Jak reagować na wtrącanie się? - Netkobiety.pl

Nauczyc sie czegos od swojej mamy, przytaknac i robic swoje.

No i co z tego?
Zawdzięczasz cos im?
Karmią Cie, czy przyodziewają?

Zgadzam sie z wieka, nie potrzebnie twoja mama powtarzała ci te wszystkie bzdury.
Tylko nawet po twoim komentarzu widzę, jak wielki masz problem z tym "co ludzie powiedzą"
Bo nawet przed nami, czyli tak naprawdę nikim w twoim życiu, starasz sie tłumaczyć, dlaczego nie chcesz puszczać córki do komunii.

Gdybyś uważała, że to jest tylko wasza sprawa, nie pisałabyś o tym.
A to jest tylko i wyłącznie wasza sprawa, żadnym babciom/dziadkom czy komu tam jeszcze, nic do tego, w jakiej wierze, czy nie wierze wychowujecie swoje dzieci.

Na jej skandaliczne zachowanie nic nie zrobisz, unikać kontaktów, również separować ja od waszego dziecka, aby nie niszczyła jej psychiki.

Skoro nie potrafi sie zachować, to niech siedzi sama jak palec na starość.

A ty w żadnym wypadku nie ciągnij tego łańcuszka, i nie powtarzaj tego mężowi, nic to nie da, a tylko zepsujecie sobie humory na długi czas.

Zgadzam sie.
W tym przypadku proponuje:
1. Zapytac na jakiej podstawie zbudowala wniosek, ze jest alkoholikiem
2. Wysluchac
3. Zapytac co chce osiagnac poprzez mowienie, ze jest alkoholikiem
4. Odpowiedziec, ze doceniasz troske i traktujesz temat powaznie ale prosisz aby przestala tak mowic bo to przynosi odwrotny skutek do zamierzonego.

Ja bym nie robiła zupełnie nic.
Pokaż że jesteś lepsza/mądrzejsza i nie ciągnij tego, bo narobisz afery w rodzinie, a jeszcze do tego Twoja mama będzie zła że przekazujesz dalej.
Po prostu żyj dalej po swojemu. Wręcz z dumą że nie według wizji tęściowej!

Ja mam wredną kuzynkę i ciocię (jej matkę), które mówiły o mnie bardzo złe rzeczy ludziom. Są to bardzo katolickie kobiety. Nie lubią mnie, bo jestem niewierząca (jako jedyna w bliskiej rodzinie). Opowiadały np. że dlatego tak dobrze zdałam maturę bo miałam romans z nauczycielem, albo że nie mamy dzieci bo nie mogę mieć, bo miałam tyle skrobanek, albo że jestem prostytutką. Dodatkowo oburzenie że mam tylko ślub cywilny. Nie muszę chyba dodawać że nigdy w życiu nie miałam aborcji, żadnego romansu z nauczycielem ani nie prostytuuję się

Tak czy siak, nigdy do konfrontacji nie doprowadziłam. Raczej nauczyłam się śmiać z tych rewelacji. Mam wręcz satysfakcję, że z mężem mamy tylko ten ślub cywilny. Albo że zdecydowaliśmy się nie mieć dzieci. To musi je po prostu zabijać wewnętrznie, że ktoś żyje inaczej niż one by chciały.

Gdybym z nimi pogadała to na bank by wszystkiego się wyparły, a po takiej kłótni mówiłyby jeszcze gorsze rzeczy.
Po co więc?

Machnęłam ręką i żyję po swojemu. A z nimi tylko kontakt.

Dokładnie to samo pomyślałam!
Skoro matka nie zareagowała na tekst, że ma syna alkoholika, to dlaczego teraz siostra ma się rzucać?

Wytlumacz w jaki sposob wejdzie na glowe.
Jesli masz dzieci i Ty sie nimi zajmujesz wiec mozesz to robic jak chcesz podczas gdy tesciowa moze tylko mowic - to co masz na mysli przez "wejscie na glowe"?
Jedyna sytuacja, w ktorej ja widze mozliwosc dania sobie wejsc na glowe (i do glowy) jest jesli zamiast przytakiwac zaczniesz to analizowac i poswiecac energie na filozoficzne bitwy zamiast na biezace sprawy.

A tu musze sprostować, bo faktycznie nie wspomniałam o tym, tu akurat mama zareagowała ale bardzo łagodnie. Powiedziała jej ze to nie prawda, ze brat pracuje i nie pije, miał urlop to się napił piwa i to wszystko. Ja bym tak łagodnie nie umiała, od razy w nerwach bym jej wygarnęła, musze się chyba tego nauczyć.

PS współczuje kuzynki, to sztuka nauczyć się totalnie olewać takie rewelacje na swoj temat ale to chyba najlepsze co można zrobić

Uważam, że mama dobrze zareagowała. Wściekłość i krzyki na takie słowa zasugerowałyby teściowej że ma rację. Że Twój brat to alkoholik.

Ja akurat nienawidzę kłótni, przemocy słownej, konfrontacji. Wole ograniczać lub urywać kontakt.

W sumie te teksty o kościele, komunii, spowiedzi można jakoś zrozumieć. W oczach teściowej robicie coś źle, a ona by chciała żebyście byli praktykujący. I takie pouczanie według niej to coś dobrego (w sensie że chce dla Was dobrze).
I tak jest moim zdaniem taktowna, że powiedziała to Twojej mamie, zamiast Wam robić awantury i suszyć głowę. Wierz mi, są gorsze teściowe.

Moja teściowa też strasznie przeżywała, że nie bierzemy ślubu kościelnego i wiem że gadała na mnie do swojego syna (mojego męża), ale - mimo że to wiedziałam - dalej byłam dla niej miła i grzeczna. Machnęłam ręką, bo uznałam że dla starszej osoby to pewnie istotne. Ma prawo do swoich poglądów. Ale ja też mam prawo do swoich decyzji.

Nic nie musze, gdybym musiała cokolwiek udowadniać już byłabym po awanturze z teściowa i nerwach w rodzinie. Wolałam jednak najpierw zapytać tutaj „jak reagować…” cieszę się, ze dostałam jednoznaczna odpowiedz, żeby nie reagować. Tak tez zrobię.
Nie będę ukrywać faktu ze nie spływa to aż tak po mnie, żałuje ze teściowa jest tak blisko, ze mimo minimalnych kontaktów mnie to dotyczy, mąż często jest u rodziców, dużo im pomaga, są sytuacje ze zabiera tam dzieci pod moja nieobecność, ja się odizolowałam maksymalnie i cóż więcej mogę zrobić, chyba nic. Stac z boku, mieć gdzieś gadanie, cieszyć się ze mąż ma swoj rozum i stoi za mną, ze się zgadzamy w sprawach dotyczących nas i naszych dzieci

Zgadzam się, tak tez jest, ale problem jest bardziej złożony gdy w grę wchodzą dzieci które maja kontakt z babcią. Córka jest u babci bo np. wracali z mężem z zakupów i wstąpili, a babcia robi jej pranie głowy „musisz chodzić do kościoła” „wszyscy chodzą tylko nie Ty” „wstyd co sobie o Tobie koleżanki pomyślą” itp. Córka mi to powtórzyła, rozmawiałam z nią na spokojnie, tłumaczyłam ze nie musi, ze to ze nie chodzi to nie znaczy ze ona jest gorsza, ze nie wszyscy ludzie na świecie chodzą itp. I ze w tej kwestii ma słuchać mamy i taty, a nie babci. Powiedziałam jej tez, ze jak będzie starsza sama podejmie decyzje czy chce chodzić czy nie, ale chce żeby wiedziała ze nie wszyscy MUSZA chodzić i ze to, ze ktoś nie chodzi nie oznacza ze jest złym człowiekiem (a tak przestawia jej to babcia). Nie chce takich sytuacji bo wiem, ze dla dziecka jest to trudne. Minimalizuje kontakt z babcia na ile to możliwe, ale mieszkamy za blisko żeby te wizyty były np. Raz na pół roku. Mąż nawet jeśli zareagował odpowiednio, to teściowa jest typem ze przez 2 miesiące czy pół roku będzie spokój, a potem znów to samo