dla siebie, a ja lubię być sama. Potrzebuję tych chwil samotności, bo tak miałam od zawsze – wrodzony introwertyzm. Nie miałam odwagi poważnie z nim porozmawiać (leczył się wtedy na depresję, a ja bałam się, że moja odmowa go złamie). Dzisiaj żałuję tylko lat, które mu zmarnowałam. Na szczęście mężczyzna o którym piszę jest już w (mam nadzieję) szczęśliwym związku małżeńskim.   

Ja natomiast, po rozstaniu poczułam jakby mi ktoś zdjął ogromny ciężar z ramion. Po roku przerwy od wszelkich relacji, zaczęłam szukać towarzysza przez portal randkowy. Wtedy czułam silne pragnienie, by mieć kogoś bliskiego. Chyba czułam presję upływającego czasu - byłam przed trzydziestką i pomimo kilkuletniego związku nie miałam nawet żadnych intymnych doświadczeń (biały związek), a potrzeby odczuwałam. No i tak przez kilka miesięcy działałam przez internet. Doświadczenia były raczej żenujące i dałam sobie na spokój. Gra niewarta świeczki. Czułam się naprawdę lepiej sama ze sobą. Miałam czas na ogarnięcie swoich spraw zawodowych, na rozwój, stabilizację. Tak naprawdę nie odczuwałam nigdy potrzeby zakładania rodziny – nie chcę małżeństwa, nie chcę dziecka. Ale też nie chcę żadnych ONSów, FWB, czy innych modnych skrótowców.  Czasami pojawi się taka myśl, że fajnie byłoby dzielić z kimś czas, ale raczej nie znajdę nigdy osoby dopasowanej do siebie. I ta samotność w starszym wieku trochę mnie przeraża.

Nie korzystałam nigdy z pomocy jakiegoś specjalisty, ale po moich niepowodzeniach relacyjnych zdiagnozowałam siebie jako osobę o unikającym stylu przywiązania. Te schematy zachowań w unikającym stylu przywiązania bardzo pasują do moich. No i teraz mam świadomość, że ze mną nie da się normalnie budować relacji, więc samotność to mój sposób na życie. Nawet nie mam ochoty ponownie zabierać się za randkowanie. Jeśli widzę, że ktoś robi w moim kierunku podchody typu flirt, to szybko to ucinam. Serce trochę skamieniało i na zewnątrz pojawiła się skorupa, bo zamknęłam się w sobie i nawet bliskich i znajomych przestałam do siebie dopuszczać, ale wolę nie zostać zraniona i nie ranić innych – przynajmniej tak to sobie tłumaczę.

Ty masz potencjał na zmianę w tej kwestii, ponieważ jesteś sam, ale nie jesteś samotny. Skoro nie unikasz ludzi, znajomych, to niewykluczone, że kiedyś pojawi się osoba, przy której na nowo uruchomią się trybiki i powoli się odblokujesz. Wychodzenie do ludzi stwarza możliwości. Najgorzej jest zamknąć się w swoim świecie, bo wtedy to tylko człowiek gorzknieje albo dziwaczeje, ewentualnie jedno i drugie.