Chcę ćwiczyć ale powstrzymuje mnie wrażenie bycia obserwowaną - Netkobiety.pl

Przez fobię społeczną mam taki objaw że czuję się obserwowana, wiem że to nieprawda ale nie potrafię przestać w to wierzyć/obawiać się tego. I nie chodzi o to że czuję się obserwowana np. przez ludzi na poczekalni, tylko o to że np. jak jestem sama w pokoju to mam wrażenie że ktoś mnie widzi, w sposób magiczny. Najczęściej są to konkretne osoby przez które nie chcę być w danym momencie widziana i najczęściej czuję się przez nie oceniana negatywnie wtedy. Psychiatrzy i psycholożki twierdzą że to nie jest schizofreniczne ani psychotyczne. Z tym wiążą się i tak jakby wynikają moje inne ograniczenia, np. wstydzę się sprzątać, tańczyć czy nucić piosenki gdy jestem sama bo wydaje mi się że na pewno ktoś to widzi i to negatywnie ocenia. No i właśnie ostatnio chcę zacząć ćwiczyć w moim pokoju, ale bardzo mnie powstrzymuje wrażenie bycia obserwowaną i negatywnie ocenianą wtedy, wstydzę się zacząć robić trening. Bardzo mi na tym zależy, ale się boję, dziwnie bym się czuła podczas gimnastyki. Może wy byście byli w stanie mnie jakoś zmotywować, pomóc w przełamaniu się, przekonać mnie? Dodam, że już raz mi się udało przełamać się, gdy uczyłam się angielskiego i przyszło mi wypowiadać zdania na głos, wstydziłam się mówić sama do siebie i to jeszcze po angielsku (mój mówiony angielski jest pokraczny), ale jakoś poszło, nadal czasem się wstydzę tego, ale czasem też się udaje

Duzo ludzi jest wierzacych i nie ma wrazenia bycia obserwowanym.  Nie wiem co to ma wspolnego z wiara w Boga. Predzej jakas choroba psychiczna,bo to normalne nie jest byc samemu w domu, a miec wrazenie,ze kazdy lub ktos sie non stop na nas patrzy. Ludzie maja rozne rzeczy do roboty,napewno wazniejsze niz cala dobe obserwowac autorke postu

Rozumiem Cię, bo ja przez długi czas miałam wrażenie bycia obserwowaną. Wiesz z czym u mnie się to wiązało? Z RELIGIĄ
Wychowuje się nas w przekonaniu, że istnieje jakaś magiczna istota która non-stop nas obserwuje i ocenia.
Mimo że jestem niewierząca od ok. 20 rż, to mocno się we mnie wżarło to poczucie że jakaś istota mnie obserwuje i ocenia. To jest chore co się robi dzieciom.
Zastanów się czy u Ciebie o to nie chodzi (jeśli byłaś lub jesteś wierząca).

Inna kwestią jest to, czy może niedawno ktoś Ci umarł. Wtedy też ma się wrażenie bycia obserwowaną. Często słyszałam od ludzi którym umarł ktoś bliski, że jakiś czas po śmierci tej osoby wstydzili się np. masturbować, kąpać, uprawiać seks.

Może zacznij od tego że okej, przyjmujesz że ktoś Cię obserwuje, w takim razie dasz mu dobry pokaz. Bo dlaczego ktoś miałby ocenić źle Twoje sprzątanie czy gimnastykę? Może oceni dobrze, a nawet świetnie.
Myslę że dopiero gdy przełamiesz się do robienia tych rzeczy, możesz pracować nad zrozumieniem, że nikt Cie nie obserwuje.

Chodzi mi o konkretne osoby, ludzi

Bardzi mi przykro..ale powinnaś albo znaleźć lepszych lekarzy, albo po prostu brać zapisane leki.
To niestety jest urojeniowe i meczysz sie z tym

Bardzi mi przykro..ale powinnaś albo znaleźć lepszych lekarzy, albo po prostu brać zapisane leki.
To niestety jest urojeniowe i meczysz sie z tym

Ela210 napisał/a:

Bardzi mi przykro..ale powinnaś albo znaleźć lepszych lekarzy, albo po prostu brać zapisane leki.
To niestety jest urojeniowe i meczysz sie z tym

Psycholożki i psychiatrzy twierdzą że to od fobii społecznej, bo czuję się wtedy oceniana + wiem że to nieprawda. Leki biorę, ale one działają tylko na pewne objawy nerwicy lękowej. Ale w marcu idę do nowej psychiatrki i po raz pierwszy do psychoterapeutki, także zobaczę co one na to powiedzą

Przez fobię społeczną mam taki objaw że czuję się obserwowana, wiem że to nieprawda ale nie potrafię przestać w to wierzyć/obawiać się tego. I nie chodzi o to że czuję się obserwowana np. przez ludzi na poczekalni, tylko o to że np. jak jestem sama w pokoju to mam wrażenie że ktoś mnie widzi, w sposób magiczny. Najczęściej są to konkretne osoby przez które nie chcę być w danym momencie widziana i najczęściej czuję się przez nie oceniana negatywnie wtedy. Psychiatrzy i psycholożki twierdzą że to nie jest schizofreniczne ani psychotyczne. Z tym wiążą się i tak jakby wynikają moje inne ograniczenia, np. wstydzę się sprzątać, tańczyć czy nucić piosenki gdy jestem sama bo wydaje mi się że na pewno ktoś to widzi i to negatywnie ocenia. No i właśnie ostatnio chcę zacząć ćwiczyć w moim pokoju, ale bardzo mnie powstrzymuje wrażenie bycia obserwowaną i negatywnie ocenianą wtedy, wstydzę się zacząć robić trening. Bardzo mi na tym zależy, ale się boję, dziwnie bym się czuła podczas gimnastyki. Może wy byście byli w stanie mnie jakoś zmotywować, pomóc w przełamaniu się, przekonać mnie? Dodam, że już raz mi się udało przełamać się, gdy uczyłam się angielskiego i przyszło mi wypowiadać zdania na głos, wstydziłam się mówić sama do siebie i to jeszcze po angielsku (mój mówiony angielski jest pokraczny), ale jakoś poszło, nadal czasem się wstydzę tego, ale czasem też się udaje

madoja napisał/a:

A według Ciebie jak Cie obserwują? Są kamerki w Twoim domu na przykład?

Pov jest ten sam jak gdyby ktoś mnie obserwował przez kamerkę, tylko że nie ma tej kamerki, jest tylko magia. Jak byłam mała to wyobrażałam sobie że ktoś mnie widzi za pomocą kamerki po tym jak widziałam w "Pierwszej miłości" jak ktoś obserwował bohaterkę tego serialu przez kamerkę, ale potem sobie uświadomiłam że nikogo przecież nie było w pokoju żeby zainstalował tę kamerkę i mi przeszło

JuliaUK33 napisał/a:

Tak i ktos nie nie je,nie pije, nie spi, nic nie robi tylko 24 na dobe sia na Ciebie patrzy

Też tak sobie to racjonalizuję i dzięki temu wiem że to nieprawda, ale nie potrafię przestać w to wierzyć/obawiać się tego

Mój poprzedni post z metaforą został mylnie odebrany, więc napiszę dosłownie o co mi chodziło. Byłam dzisiaj u psycholożki i dałam jej kartkę do przeczytania o treści: "Jednym z moich objawów jest wrażenie bycia obserwowaną i że ktoś zna moje myśli, wiem że to nieprawda, ale nie potrafię przestać w to wierzyć/obawiać się tego. I nie chodzi o to, że czuję się obserwowana np. przez ludzi na poczekalni, tylko o to, że np. jak jestem sama w pokoju to mam wrażenie że ktoś mnie widzi, w sposób magiczny. Najczęściej są to konkretne osoby, przez które nie chcę być w danym momencie widziana i najczęściej czuję się przez nie oceniana negatywnie wtedy. Powiedziałam o tym psychiatrom i pani psycholog jak byłam na oddziale psychiatrycznym i oni stwierdzili że mam tak od fobii społecznej. Najczęściej osobami które mnie niby obserwują są osoby w których się kocham, myślę sobie że one sobie tego nie życzą i obserwują każdy mój krok i każdą moją myśl które są z nimi związane w jakiś sposób. Z racji tego że teraz mam mały kontakt z ludźmi, najczęściej osobami które mnie niby obserwują są gwiazdy. Gdy tylko nawet pomyślę sobie ich imiona i nazwiska to już czuję się źle, bo wyobrażam sobie że oni o tym wiedzą, tak samo jest gdy gdzieś w internecie czy w telewizji zobaczę ich wizerunek albo usłyszę ich piosenki, wyobrażam sobie że oni mnie wtedy widzą i nie chcą bym interesowała się nimi czy ich twórczością, a ja bardzo tego chcę, więc cierpię gdy jest mi to zakazane. Zazdroszczę innym którzy kochają się w celebrytach i mogą swobodnie się nimi interesować do woli, bo nie mają takich ograniczeń jakie ja mam. Z tym wiążą się i jakby wynikają moje inne ograniczenia, np. wstydzę się sprzątać, tańczyć czy nucić piosenki gdy jestem sama, bo wydaje mi się że na pewno ktoś to widzi i to negatywnie ocenia". Skokiem byłoby rozpoczęcie słuchania ich muzyki, ale spróbowałam dodać jednego z tych artystów do obserwowanych na Spotify i jak tylko zobaczyłam jego zdjęcie to się załamałam i wycofałam

hinarta napisał/a:

Przez fobię społeczną mam taki objaw że czuję się obserwowana, wiem że to nieprawda ale nie potrafię przestać w to wierzyć/obawiać się tego. I nie chodzi o to że czuję się obserwowana np. przez ludzi na poczekalni, tylko o to że np. jak jestem sama w pokoju to mam wrażenie że ktoś mnie widzi, w sposób magiczny. Najczęściej są to konkretne osoby przez które nie chcę być w danym momencie widziana i najczęściej czuję się przez nie oceniana negatywnie wtedy. Psychiatrzy i psycholożki twierdzą że to nie jest schizofreniczne ani psychotyczne. Z tym wiążą się i tak jakby wynikają moje inne ograniczenia, np. wstydzę się sprzątać, tańczyć czy nucić piosenki gdy jestem sama bo wydaje mi się że na pewno ktoś to widzi i to negatywnie ocenia. No i właśnie ostatnio chcę zacząć ćwiczyć w moim pokoju, ale bardzo mnie powstrzymuje wrażenie bycia obserwowaną i negatywnie ocenianą wtedy, wstydzę się zacząć robić trening. Bardzo mi na tym zależy, ale się boję, dziwnie bym się czuła podczas gimnastyki. Może wy byście byli w stanie mnie jakoś zmotywować, pomóc w przełamaniu się, przekonać mnie? Dodam, że już raz mi się udało przełamać się, gdy uczyłam się angielskiego i przyszło mi wypowiadać zdania na głos, wstydziłam się mówić sama do siebie i to jeszcze po angielsku (mój mówiony angielski jest pokraczny), ale jakoś poszło, nadal czasem się wstydzę tego, ale czasem też się udaje

Zapewne niewiele to pomoże, ale na pewno nie jesteś na tyle interesującą osobą, by ktoś chciał cię obserwować. Tak samo zresztą jak każdy inny człowiek, może z wyjątkiem celebrytów, ale tutaj obserwowanie sprowadza się do podczytywania infosów na ich temat, bardziej pewnie nawet z nudów/przyzwyczajenia/bo się tytuł nawinął, niż z realnego zainteresowania. Nikt raczej pod ich domami nie czatuje.

Nie znam się na tym zupełnie, ale według mnie to podchodzi pod nerwicę natręctw, a nie schizofrenię.

Przy schizofrenii nie racjonalizowałabyś sobie że przecież nie może być kamer i że przecież nikt nie traciłaby czasu na obserwowanie Ciebie. A jednak to robisz i na poziomie intelektualnym wiesz, że to wszystko niemożliwe, jednak nie czujesz tego na poziomie emocjonalnym.

Hmmm... Widziałaś Truman show?

madoja napisał/a:

Nie znam się na tym zupełnie, ale według mnie to podchodzi pod nerwicę natręctw, a nie schizofrenię.

Przy schizofrenii nie racjonalizowałabyś sobie że przecież nie może być kamer i że przecież nikt nie traciłaby czasu na obserwowanie Ciebie. A jednak to robisz i na poziomie intelektualnym wiesz, że to wszystko niemożliwe, jednak nie czujesz tego na poziomie emocjonalnym.

niestety to częsty objaw schizo.

JuliaUK33 napisał/a:

Tez tak mysle,ze to schizo wtedy ludzie mysla,ze sa obserwowani, slysza glosy, maja halucynacje, ciagle czuja cudzy wzrok na sobie

Ale ja nie słyszę głosów, nie mam halucynacji

Stawianie diagnoz, zwłaszcza dotyczących zaburzeń psychicznych, pozostawmy lekarzom.
Te stawiane tutaj, przez laików, na podstawie kilku/kilkunastu/kilkudziesięciu postów mogą przynieść więcej szkody niż pożytku.

Myślę  że Autorka nie przyszła tu po diagnozę, ale wsparcie.
A chyba powinno ono dotyczyć tego, że jesteśmy ludźmi,  ludzie chorują psychicznie, niestety  i leki pomagają, tylko trzeba je dobrze dobrać, więc czasami metodą prób  i błędów.
Ale żeby wziąć się za leczenie, to trzeba najpierw dopuścić możliwość,  że możesz chorować i to jej piszemy na forum.

Na późniejszym etapie może.
Ale wiem że leki działają na urojenia,  jie psychoterapia.
Moja mama miała popoperacyjnie mocne urojenia, bardzo się męczyła.
Były leki od neurologa i innych specjalistów Psychiatra dopiero trafił kombinacją 3 leków.efekt był natychmiastowy i wiele ulga.