Zdrada męża z 20latką,zrzucenie winy, pozew, wyrown.rachunkow - Netkobiety.pl

Dosłownie rozpierdala mnie mentalność kochanek/kochanków.
Typ zdradza zonę,kobiecie której przysięgał wierność, zdradza ich wspólne dzieci, nie interesując się nimi,nie pomagając w utrzymaniu.
Stara sie okraść swoja rodzinę z pieniędzy fałszując dokumenty, nie licząc sie całkowicie za co ich dzieci będą jadły.
A co na to ta głupia kochanka: Super materiał na partnera.
Kurwa.
I jeszcze ten wstęp o wartościach rodzinnych...

Edit: Mam nadzieje że kiedyś wprowadzą regulacje prawne,które zabronią osobą dopuszczającym sie zdrady,zawierać ponownie związek małżeński.

Jeśli dorobilam do tego tą  ideologię to nieświadomie. Jak rozumiem chodzi o stwierdzenie że siła jest kobietą:) ... zwyczajnie takie myślenie pozwoliło mi to przetrwać i zbudować się na nowo . To wszystko .

Aprazmo-poczytaj sobie więcej historii z tego forum.Są ludzie i kuxxy bez podziału na kategorie i płeć.Jestem facetem i gardzę takimi "ludzmi" jak Twój mąż,ale spokojnie autorko.Twoj mąż stracił twarz nie tylko w oczach Twoich I waszych dzieci.On stał się pariasem.Nie zdziw się jak będzie klęczał na kolanach i prosił o powrót.

Wiem, dlatego podziwiam.
Życzę spełnienia w życiu.
Brak litości dla osoby zdradzającej.

Jak się czyta coś takiego, to automatycznie kibicuje się osobie skrzywdzonej, żeby zniszczyła takiego gagatka jak najbardziej się tylko da...Bezczelność, arogancja i wyrachowanie godne tego, żeby skopać i zgnoić w najgorszy możliwy sposób. I tak należy postępować z każdym zdrajcą "tłumaczącym się"w ten sposób.

Jeśli to jest prawdziwa historia, to wychodzi na to, że chyba autorko bardzo idealizowałaś męża. Na tym samym przejedzie się kochanka, na pewno prędzej czy później. Ten wasz "ideał", twój i jej jest konkretny.

Fakt, zbyt idealny był ten mąż...

......
Ano zbyt

Dobrze się Ciebie czyta, tylko za dużo jest absurdalnych naiwności, choć przedobrzyłam z tym określeniem...

Smutne  jest to jak szybko w człowieku następuje przejście z "miłości" do nienawiści, i checi poniżenia osoby, której jeszcze chwile temu mówiło sie kocham
Sam trwałem w błogiej nieświadomości na ten temat, dopóki nie brałem udziału w sprawie rozwodowej mojego sąsiada, którego zona okłamała na temat chęci posiadania dzieci.
Co ta kobieta wyprawiała przed i w trakcie rozwodu, to gdybym tego nie widział na własne oczy, to nigdy bym nie uwierzył.
Wiec nie mam żadnego powodu aby wątpić w tą historie.

Co do Ciebie autorko, zrobisz jak uważasz za słuszne.
ale szczerze ci odradzam, zemsta to obusieczne ostrze.
Moim zdaniem,najlepsze co  możesz zrobić dla siebie,to odciąć się psychicznie od tego.
Niestety, będziesz miała z nim do czynie,ze względu na dzieci, mimo że na nazywanie go ojcem nie zasługuje, to będzie miał prawne możliwości widzenia się z dziećmi.
Ale poza tematem dzieci, niech cie nic z nim nie łączy.
Odetnij sie od niego.

Chyba nie spodziewałam się że ktoś moja historię może potraktować jak coś co nigdy sie nie wydarzylo, że bliżej temu do fikcji literackiej  Byl taki moment,   ze sama nie wierzylam ze to sie dzieje. Nikogo  nie będę przekonywała, każdy ma prawo myśleć co chce. Ja wiem co przeżyłam. Podzielić się ta historia chciałam z różnych powodów o których już wspomniałam. Fakt impulsem była też historia którą wcześniej przeczytałam na tym forum, gdzie miałam wrażenie, że czytam o sobie samej. Ale prawda widocznie jest to, że zazwyczaj osoby które zdradzają zachowują się wg. określonego schematu, podobnie  jednak jak osoby ktore zostaly zdradzone. Wszystkim za słowa otuchy dziękuję. Jestem na etapie odnajdywania siebie i sprawdzania jak daleko jestem w stanie dość:) powoli zamykam poprzedni rozdział mojego życia  ale robię to w swoim tempie i na swoich zasadach. Zrozumiałam że podobnie jak przy śmierci są etapy żałoby tak też i przy " rozwodach" przez pewne etapy żałoby po małżeństwie trzeba przejść. Świadomie nie chciałam utknąć w jakimś etapie przejściowym. Chce isc dalej i pojde

I tak trzymaj kobieto.

Narcyzm ... ok. Szanuję twoją opinię.  Jeśli chodzi o dzieci celowo nie poruszalam za bardzo tu tego wątku skupiając się na innych aspektach tej sytuacji. Ciekawe że doskonale wiesz na czym powinnam się skupić A tego nie  uczyniłam.  Błędne myślenie, ale też tak okrojona historia może takie wrażenie sprawiać. Co do" pieniedzy meza "otoz zawsze bylam aktywna zawodowo oprocz swojego etatu dodatkowo dosc aktywnie pracowalam z moim mezem budując firmę, naszą przyszłość. Jak odszedł było mi dużo ciężej owszem- tym bardziej że odchodząc zabrał wszystko z firmy ale nie kredyty, one zostały na mnie .... i jak już  wspomnialam kredyt na mieszkanie tez. I faktycznie budżet przestał mi się spinac.  Rodzina pomogła A ja w tym czasie dorabialam np.  " na tacy".Nie twierdzę że byłam idealną żona, byliśmy normalna rodzina. Wg mnie szczęśliwa. Uwazalam ze mialam szczescie w zycie ze spotkalam takiego czlowieka jak mój  maz, docenialam to co robił dla nas dla swojej rodziny. Zdrada boli, burzy poczucie własnej wartości, także tak zdecydowanie zrobiłam dużo, by się na nowo poskładać dla siebie ale i dla dzieci  o których wcale nie zapomniałam. Niech będzie że teraz gram kozaka na zmiane z kims tam. O ile w ten sposob osiągnę spokój i równowagę w życiu jestem w stanie się z tym pogodzić i wszystko sobie wybaczyć, nawet tworzenie konta w Internecie by się pochwalić. Może powinnam zamiast  tego wciąż płakać i rwac włosy z głowy. Publikujac ta historie zgodzilam sie by ktos kto ja przeczyta miał w tym zakresie własna opinie    8 miesięcy terapii, morze łez oraz morze wina z przyjaciolkami osobiście  mi bardzo pomogły.    Ps. Co do tej zemsty ehh...duże słowo ale to nie jest nic co by zburzylo w posadach ich życie, czy zaszkodziło naszej trójce.

Wiem, nie licze na przyklaskiwanie temu co napisalem.

Nie ma porad co zrobic bo autorka nie szuka porad tylko - jak napisala - przyszla sie pochwalic.
Sama o sobie pisze, ze jest silna, choc silni ludzie zajmuja sie swoim zyciem i dbaja o bliskich zamiast "chwalic sie" na forum czy planowac zdrady.

Gdyby przyszla na forum z pytaniem / watpliwoscia to bylaby inna sytuacja.

Na forum widzimy jedynie "opowiadanie" jednej strony i jakos trzeba ocenic jego wiarygodnosc.
Nic nie broni autora przed przedstawieniem siebie w lepszym swietle i jednoczesnego pomowienia drugiej osoby.
To pozwoliloby autorowi na otrzymanie odpowiedzi, ktore sa bardziej zgodne z tym co chcialby uslyszec.

Ale jesli dla autora najwazniejsza jest prawda / zrozumienie to znajduje w sobie wystarczajco sily by ukazac pelna palete szarych barw zarowno siebie samego jak i drugiej osoby.
Gdy autor przychodzi sie "pochwalic" a nie "zrozumiec" to nie ma absolutnie zadnych podstaw aby wierzyc, ze cokolwiek napisal jest spojne z rzeczywistoscia.

Co znajduje swoj dowod w tym jak autorka namalowala siebie jako plaska protagonistke bez wad a jej milosc zostala wykorzystana przez wstretnego antagoniste meza.
I to maz chcial ja zmanipulowac ale ta dobra duszyczka - nagle - odnalazla w sobie umiejetnosci (tak jakby nabywanie umiejetnosci nie wymagalo wczesniejszego treningu), ktore pozwolily jej pokonac znacznie bardziej doswiadczonego w tych sprawach szefa firmy.

Gdyby wierzyc fikcji, ktora pisza na tym forum narcyzi (bo ludzie z ich otoczenia by nie uwierzyli a narcyz potrzebuje gdzies znalezc zapewnienie o swojej wielkosci) to rzeczywiscie moje konkluzje sa absurdem.
Ale sposob w jaki swoje historie przedstawiaja narcyzi sa bardzo specyficzne (brak samo-refleksji, bycie bez wad, cala wina po stronie innych) i niemal wszyscy zgodnie przyklaskuja (nabieraja sie na to) ale to do niczego nie prowadzi.

Tak nie jest. Zamiast wytlumaczenia posluze sie przykladem aby to obalic.
Dzieci sa naturalnie narcystyczne a mnostwo z nich mysli o samobojstwie, wiele z nich tego dokonuje.
Hitler byl narcyzem a wolal popelnic samobojstwo niz zyc w niewoli i byc widzianym jako przegrany.

Podobny sentyment wykazala autorka.
W jej opowiadaniu pojawila sie wzmianka "Idealny maz ktorego mi zazdroszczą" - to jedna ze wskazowek ktore mogly ja sklaniac do tych mysli - nie myslala o dzieciach a o tym co inni w jej otoczeniu powiedza bo np. byla taka dama a zostala bez kasy z dziecmi.

I aby nie bylo, ja nie sugeruje, ze maz autorki zrobil dobrze.
Nie wysuwam zadnych moralnych wnioskow.
Choc uwazam, ze nie ma czym sie tutaj chwalic i czego gratulowac bo rodzina autorki przeszla przez trudna sytuacja i wyglada na to, ze ani ona ani jej maz nie sa jeszcze zainteresowani wyleczeniem swoich zaburzen.
Autorka niby chodzi na terapie ale brak samorefleksji, chec chwalenia sie i jakiejkolwiek zemsty nie wskazuje na to, ze terapia idzie w dobrym kierunku.

Mnie wygląda na to, że autorka nie chciała się pochwalić, tylko dodać otuchy innym osobom, które są w takiej sytuacji, że nie ma sensu załamywać się, bo da się wyczołgać się z każdej opresji.
Napisała, że po takiej wiadomości można kompletnie się załamać i zwątpić nawet w sens dalszego życia, ale w końcu włącza się instynkt samozachowawczy i chęć przetrwania i wtedy wstępują takie siły, o które nawet zainteresowany nigdy siebie nie podejrzewał.
A to że przy okazji pochwaliła się? No pochwaliła się, bo bynajmniej jest czym się pochwalić.
Czuje się wielki entuzjazm w poście autorki, radość że udało się tak wiele i czuję się też wielkie emocje.

Johny, a jakie Ty masz intencje pisząc w taki sposób do autorki i przede wszystkim pisząc o niej takie rzeczy?
Wiadomość, że jest ona narcyzem, że wcale nie jest silna, tylko jedzie na wmawianej przez siebie sztucznej pewności siebie i że to nic dziwnego, że mąż zostawił ją dla 20 lat młodszej pracownicy ma ja uskrzydlić i dodać sił czy raczej załamać, by wróciła do punktu wyjścia?

Ja wierzę, że coś takiego mogło się zdarzyć. Bo sama coś bardzo podobnego przeżyłam.
Wiele faktów tu opisanych też miało miejsce.
Mąż uważany przez wszystkich za najlepszego męża. Nagły spadek zainteresowania rodziną, mną. Oczyszczenie kont bankowych, o czym tu, będąc w szoku nawet pisałam.
https://www.netkobiety.pl/t46339.html
Po zawłaszczeniu pieniędzy z kont z jego strony wniosek o rozdzielczość i bieganie po prawnikach, jak to najkorzystniej zrobić. Wyprowadzka. Jak dużo później okazało się: zakochanie się w 20 lat młodszej studentce, jego dyplomantce.
Tylko ja okazałam się słabsza. Nie podniosłam się tak szybko. Przypłaciłam za to chorobami. Po szoku bankowym, od razu zaszalała mi tarczyca. Poziom hormonów spadł do kilkunastu procent normy. A potem zaatakowały inne choroby, włącznie z nowotworem. Nie rozwiodłam się. Ale dziś jesteśmy obcymi sobie ludźmi.
On utrzymywał tę znajomość kilka lat, ale zakończyła się. I to z jej strony.
Dobrze, że autorka postu otrząsnęła się szybciej niż ja i zajęła się pilnowaniem swoich i dzieci spraw. Ja tak nie zrobiłam, mimo że takie rady tu dostałam.

Ok, załóżmy, że to prawdziwa historia(w co osobiście wierzę)

Przychodzi skrzywdzona przez życie(czyt. podłego faceta, zwykłego gnoja) kobieta na forum, żeby się wygadać, wyżalić i ulżyć sobie w emocjach.
Nie może? Dlaczego nie? Być może także dodać otuchy iu pomóc innym.

I co dostaje? Albo jakieś wyolbrzymione rozprawy filozoficzne, rozszerzające do nie wiadomo jak skomplikowanych kwestii, zwykłą ludzką podłość i wyrachowanie, jakie zaprezentował jej facet. Albo lekceważące czy wręcz szydzące uwagi, poddająće w wątpliwość jej przeżycia czy negatywne emocje.

Tu naprawdę nie ma co rozważać ani się zastanawiać nad szczegółami: nie dość, że człowiek został skrzywdzony, oszukany i wdeptany w ziemię, to jeszcze perfidnie okradziony. Sprawa sięgnęła zatem kryminału.
W tym momencie ta kreatura(bo trudno go nawet facetem nazwać) okazuje się być zwykłym śmieciem, skończonym gnojkiem, odpadem, zasługującym na najgorsze, co go może spotkać. Młoda, dziewicza d*pa, przysłoniła mu wszystko, a wścieklizna ku*asa  dała o sobie znać.

Zazwyczaj nie jestem tak wulgarny, ale w tym momencie nie wytrzymałem.

Ludzie bywają omylni. Wszyscy mają swoje słabości, które już wiele razy opisywała psychologia, socjologia czy filozofia
Jednak pewne przypadki leżą gdzieś już ZA tą granicą, za którąnie da się po prostu tego tolerować.

Nie oczekuję, że każdy ma się zawsze ze mną zgadzać

Czasami jednak ciężko zachować powagę.
Szczególnie, jeśli na prawdziwy problem danej osoby inni próbują odwracać kota ogonem, rozwklekając to na milion czynników i dorabiając dziwną ideologię. Oczywiście nie brakuje jak zawsze "dyżurnych", umniejszających czyjąś krzywdę czy wręcz z niej szydzących..

Ulle, Bagiennik +1

Nie wiem skąd ten trend poddawania w wątpliwość takiej historii. Znam podobnych co najmniej kilka, a dwie nawet dużo bardziej dramatyczne (czuję, że gdyby się tutaj pojawiły z mojej inicjatywy to dopiero byłoby larum). Wymyślanie dla Autorki jednostek chorobowych czy innych zaburzeń w momencie osiągnięcia sukcesu i czerpania z tego satysfakcji jest nie na miejscu. To tak jakby ostatnimi siłami wydostała się z niewoli, a ktoś stwierdził, że wielkie halo i to jej wina, że się tam znalazła. No błagam. Pomijam fakt, że ledwo z tego wyszła i stoi, wszak na trzęsących się jeszcze nogach, ale stoi, a nie leży w kałuży krwi w błocie pod mostem.
W ogóle mam takie wrażenie, że często ludzie nie chcą wierzyć w tzw. czyste zło. Im bardziej bezwzględny przeciwnik tym większy opór społeczny przed prawdą. Wszyscy myślą, że źli ludzie to tacy co siedzą w zakładach penitencjarnych, psychiatrycznych czy w swoich norach głęboko pod ziemią. No niestety, krążą wokół nas i mają się baaaardzo dobrze i zapewne z szerokim uśmiechem mówią do nas "Dzień dobry" na klatce schodowej, a nawet wniosą nam zakupy.

Co do "zemsty" (oooo to słowo zawsze wzbudza TAKIE emocje, niepotrzebnie) to ja wiem o co chodzi, o sprawiedliwość. Wykasowanie Twojego świata przez ex męża ma swoją cenę. Na razie płaciSZ ją tylko Ty i z takim poczuciem zostajesz. I ja to w pełni rozumiem, że nie czujesz się do końca spełniona, aby to ostatecznie zamknąć i za sobą pozostawić. Jeśli, cokolwiek sobie wymyśliłaś, wobec swojego męża poprawi ten stan, to zrób to. Tylko z zastrzeżeniem takim jak chyba Szeptuch pisał, aby nie zaszkodziło to ani Tobie ani dzieciom. Będzie można wtedy otrzepać rączki i ruszyć z kopyta do przodu, bo uciekać zawsze należy do przodu.
Niewątpliwie przyjdą jeszcze momenty, że będziesz musiała zastanowić się nad swoją osobą, aby w przyszłości nie wpaść w takie same bagno jak mężulek, bo takie ryzyko jest (ścieżki w mózgu zostały już przetarte), ale to wtedy kiedy będziesz gotowa, kiedy pojawi się taka potrzeba. Bo na to też trzeba mieć siłę.

Szczerze, trzymam kciuki za dalsze kroki, cokolwiek sobie postawisz za cel .

Nie zniknelam z forum . Ujmę to tak... Osobiście uważam że przeszłam piekło ( niestety nad czym najbardziej ubolewam z dziećmi )pisząc o idealnym mężu ....przez wiele lat uważałam że tworzymy zgrane małżeństwo. Czy ja żyłam w kłamstwie - raczej nie. Zakladajac rodzine, rodząc dzieci  bylam swiadoma tego co robie, a czy on  byl. ?? Na tamten moment tak, ale pozniej a dokladnie po zatrudnieniu tej dziewoi zmienily sie nasze priorytety. Ja dalej bylam zona, matka A on już aspirowal do roli jurnego kochanka,  któremu rodzina zaczynała ciążyć,  więc chciał ja odciąć siekierą. I tu dochodzimy do sedna sprawy. Gdy po tym jak nie zrobilam tego czego od przykladnej zony oczekiwal ....maski opadly. Tym samym zdalam sobie sprawe, że nie mam już do czynienia z człowiekiem w którym się zakochałam. I miałam dwa wyjścia trwać w nadziei że się opamięta albo ratować siebie i dzieci. Wybrałam to drugie i z perspektywy czasu wiem, że dokonałam dobrego wyboru, jedyne czego żałuję to tego, że tyle czasu mi to zajęło.  Że tyle czasu byłam wyrozumiala i wierzyłam że to przejściowe i że no trudno zamiast dzieci na ferie w przypadającym jego tygodniu zabiera na wczasy kochankę, zamiast wspólnego z nimi weekendu zawozi je do swoich rodziców i znika po 20 min. Wracając tylko po to by je przywieźć do mnie do domu, ... I wiele innych przykładów na ktore ku jego nieszczęściu posiadam raport i świadków. Na nic prośby by poświęcał im czas by je odwiedzał by nie ograniczał się wyłącznie do komunikatora rano i wieczorem. On juz zyl i zyje w innym swiecie.                                          Czy to możliwe, by w kilka miesięcy przeistoczyc się ze sponiewierana przez życie kobiete, by powalczyć o swoje ... MOZLIWE A nawet konieczne.   I mogę tu prezentować nawet kilka narcystycznych osobowości.

O kurczę, strasznie Ci współczuję, musiałaś przejść przez piekło.

Ale możesz być absolutnie pewna, że ona go kiedyś zostawi. Ta różnica wieku jest za duża. Ona za 15 lat będzie nadal młodą, piękną kobietą, a on blisko 60-letnim łysiejącym prykiem z problemami z erekcją.

Cd. Cos mi ucielo we wczesniejszej wypowiedzi .. wlejam reszte .....Szczerze   ktoś kto przeżył ten szok i traumę, kto doświadczył zalewajacych jego mózg w tym momencie  destrukcyjnych emocji wie co to znaczy. Przytoczna myśl miała zobrazować mój stan emocjonalny to wszystko. Zamiast szukać po necie sposobów na samobójstwo pognalam  do psychologa, który towarzyszył mi przez kolejne 8 miesięcy. Dzięki terapii ukladalam sobie wszystko w głowie szukając siły by walczyć i ja znalazłam. Nie jest ważne czy była to udawana siła, czy faktycznie mam te moc ( choć uważam że owszem mam )ostatecznie wstałam z kolan na ktore zostałam rzucona i tego życzę każdej osobie będącej w takiej sytuacji.                                              Czy to możliwe że rekin biznesu nie zabezpieczył majatku przed wyprowadzka... pospiech ( we wrześniu jeszcze kochał A w połowie listopada już miał wynajęte nowe gniazdko by w grudniu do niego czmychnac)  i brak wyobrazni. Popełniony błąd który ja wykorzystałam .                                             
Jakim cudem kilka razy tak łatwo dał się złapać. ? Nie wiem czy tak łatwo ostatecznie sporo za to place ( w dalszym ciągu ratalnie splacajac biuro) ale zwróćcie uwagę że to prawie 40 letni mężczyzna z motylkami w brzuchu, przeżywajacy drugą młodość. Miłość wpływa na stan umysłu głównie na instynkt samozachowawczy i jak się okazało zdrowy rozsądek.                                                                   I tak kwestia " chwalenia sie" bedaca podstawa do diagnozy i posadzenia najpierw przez wiele lat o ukryty a pozniej juz oficjalny, ba pewnie tez galopujacy narcyzm gdybym ten post pisala rok temu byloby w nim wiele emocji pytań, próśb o wskazówkę jak żyć.?? Ale ja ten czas wykorzystałam inaczej.. A te pytania były ale na terapii, czy przy kolejnej butelce wina z przyjaciołką którą zna mojego męża mnie naszą rodzinę. Czy powinnam zakładać konto by się pochwalić... Tak, jest wiele historii również na tym forum kobiet, pewnie tez mezczyzn, będących w zawieszeniu, nie potrafiących odnaleźć się po zdradzie. Każdy robi to w swoim tempie, ale jeśli ktokolwiek pochyli się nad tym postem chce żeby wiedział że zawsze warto w tym miejscu  walczyć O SIEBIE. . Ja zawalczylam i choc przede mna jeszcze dluga droga i pełna potkniec z nas dwojga mnie i meza teraz  zawsze już wybiore siebie.

Wiem na jakim jesteś etapie, i rozumiem też rozgoryczenie, jeśli chodzi o tą "dziewoję". Pamiętaj jednak, że nie wiesz co on jej o Tobie mówi. A myślę, że mówi takie historie, że włos się jeży. Ona go ratuje, biednego misia. Nie do końca inwestowałbym myśl w to, że "dziewoja" jest winna tego układu. A że głupia i naiwna, to nie ma wątpliwości . Ale Ty też taka trochę byłaś, nieprawdaż? Za to ex mąż w 100% - to jego decyzja i życie jakie wybrał. I teraz, w kontekście dzieci - zastanów się bardzo dokładnie czy w Waszym małżeństwie on również z tymi dziećmi tak dobrze żył. Nie musisz nam tego tu pisać, ale zrób sobie porządny rachunek sumienia w tym temacie. Oraz pomyśl co by było, gdybyś to Ty zdradziła i czy widywała się z dziećmi w tym trybie co on, hmmm? Do przemyślenia Autorko

I nie skupiaj się na negatywnych w stosunku do Ciebie postach (użytkownicy tutaj zachowują się w różny sposób i z różnych powodów), nie musisz się bronić. Sama dokładnie wiesz czego dokonałaś, i nikt nie jest w stanie Ci tego odebrać.

Posty nie są negatywne ani pozytywne, one są takie, jak są przez dana osobę interpretowane. Dlatego w tym samym poście jedni widzą krytykę, a inni np. informację, która daje im do myślenia, pozwala inaczej spojrzeć na jakąś kwestię. Dlatego nie chcę, żebyście piętnowali tutaj nikogo, kto nie głaska po pleckach i ma swój odmienny punkt widzenia. Równie dobrze mogę powiedzieć, że jak ktoś ma zawężoną perspektywę i widzi świat czarno-biały, to nigdy nie dostrzeże niuansów w postaci odcieni szarości :-P

Sama mam wiele watpliwości co do wiarygodności wszystkiego, co napisała autorka. Choćby wtedy, jak pisze, że po odejściu męża została bez środków do życia zdana na pomoc rodziny a jednocześnie zatrudniła detektywa, prawnika i terapeutę.
Ale równocześnie jestem przekonana, że autorka naprawdę przeżyła zdradę męża. I to przeżyła bardzo boleśnie. Rozpacz po prostu wylewa się z jej postów, nawet jak przykrywana jest z pozoru siłą.

A to, to oczywiste Nawet czytając post autorki, od razu sobie wyobrażałam co mąz opowiadał. Pewnie od finansów zaczynając (że trwoniła pieniądze suka jedna, a on w pocie czoła musiał pracować), przez uczucia (zimna ryba, nieczuła, nigdy go nie rozumiała, nigdy od serca nie rozmawiali) i seks ("od bardzo dawna z nią nie sypiam") po wygląd (a słyszałam takie kwiatki jak "miała cipę tak wielką że wkładałem jej puszkę po Redbullu", "jej cipa śmierdziała", "jej cipa była obrzydliwa, wszystko wisiało", o tym że gruba, brzydka, zaniedbana, śmierdząca).

Smutne to, no ale jestem pewna że ta dziewczyna ma zupełnie inne informacje dotyczące realnej sytuacji. W jej mniemamiu ona go ratuje, bo on był nieszczęśliwy, wręcz bliski śmierci samobójczej.
Słowem: to jego wina, nie jej.

Jezuuu madoja cofnęło mi się śniadanie Sama pójdę mu pomóc. Biedny piesio

Magda nikogo nie piętnuję, a Ty nadinterpretujesz. Zwracam się do Autorki aby nie brała tego personalnie do siebie, bo bierze i z tym walczy. Jej samoocena została zszargana i to mocno, powiedziałabym, że doskonale wie jak wygląda samo dno. Nie potrzebuje teraz, jak ledwo z kolan wstała, tyrady i wydumanych diagnoz psychologicznych na podstawie jednego wpisu. Jeszcze długa droga przed nią, ale niech cieszy się swoim sukcesem, bo on da jej siłę do dalszej pracy, bo to jeszcze nie koniec.

JohnnyBravo podchodzisz do tego bardzo dramatycznie, nawet bardziej niż zasługuje na to historia Autorki. Widzę, że posługujesz się wiedzą, ale niestety nie umiejętnościami dobrego terapeuty (ok przyznaję, nie musisz, w końcu jesteś tylko jakimś użytkownikiem, jakiegoś forum).
A co do tej osławionej "vendetty": jeśli mamy do czynienia z kradzieżą, morderstwem, gwałtem czy innym przestępstwem, to mamy organa ścigania i organa sądownicze, które się zajmą tą sprawą i wymierzą (lub nie wymierzą) odpowiednią sprawiedliwość. W przypadku zniszczonego życia ludzkiego jakim niewątpliwie jest zdrada i w/w zachowanie męża Autorki, nie podlegającym paragrafom, można tej sprawiedliwości i zadośćuczynienia szukać gdzieś indziej i innymi metodami, gdyż jej brak w przyszłości będzie nas gniótł mimo wszystko. Bo to właśnie osoby pokrzywdzone w tej krzywdzie pozostaną, z pokiereszowaną psychiką, dziećmi na wychowaniu, w kiepskich warunkach finansowych - z całym tym bagażem, gdyż ten krzywdzący ma to głęboko w poważaniu jakie są ich losy. To czy Autorka zechce czy nie zechce zrobić coś, żeby tą sprawiedliwość uzyskać, to tylko jej sprawa i nie ma sensu tego oceniać i jej wytykać. To jej ścieżka.
A, tak jak pisałam wcześniej, sama analiza jej własnego podejścia do życia i percepcji i tak jest jeszcze przed nią, albo i nie. Zdecydowana większość osób nie podchodzi (nie chce lub nie potrafi) aż tak analitycznie do własnych wewnętrznych bolączek i przyczyny swoich własnych zachowań, tylko po dramacie stara się iść dalej. Pewnie będzie wtedy popełniać kolejne błędy, ale może nie jest zdolna do pogrzebania w swojej głowie na tyle, aby wszystko wyprostować (a na pewno nie samej, bo to bardzo trudne). Oczywiście można by delikatnie zasugerować kierunek działania, ale nie w sposób dyrektywny, gdyż wzmacnia się w ten sposób opór przed tą zmianą. Czy to jest to, co chcesz osiągnąć? Ten opór? Bo jak na razie to właśnie się stało patrząc po reakcji Autorki. Jeśli interesuje Cię psychologia, to polecam rozszerzenie swojej listy lektur o techniki terapeutyczne. Szczerze rekomenduję

Oj Johny a już chciałam przygotować Ci listę... ehhh (szkoda, że edytowałeś post)

No ale Ty ją zdiagnozowałeś już tak? Postawa autorki jest formą radzenia sobie z traumą, która przeżyła i owszem jest w tej chwili egocentryczna, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Postawa potrzebna do przetrwania - swoisty pancerz ochronny na ten okres. To jest normalne i zdrowe podejście, w szczególności, że podejrzewam w małżeństwie u nich też było tak, że nie mogła zaspokajać swoich potrzeb, a teraz odkryła siebie na nowo (ale tylko podejrzewam, bo o to nie pytałam, nie chcę rozwijać jej ambiwalencji skoro jest na fali - nie wolno mi tego robić). W pewnym momencie dojdzie do równowagi takiej jaką sobie wybierze. I tak jeszcze musi przepracować parę rzeczy i musi wiele innych zrozumieć, ale jeszcze nie teraz i na pewno nie wszystko naraz. Kolejne fazy nadejdą, ale wtedy gdy wyjdzie z tej fazy, a ona jest jej potrzebna do zrozumienia jednej prostej rzeczy - że się DA. Więc jak się da coś takiego, to inne sprawy nie będą takie trudne, jak się mogą z początku wydawać.

Narcyzm, psychopatyzm itd jest nieuleczalny, bo to zaburzenie. Nie znam się na zaawansowanych technikach "wspierania" ludzi z narcyzmem (i powtarzam, to nie jest ten przypadek), ale wiem co nieco o ludziach w traumach i kryzysach. Z resztą narcyzi i psychopaci nie potrzebują pomocy i wsparcia, bo mają się świetnie i z całą pewnością na terapię się nie zgłoszą, gdyż uważają, że postępują właściwie.

Johny naprawdę fajnie się z Tobą dyskutuje, ale tu nie chodzi o mnie i o Ciebie, czy innego użytkownika, tylko o Autorkę, także tym samym kończę tą dyskusję, bo wolałabym jej jakoś pomóc i mam nadzieję, że nie ucieknie z tytułu tych dywagacji na temat zaburzeń. Ok Johny?

Nie każdy musi prosić o pomoc w sposób otwarty, by widać było, że już teraz lub za chwilę będzie jej potrzebować. Trzeba czytać między wierszami.

Czy widzisz coś złego w tym, żeby ktoś opowiedział swoją historię i dał nadzieję innym, że nawet z największego szamba da się wydostać? Taki promyczek dla osób, które jeszcze w tym szambie siedzą i uważają, że to niemożliwe? Czy "chwalenie się" (choć tak bym tego nie ujęła - bardziej mi pasuje - dawanie świadectwa) z dokonań wynikających z hartu ducha, samozaparcia i odkrycia niespodziewanych pokładów siły w obliczu zagrożenia, należy potępić i spłaszczyć je diagnozą, że "jesteś narcystyczna"? Ja jestem bardzo ciekawa jak się sprawa autorki dalej potoczy i liczę, że jeszcze tu wróci. Mam nadzieję, że Tobie też na tym zależy.

Gratuluję, że zostałeś świadkiem narcystycznych ozdrowień. Czy to ma jakiś związek z tematem? Akurat miałam wątpliwą przyjemność poznać świetnie kilku narcyzów i psychopatów (a to zaburzenie wynika z uszkodzenia funkcjonalności mózgu - zatem nieuleczalne) w jednym i wiem z czym i jak się to je. Ale to nie jest temat tego wątku. Dajmy już spokój Johny EOT i dobrej nocy.

Dokładnie tak to wygląda.
Ta postawa pozwoliła jej przejść przez najbardziej burzliwy okres, inaczej by się całkowicie załamała.
Docelowo nie może pozostać, ale na chwilę obecną wystarcza.
Musi zabezpieczyć siebie i dzieci i to są najważniejsze priorytety.

Czeka ją rozwód z orzeczeniem o winie i walka o alimenty na dzieci.

Zatrudniłbym prawnika z zakresu prawa karnego w związku z wyprowadzeniem majątku ze spółki i działaniem na jej niekorzyść. (296 kk.)
Jak się bawić w zemstę, to na całego

Miałam już się wylogować, ale mnie tak rozbawiłeś, że musiałam (przepraszam Autorko) Ale dobrze, to moja wina, rzeczywiście powinnam napisać dla jasności "Gratuluję, że zostałeś świadkiem narcystycznych ozdrowień (ironia)" No moja noc będzie na pewno dobra - dziękuję Ci Johny

Pozwole sobie sprostowac:

Eric Kandel jest laureatem nagrody Nobla.

Ale Ever widocznie lubi sie publicznie ponizac probujac sie wysmiewac z drugiej osoby tylko po to aby okazalo sie, ze jedyne z czego sie smieje jest jej wlasna ignorancja.

Ogolnie to polecam czytac ksiazki. W zyciu bardziej pomaga wiedza jak dziala swiat i ludzie niz sztuczna pewnosc siebie.
Ostatecznie w interakcje wchodzimy z prawdziwym swiatem i pewnoscia siebie odizolowana od wiedzy mozna sobie duzo krzywdy zrobic.