czy to juz koniec? - Netkobiety.pl

madoja napisał/a:

Czyli to nie tak, że wina faceta. Sama też nic z tym nie robisz. Spróbuj, to może on też sie otworzy.

Tak, oboje sie fatalnie dobralismy. Nie umiemy sie klocic. Kiedy druga osoba nam sprawia przykrosc po prostu to przelykamy udajac ze nic sie nie stalo i nie ma sprawy. Mysle ze kiedy jedna osoba jest taka w zwiazku to jeszcze moze ta druga, bardziej temperamentna potrafi czasem wziac sprawy w swoje rece i wywalic z siebie emocje. A u nas jest po prostu martwa cisza i mnostwo chowanych uraz, placzu po katach. Ja wynioslam to z domu, partner byc moze tez. Niestety nie potrafie z nim zaczac rozmawiac, zbyt wiele zlych rzeczy sie wydarzylo. Wiec z jednej strony mam swiadomosc ze to koniec, z drugiej czuje ogromny zal.

Zwiazek 5 letni, 4,5 roku wspolnego mieszkania. Poczatkowo szalona milosc, ogromna namietnosc, zdecydowanie najwieksza w moim zyciu. Od roku prawie nie rozmawiamy ze soba na zadne tematy poza tymi koniecznymi.... Zero rozmow o uczuciach, pragnieniach, lekach. Zero klotni, same mile choc chlodne slowa. Prawie zero wspolnego czasu razem (nie liczac 2-3h przed TV raz w tygodniu i codziennego przytulania na dobranoc), ale zadne z nas sie na to nie skarzy. Zyjemy jak wspollokatorzy. W glebi serca zal mi serce sciska ze wszystko mu tak obojetne. Wolalabym zeby sie na mnie zdenerwowal i mi wygarnal bo wtedy choc przez chwile poczulabym ze mu jeszcze choc troche zalezy. Chcialabym cofnac czas i jeszcze raz przezyc z nim pierwsze 3 lata.

Meg_R napisał/a:

Zwiazek 5 letni, 4,5 roku wspolnego mieszkania. Poczatkowo szalona milosc, ogromna namietnosc, zdecydowanie najwieksza w moim zyciu. Od roku prawie nie rozmawiamy ze soba na zadne tematy poza tymi koniecznymi.... Zero rozmow o uczuciach, pragnieniach, lekach. Zero klotni, same mile choc chlodne slowa. Prawie zero wspolnego czasu razem (nie liczac 2-3h przed TV raz w tygodniu i codziennego przytulania na dobranoc), ale zadne z nas sie na to nie skarzy. Zyjemy jak wspollokatorzy. W glebi serca zal mi serce sciska ze wszystko mu tak obojetne. Wolalabym zeby sie na mnie zdenerwowal i mi wygarnal bo wtedy choc przez chwile poczulabym ze mu jeszcze choc troche zalezy. Chcialabym cofnac czas i jeszcze raz przezyc z nim pierwsze 3 lata.

Mieliście wcześniej jakieś plany, czy tak żyliście sobie z dnia na dzień, aż w końcu zrobiło się nudno i obojętnie, bo to jest sygnał, że trzeba pójść jak nie w jedną to w drugą stronę, a nie tkwić w próżni...

Lady Loka napisał/a:

To czemu nie ruszysz tyłka, żeby coś z tym zrobić?

Może to kwestia krótkiej perspektywy. Autorka chce wrócić do fazy wstępnej związku, a nie iść z nim dalej. Może przyszłe decyzje np. o dzieciach, są dla obojga abstrakcyjne.

Meg_R napisał/a:

Zwiazek 5 letni, 4,5 roku wspolnego mieszkania. Poczatkowo szalona milosc, ogromna namietnosc, zdecydowanie najwieksza w moim zyciu. Od roku prawie nie rozmawiamy ze soba na zadne tematy poza tymi koniecznymi.... Zero rozmow o uczuciach, pragnieniach, lekach. Zero klotni, same mile choc chlodne slowa. Prawie zero wspolnego czasu razem (nie liczac 2-3h przed TV raz w tygodniu i codziennego przytulania na dobranoc), ale zadne z nas sie na to nie skarzy. Zyjemy jak wspollokatorzy. W glebi serca zal mi serce sciska ze wszystko mu tak obojetne. Wolalabym zeby sie na mnie zdenerwowal i mi wygarnal bo wtedy choc przez chwile poczulabym ze mu jeszcze choc troche zalezy. Chcialabym cofnac czas i jeszcze raz przezyc z nim pierwsze 3 lata.

A co oprócz namiętności was połączyło? Czym przejawiała się wielkość waszej miłości? Jeśli od początku skupiliście się na aspekcie fizycznym relacji to może przeoczyliście, że wcale do siebie nie pasujecie(charakterologicznie, emocjonalnie, intelektualnie). Trudno mi inaczej wyjaśnić jak to się stało, że nie macie żadnego wspólnego języka, wspólnych zainteresowań, tematów do rozmów. Mówisz, że teraz nie rozmawiacie o uczuciach, a wcześniej rozmawialiście? Po trzech latach nagle te rozmowy ucichły, czy nigdy ich nie było, ale byliscie zajęci czymś innym i tego nawet nie zauważayliście?

Zwiazek 5 letni, 4,5 roku wspolnego mieszkania. Poczatkowo szalona milosc, ogromna namietnosc, zdecydowanie najwieksza w moim zyciu. Od roku prawie nie rozmawiamy ze soba na zadne tematy poza tymi koniecznymi.... Zero rozmow o uczuciach, pragnieniach, lekach. Zero klotni, same mile choc chlodne slowa. Prawie zero wspolnego czasu razem (nie liczac 2-3h przed TV raz w tygodniu i codziennego przytulania na dobranoc), ale zadne z nas sie na to nie skarzy. Zyjemy jak wspollokatorzy. W glebi serca zal mi serce sciska ze wszystko mu tak obojetne. Wolalabym zeby sie na mnie zdenerwowal i mi wygarnal bo wtedy choc przez chwile poczulabym ze mu jeszcze choc troche zalezy. Chcialabym cofnac czas i jeszcze raz przezyc z nim pierwsze 3 lata.

Odgrzebuje watek. Porozmawialiśmy sobie wczoraj. On twierdzi ze zamknął się w sobie bo wg niego za dużo pracuje i nie poświęcam mu w ogóle w tygodniu czasu. Załamało mnie to bo z jednej strony to prawda, a z drugiej nie widze szans na to zeby to zmienic. Mam dość wymagającą pracę, nie obijam sie w niej, ale średnio tygodniowo wychodzi mi 8h dziennie wiec w normie. Problem w tym że zaczynam ją dość późno i muszę ją często przerywać by np pójść z jednym z dzieci na rehabilitacje, zawiezc/odebrac ze szkoly itp. Jednym słowem często robię przerwy które potem muszę wieczorem odrobić. Po takim dniu pracy przeplatanej opieką nad dziecm, odrabianiem lekcji i i ogarnianiem domu nie mam po prostu siły robić cokolwiek po 22giej i idę spać. Do tego dochodza problemy zdrowotne, bo nie mam tarczycy i moj poziom energii jest nizszy niz u przecietnego czlowieka. Takze to prawda, nie mam sily tak jak on by chcial by pojsc z nim jeszcze o 22giej na spacer z psem. Jego dzien wyglada tak ze rano jedzie do pracy, wraca kolo 16-18tej, a potem ma czas dla siebie, wiec rzeczywiscie on ma sile i ochote by mi ten czas poswiecic. Mam wrazenie ze nigdy sie przez to nie zrozumiemy. Ja jako samotna matka, ktora nie moze zrezygnowac z pracy i on jako rozwiedziony ojciec ktory tez musi pracowac (na alimenty dla swoich) ale ma nieporownywalnie wiecej wolnego czasu w tygodniu. Ktos ma jakis pomysl na rozwiazanie?

Jesli chodzi o zajmowanie sie domem to jest mniej wiecej podzial 1/4 i 3/4 (ja) wiec jest w miare sprawiedliwie. Problem jest taki ze mi czas wolny zjada opieka nad dziecmi i logistyka dnia codziennego (szkola, prace domowe, terapie itd). No i tak jak mowilam, mam problemy ze zdrowiem i naprawde odczuwam ze mam mniej energii niz kiedys.

Chyba masz racje, nie mam po prostu wystarczajacych zasobow zeby byc w zwiazku. Moze kiedys

Związek nie będzie się rozwijał, nie wejdzie na kolejny poziom, tylko dlatego, że inaczej podzielą podział obowiązków w domu. Ten związek jest martwy, bo po okresie chemii, nie ma żadnych wspólnych planów, projektów czy perspektyw. Samo zamieszkanie razem nie rozwinie związku. On jest po rozwodzie, ona też, ona ma swoje dzieci, ona też. Nie ma nic, co by Tych dwoje łączyło na innych płaszczyznach, nawet nie ma wspólnego, jakościowego czasu razem. Dlatego ja jestem przeciwna związkom bez perspektyw, konkubinatom na drugą połowę życia. Jak się ma też nieodchowane dzieci, to jest się też nieatrakcyjnym partnerem, bo każdy potrzebuje w związku czuć się dobrze, kochany, zaopiekowany, ważny.

wieka napisał/a:

On chce... Mógłby Ci na tyle pomagać, żebyś miała więcej czasu dla was.
Jak  wyglądają u was obowiązki domowe?

Jesli chodzi o zajmowanie sie domem to jest mniej wiecej podzial 1/4 i 3/4 (ja) wiec jest w miare sprawiedliwie. Problem jest taki ze mi czas wolny zjada opieka nad dziecmi i logistyka dnia codziennego (szkola, prace domowe, terapie itd). No i tak jak mowilam, mam problemy ze zdrowiem i naprawde odczuwam ze mam mniej energii niz kiedys.

Meg_R napisał/a:

Mowiac sprawiedliwie mialam na mysli to ze dzieci to moj obowiazek a nie partnera, poniewaz one wielu rzeczy jeszcze nie robia to musze ich wyreczac, takze robie za siebie i za nich. Ale co do czasu masz racje. Nie wiem gdzie mialam glowe myslac ze uda mi sie to wszystko pogodzic. Natomiast faktycznie moje zdrowie posypalo sie tez w trakcie trwania zwiazku, kiedy zwiazek sie zaczynal, bylam zdecydowanie zdrowsza i mialam tez wiecej sil. No i oczywiscie na poczatku zwiazku polaczyla nas duza chemia i jeszcze wieksze nadzieje, ktore teraz chyba po prostu zderzyly sie z rzeczywistoscia. Ja chyba podswiadomie mialam nadzieje ze on wejdzie w role ojca moich dzieci, a on mial nadzieje ze dzieci beda bardziej z boku. Na pewno nie pomoglo tez to ze ojciec moich dzieci stopniowo wycofywal sie z zajmowania sie dziecmi i przez to dzieci sa teraz czesciej na mojej glowie niz kiedys.

A co z jego dziećmi? Jak często są u was, jak wygląda wtedy podział obowiązków?
To przykre, że rozminęliście się w oczekiwaniach - ty chciałaś rodziny, w której wszyscy traktują twoje dzieci jak "swoje", a on chciał, żeby twoich dzieci tak trochę jakby nie było. Rozmawialiście o tej kwestii przed wspólnym zamieszkaniem? Domyślam się, że wtedy była taka chemia, że on obiecałby ci wszystko i pewnie bardziej się starał? Może jakaś terapia rodzinna by się wam przydała, jesli obojgu wam nadal zależy. Jeśli twoje dzieci go kochają, to znów im się rozpadnie rodzina

(czy ja dobrze rozumiem, że podział domowych obowiązków 3/4 do 1/4 jest ok dlatego, że wszystko podzieliliście na 4 i ty wzięłaś na siebie pracę za dzieci? Serio dzieciaki mają u was w domu równe obowiązki dotyczące sprzątania, prania, gotowania co dorośli?)

No i partner ma rację bo czemu ma zajmować się nieswoimi dziećmi które mają własnego ojca ? Tak samo pytajaca przecież nie zajmuje się jego dziećmi.

On może przy dzieciach w dom trochę pomóc (popilnować , zrobić obiad) ale reszta jest po stronie prawnych opiekunów dzieci.

A tutaj widać że pytająca nie ma czasu na związke. To martwy związek. Bo nie ma czasu na partnera i na rozwijanie i pielęgnowanie związku.

Jedyna szansa to zmiana pracy na taką w normalnych godzinach. na dzieci przeciez dostaje alimenty , 500+ wiec raczej sądzę jak zmieni pracę to z głodu nie umrze a chyba do czynszu i pewnych opłay też parter się składa ..

Ja raczej widze zupełnie nie liczenie się z partnerem i jego potrzebami.

Meg_R napisał/a:

Myślę że masz racje. Nie licze sie z jego potrzebami, ale ze swoimi tez nie. Moje życie jest aktualnie bardzo trudne, w tygodniu ledwo żyję, nie mam czasu dla siebie, więc jak mogę go mieć dla partnera? Energii i zaangażowania których on ode mnie potrzebuje po prostu nie mam. Pewnie za parę lat to się zmieni, kiedy dzieci beda starsze, ale dla nas już będzie za późno bo do tego etapu nie dotrwamy.

Nie ma się co obwiniać, taki sezon życia, posiadanie dzieci to jakieś 2 dekady zobowiązania stałego. W dodatku masz problemy ze zdrowiem i pracę na pełen etat. Usiądź z partnerem i powiedz mu to, co tutaj napisałaś. Czasem prawda może nas wyzwolić. Twoje problemy ze zdrowiem są zapewne pokłosiem tego, że od roku nie rozmawiacie, tłumicie emocje w ciele i stąd choroby i dysfunkcje. Już lepiej powiedzieć, oczyścić się i się rozejść, niż w tak niedojrzały sposób rozwiązywać problemy.

Jak będzie wola naprawy związku z Twojej i jego strony,...

Jeśli mogę coś podpowiedzieć....
Raz w miesiącu zróbcie sobie miłą kolację we dwoje. Najlepiej gdy dzieci będą już spać.
Coś dobrego do zjedzenia i jakieś winko albo drink dla rozluźnienia i miłej atmosfery.
Powiedz wtedy partnerowi jak bardzo go kochasz i za co podziwiasz, takie dobre słowa są w związku niezmiernie ważne.

Te kilka godzin w tygodniu też można od czasu do czasu urozmaicić. Może jakiś wypad do kina albo na pizzę w czasie niedzielnego obiadu?
Czasem jakiś przelotny całus w policzek w ciągu dnia też doda uroku codzienności.
Wszystkie związki mają trudniejsze okresy, dzieciaki podrosną to będzie łatwiej.
Bardzo Ci życzę abyście doczekali tego łatwiejszego okresu