Strach przed samotnością - Netkobiety.pl

Niestety znajomi nie szukają pokoju na wynajem, a obca osoba odpada.

Skończyłam leczenie rok temu, terapeutka uznała, że jestem już gotowa i stanęłam na nogi. Myślałam, że to prawda, ale pojawia się ogromny lek przed zmianą, że nie poradzę sobie sama w mieszkaniu psychicznie.

To wróć może do niej i przejdź przez ten okres przejściowy z jej wsparciem. Może takie tygodniowe sesje na rozpracowanie lęku przed i zaraz po oraz na oswojenie się z sytuacja nie są głupim pomysłem? Ludzie chodzą do psychologa nie tylko na długoletnie terapię, ale też na krótsze okresy np podczas jakiegos chwilowego dołka.

Jestem introwertykiem, który ceni sobie towarzystwo osób, które zna. Głównym powodem bycia znowu na swoim jest fakt, że przestrzeń będzie należała tylko do mnie, jakbym miała komus wynająć pokój to równie dobrze mogłabym mieszkać dalej z rodzicami, bo mają duży dom i nikt nikomu nie wchodzi w drogę.

Nie zwalaj na introwertyzm. Też jestem introwertykiem i przez wiele lat podnajmowałam pokój "obcym". Nic strasznego, a uczy życia.

Związki nie są sprawą łatwą, i to wszelkiego rodzaju związki - rodzinne, partnerskie, małżeńskie czy przyjacielskie albo współlokatorskie.

Chcielibyśmy najczęściej mieć wszystko, a wiele rzeczy najczęściej się wyklucza.
Chcesz mieszkać z kimś znajomy, bo liczysz, że będziesz akceptowana taka jaka jesteś, a jednocześnie chcesz  mieć doskonały wizerunek. Chodzenie w bieliźnie po mieszkaniu ten wizerunek może zakłócić, więc wolałabyś aby nikt tego nie widział. Teraz uważasz, że ze znajomą osobą byłoby to łatwej, ale jakaś uwaga z jej strony pewnie wzbudziłaby u Ciebie dyskomfort, i wracasz do punktu wyjścia - czyli, że najlepiej mieszkać samej. A jednak samotność wcale nie jest  dla Ciebie taka wspaniała.

Zawsze trzeba coś poświęcić by zyskać coś.
Mieszkanie z kimś czy związek z drugą osobą rodzi zobowiązania, ponadto trzeba się liczyć z jej przyzwyczajeniami  i potrzebami. Każdy chciałby jak najwięcej praw dla siebie i korzyści. Nikt nie jest całkiem kompatybilny z drugim człowiekiem.
Sytuację utrudnia fakt, że możemy sobie pozwolić na zupełną niezależność...no ale, chciałoby się do człowieka. Mieć jego wsparcie, serdeczność, całkowitą akceptację.
Nawet gdy wiemy, że nie jesteśmy doskonali, chcielibyśmy, aby inne osoby tak nas odbierały. To taki zaklęty krąg.

A szukałaś metod jak obniżyć lęk, niepokój? Polecam metody uważności z elementami relaksacji, medytacji, jogi, ćwiczeń oddechu. To redukuje napięcie i stres, które ściśle się łączą z przeżywaniem lęku...

Twój strach jest całkiem uzasadniony, no powiedzmy, bardziej to powinny być obawy niż strach. Wcale nie jest to dziwne, wręcz przeciwnie.
Obecność drugiego człowieka rozprasza lęki.

Lubisz dzielić przestrzeń z rodzicami a jednak nie chcesz z nimi mieszkać. Bo jednak te naleśniki o północy..
Czyli nie do końca lubisz.
Można powiedzieć, że nie lubisz ustępstw

Przez pierwszych kilka tygdoni mozesz wpadac poprostu z dwudniowa wizyta raz na tydzien. przy takim miekkim ladowaniu powinno chyba pojsc latwiej.

Rozumiem, że jesteś zaniepokojona i niepewna, jak poradzić sobie ze zmianą samotnego mieszkania. Wiele osób doświadcza lęku przed takimi zmianami, ale warto pamiętać, że czasami musimy wyjść ze strefy komfortu, aby osiągnąć rozwój i znaleźć własną niezależność. To naturalne, że czujesz obawy, ale pamiętaj, że masz już doświadczenie z samodzielnym mieszkaniem. Możesz spróbować znaleźć wsparcie w swoich przyjaciołach i rodzinie, którzy będą mogli cię wesprzeć podczas adaptacji. Wprowadzając się do nowego miejsca, postaraj się stworzyć przytulne środowisko, które będzie sprzyjało twojej wygody i zainteresowaniom. Z czasem, gdy będziesz się oswoiła z nową sytuacją, lęk powinien zacząć się zmniejszać. Pamiętaj, że każda zmiana wymaga czasu na przystosowanie się, więc daj sobie szansę na adaptację i odkrywanie nowych możliwości. Powodzenia w Twojej nowej przestrzeni życiowej!