Szybko się nudzę - Netkobiety.pl

Jeśli ma to jakieś znaczenie to nie, Baran.

bliznieta szybko sie nudza, bo nie lubia nudy... stad moje skojarzenia..

Wydaje mi się, że ma to sens, ale nie jestem pewien ,bo nie do końca rozumiem. Czy da się to wytłumaczyć w prostszych słowach tzn głównie początek? Bo ostatnie 3 zdania wydają mi się pasujące, ale nie rozumiem z czego to wynika tzn właśnie tego początku postu.

Sprobuje

Kluczowym zalozeniem aby zrozumiec ponizsze jest rozroznienie miedzy przekonaniem, ktore pasuje do sytuacji a przekonaniem, ktore jest prawdziwe.
To rozroznienie dobrze obrazuja telenowele - kobieta rozmawia z mezczyzna, spada jej olowek, schodzi na kolana aby go podniesc, w tym momencie wchodzi do pokoju partnerka tego mezczyzny, mezczyzna mowi "to nie to co myslisz" ale ona juz wszystko "wie"
Przekonanie partnerki - ze ja zdradzil mezczyzna - pasuje do sytuacji (przez co sprawia wrazenie prawdziwego) choc nie jest prawdziwe.

Teraz,

Gdy czlowiek znajduje sie w stresujacej sytuacji, ktorej nie potrafi zrozumiec - np. zostal w dziecinstwie pobity, byl szykanowany, wysmiewany, odrzucony, zdradzony - to w pewnym momencie stresu jest tak duzo, ze tworzy w glowie zgeneralizowane przekonanie, ktore jest w stanie wytlumaczyc to zdarzenie i mimo, ze jest nieprecyzyjne - czyli prawie zawsze bledne - to przynosi ulge.
Przykladem takich przekonan sa np:
- "niektorzy ludzie sa z natury zli / sa hejterami / chca mnie zmanipulowac",
- "wiekszosc ludzi nie jest wystarczajaco inteligentna aby mnie zrozumiec", albo
- "mam pecha wiec cokolwiek nie zrobie i tak pojdzie sie pyerdolic"

Za pomoca powyzszych przekonan mozna sobie wytlumaczyc wszystko.
Ktos mnie zaatakowal? Jest zlym czlowiekiem.
Ktos mnie skrytykowal? Jest hejterem.
Ktos byl dla mnie niespodziewanie mily? Musze uwazac bo pewnie chce mnie zmanipulowac.
Ktos uwaza to co mowie lub robie za idiotyzm? Jest za malo inteligentny aby mnie zrozumiec.
Staralem sie i nie dostalem pracy? No wiadomo, mam pecha.

Mamy tez tutaj takiego uzytkownika, ktory kazde odrzucenie tlumaczy sobie tym, ze nie jest przystojny.

Takich przekonan jest znacznie wiecej, ale ich wspolnymi cechami jest to, ze:
- Przynosza ulge bo pozwalaja prosto wytlumaczyc sobie dowolna sytuacje, ktora wydarzyla sie w naszym zyciu.
- Z uwagi na to jak sa ogolne to czasami okazuja sie byc prawdziwe - i wtedy w nich sie utwierdzamy.
- Najczesciej nie sa prawdziwe - ale z uwagi, ze to jedyne wytlumaczenie danej sytuacji, ktore znamy (i pasuje - bo jest tak generyczne, ze pasuje w niemal kazdej sytuacji) to utwierdzamy sie, ze musi byc prawdziwe.
- Ulga, ktora przynosza wynika z zaniku Watpliwosci.

Natomiast bez watpliwosci nie ma Uczuc.
Uczucia sa efektem watpliwosci - stalo sie cos, czego nie przewidzialem i czego nie rozumiem.

Dlatego tez PUA tak stawiaja na bycie "nieprzewidywalnym" - bo to buduje uczucia.
Dlatego tez standardowo tak to bywa, ze na poczatku zwiazku uczuc jest wiecej a gdy ludzie sie juz poznaja, wkrada sie rutyna, wiedza czego oczekiwac, staja sie przewidywalni to tych "goracych" uczuc jest mniej.

Wiec skoro uczucia wymagaja watpliwosci, to bez watpliwosci cale zycie staje sie plaskie, nudne, monotonne i automatyczne.
Watpliwosci moga byc pozytywne i negatywne.
Np. gdy bylem przekonany, ze dostane prace i okazalo sie, ze zostalem odrzucony to czulem smutek, niepewnosc, pewna bezsilnosc, moze nawet panike
Gdy bylem przekonany, ze zostane zwolniony a dostalem awans to rozpierala mnie radosc, nadzieja i motywacja do pracy.
Gdy bylem pewien, ze nie dostane pracy i jej nie dostalem to tylko pojawila sie w mojej glowie mysl "wiedzialem" i robilem dalej swoje.

Zatem jeszcze raz - watpliwosci sa w naszym zyciu potrzebne bo bez nich zycie staje sie plaskie, puste, nieciekawe i nie warte zycia.
Wiec czemu od nich uciekamy?

Czasami celowo sie od nich izolujemy bo chcemy uniknac tych negatywnych uczuc, z ktorymi watpliwosci sie nieodlacznie wiaza.
Ale robiac to zatracamy umiejetnosc odczuwania rowniez tych pozytywnych, inspirujacych nas do zycia, pobudzajacych uczuc, ktore nadaja zyciu smaku.

Wiec jesli chcesz czuc wiecej zarowno tych pozytywnych uczuc jak i - nieodlacznie - negatywnych, to kolejnym razem cokolwiek sie przydazy w twoim zyciu i najdzie Cie refleksja, ze wiesz dlaczego tak jest, ze to dosc oczywiste - to zapytaj siebie "hmm... czy na pewno?" i staraj sie spojrzec na sytuacje z innej perspektywy chocby wydawala Ci sie mniej prawdopodobna.

Im wiecej tych generycznych przekonan odrzucisz, tym trudniej Ci bedzie wytlumaczyc pewne sytuacje co bedzie bardziej Cie stresowalo, ale jednoczesnie twoje zrozumienie stanie sie precyzyjniejsze, twoje akcje beda skuteczniejsze a samo zycie stanie sie nieskonczenie ciekawe.
To jest wlasnie droga, ktora wybieraja naukowcy. Stresujaca ale warta swojej ceny.

Nie jestes
Wieloma skomplikowanymi tematami sie zajmuje

Mysle, ze wiedza propozycyjna (z dobrych ksiazek) moze byc niezbedna.

Dam Ci przyklad o jakiego poziomu zrozumienie chodzi.

Zalozmy, ze zdradzil nas partner.

Mozemy bardzo szybko dojsc do ponizszych wnioskow:
* Ludziom / Kobietom nie mozna ufac
* Trzeba stawiac przede wszystkim na siebie
* albo ze druga osobe trzeba na sile trzymac z dala od pokus itp.

A jesli juz mielismy tego typu przekonania, to jeszcze bardziej sie w nich utwierdzic.
Te przekonania dadza nam komfort poczucia, ze "wiemy", dlaczego zostalismy zranieni i "wiemy", ze to nie nasza wina.
Ale jak bedzie wygladalo dalej nasze zycie z takimi przekonaniami?

Przekonanie, ze ludziom nie mozna ufac nie daje nam informacji kiedy druga osoba moze nas skrzywdzic a kiedy nie mamy czego sie obawiac.
Te przekonania sprawiaja, ze najmniejsza drobnostka potrafi nas wprowadzac w stan ucieczki albo ataku.
W konsekwencji te przekonania rzutuja na kolejne relacje z ludzmi i pozbawiaja nas np. mozliwosci otwarcia sie na druga osobe, zbudowania wiezi i cieszenia sie ta wiezia bez przeczuwania zagrozenia za rogiem.

Jesli odrzucimy te nieprecyzyjne przekonania to pojawia sie... pytanie (dlaczego tak sie stalo? I jak moge tego uniknac?).
I to "pytanie" staje sila napedowa do nauki - bo watpliwosci sa irytujace wiec chcemy je rozwiazac.
Dzieki czemu mamy naturalna motywacje aby zrozumiec ludzi i swiat troche lepiej (tylko musimy te watpliwosci podtrzymac troche dluzej - nie isc na skroty).

To z kolei moze nas doprowadzic do nauki  o psychologii, filozofii i - zwlaszcza - socjologii.

A na podstawie tej nauki mozemy zbudowac precyzyjne przekonania, jak nastepujace:
* Nasz partner byl bardzo zagubiony a jej/Jego zycie stracilo calkowity sens
* Brak sensu byl spowodowany jej/jego przekonaniem, ze zyc trzeba tylko dla siebie
* To przekonanie doprowadzilo ja/jego do miejsca, w ktorym jej/jego hedonistyczne, nihilistyczne zycie stalo sie puste, plaskie, bezbarwne
* Powyzsze z kolei sprawilo, ze gonitwa za tym aby cokolwiek poczuc, aby czuc ze zyje wziela priorytet nad naszymi uczuciami

Zaleta poszukiwania precyzyjnych przekonan jest poczucie ciekawosci swiata i pozwolenie sobie na zwatpienie, na bycie zaskoczonym i - w konsekwencji - na bogatsze zycie uczuciowe.
Zaleta posiadania precyzyjnych przekonan jest umiejetnosc zauwazenia i zapobiegania problemom zanim sie pojawia - bo rozumiemy ze np. przekonanie ze nalezy zyc tylko dla siebie prowadzi do hedonizmu a hedonistyczny tryb zycia prowadzi do poczucia bezsensu itd.
Rozumiemy te relacje, wiec wiemy kiedy nalezy sie obawiac i interweniowac.
Ale przede wszystkim wiemy kiedy mozemy byc calkowicie spokojni - i mimo, ze sa jakies sprzeczki wiemy, kiedy nie doprowadza one do znaczacej zmiany na gorsze.

Problem z ta rada "aby nie rozmyślać, odpuścić, zapomnieć" polega na tym, ze o ile moze pomoc sie uspokoic, to moze dzialac jedynie krotko-terminowo.
Bo pomijajac kwestie techniczne na ile mozliwe jest zapomnienie o czymkolwiek na zyczenie.
To nawet gdyby to bylo mozliwe, nadal nie daje zadnej informacji o tym jak nastepnym razem uniknac bycia zranionym.

Gdy zostaniemy skrzywdzeni to nie potrzebujemy "zapomniec" tylko potrzebujemy zrozumiec:
- Dlaczego tak sie stalo?
- Jak moge to przewidziec wczesniej nastepnym razem?
- I co moge zrobic aby temu zapobiec gdy to nastepnym razem przewidze?

I teraz - slusznie zwrociles mi uwage na to szukanie winy w sobie.

Bo winy nie znajdziesz ani w innych ani w sobie.
Nauka, ktora najbardziej Ci pomoze zrozumiec ten problem jest socjologia + myslenie systemowe.

Bo krzywdzimy sie nie dlatego, ze chcemy; tylko dlatego, ze nasze motywacje wpadaja w konflikt.
Ludzie popularnie nazywaja to "niedopasowaniem".
Ale "niedopasowanie" moze wyniknac w dowolnym momencie - bo zarowno czlowiek (jego opinie) jak i jego sytuacja sie zmieniaja w czasie - wiec dzis mozemy byc dopasowani a jutro nie byc i vice versa.

Jesli np. jestem w zwiazku i jednoczesnie pozwole sobie na posiadanie kolezanki, z ktora mi sie milo rozmawia.
To moze nie byc zadnego problemu gdy czuje sie szczesliwy ze swoja zona.
Ale gdy w moim zwiazku pojawia sie realne problemy, napiecie - i w efekcie klotnie - to interakcje z zona beda dla mnie zrodlem stresu.
A kolezanka nadal bedac mila i pomocna (a moze taka byc bo w przeciwienstwie do mojej zony to nie ona zmaga sie obecnie z problemami) - bedzie zrodlem ukojenia.

Wiec naturalnie wraz z czasem bede czul coraz wieksze odpychanie od swojej zony i coraz wieksze przyciaganie do kolezanki.
Bo ludzie odczuwaja atrakcyjnosc w stosunku do tego co ich relaksuje - bycie kochanym, film przy ktorym mozna zapomniec, alkohol, narkotyki, cukier itp. - mialem nawet kolege, ktory zostawal w biurze po 12 godzin bo go praca bardziej relaksowala niz zycie rodzinne (mial male dzieci).

I - do czego zmierzam - wina nie lezy tutaj ani w mojej zonie, ani we mnie, ani w kolezance.
Problem wynika z konkretnej konfiguracji - gdzie pewne wydarzenia spowodowaly napiecie w zwiazku, ktore znajdowalo ujscie u osoby trzeciej.

Oczywiscie widzac teraz te dynamiki dochodzimy do wniosku, ze bedac w zwiazku nie powinienem byl miec kolezanek.
Wiec mozna powiedziec, ze wina lezy we mnie bo doprowadzilem do tej konfiguracji.
Ale nie wszystkie dynamiki jestesmy w stanie przewidziec - w momencie, w ktorym decydowalem ze konfiguracja jest OK nie bylo zadnych problemow.

Dlatego uwazam, ze nie mozna winic ludzi za to, ze czegos nie przewidzieli.
Ale jesli stalo sie cos co zranilo Ciebie (i partnerke w jakims stopniu tez) - to masz motywacje do tego aby uczyc sie tego co moze Ci pomoc przewidziec wiecej problematycznych konfiguracji nastepnym razem.
I powinienes ja wykorzystac.
Bo w konsekwencji bedziesz potrafil lepiej zarzadzac swoimi relacjami aby budowac "dopasowanie".

A wiedze znajdziesz - tak jak wyzej - przede wszystkim w socjologii i mysleniu systemowym.
Jedna z ksiazek, ktora dobrze wprowadza w temat (bo jest bardzo na czasie) jest "Plynna Nowoczesnosc" Baumana.
+ oczywiscie "manifest komunistyczny" Marxa obrazuje plytkosc zycia w kapitalizmie - "klasa pracownicza zyje dopoki potrafi znalezc prace, a potrafi znalezc prace dopoki potrafi przekonac bogatych, ze moze uczynic ich jeszcze bogatszymi" - a uswiadomienie sobie tej plytkosci obecnego zycia i tego ze tak byc nie musi i nie powinno - pozwala tez miec wiecej zrozumienia do irracjonalnosci ludzkiego zachowania - bo znowu, sa wiezniami systemu, ktory przez cale ich produktywne lata wyciska z nich prace, ktorej nie chca wykonywac wodzac ich za nos / trzymajac w iluzji.

No to jest wlasnie roznica miedzy kosciolem Katolickim a nauka.

W kosciele Katolickim czlowiek dostaje nakaz aby uderzac sie w piers i powtarzac "moja wina".
W inzynierii systemow natomiast (dzieki, ktorym mamy komputery, telefony i internet, ktorego uzywamy do tej wlasnie rozmowy w tym momencie) oczywiste jest, ze dwa swietnie dzialajace w izolacji i pelniace swoja role komponenty polaczone w bledna konfiguracje wyprowadzaja sie wzajemnie z rownowagi i zaczynaja dzialac chaotycznie powodujac trudne do zdiagnozowania bledy.
Bo wytwarzaja sie miedzy nimi petle zwrotne, ktore z malego, pomijalnego problemu w izolacji eskaluja do katastrofy gdy sa polaczone.

To samo mamy w zwiazkach miedzyludzkich - cos ktos zle zrozumial, poczul sie zagrozony, zrobil mu sie grymas na twarzy, druga osoba odebrala grymas personalnie i cos powiedziala, pierwsza osoba sie upewnila w swoim poczatkowym bledzie i odpowiedziala dalej - i za 5 minut tluka sie talerze.
I kto byl winny?

W zyciu mozna szukac winnych albo dzialajacych rozwiazan.
W momencie w ktorym uznajemy, ze winna jest osoba X to stawiamy na niej kropke - tak jakby nie dzialaly na nia zadne inne wplywy, ktore sprawily, ze wybor, ktorego dokonala byl w jej opinii najlepszy w danym momencie.
Rozwiazania znajduje sie tak adaptujac wplywy, ktore obie osoby maja na sobie aby zawsze wybor, ktory uwazaja za najlepszy dla siebie - przynajmniej - nie byl krzywdzacy dla drugiej osoby.

Właśnie czy da się coś zrobić aby przewidzieć podobne wydarzenia w przyszłości i im zapobiec? Skoro sam mówisz, że ludzie i "dopasowanie" się zmieniają. Więc co z tego, że teoretycznie przygotuję się na jakąś sytuację, przewidzę ją, postaram się zapobiec skoro ludzie są kompletnie różni i ktoś inny może zareagować na moje "przewidzenie" zupełnie inaczej niż się spodziewałem.  Wiadomo są teoretycznie jakieś schematy jak ludzie postępują w danych sytuacjach, ale tak jak wspomniałem ludzie są różni, a do tego się zmieniają, więc coś co zadziała w jednym przypadku, w innym już niekoniecznie. Nie znam się na socjologii i innych głębokich tematach, ale czy można się przygotować na nieprzewidywalne?

Trzeba zwracać uwagę na czerwone flagi, a pojawiające się problemy rozwiązywać na bieżąco.

Da się. Właśnie poprzez zwracanie uwagi na czerwone flagi i rozwiązywanie problemów w momencie ich pojawienia się. A także, poprzez pogodzenie się z faktem, ze nie na wszystko mamy wpływ i zwyczajnie coś tak czy siak może nas nieprzyjemnie w życiu zaskoczyć.

Na wycieczkę zabierasz papier toaletowy i stoperan. Nie gwarantują one, że sraki nie dostaniesz. Ale jedynie to, że sobie poradzisz pomimo niej. I tak też jest ze wszystkim w życiu.

I dlatego rekordy popularności biją sitcomy, a my gadamy o życiowych (i często zmyślonych) problemach na babskim forum. Twierdzenie legitne w chuj. Jest duża populacja ludzi, którzy bardziej interesują się życiem cudzym niż własnym. Tylko nic z tego nie wynika, bo samo interesowanie się, a liczenie z drugą osobą (i widzenia człowieka jako całość) to dwie zupełnie osobne sprawy.

Pytanie numer 2 to czysta gdybologia. Bo przekonania to jedno, a życie to drugie. Raka jest przekonany, że byłby zajebistym mężem, a ma 30stke i jest prawiczkiem.

I to jest najlepszy przykład, że chuja tam wiesz i o ludziach i mechanizmach, jakie nimi kierują. Bo jest od metra ludzi, którzy przede wszystkim myślą o sobie, a jednak pomagają. Często charytatywnie. A do olania ciebie wystarczy, że ktoś ma cię w dupie. Nie musi stawiać siebie na pierwszym miejscu.

Szkoła nieustannie zmusza do prób, a w konsekwencji do porażek i korygowania błędów.

Błogosławieni ci którzy uczą się wyłącznie na błędach i wiedzy innych. Ale co to ma do przyjęcia odpowiedzialności za swoje działania?

wina to odpowiedzialność za czyn / występek / błąd.

dobre

Ja bym powiedziała zmień dealera

Każdy by chciał mieć w życiu jedno wielkie święto i zabawę. Co chwilę jakaś inna rozrywka, co dnia jakieś ciekawe wydarzenie - żyć nie umierać.
Można by tak mieć pod warunkiem, że masz wystarczającą ilość funduszy, które zapewnią Ci beztroskie życie. A ponieważ z czasem nasze pomysły na rozrywkę się wyczerpują, przydałby się jakiś animator który by człowieka "porozrywał" oraz grupka osób towarzyszących, bo co to za zabawa w pojedynkę, ani się z kim podzielić radością ani pochwalić ani pożalić.
I tak byśmy sobie robili tylko to co nas bawi i cieszy....kto by nie chciał

Tymczasem mam  jak mamy, praca nie zawsze jest spełnieniem marzeń,  towarzystwo niekoniecznie najfajniejsze, a żyć trzeba.
Jest za to jedna rzecz, która może Ci zapewnić emocje niemal codziennie.
Czytaj książki

Wyjątki masz opisane w prawie.

Hmmm wygląda na to, że dzięki Twojemu opisowi znalazłem idealne życie dla siebie. Wychodzi, że po prostu powinienem zostać królem ;D
A tak poważnie to nie chodzi mi o to aby nie pracować, tylko aby robić coś co choć trochę sprawiałoby jakąś satysfakcję już nie mówiąc o przyjemności.
Pracowałem ostatnio w biurze podróży za granicą, poznałem trochę ludzi którzy żyją inaczej niż "systemowo" 8-16, praca, kredyt itp.. Wróciłem z tej pracy i jeszcze bardziej nie mogę się odnaleźć. Ale nie tylko o pracę chodzi, ile ja już mialem zajawek w życiu na hobby, tylko wszystko na 5 minut. Mam jakiś słomiany zapał. Studia też po 2 miesiącach rzucone, bo zły kierunek. Czego się nie wezmę, nie doprowadzam do końca. Noo może poza moimi związkami, te się zazwyczaj kończyły. Ale już mnie to po prostu denerwuje, w sensie złoszcze sie sam na siebie. Np lubię jazdę motocyklem, ale kilka lat już nie jeżdżę, bo przerastało to mój budżet. Inne rzeczy w które wchodziłem również prędzej czy później rzucałem, bo szkoda mi było pchać pieniądze tylko w to. Wydaje mi się, że za dużo rzeczy bym chciał zamiast się skupić na jednej konkretnej. Ale wtedy mam wrażenie, że umyka mi coś innego. Może to problem z priorytetami. Brak mi konkretnych celów.
PS. A książki bardzo lubię, choć ostatnio faktycznie czytam mniej

Niktinny, a próbowałes się diagnozować pod kątem adhd? Nie po to, żeby brać leki czy iść na terapię, ale po to, żeby znać źródło problemów?

Co wcale nie wyklucza adhd.

Nie masz monopolu na prawdę.
Ja też nie mam.
Napisałam Autorowi, co może spróbować. Jego sprawa, co z tym zrobi.

To jak moj znajomy ciagle sobie kupuje nowe auta a nie potrafi sie nimi cieszyc, bo kupi nowy samochod a juz sobie planuje jaki nastepny sobie kupi. Niewiem moze on jest uzalezniony od samochodow,ciagle sprzedaje te co ma i nowe kupuje a dom jak wymaga remontu od 10 lat tak nic sie domem nie przejmuje, oby tylko auto nowe kupic

No wlasnie ja gonie za dostaniem mieszkania,ale jak juz dostane to wiem,ze bede sie cieszyc

Bo ci inni ludzie wiedzą że aby doświadczyć tego szczęścia trzeba najpierw włożyć wysiłek. Myślisz że jeżeli ktoś przygotowuje się do maratonu to mu się zawsze chce wyjść na trening? No nie. Czasami jest to walka z samym sobą, z lenistwem, z bólem. Ale to jest to co prawdziwie daje satysfakcję.