Czy osoba z ChAD ma szansę na związek? - Netkobiety.pl

Ważne, żebyś informował potencjalne dziewczyny o swoim zaburzeniu, ale chyba jednak niekoniecznie od razu na pierwszej randce. Powinny poznać Cię choć trochę i samodzielnie zbudować opinię na twój temat, a dopiero potem zmierzyć się z tematem Chad. Nie jesteś jeden na świecie z zaburzeniami psychicznymi, np. depresję ma naprawdę masa osób, a przecież nikt na pierwszym spotkaniu nie trąbi na ten temat. A ile osób jest niezdiagnozowanych, a też ma problemy wpływające na relacje? Więc spokojnie, nie skazuj się tak od razu na porażkę, po prostu lecz się, ucz się swojej choroby, żebyś miał świadomość, co się z Tobą dzieje i po prostu żyj.

Dlatego ciągnie się za mną myśl o terapii i żeby spróbować u siebie tak zdziałać. Zdaniem lekarki to nie, to bezsensowne działanie, bo przy moim zaburzeniu nie zda to egzaminu. A czytam różne opinie, a sama napisałaś, że Twoja znajoma korzysta i to z dobrym efektem, bo lepiej przez to funkcjonuje. Ja też bym chciał lepiej żyć, bo sam sobą jestem zmęczony.. Może leki mam źle dobrane i najlepiej w ogóle lekarza zmienić?
Nie informowałem żadnej kobiety na pierwszym spotkaniu, ale nie chciałem przeciągać w nieskończoność, tylko stawiałem sprawę jasno. Może źle to robiłem?
A ostatnio jest wyjątkowo niedobrze u mnie.
Nie szukam opiekunki, nie chce litości czy współczucia, dzięki, chce po prostu kogoś, z kim wejdę w związek, a nie w same, przelotne "seksy".

Wiem, nikt nie wytrzyma z kimś, kto ma sinusoide zachowań.
Kiedyś, takie mam odczucia, reagowałem na nie lepiej. Teraz czuję się tak, jakby mój organizm już się niejako przyzwyczaił do nich i przestały pomagać. Bo łapie dół za dolem, ostatnie kilka miesięcy przeczołgały mnie wyjątkowo.
A czy Twoja znajoma usłyszała od psychiatry o psychoterapii czy sama od siebie poszukała?

Ja bym skonsultował to z innym psychiatrą bądź skorzystał z paru wstępnych sesji psychoterapeutycznych.

Twoja psychiatra może ma dobre zamiary i ma podstawy sądzić że w przypadku Twojej diagnozy psychoterapia jest niepotrzebna, ale może być też do psychoterapii uprzedzona z jakiegoś powodu. Psychoterapia pozwala rozwinąć się na tylu polach że zawsze warto spróbować.

ChAD, ChAD-owi nierówny.
Ale warto zmienić psychiatrę, żeby upewnić się czy poprzedni obrał dobrą drogę leczenia.

Tak właśnie: nie ma dwóch takich samych przypadków.

Nie wiem, czy warto zmienić psychiatrę, ale warto wiedzieć, że psychiatra nie leczy, tylko przepisuje medykamenty zmieniające reakcje mózgowe.

Na tym właśnie polega fałszowanie świadomości, że ktoś bierze leki i myśli, że się leczy, podczas gdy to tylko zmienia objawy, ale nie ma wpływu na przyczyny.
Żeby sięgnąć do przyczyn to trzeba pójść głębiej.

Otóż, właśnie są takie możliwości, ale nie u psychiatry, bo ten jest ograniczony schematami postępowania, czyli przepisami i recepturami.

dubel

Ale schizofrenia schizofrenii nierówna. Mam w dalszej rodzinie faceta ze schizofrenią, leczy się, nigdy nic nie "odwala", jest w szczęśliwym małżeństwie od jakichś 25 lat. Z drugiej strony przyjaciel mojego dziadka miał żonę chorą na schizofrenię; zafundowała rodzinie taki koszmar, że w końcu się z nią rozwiódł. Tam też, niestety, i syn jest chory i jego funkcjonowanie jest również, powiedzmy, problematyczne.
Tak że po samym haśle "schizofrenia" trudno ocenić - bez znajomości danej osoby - jak może wyglądać z nią życie. Fakt, że związek jest na pewno bardziej ryzykowny, ale to też nie tak, że nikt z tą chorobą nie znajdzie drugiej połówki.

Śmieszne to jest Twoje negowanie rzeczywistości.

I rzeczywiście, nikt nie chce być z kimś, kto czuje się gorszy. Z psycholem też nie.

Ale tu nie chodzi o sam fakt choroby, co o chorobę, która jest w fazie aktywnej.
No sorry, ale z której strony byś nie patrzył, to nie jest wtedy czas na budowanie z kimś relacji. I tak, jak najbardziej potencjalny partner ma prawo i obowiązek o chorobie wiedzieć (choćby dlatego, że zatajenie choroby nawet unieważnia ślub kościelny) i ma prawo zadecydować czy chce się takiej relacji podjąć czy nie.
To nie są łatwe decyzje. To odpowiedzialność, która jest ogromna. I jeżeli ktoś się nie decyduje to raczej nie przez uprzedzenia, a przez to, że zwyczajnie tego nie dźwignie.

Marudzisz. Mój partner jest chory. Nie psychicznie i - jak dotąd, podczas naszego związku - jedyna dłuższa hospitalizacja trwała miesiąc (ale przed związkiem bywały takie po 3 miesiące np.), ale muszę się liczyć z tym, że pojawią się jakieś poważniejsze i bardziej, hm, długotrwałe problemy. Fakt, że na co dzień nie ma żadnych "jazd", ale uwierz, zamieniłabym jego diagnozę na ChAD czy schizofrenię bez zastanowienia.
Poza tym, jak już Ci wyżej napisano, skoro istnieją osoby ze schizofrenią, które są w związkach, to też masz na to szansę. Jasne, to może być trudniejsze niż u zdrowej osoby, ale wciąż możliwe. Tyle że nikt nie będzie chciał użalającego się nad sobą marudy; gdyby mój partner miał podejście takie jak Ty, to na pewno nie bylibyśmy razem.

Nie. Dobrze dobrane leki nie powodują otępienia, bo chodzi o to, żeby właśnie dobrze funkcjonować.

Co nie zmienia faktu że uczciwość nakazuje aby druga stronę poinformować że chorujemy na coś...
Tak samo jak ktoś jest niepijącym alkoholikiem .

Druga strona musi to wiedzieć i świadomie zdecydować czy chce z taką osobą być i się spotykać.

Takie są realia że zapewne większość kobiet/mężczyzn zrezygnuje z takiego kandydata na "męża/żonę/partnerka/partnerkę" bo w imię czego miała by się poświęcać , ryzykować ?

Można pisać ,się oburzać ale prawda jest taka że większość kobiet/mężczyzn odrzuci od razu drugą stronę jak dowie się że ma problemy psychiczne albo alkoholowe , bo nikt nie chce bawić się w ratownika i żyć na tykającej bombie ..

Nie każdy nadaje się do związku i nie każdy powinien zakładać rodzinę a na pewno nie ktoś kto ma problemy psychiczne ..

Prawo do marudzenia ma każdy, ale warto być świadomym, że to wpływa na to, jak odbierają Cię inni.
Poznajesz faceta, dowiadujesz się, że jest chory. Widzisz jednak, że on sobie z tym świetnie radzi; dostał nie najlepsze karty, ale wziął to na klatę i stara się rozegrać je najlepiej, jak umie. Dostrzegasz, że po prostu mimo trudności ogarnia swoje życie. To imponujące. I wtedy możesz zastanawiać się, czy jesteś w stanie udźwignąć życie z chorą osobą - bo wiadomo, nie każdy musi być w stanie, nawet mimo zainteresowania i szacunku czy nawet podziwu, jaki ta osoba wzbudzi.
A teraz poznajesz chorego marudę. Przede wszystkim praktycznie zawsze wiesz o tej chorobie mniej niż on, więc wyciągasz wnioski z jego zachowania. A widzisz osobę, która jest przekonana, że przegrała życie, że nikt jej nie będzie chciał (= jest tak okropny, że aż nie warty związku?), która użala się nad sobą i wciąż roztacza przed Tobą negatywne konsekwencje choroby, z naciskiem na te, które będą dotyczyć Ciebie. Kto w takie coś wejdzie? Ze świadomością, że dzieje się coś tak złego, że sam chory sobie z tym nie radzi? To przeraża i odpycha, a plusów, dla których warto by to rozważyć, nie ma żadnych, bo nikt nie szuka marudy i to niezależnie od powodów tego marudzenia.

Nie do końca zgadzam się też z przedostatnim chyba zdaniem, że bycie w związku z kimś chorym wymaga większej dojrzałości emocjonalnej takiej  ponadprzeciętnej,sporej świadomości i wiedzy praktycznej. Bo owszem, to będzie pomocne, ale nie uważam, żeby było konieczne, a już na pewno nie - wymagane (nawet podświadomie) przez chorego. Wg mnie kluczem do sensownego związku będzie chory, który tych rzeczy właśnie nie potrzebuje, nawet jeśli mogłabym i chciałabym je zaoferować. Nie wiem, czy dobrze to ujmę, ale chodzi o to, że im mniej ten chory bezwzględnie potrzebuje/oczekuje, tym mniejsza presja na drugiej stronie. Nie ma tej odpowiedzialności za drugą połówkę (takiej, jak za dziecko), bo chory jest odpowiedzialny sam za siebie, jest samodzielny, więc ma się świadomość, że zawsze poradzi sobie sam. Wtedy odbiera się to jak normalny związek, nie ma relacji rodzic - dziecko czy pielęgniarka - pacjent. Natomiast to absolutnie nie znaczy, że się nie pomaga, ale przecież w każdym związku ludzie sobie pomagają. Chodzi mi tylko o to, by tą choroba nie wiązała się od razu z obowiązkami dla drugiej strony. Tak jak z pomocą finansową czy dziećmi. Ludzie pomagają sobie finansowo w związkach czy zajmują się dziećmi partnera/partnerki, ale jakby od początku ktoś zarzucił oczekiwaniem, że "moja partnerka musi dużo zarabiać i się ze mną dzielić" albo "mój partner musi co drugi tydzień popołudniami zajmować się moimi dziećmi", to chętnych by raczej nie było. Jakby, no, nie chodzi o sam fakt pomocy, tylko o podejście, o to, czy coś jest wymagane czy jednak ktoś zakłada radzenie sobie samemu.

Mówię o poważnych problemach wymagających dlugotrwałego leczenia ...

Uważam że związek opiera się na szczerości i zaufaniu a jak druga osoba od początku zataja pewne informacje z pewną świadomością to raczej kiepsko ..

Wiesz trochę inne wymagania się ma wobec znajomego a ine wymagania wobec przyszłego męża i ojca dzieci ..

Więc myślę że każdy chce mieć partnera/partnerkę bez "wad" , bo te "wady" często dają o sobie znać w przyszłości i często "dziedziczą" je dzieci ...

Ciekawy jestem ile tutaj Pań chciało by mieć faceta który jest niepijącym alkoholikiem albo leczącecgo się psychiatrycznie od wielu lat.
Oczywiście jakby o tym fakcie dowiedziały się na samym początku znajomości ..

Bo coś sądzę że ........ żadna ..

Odnosiłam się do tego, co napisałeś: Ale jak się widzi nastawienie ludzi kiedy spora ilość tępaków płci obojga jest w stanie traktować jak trędowatego kogoś kto RAZ udał się do psychiatry po jakieś prochy, bo akurat w wypadku zdarzeń losowych świat mu się zwalił na głowę, to dochodzę do wniosku że w wielu wypadkach lepiej milczeć.

Nie wiem, o jakim środowisku/gronie znajomych mówisz, ale trochę mnie to dziwi, bo jednak mam w gronie znajomych trochę osób leczących się u psychiatry, trochę osób korzystających z psychoterapii. One mówiły o tym otwarcie, wie o tym mnóstwo osób i nikt ich nie stygmatyzował. Stąd mój post o zmianie znajomych, bo ja wśród osób, z którymi mam znajomość na tyle bliską, że mogę to ocenić, nie mam nikogo, kto by reagował w ten sposób. A rada, żeby to ukrywać, by uniknąć odrzucenia, jest dla mnie na poziomie doradzania kobiecie, którą facet pobił za prowokujący styl ubierania, żeby zaczęła nosić dresy. Czyli: no, zadziała, ale przecież nie o to chodzi

No niestety póki co społeczeństwo podchodzi dość negatywnie do takich osób. Ba, nawet zwykła wizyta u psychologa też rodzi złe skojarzenia. Bo zaraz do głowy pewnie przyjdą pytania, czemu do takiej wizyty doszło i co z taką osobą jest nie tak. Więc po co ryzykować, skoro wokół znajdzie się masa ludzi, którzy takich problemów nie mają? Przyznanie się do tego, do jakiejś depresji, itp., to jak wbijanie sobie gwoździ do trumny.

Chociaż z drugiej strony, czy to jest dziwne, że druga strona nie chce sobie życia utrudniać? Jak dla mnie to chyba normalne.

Na samym wstępie to wystarczy że coś tylko przypomina lampkę ostrzegawczą i następuje kasacja. Dlatego właśnie o ile jakieś poważniejsze rzeczy (jak schizofrenia) to zawsze ryzyko (bo nieleczone mogą wyjść na wierzch i skomplikować zycie) , to o minionym epizodzie depresyjnym (czy o tym że stres w pracy tak mnie przerastał że np. musiałem brać prochy) bym w ogóle nie wspominał. Inaczej będziesz świadkiem cudownego zjawiska polegającego na tym że baba która normalnie zabiegałaby o Twoją uwagę dwojąc się i trojąc nagle zaczyna Ci dawać do zrozumienia że robi ci niesamowitą łaskę dając ci w ogóle możliwość zabiegania o nią

Gdyby porównać to do giełdy samochodowej, dosłownie jakby auto z miejsca dostało "łatkę" bitego lub popowodziowego

Dobrze, tylko jeszcze raz powtórzę to co Sarze: Ty piszesz o SZEROKIM GRONIE ZNAJOMYCH, czyli o osobach którym powiedzenie o tym wiąże się ze znacznie mniejszym ryzykiem (co zrozumiałe bo w zasadzie Twoja depresja nigdy nie będzie ich problemem. Też mam sąsiadkę z zaburzeniami psychicznymi (kilka pięter wyżej) i złego słowa sobie nigdy nie powiedzieliśmy, kłaniamy się sobie jak się mijamy, gdyby trzeba było wnieść coś ciężkiego, to też bym pomógł; naprawdę nic do niej nie mam. Ale wiązać się (pomijam że starsza znacznie i nie w moim typie)? Ni chu chu.

Chociaż sam przyznaję że mam inne nastawienie do depresji, zwłaszcza po swoim epizodzie depresyjnym i gdybym czysto teoretycznie znów musiał szukać kobiety, to babki z takim elementem historii bym nie skasował.

To się czuje zdrowy i lepszy

Tak na serio Ross, to lepiej się tym nie chwal 

A nie, czekaj... O cholera... Ross właśnie znalazła ostateczną wymówkę w kwestii "dlaczego nikt jej nie chce i dlaczego wciąż nie spróbowała założyć związku

Nie bądź taka pewna Ross: trafisz jeszcze na kogoś z praktyką albo na faceta z syndromem zbawiciela i Twój plan spali na panewce

Okej, rzeczywiście nie zrozumiałam, odniosłam wrażenie, że chodziło Ci ogólnie o reakcje społeczeństwa. Natomiast te osoby, o których pisałam, często były w związkach i wiele z nich w te związki wchodziło już po diagnozie (a więc nie tak, że pan mąż wspierał żonę, tylko normalnie rozpoczynał relację świadomy choroby).
Tak że do pewnego stopnia się zgodzę - znalezienie drugiej połówki będzie trudniejsze, ale jednak nie niemożliwe. Tylko, tak myślę, nie ma co się zrażać i brać tego do siebie. Tak jak nie każdy udźwignie związek np. z osobą z dziećmi, tak nie każdy poradzi sobie w związku z osobą chorą. Ale tu, powtórzę się, ogromną rolę gra wrażenie, jakie ta osoba sprawia - czy jest samodzielna, ogarnięta, zaradna, po prostu "zwyczajna", tylko chora, czy może od razu widać, że choroba będzie rzutować na całe wspólne życie, będzie dla wszystkiego wymówką, usprawiedliwieniem i powodem oczekiwania specjalnego traktowania. Ja w tym pierwszym przypadku mogłabym zaryzykować, w drugim - sorry, wiałabym gdzie pieprz rośnie.

A jednak to fakt. Dużo tu było wypowiedzi forumowiczek, które wprost pisał, że nie weszłyby w związek z osobą, o której dowiedziałyby się, że np cierpi na nerwice. Tłumaczyły to tym, że trzebaby było być niańką dla takiej osoby, ogarniać za nią życie. Trochę mnie to dziwiło bo od lat sana sobie ogarniam życie, chorując na nerwice jednocześnie.

Na taki post ciężko odpowiedzieć inaczej niż słowami uznawanymi powszechnie za obelżywe, ale jednak spróbuję zachować spokój.

Z pomocy psychiatry musiałem skorzystać dwa razy: raz kiedy odeszła ode mnie żona, którą kochałem jak nikogo; z dnia na dzień zostałem sam w mieszkaniu, w którym przez kilkanaście lat mieszkaliśmy razem, od naszego poznania się do rozwodu upłynęło prawie 20 lat, niemal pół mojego życia! W dodatku zona jak najszybciej za ciężką kasę przeprowadziła unieważnienie i równie szybko (zanim się pozbieram) chciała przeprowadzić rozwód; wiedziałem że bez "wspomagania" zostanę na rozprawie rozklepany (zwłaszcza że ona z prawnikiem, ja w wyniku pogarszającej się sytuacji w pracy bez kasy i z oznakami wypalenia zawodowego czyli na rozprawie byłem sam). Środki tak mnie zamulały że szybko odpuściłem. To było 2 lata temu. Drugi raz potrzebowałem pomocy rok temu,  w okolicach Bożego Narodzenia: byłem sam, gorzej niż w punkcie wyjścia po rozwodzie i niesamowicie zmęczony wszystkim. Tym razem pobrałem leki ok. miesiąca, odstawiłem dopiero gdy wszedłęm w relację z obecną partnerką, bo leki te dosłownie kastrowały mnie chemicznie. I wiesz co? Poczułem i do dziś czuję że nie są mi potrzebne. Radzę sobie. Jestem z kobietą, na której mi zależy , dosłownie zaraz będzie rocznica, w pracy dalej ujowo, ale mam nadzieję na większą kasę, mam ją obiecaną tylko sama "najwyższa" góra musi klepnąć (a nie ma tego na liście rzeczy, które ta "najwyższa góra" odpałowała więc do końca miesiąca będę wiedział czy dostanę. Niewiele więc brakuje by na obu frontach było lepiej. Nie jestem bardzo odporny psychicznie, jakoś sobie radzę i nie uważam by to była podstawa do odstrzelenia mnie. A życie wbrew pozorom jest DUŻO bardziej stresujące i zabiegane niż w latach 90-tych! Nic dziwnego że coraz więcej osób potrzebuje wspomagania.

Z drugiej strony jak rozróżnić, czy dany problem nadaje się na terapie, czy jest błahy?
Moze to zależy od przypadku. Dla jednego problemem bedzie rozstanie.
A dla innego problem to będzie zabranie głosu w wiekszej grupie ludzi, co dla innego będzie śmieszne, bo on jest lwem salonowym i lubi błyszczeć w towarzystwie.

Ja mam CHAD i powiem Ci przez 12 lat myślałem, że mam dołki i się smuce, gdy miałem lat 25 pojawiły się mocne stany euforii i depresji i tak w kółko, gdy rozstałem się z dziewczyną. Ja siebie nie kaleczylem wolałem zobaczyć film uczyć się uciekać w hobby. Związek da się stworzyć Ja osobiście dla drugiej osoby byłem bardzo dobry, oddany i pomocny właśnie przez depresję a druga osoba miała wyjebane na mnie. O chorobie nic nie mówiłem bo nawet o niej nie wiedziałem. Teraz też nie mówię ogólnie masz walić ściemę, że jesteś zdrowy i zajebisty. Ja przestałem się smucić nie warto i powiem Ci żyje mi się normalnie. Czasem boje się sam zasypiać w moim mieszkaniu, ale chwytam za telefon i ogladam coś o samochodach i zasypiam. Staraj się unikać pojebanych ludzi i sytuacji, które będą Cię smucić i będziesz żył normalnie. Wszystko to co jest powodem twojego smutku musisz przetrawić, przecierpieć potem poczujesz ulgę i uciekaj od tych rzeczy, które powodują stany lęku i depresji. Co do związku zależy kogo trafisz. Ja chciałem poznac osobę podobną do mnie czyli taką co przytuli, wesprze będzie się troszczyć będę się mógł przytulić po pracy i normalnie porozmawiać. Spotykam osoby przeciwne moim oczekiwaniom, które mają w dupie uczucia drugiej osoby lub są patologią. Każdy jest inni moja rodzina nawet nie wiedziała, że jestem chory tylko dziwne było to, że potrafiłem 3 dni przespać i nie wychodzić z łóżka. Każdy myśli, że osoba z CHAD robi jazdy, krzyczy jest potworem i co drugi dzień jest awantura w domu. No właśnie jest na odwrót ja osobiście lubię ciszę, spokój nie lubie awantur jestem bardzo spokojną osobą. A gdy depresja mnie łapie miło by było usłyszeć od drugiej osoby: Hej jak się czujesz, czy wszystko ok? Tylko tyle i aż tyle. Teraz też powinienem się smucić i zdychać bo moja EX bolcuje się z 30 lat starszym gościem od niej. I wiesz co? Byłem u psychiatry mojego powiedział mi chłopaku olej to i ją. Poznasz nowe fajne laski wyjedziesz na Bachamy tam są super latynoski wszystko przed Tobą. I szczerze czuję się dobrze I gdy się smuce cały czas mam w głowie słowa mojego psychiatry i się uśmiecham hah. Co do lęków leki gówno dają no chyba, że chcesz robić sobie mikstury jak Wiedźmin to na pewien czas fajne fazy są. Ogólnie powiem Ci problem nie jest w Tobie tylko w ludziach, których spotykamy. Staraj się robić to co Cie cieszy i pamiętaj depresją to chemia choroba układu nerwowego. Jeśli będziesz robić rzeczy, które dają Ci radość będziesz zalewał organizm pozytywnymi enzymami. Jeśli będziesz ciągłe myślał i wspominał to co Cie boli będzie ciągle huyowo. Ja ciągle wzdychałem do swojej byłej czyli zalewałem swoi organizm żalem i hormonami stresu. Teraz mam ją gdzieś jest gówno warta i zamiast myśleć o niej marzę o wypadzie do Kolumbii a tam jest tyle fajnych lasek i odrazu buzia się uśmiecha

Johnny, Ty możesz być prawdziwa inspiracją dla innych osób z Twoim problemem. Masz swoje problemy, ale przy tym wszystkim potrafisz być bardzo pragmatyczny i życiowy, że naprawdę można wiele czerpać z Twoich doświadczeń
Autorze, przeczytaj wątek Johnnego.
Wiem, że mnie nie lubisz, bo to ja napisałam o lataniu z tym nożem - jest mi bardzo przykro, że przeczytałeś coś takiego. Mam nauczkę, że czasem powinnam policzyć do dziesięciu, zanim coś napiszę.
Bardzo Cię za to przepraszam.