Brak oświadczyn, a wieloletni związek z dzieckiem - Netkobiety.pl

Kwestia tego, że chyba mnie nie jest aż tak ważny sam ślub, ale myśl, że on chciałby mi się "chociaż" oświadczyć. Że widzi we mnie swoją kobietę. Jak podejmę temat to będę się zastanawiać, czy się oświadczył, bo chciał, czy się oświadczył, żebym nie odeszła.

Rozmawiacie w ogóle ze sobą...?? Może coś kiedyś przypadkowo "chlapnelas" i partner tematu nie zaczyna.
Nie prościej po prostu to przegadać???

O pierscionku to mozna bylo myslec 9 lat temu jak zaszlas w ciaze.

Teraz to nie sentymentalizm i myslenie czemu mezczyzna czegos nie zrobil bo nie jestescie juz umiejscowieni w kontekscie randkowania (w ktorym to mezczyzna powinien zrobic pewne rzeczy pierwszy) tylko partnerskiego wychowywania dzieci - tutaj koncza sie kulturowe zasady co wypada, co nie a przejmuje je wlasny system podzialu obowiazkow i podejmowania decyzji wypracowywany przez obie osoby.

Tobie bardziej zalezy na slubie, wiec nie pytaj go czemu nic nie proponuje lub co o tym mysli tylko powiedz mu, ze chcesz wspolnoty majatkowej i zapytaj kiedy w najblizszym tygodniu pasuje mu wizyta z dowodem w urzedzie aby ustalic date slubu.

Jesli to narcyz to poczuje sie zagrozony i bedzie probowal pyerdolic o tym, ze dla niego wazne jest zaufanie a potrzeba slubu to wyraz jego braku xDxD
Kazdy czlowiek, ktory ma choc odrobine empatii zrozumie argument, ze chcesz sie czuc bardziej stabilnie - dzieki temu, ze wasz zwiazek chroni prawo a nie tylko uczucia, ktore choc chcemy aby trwaly, plataja figle.

Typowo kobieca logika. "Jestem szczęśliwa, nie jestem religijna, ślubu cywilnego też nie chcę". A za chwilę : "czemu on sie nie oświadcza?" LOL. Bądź człowieku mądry i pisz wiersze.

Po pierwsze, ja nie wiem jakim cudem można związać się i mieć dziecko nawet nie rozmawiając na tak kluczowe tematy. Po drugie, jak ci dobrze, to przestań robić problem tam, gdzie go nie ma. Bo albo jesteś szczęśliwa i nie uznajesz (nie chcesz) ślubu, albo jednak oczekujesz oświadczyn, których bezpośrednim skutkiem jest zamążpójście. Bo inaczej jak się koleś oświadczy to potem będziesz dopytywać za kolejne 12 lat czemu wciąż żyjecie bez ślubu skoro się oświadczył. A na końcu skończycie w związku małżeńskim, którego żadne z was i tak nie chciało.

Szukasz problemów tam, gdzie ich nie ma, a pytania kierujesz nie w tę stronę, co powinnaś. To ze swoim partnerem, z ojcem waszego dziecka masz o takich sprawach rozmawiać. A nie z obcymi anonami z internetu.

Twoja teza obok logiki nawet nie stała.

Obecnie facet wykonuje i tak wszystkie małżeńskie obowiązki, a nie ma żadnych bonusów z tytułu małżeństwa (np podatkowych).

Nie brakuje w moim otoczeniu par, które czy być małżeństwem czy nie oparli o ekonomiczne pobudki. Jednym się to opłacało, a innym nie. Ale jedni i drudzy tworzą udane i szczęśliwe związki.

Pierścionek na palcu nie gwarantuje niczego, a role społeczne czy podział obowiązków domowych/rodzicielskich i tak nie zależą od tego czy ma się papier urzędowy, czy nie.

Gdy nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze.

Xd
Może matka mu nie suszy głowy bo jest dorosłym mężczyzna a nie dzieckiem na którym rodzice mogą cokolwiek próbować wymuszać

Wiele kobiet jest niezadowolonych, mimo że tak jak tu niby wszystko jest ok. Zapewne same tego nie rozumieją, ale tak mają. Oczywiście można to różnie tłumaczyć np. tym, że gonią chłopów do działania.
Ale to też nie zawsze się sprawdza. Ostatnio dowiedziałem się, że żona znajomego zdradza go z pijaczkiem i to chamowatym. Znajomy przystojny, dobrze się ubiera, kupił dom i go wyremontował, mają2 dzieci. Można by rzec dobrze im się powodzi. Ale jak widać i tak czegoś brakowało.

LOL. Kekłem. W innym miejscu kłócisz się ze mną, że przecież niewinną dziecinność trzeba pielęgnować i utrzymywać jak najdłużej, a tutaj jedziesz po kolesiu, że nie oświadczył się babce, która przez 12 lat ich związku nie dość, ze nigdy się na ten temat nie zająknęła, to jeszcze utrzymuje post w tonie "i tak nie chcę ślubu, bo mi do niczego niepotrzebny'.

Czyli temat nie jest dla Ciebie aż tak ważny, żeby pogadać z własnym facetem, ale na forum to już się zapytujesz?

Zgadzam się z wieką, że to dziwne i nietypowa sytuacja, żeby przez 12 lat nie zorientować się, co facet, z którym się żyje myśli o małżeństwie w ogóle i o małżeństwie z Tobą?
Rozmawiacie z sobą w ogóle?

Może faktycznie cię kocha i dlatego się nie oświadcza ani nie chce ślubu.
Nie potrzebuje dowodów na swoją miłość, rytuałów, błogosławieństw, papierków od urzędników.
Ślub się bierze jak chce się zagrabić majątek drugiej osoby (zwykle kobieta) lub ją pod siebie podporządkować (zwykle mężczyzna).

To nie jest takie proste i jednoznaczne. Wystarczy brać faktury imienne, robić przelewy z odpowiednimi tytułami, mieć testament. Jest też coś takiego jak zasiedzenie itp. Także to też nie jest tak, ze jak masz małżeństwo, to jest super wszystko ogarnięte, a jak go nie masz, to nic nie jest. Można wszystko ogarnąć nie będąc małżeństwem i wylądować w czarnej dupie nawet pomimo papierku.

Tylko o pewnych sprawach trzeba myśleć z wyprzedzeniem.

On nie zaproponował oświadczyn, jego matka nie zaproponowała przejścia na Ty/mamo. A Ty co zaproponowałaś? Jaką Ty masz sprawczość i decyzyjność w swoim życiu?

Takie życiu "na niedopowiedzeniu" też jest Twoim wyborem i ponosisz tego koszty, nawet jeśli wydaje Ci się że unikanie konfrontacji jest mniejszym złem. Już przeczekałaś 12 lat nie wiadomo na co.

Bardzo polecam wizytę u specjalisty żebyś to sobie poukładała bo masz spory problem do przepracowania i wierz mi - nie jest nim Twój partner (chociaż on też gra w tę grę).

XD oczywiście że nie zaproponowali. Skoro ona pomaga jego mamie i płynnie weszla w role synowej to co mają wychodzić przed szereg. Ważne że się mamą zajmuje kiedy tego potrzebuje jego rodzina. Mają swojego kopciuszka i na awans się nie zapowiada.

Ty masz jakiś problem z facetami. Oprócz tej młodocianej ciąży to ktoś cię molestował czy coś?

Bo cała reszta twojego wywodu jest o kant dupy, bo niezależnie od małżeństwa, to można wpisać odpowiednie osoby w dokumenty jako osoby upoważnione.

Ale ona tego nie chce. Po prostu pierdoli kocopoły ze względu na koleżanki i rodzinę. Bo taki jest konwenans.

Taka jest perspektywa autorki. I taki jest punkt wyjścia tej historii.

Ja naprawdę nie wiem, śmiać się czy płakać nad tobą?

Zwalam winę na faceta? Gdzie ty to widzisz mój ty zdroju mądrości? Bo napisałam, że autorka ma nie klękać przed facetem z którym żyje 12 lat i któremu urodziła dziecko, tylko zwyczajnie porozmawiać i przedstawić mu to, czego tam chce? Obojętnie co to jest, czy ten ślub, czy tylko prośba o to, aby wyraził na niego chęc i zgodę?

Gdzie ty czytasz te wszystkie bzdety?
Obrażanie ludzi też łatwo ci idzie, może to  twoją agresję powinno się leczyć?

Nie musisz mi współczuć, nie potrzebuję tego, serio Mam fajne życie, bardzo udane, w tym jednym aspekcie także.. To, że nie klękałabym przed  facetem nie znaczy że jestem zaburzona. Są jeszce na świecie faceci, przed którymi nie trzeba klękać żeby im wyartykułować o co chodzi kobiecie i żeby to zrozumieli,  nie słyszałeś o takich?

Fakt, tutaj na forum takich nie ma Było kilku fajnych facetów, ale niestety się wykruszyli pod presją takich jak ty i tobie podobnych. Nie każdemu pasuje poziom jaki narzucacie.

Nie musisz swojej normy narzucać innym, że facet bez względu na wszystko ma się oświadczyć, bo kobiecie należą się prawa i przywileje z tego tytułu.

Nie chodzi o to kto przed kim klęka, ale twoją pogardę do każdego, kto nie odpowiada twojej (spaczonej jednak) wizji relacji damsko-męskich.

To czego potrzebuje autorka, to nie małżeństwo, ale szczera rozmowa z partnerem. Bo albo jest szczęśliwa zgodnie z tym co deklaruje, albo jednak nie i tego zamążpójścia jej brakuje. Ale to przede wszystkim ona musi się zdecydować czego od życia i jej związku chce. Nie można mieć bowiem pretensji do faceta, że nie oświadczył się kobiecie, która ani nie jest religijna ani nawet nie chce ślubu.

Ps. jakbyś nie zachowywała się ciągle w takich wątkach jak ofiara, to bym ci nie musiał ci współczuć.

Pudło. Po prostu jestem wulgarnym nonkonformistą. Przyjaciół mam wystarczającą ilość, a znajomych od chuja i jeszcze. Tylko właśnie kolejny raz wychodzi z ciebie ta pogarda i nienawiść do facetów, którzy nie są wobec ciebie ulegli, potulni i nie grają w twoje nuty, bo to budzi w tobie skojarzenie z wymierzaną wobec ciebie wielokrotnie agresją. Dlatego wszędzie ją widzisz i dlatego odbierasz ją personalnie: albo do siebie samej, albo do siebie jako kobiety.

To, że facet nie oświadczył się kobiecie, która deklaruje, że nie chce ślubu to nie jest nic dziwnego, ani nic co by świadczyło o jakiejś niedojrzałości. Nie czyni to z niego pępka świata, ani z niej nie czyni ofiary 'męskiego wygodnictwa'. Po prostu w takim układzie żyją. Na taki się zdecydowali. Oboje. Dobrowolnie. I jeśli któreś z nich zechce to zmienić, to mają do tego prawo. Ale to jest ich wewnętrzna sprawa. A skoro Po30tce przychodzi tutaj z pytaniem, czemu jej wieloletni partner nie oświadczył się, to akurat jest to sygnał jej niedojrzałości. Bo to pytanie powinna skierować przede wszystkim do niego. Ale najpierw powinna zadać sobie samej inne pytania: czy ona faktycznie chce ślubu? Czy kiedykolwiek taka rozmowa (lub choćby jej cień) była między nimi? Czy też może swoim zachowaniem i brakiem podejmowania tematu choćby w tak błahej sprawie jak styl/estetyka pierścionka zaręczynowego sama doprowadziła do tego, że żyją bez ślubu?

Bo jak to może być winą faceta, że de facto autorka sama nie wie czego chce?

Autorka napisała, że czuje się obco w rodzinie partnera. 

A Salomonka wypowiedziała się trochę w innym sensie, zrozumiałam raczej, że autorka jako matka 8 - latki powinna sama do siebie mieć szacunek i porozmawiać z partnerem.

Jej partner to nie biedny miś, ale też jest częścią rodziny. Nie można też na odwrót robić z niego niewiniątka, które o niczym nie ma pojęcia. 

Jak porozmawiają ze sobą, to się może okaże, o co chodziło i czy ślub w oczach teściowej coś zmieni czy jeszcze coś innego jest na rzeczy.

Dopisek. Dziewczynka ma osiem lat, w trzeciej klasie podstawówki jest komunia, a to już uroczystość rodzinna. Jak ma się czuć ich córka w tej rodzinie?

Na jego miejscu też nigdy bym się Tobie nie oświadczył.
W początkowej fazie związku działałaś na dwa fronty, więc strasznie słabo.

Fajny związek - tak
Wspólne mieszkanie - tak
Dziecko - tak

Ale nigdy w życiu nie oświadczyłbym się takiej kobiecie, czułbym się jak szmaciarz, przykre.

Normalnie. Tak samo jak czuła się do tej pory.

Ja np już w czasie pierwszej komunii mówiłem wprost, że ja nie wierze w Boga. Do udziału zostałem zmuszony. Podobnie jak do bierzmowania. Rodzina mi odpuściła dopiero po ukończeniu 18 roku życia. To zawsze były wydarzenia nie dla dziecka, tylko dla rodziny.

Może w ogóle nie będzie chciał się oświadczyć. Jeśli jemu jest wszystko jedno, że do teściowej jesteś per pani itp...
Trudna sprawa. Pogadaj z nim. Jednak warto pamiętać, że sam z siebie oświadczyłby się dość szybko.

Wszystkich, których nie znasz i/lub którzy nie są tobie usłużni w jakiś sposób. To widać choćby w sposobie w jaki odniosłaś się do partnera autorki tego wątku. I to widać w sposobie, w jaki podchodzisz do moich postów. Wszystko interpretujesz jako jakąś tam formę mniej lub bardziej wymierzonego w ciebie ataku. A tak po prostu nie jest. 

I znowu - widzisz atak tam, gdzie go nie ma. Wspomnienie faktu, że byłaś nieletnią mamą to nie zarzut. To po prostu obiektywny fakt. I jedna z przyczyn czemu tak, a nie inaczej postrzegasz facetów.

I znowu to samo. Widzisz atak czy jakąś....nawet nie wiem jak mam to pisać...przechwałkę w twoim odczuciu? W czymś, czego po prostu nie ma. Tak, zerknąłem w twoje posty, nie ma w tym nic nadzwyczajnego, ale właśnie twoja historia, twoje doświadczenia wiele tłumaczą: tą nieufność, podejrzliwość, pogardę. Uprawiasz domniemanie winy. I robisz to notorycznie.

Ależ oczywiście. Nie lubię kobiet, które przez pryzmat własnych traum oceniają wszystkich innych.

Ależ oczywiście. Bo wcale nie byłaś molestowana i gwałcona, bo wcale nie byłaś nieletnią mamą, bo wcale nie wyskoczyłaś z pogardą ala pępek świata o kolesiu, bo nie oświadczył się babce, która deklaruje, że nie chce związku małżeńskiego.

Moje wymysły. Co do jednego.

Jeszcze coś?

LOL, a gdzieś tu był wątek onkologiczny i coś mi umknęło?

To ten twój intelekt, którego tak się boi twój mąż?

Nie chodzi o fakt, że nie pochwalasz, ale że narzucasz staroświecką normę jako jedynie słuszną pisząc jednocześnie o kolesiu, który jej nie wypełnił z pogardą. Choć właśnie obiektywnie, to autorka podkreślała że ani nie jest religijna, ani że jej ślub cywilny nie jest do niczego potrzebny. Sorry, ale w takich okolicznościach to tylko desperat bez krzty charakteru by wyskakiwał z pierścionkiem. Tym bardziej, że nigdy słowem z nim nie zamieniła na ten temat. I temat małżeństwa nakreśliłaś w swojej wypowiedzi jako jej prawo, ale jego obowiązek - bo on powinien się oświadczyć i jej ma na tym zależeć, żeby się zabezpieczyć materialnie poprzez małżeństwo. Motywacja do małżeństwa chujowa jak barszcz już na starcie. Skoro oboje pracują, to niech zapracuje na swoje bezpieczeństwo materialne sama, a nie rękami partnera. Bo w razie jak się rozstaną, to proces o alimenty i tak go czeka. Czy się pobiorą, czy nie. Tak samo jakby jemu się zmarło, to ona przez zasiedzenie i tak mieszkanie dostanie, bo matki z dzieckiem nie da się eksmitować. A skoro się kochają, to akt małżeński nie ma znaczenia.

Jak autorka chce zmienić stosunki z jego rodziną to jest sprawa między nią, a jej partnerem, bo to on w tym momencie musi odpowiednio ustawić swoich rodziców. Ożenek nie zmieni 12 lat przyzwyczajeń i utrwalonego 'stosunku służbowego', że tak to ujmę, jaki ma jego matka do niej.

Dlatego Szeptuch (czy kto tam to napisał) trafił. Jak ona jednak chce ożenku mimo wszystko, to biorąc pod uwagę jej dotychczasowe nastawienie, to ruch w tej materii należy do niej.

Wszak czasy mamy nowoczesne. Równouprawnienie i tak dalej. Skoro kobiety deklarują, że są silne i równe mężczyznom, to niech to będzie rzeczywista równość, a nie deklaratywna i traktowana wybiórczo, aby tylko do sytuacji pasowało.