Brak kontaktu - Netkobiety.pl

ReBeczka napisał/a:

obojgu nam to pasuje.

Uuuu kłamać to my nie umiemy..

Dzień dobry wszystkim,
przychodzę z prośbą o poradę w sprawie, która ostatnio bardzo mnie męczy.
Jestem z facetem około roku, spotykamy się na luzie, na wyłączność, ale bez większych deklaracji, obojgu nam to pasuje. Spotykamy się mniej więcej raz na dwa tygodnie, czasem częściej, czasem rzadziej, nie ma reguły. Za każdym razem spotkania są bardzo udane, robimy fajne rzeczy, skupiamy się w 100% na sobie nawzajem. Problem pojawia się pomiędzy spotkaniami i to jest jedyny problem, jaki między nami występuje. On najwyraźniej nie czuje potrzeby utrzymywania kontaktu. Jest to dla mnie bardzo dziwne i zastanawiam się, czy to w ogóle możliwe, interesować się kimś, miło spędzać razem czas a potem kompletnie nie mieć ochoty na choćby sporadyczną wymianę wiadomości. Żeby była jasność: nie jestem nastolatką, która pisze milion wiadomości dziennie, nawet nie miałabym na to czasu, ale chociaż jedno "cześć, co słychać" w ciągu dnia wydaje mi się normalne i naturalne. Na żywo nie kończą nam się tematy i w ogóle nie dzieje się nic niepokojącego, problem leży tylko w tym kontakcie pomiędzy spotkaniami, które z racji odległości i tak są dość rzadkie. Rozmawiałam z nim o tym wiele razy, właściwie nie usłyszałam nic konkretnego, czasem się coś poprawiało na chwilę ale potem znowu następowała cisza, poza tym wymuszony kontakt też nie jest dla mnie fajny. Nie wiem co z tym zrobić, tak to układa się dobrze, ale ten brak kontaktu frustruje mnie i czasem mam ochotę po prostu to skończyć, chociaż tak naprawdę zależy mi na nim i nie chciałabym się rozstawać.
Co mogę z tym zrobić? Czy mam uznać po prostu, że tak już jest i się z tym pogodzić? Czy takie zachowanie w ogóle jest normalne i widać tu szansę na ciąg dalszy znajomości?

Tylko ten kontakt jest w moim odczuciu bardzo na siłę, taki wymuszony...

Dracarys napisał/a:

Według ciebie jesteście razem. Myślę, że według niego jesteście tylko FwB i niczym więcej.

Dokładnie to.
Zakochany mężczyzna zachowuje się inaczej.

ReBeczka napisał/a:

"przeruchujemy" się oczywiście też, bo czemu nie?

Co za czasy.

ReBeczka napisał/a:

Tylko ten kontakt jest w moim odczuciu bardzo na siłę, taki wymuszony...

Ponieważ, jak jest za darmo, jeszcze próbuje Cię utrzymać, ale robi to na siłę bo nic do Ciebie nie czuje. Gdzie indziej musiałby się postarać, aby ten seks mieć, a u Ciebie jest za darmo. Poza tym, dlaczego udajesz przed sobą, że Ci nie zależy. Masz uczucia, pewnie się zakochałaś, chciałabyś, aby on czuł to samo. Krzywdzisz się.

ReBeczka napisał/a:

dziwi mnie ten brak zaangażowania pomiędzy spotkaniami.

A po co on ma się angażować? Przecież ma wszystko co mu potrzeba: miłe chwile i sex od czasu do czasu jak najdzie go ochota lub nie ma akurat nic lepszego do roboty.

Ok, to w takim razie jak to powinno wyglądać? Mam czekać z seksem do ślubu, bo wtedy będzie już zaklepany? My nie zaczęliśmy znajomości od seks - spotkań, to przyszło później, nie miałam powodu twierdzić, że chodzi tu tylko o to, wszystko rozwijało się moim zdaniem normalnie, więc wydawało mi się naturalne, że rodzi się między nami jakieś uczucie/zaangażowanie, on mi nie dawał powodów żeby twierdzić, że jest inaczej, jedynym zgrzytem jest ten brak wiadomości, ale może to racja, że ten sygnał jest przeważający i powinnam zastanowić się nad sensem tej relacji, bo do tej pory uważałam, że skoro w innych kwestiach jest ok to może niepotrzebnie robię dramaty o coś takiego.

Możesz sobie tłumaczyć, że ten Twój jest jakiś niekontaktowy lub niemowa. Jeżeli jesteście już razem rok to już dobry czas, aby zapytać go o wspólne zamieszkanie. Zobacz jak zareaguje.

Zapytałam też o naszą relację, tutaj twierdzi, że absolutnie nic się nie zmieniło w jego uczuciach, nadal jest zainteresowany kontynuowaniem tego, w ogóle nie bierze pod uwagę, że coś się między nami psuje.

ReBeczka napisał/a:

... spotkania są bardzo udane, robimy fajne rzeczy, skupiamy się w 100% na sobie nawzajem.

Suuuper.

Tak, tutaj jest bez zarzutu.

Problem pojawia się pomiędzy spotkaniami i to jest jedyny problem, jaki między nami występuje. On najwyraźniej nie czuje potrzeby utrzymywania kontaktu. Jest to dla mnie bardzo dziwne i zastanawiam się, czy to w ogóle możliwe, interesować się kimś, miło spędzać razem czas a potem kompletnie nie mieć ochoty na choćby sporadyczną wymianę wiadomości.

Nie wiem co znaczy "sporadyczna"?

Najważniejsze są spotkania. I to jak Wam razem wtedy jest.

Kwestia korespondencji to nawet trudniejsza rzecz niż spotkania. Bo człowiek podświadomie oczekuje jakiegoś balansu. Jak druga strona nie pisze, to się denerwujesz czy jej nie zależy, czy to koniec, czy jesteś tylko do seksu.

Pytanie brzmi co Ty robisz w tej korespondencji. Na przykład wysyłasz mu wiadomość w poniedziałek rano. On nie odpowiada, więc Ty nic więcej mu nie wysyłasz? Taka reguła wiadomość-za-wiadomość?

Dla mnie też spotkania są bardzo ważne, dlatego nie chciałabym zakończyć relacji tylko z powodu wiadomości. Jest dokładnie tak jak piszesz - brak kontaktu odbieram jako brak zainteresowania, denerwuję się, pewnie odbija się to później na jakości ewentualnej korespondencji. Wiem, że taka postawa przynosi odwrotny skutek, wiele razy już próbowałam wyluzować, ale chyba nie wychodziło (może dlatego, że liczyłam na efekt - że jak ja wyluzuje to coś się zmieni na lepsze). Tak, to raczej jest wiadomość za wiadomość, tzn. np. ja coś napiszę, on odpowie po jakimś dłuższym czasie, wtedy ja też odpowiadam, staram się nie bombardować go wiadomościami jeśli nie odpisał na poprzednią, bo to frustrujące, nie chcę być osobą, która się narzuca, potrzebuję jakiegoś działania z jego strony. Niestety gdzieś podświadomie go rozliczam z tego kiedy pisze, jak często, jak szybko odpisuje, bo to dla mnie ważne, jak pisze to dla mnie dowód, że myśli, tęskni, a nie jestem, jak tu większość sugeruje, tylko koleżanką do seksu.

Żeby była jasność: nie jestem nastolatką, która pisze milion wiadomości dziennie, nawet nie miałabym na to czasu, ale

Ok Wiadomo, że człowiek ma swoje życie.

chociaż jedno "cześć, co słychać" w ciągu dnia wydaje mi się normalne i naturalne.

Codziennie "cześć"? Może nie trzeba tak?

Hmm może nie trzeba, nie wiem, wydaje mi się to takie normalne, żeby raz dziennie dać znak życia, nie mówię o długich dyskusjach, bo na to jest czas na spotkaniach, ale zwykłe cześć? Na to każdy znajdzie czas (jak chce). Dla mnie jest to równoznaczne z zaangażowaniem, dla mnie napisanie do niego jest naturalnym odruchem, czasem z jakąś informacją co u mnie czy pytaniem o niego, czasem po prostu w celu utrzymania kontaktu. Nie umiem zrozumieć, że dla niego to nie jest ważne/jest nudne/męczące.

Na żywo nie kończą nam się tematy i w ogóle nie dzieje się nic niepokojącego, problem leży tylko w tym kontakcie pomiędzy spotkaniami, które z racji odległości i tak są dość rzadkie.

Jak dasz rady to wyluzuj. Nie oczekuj kontaktu.
Oraz NIE zadawaj pytań. Pisz co u Ciebie słychać, jak masz jakąś myśl to mu ją wyślij.
Zmień trochę charakter tej korespondencji z oczekującej/wypytującej/rozliczającej, na luźno wysyłane wiadomości kiedy Ty masz ochotę.
Wiem, że to trudne, ale nie ma innej opcji.

Czasami ludzie tacy są, że nie komunikują się dobrze. I oni muszą się dopiero nauczyć, że jak coś jest w głowie, a nie przekazane drugiej osobie, to ta druga osoba tego nie wie. Na przykład twój chłopak może myśleć, że jesteś wspaniała, że ma z Tobą super relację, ale tego Ci nie mówi. Mało pisze, bo uważa, że nie trzeba dużo. Ale jest zaangażowany, tylko inaczej niż Ty sobie wyobrażasz. Może nawet swoje życie układa tak, aby się z Tobą widywać kiedy tylko może.

Ehh może to i jest jakaś droga. Bo racja, jestem oczekująco - rozliczająca, chociaż staram się nie być. Biorę pod uwagę, że nasze okazywanie uczucia czy przywiązania może przybierać inne formy.

Rozmawiałam z nim o tym wiele razy, właściwie nie usłyszałam nic konkretnego, czasem się coś poprawiało na chwilę ale potem znowu następowała cisza, poza tym wymuszony kontakt też nie jest dla mnie fajny.

To jest błąd.
Opresja. Psuje relację.
Taki zastrzyk trucizny w relację.

Też tak to czuję. Myślę, że już dużo zawaliłam w tym temacie i nie wiem jak wyprostować tę komunikację, żeby on nie czuł się "w obowiązku".

Nie wiem co z tym zrobić, tak to układa się dobrze, ale ten brak kontaktu frustruje mnie i czasem mam ochotę po prostu to skończyć, chociaż tak naprawdę zależy mi na nim i nie chciałabym się rozstawać.

Dawniej mi się zdarzało tak właśnie. Piszę i piszę, a z drugiej strony cisza. Piszę dalej i dalej cisza. Przestaję pisać, mija długi, długi czas, a ona sama z siebie się odzywa. Albo ja do niej piszę dużo, a ona do mnie mało co, mogło się wydawać, że kontakt padł, ale jak przestawałem się interesować, to ona szybko się aktywowała. Czyli było jak u Ciebie -- fajne spotkania, a kontakt kiepski. Jak ona przepraszała, że nie pisała długo, to jej mówiłem, żeby się nie przejmowała tym, choć to było nieprawdą.

Więc chrzanić te rozliczenia kto ile pisze. Ty pisz do niego jak masz ochotę i nie oczekuj nic więcej. Liczą się spotkania.

Co mogę z tym zrobić? Czy mam uznać po prostu, że tak już jest i się z tym pogodzić? Czy takie zachowanie w ogóle jest normalne i widać tu szansę na ciąg dalszy znajomości?

Takie luźne relacje mają swoje wady. Mogą się łatwo zerwać. Ale jeśli będziesz taka oczekująca kontaktu, to przyspieszysz zerwanie.

Nie szanujesz jego wolnego czasu w ogóle. Jak ci mało kontaktu to popchnij znajomość na wyższy poziom ale tam też będziesz musiała znać swoje granice bo z tego co widać to ich nie widzisz.

Gary napisał/a:

Ale by nie wyrzucał relacji z tego powodu.

Ty to byś ruchał wszystko co tylko nie ucieka na drzewo. Słabo jesteś kompetentny do doradzania dziewczynie, która chce mieć związek, może kiedyś rodzinę, a nie ma wcale dużo czasu w życiu, aby go marnować na tylko sex.

OnaTa napisał/a:

Mysle że chciałaś być nowoczesna a jednocześnie zgarnąć to co mają kobiety od mężczyzn w nich zakochanych

A pewnie że chciała!  Większość z was chce manifestując to ochoczo przy każdej okazji a czując dokładnie na odwrót. Dopóki  wyrażanie chęci bycia w stałym normalnym związku od początku będzie "desperacją" a mniemana "desperacja"  traktowana  w tych sprawach  jak nagorsza zbrodnia  dopóty egzaltowane farmazony będą się rozmijać z rzeczywistością powodując bolesny dysonans u głoszących je naiwniaczek.

Jedna znajoma ma faceta co jeździ pareset kilometrów do innej baby a ta dzielnie znosi te jego turnusy w imie "nieosaczania partnera i szanowania  autonomii" zachlewając się winem i rycząc jak histeryczka.

Nie ma sensu mówić o mnie. Skupmy się na tym co jest treścią wątku.

Ja na miejscu ReBeczki dalej bym w tej relacji był, bo spotkania i cała ta relacja powoduje, że ReBeczka jest bardziej szczęśliwa niż by była gdyby tej relacji nie było.

ReBeczka określiła tę relację jako "na luzie, na wyłączność, ale bez większych deklaracji", choć ja w tę wyłączność nie wierzę.

Prawdą jest, że  "Nie ma tego na co liczy - poczucia że jest w związku z mężczyzną któremu na niej zależy. ", ale nie jestem pewien czy ona chce związku.

Ta relacja jest czymś, co poprawia jej poczucie szczęścia.   

Ona chciałaby więcej. Ale tego nie dostaje. I jest jej z tym źle.   

Więc wybór sprowadza się do tego:

1. czy mieć coś co nas nie satysfakcjonuje, ale dodaje szczęścia
2. czy wyrzucić to coś na śmietnik, bo nie jest doskonałe i szukać lepszego

To prawda, ta relacja daje mi dużo szczęścia i radości i taka forma jak jest - czyli spotkania co jakiś czas odpowiadają mi jak najbardziej, tutaj nie chciałabym niczego zmieniać, na ten moment jest tak dobrze. Zależy mi na tym konkretnym człowieku, dlatego nie jest mi łatwo zakończyć tę relację bo coś mi nie pasuje, tak naprawdę to jest tylko jakiś element całości, która oprócz tego jest dla mnie bardzo w porządku. Czy jest na wyłączność - nie wiem, nie zrobię śledztwa, mogę wierzyć (lub nie, w to co on mi mówi, nie chcę podejrzewać go z góry o kłamstwa, nie mam większych podstaw. Chyba to prawda, że albo się muszę pogodzić z tym jak jest albo po prostu to zakończyć, bo raczej nie zanosi się, żeby coś się w tym temacie poprawiło.

ReBeczka napisał/a:

Zapytałam, nie było jasnej, konkretnej odpowiedzi, były wymówki typu brak czasu i stresy, stwierdzenie, że to normalne, że po pewnym czasie nie ma już takiego natężenia kontaktów, potem, że czuje się naciskany (to prawda, było kilka sprzeczek na ten temat) i przez to w ogóle już mu się odechciewa.

Przecież brak konkretnej odpowiedzi, to też jest jak najbardziej odpowiedź! I przecież te wszystkie wymówki i wykręty, to też jest odpowiedź. Niestety, nie taka, jakiej oczekiwałaś, ale jasna, konkretna i klarowna.

ReBeczka napisał/a:

Zapytałam też o naszą relację, tutaj twierdzi, że absolutnie nic się nie zmieniło w jego uczuciach, nadal jest zainteresowany kontynuowaniem tego, w ogóle nie bierze pod uwagę, że coś się między nami psuje.

Słuchaj, ale o jaka relację pytałaś? Jeśli wyłączyć spotkania dla seksu co kilka tygodni, to co pozostaje z tej "relacji"? Przecież poza tym prawie nie macie ze sobą kontaktu, jak więc można mówić o relacji. To wyłącznie tobie się wydaje, że tworzycie związek.

No nie mogę, ja jedno, Wy drugie. To miał być normalny związek, nigdzie nie napisałam, że to spotkania na seks bez uczuć i wspólnych planów. Co jest takiego "nowoczesnego" w tym, że poznałam kogoś, spotykamy się, jesteśmy razem? Napisałam tylko, że martwi mnie niewielki kontakt pomiędzy spotkaniami, co oczywiście może oznaczać coś złego, ale poza tym czym się moja relacja różni od związku który uważacie za normalny? Że ze sobą nie mieszkamy? Że nie spotykamy się codziennie? To są wyznaczniki?
Chyba trochę za daleko poszła ta interpretacja, niczego nie udaję, jest ktoś na kim mi zależy (być może bez wzajemności, tego już nie wiem) i chcę z tą osobą coś budować i wszystko gra oprócz wspomnianego problemu, a tutaj dowiaduję się, że ukrywam uczucia, próbuję być nowoczesna, cokolwiek to znaczy, godzę się na jakieś koszmarne traktowanie a w głębi duszy umieram z bólu, może bez przesady?
Dziękuję za analizę i pochylenie się na problemem, ale chyba się nie zrozumieliśmy, ja nigdy nie udawałam, że mi nie zależy i nie chcę nic więcej, zakochałam się w kimś najnormalniej w świecie, wydawało mi się, że z wzajemnością, co potwierdzało szereg działań i zachowań partnera, może się pomyliłam, nie mowię, że nie, jak się pojawił problem to nie ryczałam jak histeryczka tylko próbowałam go rozwiązać, czy mi się udało to już inna sprawa.