Weekendowy alkoholik - Netkobiety.pl

Jest niebezpieczne. Przekupywanie Cię pierścionkiem i obietnicami jak nabroił też dobrze nie wróży.

Zresztą, nie ma nawet znaczenia ile by pił, czy raz w tyg czy raz w miesiącu. To co ma znaczenie, to że Tobie to co on robi wyraźnie przeszkadza i to do stopnia że już raz powiedziałaś dość.

Przecież on pije nie tylko w weekendy,w weekendy pije legalnie aż do zwałki.
To jest już picie niebezpieczne,wysoce prawdopodobne że Twój narzeczony ma problem z alkoholem.
Ty nie akceptujesz jego picia,on sam z siebie nie zmienia niczego,jeżeli jest alkoholikiem to już nawet nie może zmienić tego jak pije,a uzależnienie się rozwija pomimo jego prób kontrolowania, trzymania picia na niby stałym poziomie.
Jeżeli chodzi o to czy po ślubie się zmieni to tak po okresie jako takiego spokoju będzie próbował być "normalny",a potem wróci do takiego picia jak teraz.
W jego świecie w jakiś sposób jesteś mu potrzebna do podtrzymywania iluzji posiadania i panowania nad piciem i kierowania niezależnie swoim życiem- paradoks,wszystko to w założeniu że jest uzależniony,a nawet jak jeszcze nie jest i jest weekendowym pijaczkiem to i tak takie picie dla Ciebie nie jest akceptowalne i jego zachowania po alko.
Najlepiej rób dla siebie to co robisz i się zajmij sobą jemu daj się dopić ponieść jakieś konsekwencje picia wtedy dopiero on może coś ze sobą zrobi albo i nie,ale wybór ma.Teraz walcząc z nim dajesz mu siłę czyli skutek jest odwrotny od Twoich zamiarów i dajesz sobą powodować.
Po za Twoim zasięgiem jest rozwiązanie jego problemu jeśli on go ma.
Prowokuje Ciebie i broni swojego stylu picia,to jest jeden z ostrzegawczych sygnałów.

No jasne że będzie bagatelizował że to jakieś Twoje wymysły, a "naje*a" raz w tygodniu "bo w trakcie tygodnia nie pije" to totalnie normalne zachowanie. Może w niektórych kręgach, ale raczej dla większości ludzi sponiewieranie się do stanu odcinki tydzień w tydzień normalne nie jest. Niezależnie od tego, co Twój chłopak stara sie przepchnąć - on jest w totalnej fazie wyparcia że może mieć jakis problem.

Nie daj sobie wmówić, że to jest jakaś norma i nie wierz w magiczne przemiany z dnia na dzień.

Po prostu miałam nadzieje, ze to we mnie leży problem i ze to ja przesadzam… ze będę miała na to jakiś wpływ. Nie mogę zdzierżyć ze ma się to zakończyć przez jakaś używkę… mam rozstać się z osobą, którą kocham i która pasuje do mnie jak puzel, bo pije.. Jest to ciężkie.

Chcesz się obwiniać za bycie przewrażliwioną, za picie partnera? Wmawiać sobie, że np. inni też piją i nie jest tak źle, bo w sumie to dobry chłop? przecież nie bije.... Toć to współuzależnienie jak ta lala. On potrzebuje dokładnie takiej kobiety jak Ty, właśnie tego puzzla, który będzie mu pomagał w piciu czyli je umożliwiał - pomarudzi posmęci ale i tak zrobi potem śniadanko, a w razie czego posprząta wymioty pijackie. Tak, brzmi strasznie ale jesteś na tej drodze Renata. Ocknij się, oddaj mu pierścionek do rąk własnych - żeby potem Cię nie oskarżał o kradzież itd, i zwiewaj w podskokach nie oglądając się za siebie. Ratuj się, swoje szczęście i życie. Bo z pijakiem zniszczysz siebie na własne życzenie. Będziesz wrakiem człowieka po jakimś czasie.... Przyjaciółka odeszła od takiego, dasz radę i Ty. Tylko popracuj nad sobą żeby znów nie wejść w relację z uzależnionym człowiekiem.
Jeśli to go ruszy, jeśli jesteś ważniejsza od alkoholu to on coś z tym zrobi, pójdzie na odwyk, i może np. po roku abstynencji (udowodnionej) dasz mu szansę na powrót. Ale nie teraz. Wątpię zresztą żeby on zechciał rzucić picie.

Raz w tygodniu wraca narąbany jak szpak, a Ty o pasujących puzzlach piszesz? Skoro sam nie widzi problemu w alkoholu to nie licz, że coś zmieni się na lepsze. Gdyby mój mąż wracał nagrzany po imprezach z kumplami raz na pół roku to miałby przechlapane. To nie te czasy, kiedy kobieta siedzi w domu z dziećmi i czeka, kiedy i w jakim stanie pan i władca raczy do domu wrócić.... Wyobrażasz sobie w takiej sytuacji mieć i wychowywać dzieci?
Po co sobie to kobiety robicie? Na własne życzenie
. Nie ma już w tym kraju porządnych mężczyzn?

On jest alkoholikiem.

Jak chcesz zniszczyć sobie i w przyszłości życie dzieciom to droga wolna.

Ale musisz mieć świadomość że ni tylko sobie zniszczysz życie.

Uciekaj !

Nie rzuci bo nie dobił do dna,nic nie stracił,nie poniósł konsekwencji,lawiruje kontrolą picia i otoczenia,wszystkich w koło wykorzystuje żeby jeszcze
trzymać się na powierzchni,inni mają w tym też jakiś interes to układy pod pozorami "normalnych relacji".
Dobrze że jesteś na terapii,terapia to wgląd w siebie i samopoznanie,własnych ciemnych stron również,ale też odpuszczenie i danie sobie prawa do błędów i słabości,dobrze że przeczytałaś sąsiedni wątek ( jakich tu na forum jest dziesiątki ) z takich związków "czysty" nie wychodzi nikt
to niszcząca,degenerująca choroba wpływa na bliskich i wpływa oddziałuje destrukcyjnie.
Trzymaj się i powodzenia na początku będzie Ci trochę ciężko,ale potem jak to przejdziesz  jest  -wolność
najpiękniejsze zjawisko na świecie.

O to nie taki "nowicjusz" z niego.
U nas się nie umiera na alkoholizm,tylko na serce,nerki,wątrobę.
Każdy ma swoją granicę, niestety do takiego życia ludzie uzależnieni na swój sposób się przystosowują -czyli do wypadków
zeszczania się,ostrego pocenia,kaców gigantów etc to normalka musi się stać coś co wywoła inny większy strach,którego nie zna,jakaś zmiana
Jak odeszłaś od niego to ma temat do użalania się nad sobą obwiniania analizowania i szukania powodów usprawiedliwień dla siebie to zajmie mu trochę czasu i energii,nie wiem czy Ci odpuści i nie odezwie się za jakiś czas,chyba że przepił już miłość do Ciebie i mu przeszkadzałaś tak naprawdę to odetchnie z ulgą ale i tak będzie się użalał 
,sam wstyd to mało podlega łatwej regulacji przez wypieranie,zaprzeczanie.
Nikt nie zna jego osobistego dna,jednak ma szansę jak każdy zaprzestać, tylko potrzeba żeby został z tym sam na sam.

Chyba nieco za późno na takie pytania.Autorka odeszła już.
A Nobla temu kto się dowie jakie potrzeby ma aktywnie uzależniona osoba z rozproszonym "ja" i chorą nałogową regulacją emocji,uczuć,obsesjami,chciejstwami a nie potrzebami.
Za późno i tak
jego oczekiwania to głęboko skryta tajemnica i jego problem tak naprawdę.

Nie miał gdzie "zluzować". Jedyne zajęcie poza pracą to granie na komputerze. Z finansami zawsze po pół. No i właśnie jeśli chodzi o pracę, to ja mam etat i stałe godziny pracy, wcześnie wstaję. On ma swoją firmę, pracuje w domu, więc jest dla siebie szefem i może pozwalać sobie na melanże w środku tygodnia. No i pozwalał, nie myśląc o tym, że zaburzał mój tryb zycia codziennego. Wracał sobie nawet o 2 w nocy, oczywiście była afera, ponieważ pytałam go, co on sobie myśli, na co zawsze odpowiadał "weź nie świruj, bez przesady" itp...

Im dalej idziesz w las, tym bardziej przekonuję się, że wcale nie szukasz pomocy, Ty się tutaj po prostu dobrze bawisz.

Tak, super się bawię. Wyprowadziłam się z mieszkania, chociaż miało ono zostać dla mnie. Został tam nasz pies, za którym tęsknię. Mieszkam teraz w domu rodzinnym, w którym obecnie nikogo nie ma, godzinę drogi od mojej pracy. Jak wracam o godzinie 17 to jest zimno i przynajmniej 4h spędzam na siedzeniu pod kocem w oczekiwaniu, aż dom się nagrzeje. Przechodzę tam męczarnie, bo mogłabym teraz być w swoim ciepłym mieszkanku i przytulać się do psa, oraz mieć 5 minut drogi do pracy. W koło żadnych znajomych, bo to wieś, z której uciekłam. Nie mam do kogo buzi otworzyć.  Myślisz, że się dobrze bawię? I, że nie szukam pomocy? Nie, właśnie siedząc na jakimś wypizdowiu staram się nabrać mocy i motywacji zewsząd, by nie wrócić, ale też mam czas na przemyślenia. Zawsze starałam się być obiektywna, wobec każdego, dlatego też szukam winy również w sobie, bo może nóż widelec jestem zaślepiona.
Wcale nie jest fajnie. Dziś również na samą myśl, że po pracy muszę jechać na wieś i przechodzić tę samą rutynę oraz patrzeć w sufit, jest mi niedobrze. Wolałabym wynająć mieszkanie, ale najzwyczajniej szkoda mi kasy na płacenie ponad 2000 tys. miesięcznie. Dodatkowo na wsi znalazłam 3 młode koty, które potrzebują pomocy. Jestem także wolontariuszką. Szukam dla nich domu, chce je leczyć. Co za to mam? "Sąsiady" wieśniaki nachodzą mnie i grożą, że mam je zostawić, bo to "ich" koty. A zwierzęta żyją w głodzie, mrozie, są chore. Jestem wytykana palcami, bo "wielka miastowa przyjechała i podwórkowe koty chce do domów pooddawać".
Nie chcę tam być.
Ale mimo tego, co czuję, jestem, bo wiem, że złamać się teraz i wrócić, to byłaby najgorsza z decyzji.

PS Nie, były narzeczony nie wyprowadzi się z mieszkania. Gdybym wróciła i chciała go stamtąd wyeksmitować, przedłużałby non stop swój pobyt tam, a ja musiałabym patrzeć jak "leczy" swoje smutki i słuchać nocnych batalii po powrocie do domu. Za jakiś czas przyszedłby się pogodzić, a ja wygłosiłabym mu kilkugodzinny esej na temat "jest mi tak źle i niedobrze, bo pijesz, ale ty i tak nic z tym nie robisz". Po czym pewnie bym znowu uwierzyła w jego obietnice, i wróciła.

Dlatego jestem tu gdzie jestem i nie, nie bawię się dobrze.

No to chyba widzisz, w czym jest problem?

Możliwe ze nigdy nie będzie alkoholikiem „z krwi i kości”, który przepija majątek i żyje w melinie i patologii. On powiela zachowania ojca. Dziś jego ojciec ma ważne stanowisko i dużo siana. Ale też lubi pic. Nie pije codziennie (w weekendy i czasaaaami w tygodniu). Natomiast czy ktoś nazwie go alkoholikiem? Nie. Bo przecież on musi się odstresować mając wysoko postawioną rolę w mieście i tyle na głowie. Jest on autorytetem dla mojego ex. Nie raz insynuowałam mu ze coś jest nie tak. Ze nie powinni byli jako chłopcy widzieć jak ojciec pije. Ze ojciec nie powinen pic z nim gdy ex miał 20 kilka lat. Ze to nie jest normalne. To będzie ten sam typ alkoholika, tylko, że w garniturze i z dużymi pieniędzmi na koncie.

Nie możesz sprzedać tego domu i kupić mieszkanie?

To masz problem, jak nie ma tam pieca z podajnikiem, pomyśl z mamą o wymianie, teraz są dość wysokie dopłaty do wymiany kotłów c. o. Chyba, że nie ma tam wcale centralnego ogrzewania.

Nie możesz liczyć na ex, bo zniszczył by Ci życie, musisz radzić sobie sama i nie uzależniać swojego życia od faceta.

Nie twierdzę, że bycie alkoholikiem z automatu oznacza stan jak w smutnych przypadkach tych ludzi:
https://youtu.be/RhevWlANpPs , ale na pewno osoba z tą chorobą (zwłaszcza nieleczoną) jest w dużym stopniu niezdolna do tworzenia zdrowego związku. A to że ojciec Twojego narzeczonego (byłego, z tego co rozumiem) pozornie radzi sobie z alkoholem, to też nie oznacza, że z wiekiem, gdy organizm będzie słabszy, albo gdy jakiś poważniejszy kryzys złamie, to nie stoczy się do takiego stopnia.
Inteligentny i zaradny alkoholik w pewnym sensie nawet może mieć trudniej uwolnić się od alkoholu, bo inteligentniej i zaradniej potrafi tworzyć sobie i innym iluzję tego, że alkohol nim nie rządzi, a on co najwyżej ot tak, dla przyjemności, albo bo chce i nikomu nic do tego i w każdej chwili może przerwać (ale nie chce). Itd. itp.
Stanowisko, pieniądze, poważanie w pracy i takie tam, nie świadczą, że nie można popaść w alkoholizm nawet taki jak ukazany w filmie. Są księża alkoholicy, są sportowcy. Choroba nie wybiera.

Mamy nie będzie do czerwca.
Uciekłam z mieszkania, które wynajmujemy razem do rodzinnego domu, który stoi pusty. Mogłabym przejąć mieszkanie, ale najzwyczajniej nie chcę go o to prosić, chcę mieć spokój już

Planuję, że jakiś czas pobędę na wsi i zacznę szukać mieszkania w miejscowości, w której mieszkałam dotychczas.

Brawo Ty...

Tym razem przyjechał do mnie jego tata, mówiąc, że mój ex przyszedł do niego i przyznał się, że ma problem z alko. I że wstydzi się pójść do psychologa oraz, że nie chce tak żyć. Bardzo płakał. Prosił, bym nie mówiła mojemu ex, że u mnie był... ale prosił też, bym dała mu na jego odpowiedzialność ostatnią szansę. Niby chce mu pomóc. Jego ojciec (który sam pije) mówił, że ex powinien w ogóle przestać pić. Nie zminimalizować ilość, a całkowicie zrezygnować. Tym mnie zaskoczył. Generalnie był bardzo obiektywny, co też mnie zdziwiło.
Natomiast czuję teraz trochę presję. Wierzę może w 1%, że coś się poprawi, że pójdzie po pomoc. I tyle.
Zdaję sobie sprawę, że się załamał, tylko czemu nikt o mnie myśli? Czy wszyscy myślą, że ja odeszłam, jest mi lepiej a on biedny- został sam? Mojego płaczu nie widział nikt. Nikt też nie widział, przez co przechodzę. A teraz on- poszkodowany- potrzebuje pomocy i mojej kolejnej szansy, bo tym razem wesprze go w tym ojciec i "mam na to jego słowo".
Nie wiem co mam myśleć.

Jeśli chcesz sobie zmarnować życie z alkoholikiem, bo masz takie ciągoty, to będzie twoja decyzja.
Wiele kobiet tak postąpiło, nie są zadowolone ze swojego życia.

Szansę możesz dać, jak się będzie leczył, czyli nie wcześniej niż po roku, lub po roku abstynencji.

Nie zamierzam wracać. Pisząc "nie wiem co mam myśleć" chodziło mi bardziej o tym, co pisałam wyżej, czyli, że czuję teraz presję na sobie. Dodatkowo czuję się manipulowana. Nie wyobrażam sobie od tak wrócić tam i czekać, aż znowu te sytuacje zaczną się powtarzać.

Na jego odpowiedzialność... Dobre
Nie wierz w bajki. Powinnaś powiedzieć, że w takim razie czekasz na jego odwyk i terapię, po tym pomyślisz.
Ale nie wierz, że on zrezygnuje z picia i ojciec będzie go prowadził za rączkę, żeby wyjść z nałogu, to tak nie działa.
On sam musi mieć motywację i chcieć, a do tego droga daleka, jeśli w ogóle...

Od stu lat powtarzam
- gadanie o zmianie, to NIE JEST zmiana
- gadanie o leczeniu, to NIE JEST leczenie
- gadanie o terapii, to NIE JEST podjęcie terapii
- gadanie o zaprzestaniu picia, to NIE JEST zaprzestanie picia

To nie jest żaden "weekendowy" alkoholik, tylko zwyczajny, regularny alkoholik. Na razie jeszcze wysoko funkcjonujący, jednak każdy tak zaczyna. To jak długo udaje się alkoholikowi zachować pozory, zależy wyłącznie od jego zasobności. Ma kasę, to załatwi sobie lekarza do domu, kroplówkę, ubrany w jedwabny garniak pije drogie alkohole i pewnie wydaje Ci się, że różni się czymkolwiek od tego, który obsikany pije na ławce w parku, albo w krzakach siarkowe "antołki" za cztery zeta, ale tak nie jest. Różnią ich tylko pozory.
Twój alkoholik na razie jeszcze ma kasę, dzięki której może utrzymać te pozory, to wszystko. Wielu z tych, którzy obszczani pija w krzakach, też miało kiedyś te pozory i żaden nie zaczynał od tych krzaków.

Jemu nie chodzi o Ciebie, ani o żadna miłość i inne pierdolety, które jeszcze będzie powtarzał. Jemu chodzi o wygodę i o komfort, jakie zapewniało mu wspólne mieszkanie z Toba, to wszystko. I to powrotu tego komfortu chce, Ty mu to zapewniałaś i do tego służyłaś. Samemu już nie jest tak fajnie, i on nagle zauważył, że jeśli się obrzyga, to nagle musi się sam myć, albo jeśli zalany w trupa spadnie z kanapy, to leży tam dopóki się nie ocknie zdrętwiały i obolały jak drewno.
Masz wrócić, żeby mu się nadal wygodnie i komfortowo piło, a Ty "nie wiesz co masz myśleć"? O słodka naiwności, drogo Cię ta niewiedza będzie kosztowała.