Problem z bliskością i intymnością - związek 2 lata po zdradzie - Netkobiety.pl

Wydaje się  że nie
Sklejanie rozbitego dzbanka może się udać,  ale herbaty z niego pić się nie da.
Gdybyście byli jeszcze na takim początkowym etapie,  pierwszego seksu po tych zdradach,  to może by było warto, ale tutaj..Sama widzisz..
Poza tym: skąd wiesz, że Cię nie zdradza nadal?
Moim zdaniem niekoniecznie jest wierny, a Ty to wyczuwasz.

Hmm jesteś pewna że ten nagły opór to się tak wziął z powietrza? Mi to strasznie nie gra.

Chyba że źle rozumiem timeline tej historii - zdrada była kilka lat temu, na samym początku, potem sobie to przepracowaliście, seks był fajny i nagle po 2-3 latach od tych wydarzeń się zacięłaś od tak? Musiał tam przecież być jakiś katalizator

Aha czyli popsuło się po tym, jak wyszła zdrada. Teraz rozumiem.

Przyznam Ci się że nie wiem, jak wygląda odbudowywania związku po zdradzie bo nigdy nie byłam w takiej sytuacji, ale z tego co słyszałam bądź jestem w stanie sobie wyobrazić - czasem mogą być najlepsze chęci, partner może zachowywać się nienagannie, a to i tak nie wyjdzie. Nie da się zmusić do puszczenia tego w niepamięć. Jak dla mnie dwa lata probowania to dość czasu. Jak po takim czasie dalej czujesz blokadę, odrzucenie i zwyczajnie nie możesz, to nie ma co zaklinać rzeczywistości. Walka z wiatrakami.

Nie trzymaj chłopaka w zawieszeniu, bo robisz mu krzywdę.
Wydało się, przeprosił, i trzeba w końcu podjąć decyzję co dalej.

Dwa lata to wystarczająco długi czas, żeby się zorientować, czy chcesz mieć z nim seks czy nie.
Jak nie dajesz rady to go puść. Nie można nikogo karać całe życie.

Doczytałam wieko, niemniej i tak uważam, że to dla niego forma karania.
On już nic nie więcej może zrobić, poza tym co zrobił. Teraz jej ruch.
Nie jest w porządku korzystać z wszystkich fajnych rzeczy jakie jej daje, a samej nie odwzajemniać jego starań. To z jej strony pewna forma wykorzystywania, bo przecież doskonale wie, że jemu jest ciężko.
Jej psychika jej problem, że tak bezwzględnie napiszę. Tylko ona może dojść z sam sobą do ładu.

Albo bierze go takim jaki jest albo daje mu wolność i jasno komunikuje, że seksu nie będzie.
Wtedy on też ma szansę zdecydować, czy nadal chce z nią być.

Trzyma ją nadzieja, że facet zawsze będzie taki dobry jak teraz. Bo dba, nadskakuje, stara się wynagrodzić.
W takich okolicznościach na pewno nie jest proste.

Dlatego ja się dziwię ludziom, że tak długo zabiegają o coś, starają się, a nic się nie zmienia. Dwa lata to już zupełny kosmos.
Ten chłopak to chyba jakiś masochista albo męczennik. Oboje marnują sobie życie.

To też nie jest tak, że on wokół mnie skacze, a ja leżę, pachnę i czekam aż mnie przekona. Żyjemy normalnym życiem, mieszkamy razem, pracujemy, mamy wspólne codzienne sprawy, kłótnie i kryzysy. Jesteśmy dla siebie dobrzy, tak wzajemnie, szanujemy się i lubimy być ze sobą. Ja o niego dbam nie mniej niż on o mnie. Do tematu samej zdrady raczej nie wracam, jeśli ją mielę czasem w głowie, to staram się bez jego udziału, też uważam że odpokutował i zrobił co mógł, i dalsze wywalanie mu tego na głowę byłoby już znęcaniem się. Nie robię tego, rozmawiamy o tym czasem tylko w kontekście tej blokady psychicznej, przez którą cierpimy razem - i on, i ja. Ja też cierpię, nie mam żadnego interesu żeby sama siebie karać dystansowaniem się od mega atrakcyjnego faceta, który codziennie zasypia obok mnie...

Karanie dystansowaniem się to raczej on stosuje, jak go sytuacja przerasta, tylko że tylko ja to nazywam karaniem, on twierdzi że odsuwa się bo mu za trudno. I mamy czasem takie zdystansowane tygodnie, kiedy to ja cierpię i wręcz czuję się winna. To nie jest więc tylko tak, że mój biedny misio tylko leży w kącie i czeka na ochłap bliskości. Nie.

Poza tym to nie jest tak że seksu nie ma wcale. Jest, tylko rzadko i zwykle słabej jakości, bo ja się nie umiem otworzyć. Dziś w nocy na przykład się zawzięłam i kochaliśmy się, nad ranem znów, i było cudnie. Miałam ogromną przyjemność, i psychiczną i fizyczną, on poleciał do pracy jak na skrzydłach. Ale wcześniej kochaliśmy się 3 dni temu i to był dramat, odbyliśmy po prostu stosunek podczas którego rozpłakałam się i czekałam aż skończy, obydwoje czuliśmy się potem koszmarnie. Wcześniejszy seks - tydzień temu, na wakacjach, w basenie i w pokoju hotelowym, było wspaniale. Wcześniej - jeszcze 2 tygodnie wcześniej, kiedy po prostu się zmusiłam i było tak se. Bo ja nie czułam pożądania. Spełniałam "związkowy" obowiązek, żeby on nie cierpiał. I większość tych "razów" to właśnie takie spełnianie obowiązku z mojej strony. Tak się nie da żyć.

Więc to nie jest tak, że nie ma między nami nic, po prostu jest rzadko, jeszcze rzadziej ja jestem w to zaangażowana, a już zawsze wynika to z jakiejś mojej kalkulacji, "odhaczenia", zaspokojenia go, poprawy sytuacji między nami. Kiedyś byłam wulkanem i chciało mi się non stop, potrafiłam zawlec go w jakieś ustronne miejsce i po prostu zedrzeć z niego ciuchy, teraz nie czuję absolutnie tego pożądania, nie ma we mnie tego uczucia. Czuję się jak zimna ryba. Potrafię wieczorem podczas prysznica wypielęgnować się, ogolić, wypachnić, ubrać z myślą, że zainicjuję seks. Często tak robię. A potem się kładę do łóżka, on na wszelki wypadek już śpi, ja analizuję sygnały z ciała i nie czuję w nim NIC. Nie zliczę kompletów bielizny, które kupiłam z myślą o zaprezentowaniu mu się żeby nas nakręcić. Nie zrobiłam tego ani razu, NIE POTRAFIĘ SIĘ PRZEŁAMAĆ.

I dlatego w rozpaczy napisałam już tu, liczyłam że może mi ktoś powie że phi, 2 lata, zdrada tak ma, mieliśmy tak, wyszliśmy z tego, teraz znów jest między nami ogień i jesteśmy szczęśliwi.
No nie mówicie mi tego, i mimo że mieliśmy dziś wspaniały seks, to ja wiem że teraz znów przez tygodnie pewnie go nie będzie i to przeze mnie, i jeszcze czytam co piszecie, i chce mi się wyć.

Jak dla mnie, autorko, to masz jakiś spory deficyt, skoro kontynuowałaś związek z facetem, który od jego początku Ciebie zdradzał.
Chyba nie lubisz być zbytnio szanowana, ale za to chyba lubisz jak Ci ktoś nadskakuje, możesz wtedy kontrolować sytuację, rozdzielać seks itp., bo masz haka.
Jak dla mnie to dramat nie związek, ale co kto lubi.

To, że on tamtej kobiety nie chciał i wywalił znajomość w kosmos to nie jest powód do radości. On tę kobietę też zranił. Nie chciał jej, a z nią sypiał będąc na dodatek z Tobą w relacji. Dla niego na tamtą chwilę były ważniejsze jego potrzeby seksualnie, niż wy obie. Podświadomie o tym wiesz i to Cię męczy.

Nie wybaczyłaś mu zdrad.
To się teraz skumulowało.
Jesteś zła na siebie i jego.
A teraz zdałaś sobie sprawę, że seks już nie spina związku.
Nie masz dzieci, nie masz ślubu.
Akceptujesz co masz, ale przestało to już wystarczać.

Autorko, czasem jest tak, że człowiek upiera się przy czymś, co nie jest dla niego dobre, umysł jest jakby wyłączony, a organizm w jakichś tam głębokich pokładach swojej mądrości aż krzyczy NIE, NIE i daje różne somatyczne sygnały.
Myślę, że Ty autorko na poziomie głębokiej podświadomości wiesz i czujesz doskonale, że to nie jest człowiek dla Ciebie, że przyjdzie taki czas, gdy zrani Cię jeszcze raz i jeszcze raz.
To ruchacz.
Na razie z jakiegoś powodu Ty mu pasujesz - może imponuje mu Twój status społeczny? Może wyglądasz na tyle atrakcyjnie, że on nie może się za Ciebie powstydzic? Może ma inne powody?
Snuje tylko domysły.
Tę drugą odrzucił, mimo że musiała odpowiadać mu w łóżku, skoro tak długo ją obracał, ale pod jakimś względem nie dorastała Tobie do pięt ( według jego standardów?). Poza seksem nie miał z niej żadnych korzyści?
Nie tylko boisz się jego kolejnej zdrady, lecz wręcz ja przeczuwasz.
Dlatego Twój organizm zamknął się na te znajomość.
Dalej - nie rób z niego takiego pokrzywdzonego bidoka, bo ja nie sądzę, żeby on dał sobie w kaszę dmuchać.
Już Ty się o niego tak nie martw. Do ascety, męczennika i ofiary na pewno mu daleko.
Ty koncentrujesz się na tym, że średnio zadowalasz go w łóżku, za chwilę poczujesz się jego katem, a on bidok.

Nie bądź naiwna.

Słuchaj intuicji i swojego organizmu.

Jak jest z innymi obszarami Waszej bliskości? Przytulacie się, zwierzacie, jesteście przyjaciółmi, ufacie sobie?
Mieszkacie razem?
Jak się kończyły Twoje poprzednie związki i po jakim czasie?

agatad co spowodowało, że tego dnia miałaś wspaniały seks?
Tak szczerze, bo bez dotarcia do prawdziwych motywów nie rozgryziesz sprawy.

Czy to nie było tak, że przeczytałaś aby go puścić i nagle zrozumiałaś jak jest dla Ciebie ważny? A potem, gdy już było po seksie stwierdziłaś, że jesteś bezpieczna, bo on chce z Tobą być, i zrozumiałaś, że wcale nie musisz się tak starać aby go przy sobie mieć?

I dobrze, że wyskoczyła ta złość, w mojej ocenie zupełnie prawidłowa w tej sytuacji.
Teraz idźmy śladem tej złości.

O co jesteś zła?
Straciłaś część poczucia wartości?
Straciłaś bezpieczeństwo w tym związku?
Urażona duma?
Jeszcze coś innego?

Szczerze !

Całe poczucie własnej wartości straciłam, mówiąc szczerze. Już się nie brzydzę własnego ciała, ale nadal mam w głowie to, że ono jest niewystarczające. Że ja jestem niewystarczająca. Poczucie bezpieczeństwa to jakieś odległe echo, a dumna zawsze byłam bardzo. Może za bardzo Jestem zła bo to mogła być wspaniała relacja, bo naprawdę jesteśmy kompatybilni. A ten debil to po prostu rozjechał walcem i ja teraz nie potrafię być szczęśliwa. Mam w żołądku małą ołowianą kulkę. Non stop. Da się żyć i widzieć świat, ale nie da się z niego jakoś tak beztrosko jak kiedyś cieszyć. Jestem zła bo straciłam wiarę w miłość, w związek, w to, że będzie mi dane w życiu zbudować coś dobrego i zdrowego od początku do końca i że przejdę jeszcze przez życie bez lęku że nagle coś. I że straciłam pewność. I że ten seks był tak dobry i ja już tak nie umiem, przecież mi też tego brakuje, a to ja obrywam za jego brak

Wieka, na fajną panią trafiłam, ona jest jednocześnie seksuologiem i psychoterapeutą. Powiedziała że nie jest mi potrzebny seksuolog tylko właśnie raczej terapeuta, bo to w psychice i relacji leży problem, a nie w łóżku, łóżko jest tylko efektem głębszego problemu. Być może się podejmę, bo zaproponowała mi normalną terapię psychologiczną... Liczę czy mnie teraz stać na to.

Macie rację, ja po prostu byłam pewna tej relacji więc byłam w pełni otwarta na niego. Przestałam być pewna, mam wątpliwości, albo inaczej - BOJĘ SIĘ. To i się zamknęłam. A dla mnie seks był zawsze nierozerwalnie związany z uczuciem.

Relacji nigdy nie można być zbyt pewnym. To błąd, który może prowadzić do rozleniwienia a w końcu do nudy i stagnacji. Wtedy seks też nie jest zbyt gorący.

Ja bym spojrzała na ten zmieniony seks pod jeszcze innym kątem.
W relacji zawsze są dwie osoby.
Ty po zdradzie straciłaś poczucie wartości.

A teraz popatrzmy co z partnerem.

a po zdradzie:

No i lew stracił pazury, grzywa też jakaś potargana, na skutek poczucia winy podkulił ogon i siadł w kącie.
Raz patrzy błagalnie a raz ze złością.
Chyba oboje czujecie, że lew został psychicznie wykastrowany.
Nie ma w nim dawnej siły i ognia, więc to nie ten partner który na początku tak szalenie podniecał.

Jeśli tak jest, to trzeba Was oboje wzmocnić. Ty musisz zrozumieć, że nadal jesteś tą silną i wartą miłości kobietą. a on ponownie stać się w Twoich oczach męski i władczy.

Ja bym Wam zaproponowała jakiś wypad w stylu obóz przetrwania albo kilkudniowa wspinaczka górska w ekstremalnych warunkach, żebyście mogli spojrzeć na siebie pod innym kątem. Ważne jest, abyś znowu zobaczyła jego siłę i fizyczną przewagę, żebyś poczuła, że możesz się na nim oprzeć.

Bo taka jest ludzka natura.
Jako osoba ze schizofrenia tego nie rozumiesz bo Ty tworzysz swoj wlasny swiat aby radzic sobie ze stresem.
Twoja choroba jest twoja strategia obrony, ktora z jednej strony Ci pomaga, z drugiej destabilizuje bo nagle swiat widzisz taki jaki chcesz widziec a nie taki jaki jest.

Tak samo twoja prawda o Tobie moze byc, ze jestes dobra podczas gdy krzywdzisz ludzi wokol.
Nie liczy sie to co Ty o sobie sama myslisz tylko realny wplyw ktory masz na otoczenie.
Jesli jestes atrakcyjna dla innych, inni traktuja Cie w odpowiedni sposob, masz powody aby uwazac, ze jestes w tym srodowisku atrakcyjna.
Brak refleksji nad sygnalami otoczenia i myslenie o sobie jako kims innym niz suma naszych wplywow jest choroba i problemem z adaptacja a nie czyms pozytywnym.

agatad - Problemy z ekscytacja co do seksu zaczely sie jeszcze zanim zamieszkaliscie razem?
Wyglada na to, ze sygnaly, ktore dostajesz od partnera nie wskazuja jednoznacznie, ze jestes dla niego idealem piekna i pozadania (werbalne komunikaty, ze tak jest moga byc w konflikcie z niewerbalnymi - tonem glosu / mowa ciala - ktore nie sa spojne).
Co z kolei wplywa na twoje watpliwosci co do swojej atrakcyjnosci / bycia akceptowanym.
A to z kolei powoduje stres.
Stres zabija pozadanie i sprawia, ze nie mozemy sie otworzyc / skupic na drugiej osobie.

Jesli twoj facet oglada po kryjomu porno lub instagramy / teledyski to jego norma piekna staje sie cos co jest niemozliwe i nawet zdajac sobie sprawe z nieosiagalnosci tego co tam widzi, Ty w stosunku do tej normy stajesz sie dla niego mniej atrakcyjna czego nie da sie ukryc w przekazie niewerbalnym.

Dobrze mi się Ciebie czyta .. I zgadzam się z tym co piszesz.

Panie Johny, a czy wiesz że schizofrenia to choroba psychiczna, która według niektórych badaczy ma wpływ na ponadprzeciętną twórczość... Na podstawie dotychczasowych przypadków zachorowań, wielu badaczy określa, że dotyka ona umysły wybitne.Chorowali na nią m.in. Kant, Nietzsche, Hegel, Niżyński, Munch i van Gogh. Ponadto, na schizofrenię paranoidalną cierpiał także Josh Forbes. To jest tzw. choroba pięknych umysłów. Nie mówię tu że każda osoba z taką chorobą jest geniuszem ale każdego czasem warto posłuchać i nikogo nie można skreślać bo to czy tamto, bo jest mniej wiarygodny od "zdrowego". A ktoś mądry powiedział kiedyś że nie ma ludzi zdrowych a są tylko ci niezdiagnozowani. A według mnie to każdy powinien żyć w zgodzie z własnym sumieniem bo według niego zostanie rozliczony i nie zawsze trzeba się adaptować do wszystkiego i wszystkich. Można akceptować rzeczy i osoby takimi jakie są ( nie oceniać) bo tak naprawdę jedyne na co mamy wpływ to jak zareagujemy na te "rzeczy ". Bo też ktoś mądry kiedyś powiedział że nie ma złych i dobrych rzeczy i ludzi, rzeczy i ludzie poprostu są.. jedyne co się liczy to nasza reakcja na nie i tylko na to mamy wpływ.

Rita, nie lubię Cię, przywalałem się do CIebie ale jeszcze bardziej nie lubię Johnego i Magdy, szkoda, że jestes stygmatyzowana przez chorobę. Widać że oni guzik wiedza o tej chorobie. Miałem w rodzinie schizofrenika, czlowiek do rany przyloz póki nie miał nawrotu choroby. Trzymaj sie i olewaj te oskarzenia. Choc po tym komentarzu tez pewnie bede twoim wcieleniem. pozdro

Nie pierwszy raz Madzia bierze jednych użytkowników za innych.
R_ita, niepotrzebnie moich słów użyłaś odnośnie oczytania, teraz może ja to Ty.
Co do schizofreników, znam trzech, dwie osoby po wyższych studiach, jedna po ekonomicznych i trzech podyplomowych -  10 lat remisji od pierwszego zachorowania i następne jak do tej pory się nie pojawiają, nigdy nie miała nawet grupy inwalidzkiej ani nie była na rencie; druga po prawie - też w remisji; trzecia też w remisji, wszystkie osoby pracują zawodowo w umysłowych, wymagających pracach.

Kolejny wątek i kolejna bitewka słowna z tematem nie mająca nic wspólnego. Ja proponuję, załóżcie osobny wątek i po udowadniajcie tam swoją intelektualną wyższość (bo chyba o to głównie wam chodzi? )
Zaśmiecacie niemalże każdą rozmowę swoimi  przepychankami pt. "niby mądra", " niby inteligentna". To ja zapytam : niby dorosła?
Wypowiedz się jeden z drugim, raz, drugi- a konkretnie. Bo mam wrażenie, że jak forum długie i szerokie to ciągle ten sam egocentryczny jazgot. Można odnieść ( mylne) wrażenie, że wielu tu wykwalifikowanych psychologów z pokończonymi co najmniej 5 specjalizacjami. Ale chyba średnia to prawda, bo w innym wypadku nie marnowali by cennego czasu i za darmoszkę snuli po czatach. Poradźcie coś Autorce, jeśli potraficie, a swoje wybujałe ego leczcie.

Zrob liste swoich nickow to bede wywolywal tylko ten, ktory jest aktualnie online

I Twoja i nie Twoja.

Ktoś wyżej nazwał tego faceta ruchaczem i chyba tak było, skoro miał seks układy, dziecko z wpadki, zdradzał Cię i inne takie. Zachował się jak ostatni dupek po prostu znikając z mieszkania i blokując Cię.

Z drugiej strony, i tak był święty że prawie 4 lata wytrzymywał kiepski i rzadki seks albo sytuacje że nagle zaczynasz podczas seksu płakać. Trochę go rozumiem, że pewnie nie miał już siły i ochoty wciąż obrywać za to co zrobił kiedyś. Miał dość "delikatnej poprawy", psychologów, seksuologów itd. Chciał po prostu dobrego, nieskomplikowanego seksu, którego pragnie również kobieta. I inna mu to dała. Na serio się nie dziwię, bo ja też pewnie miałabym dość zmuszania faceta do seksu, albo gdyby płakał w trakcie.
Wierzę że Cię kochał, bo jednak dużo zrobił dla Ciebie, w tym zostawił swoje życie żeby się do Ciebie przeprowadzić. Ale widocznie Twoje problemy z seksem zabiły w nim tę miłość.

Na pocieszenie powiem Ci, ze uważam, że i tak by Cię zdradził prędzej czy później.

Tak czy siak, bardzo mi przykro, wiem że cierpisz.

Poczytaj sobie "Ona ma siłę"

Mysle ze jestem pomiędzy stratą jego i bólem, że odszedł do innej.
Finansowo sobie jakoś poradzę.

Faktycznie, temat stary i odgrzebany.

Tak, autorkę która chwilowo jest w strzępach i chyba potrzebuje pomocy i naprostowania...

Sama nie wiem. Cierpię, tęsknię, nadal bardzo kocham i mam oczywiście świadomość, że przeinwestowalam. Ale mierze się z etapem poczucia winy, że to wszystko przeze mnie. Ja go naprawdę bardzo kochałam. I znów zaczęłam pożądać, a teraz zostałam z tym sama. Czy to moja wina jest? Czy ja mogłam coś zrobić inaczej, nie przekraczając własnych granic? Czy można to było uratować? Czy... nadal można, bo ja i takie durne pomysły mam jeszcze?

napisałaś wcześniej, że poznając go byłaś po terapii. no to przyszło życie i powiedziało "sprawdzam".
okazało się, że nie byłaś wtedy nadal dla siebie wystarczająco ważna, żeby odstawić zdradzacza i cała reszta to tylko konsekwencja tamtego pierwszego wyboru.

Twoja niechęć do seksu znaczyła "nie ufam mu" i to był zdrowy objaw, który chciałaś wyrugować. no to pan się postarał i pomógł Ci zrozumieć, że jednak miałaś rację, tylko nie chciałaś na nią spojrzeć.

popatrz w swoje rodzinne wzorce - jaki był ociec dla matki? czym rozczarował Ciebie jako córkę?
jak wyglądały relacje dziadków?
tam powinnaś znaleźć odpowiedź, dlaczego podświadomie szukasz mężczyzn, którzy zrobią Ci znowu to samo.

jeśli działamy według szkodliwego wzorca, automatycznie wyłączamy wszystkie sygnały ostrzegawcze, choćby wyły jak portowe syreny.