Partner hazardzista ? - Netkobiety.pl

On chodzi na jakieś meetingi, ma sponsora? Czy "wyleczył się" z hazardu lata temu i temat zniknął?

Z hazaru nie można się wyleczyć,można zdrowieć i się leczyć ,zachowywać miedzy innymi abstynencje od gier,ale całkiem wyzdrowieć się nie da ,pewien uszkodzony wzorzec w mózgu zostaje na zawsze,całkowite wyleczenie oznaczyłoby powrót do hazardu pod kontrolą, a takie przekonania są pułapką łatwo manipulować otoczeniem łatwiej niż w przypadku problemów z alko czy dragami ,hazard jest takim uzależnieniem które najbardziej jest zbliżone do chemicznych uzależnień, z resztą często się krzyżuje z narkomanią i alkoholizmem,w kasynach już dawno odkryto że alkohol wzmacnia chęć grania i podkręca emocje czasem podaje się go grającym niby darmo.
Przede wszystkim zabezpiecz swoje oszczędności,bo wygląda z Twojego opisu,że partner ma ostry nawrót choroby czyli grania częścią tego jest obsesja i natrętny przymus, on musi się zgrać.
Jak masz się gdzie wyprowadzić to go zostaw jeżeli to Twoje mieszkanie doprowadź za wszelką cenę do jego wyprowadzki ,on musi się zgrać żeby znowu sięgnąć dna, żadne logiczne, mądre, racjonalne, emocjonalne argumenty nie trafią w takim stanie w jakim jest do niego,nie gadaj z nim, nie apeluj do sumienia
on jest w amoku.
Zadbaj o siebie i dziecko nie myśl o przyszłości zbyt wiele i staraj się uniezależnić od niego usamodzielnić w stopniu umożliwiającym Ci funkcjonowanie
On dopóki się nie zderzy z glebą a nie wiadomo kiedy to nastąpi będzie głuchy na Twoje wołanie,czasem obieca,czasem się wkurzy,wpadnie w szał,niby zgodzi na wszystko ,a i tak pójdzie grać ,niestety będąc z nim stwarzasz mu niechcący komfort grania i oszukiwania,
On stawiać Ciebie  będzie pod murem w sytuacjach,będzie manipulował grał na emocjach na różne sposoby
ulegając  mu zostaniesz bez kasy i z rozwalonymi nerwami.
Porzucił leczenie i takie są skutki uznał się za wyleczonego i skontrolował a teraz jest w ciągu.
Litość dla niego będzie zabójcza to kiepski półśrodek Ty też się nerwowo wykończysz.
On doskonale wie gdzie się udać po pomoc i wsparcie dla siebie nie jest nowicjuszem.

Jeśli macie jakąś wspólna własność, to zabezpiecz ją. Wynieś z domu wszystkie rzeczy, które mają jakąś wartość no biżuteria, zastawa stołowa, sprzęty kuchenne, urządzenie elektroniczne, wszystko co może sprzedać, nie trzymaj pieniędzy w domu, zablokuj mu dostęp do karty bankowej. On powoli sprzeda wszystko, co posiada.
Ja kiedyś czytałam w całkiem mądrej książce gdy studiowałam psychologię kliniczną, tylko pierwszy semestr z czterech semestrów, że uzależnienie od hazardu leczy się najgorzej że wszystkich innych nałogów.
Autorko, jesteś w ciąży, ale na szczęście nie masz z nim ślubu. Możesz zrezygnować z tego faceta w każdej chwili i ja radzę Ci to x całego serca.

Nie, na szczęście - w tym wypadku - nie mąż. Mam się gdzie zgłosić i wprowadzić (nie na stałe, ale przynajmniej na trochę, żeby samej w spokoju jakieś lokum zorganizować), w teorii jest mi duzo łatwiej i jestem na "wygranej" pozycji. Żyć i wychowywać dziecka przy czynnym hazardziście nie chce, żeby nam, tj.sobie i dziecku życia nie zmarnować.
Dodam może, że dziecko było zaplanowane, to nie była wpadka, ale jak w końcu ciąża się pojawiła, to partner jakby nie był zadowolony. I dalej chyba nie do końca jest. Powiedział raz, że się cieszy, ale już planuje co będzie, jak dziecko się urodzi, czy da radę przy takim maluchu i że go przeraża ten cały proces wychowawczy dziecka. Jak przed staraniem się o ciąże wzięliśmy wszystkie za i przeciw pod rozwagę, to większych obaw nie zgłaszał i w ogóle inaczej podchodził do tematu. Ja na ciąże nie naciskalam, nie miałam jakiegoś parcia, że mógł się np czuć przymuszony, a on też nie jest 20 latkiem, tylko dojrzałym facetem, który coś tam w głowie ma.
Temat hazardu jakby zniknął, było minęło, wzmianka o tym powodowała, że się gotowal i było widać, że to nie jest wygodny i komfortowy temat. Na żadne mityngi nie chodził, bo jego zdaniem on tego nie potrzebuje, i korzystają z tego tylko ci na początku leczenia, a po terapii traci to sens.Tyle co na początku do wszystkiego się przyznał, żebym miała jasny obraz, i koniec. Ja wiem, że uzależnienia behawioralne leczy się najgorzej. Ale przez te lata wspólnego życia niczego złego nie zaobserwowałam, partner funkcjonował normalnie, był przejrzysty, czyli np mówil, co będzie robił. Zawsze tylko miał swoje obsesje, jakieś formy nerwicy natręctw, mył po kilkadziesiąt razy ręce, wszystko w domu musiało być tak, jak on chciał, a przestawienie czegoś go wytrącało z rytmu (zaraz robił po swojemu, bo inaczej by spać nie mógł). Ale tak nie działo się nic złego i podejrzanego. Żadnych wyjść na długie godziny, nie był tak wulgarny (teraz jak powie kilka zdań bez wyzwisk to święto), nie szukał we wszystkim i w niczym problemu.
Największa syrena alarmowa dla mnie: zniknięcie części pieniędzy. Których ja nie ruszałam na bank, na pewno nie wydaliśmy ich wspólnie, a same nóg nie dostały i nie wyszły. Podejrzewam o podebranie ich partnera, bo nikt inny nie mógł tego zrobić, jestem pewna. Reszty, co zostały, już z domu się pozbyłam.
Rozsądek mi podpowiada, że powinnam się wyprowadzić na już, bo nawet ja jestem problemem czasami (,,ugotowałaś jakąś chujnie na obiad, nie będę tego jadł, zjem na mieście", uważa, że po złości mu robię, a potem włączają mu się przeprosiny i próby załagodzenia), ale odejść tak bez prób namówienia na leczenie? On doskonale wie, gdzie się zgłosić, ale nie wierzę, że sam z siebie to zrobi.

Mądry człowiek po szkodzie to co pogrubione ZAWSZE jest sygnałem że uzależniona osoba ma nawrót ponieważ zaczyna się izolować i intelektualizować.To już była czerwona flaga .Uzależnienia to choroba emocji a nie czynności czy substancji  to skutki nie przyczyny,jego przerasta bycie ojcem dlatego ucieka i mu przeszkadzasz pomimo deklaracji ale tak wybrał świadomie uruchamiając podświadome chorobowe mechanizmy .On się samo uspokoił niby i Ty również dałaś się niby uspokoić ponieważ tak wam było niestety wygodnie obojgu trochę z niewiedzy trochę nie .
Twój błąd że zaniedbałaś edukację,ale i tak niewiele mogłaś nikt nikogo za rękę nie zaprowadzi a bez dobrowolności nie ma zdrowienia 

Możesz dla spokoju sumienia powiedzieć mu i przypomnieć co może zrobić zobaczysz co usłyszysz,jak będzie rzucał zadem i się burzył obiecywał że sam ogarnie temat to uciekaj idź do prawnika ustal kontakty na przyszłość z dzieckiem i alimenty zajmij się sobą .

Jeżeli jeszcze Pani tu zagląda, to proszę przede wszystkim pomyśleć o sobie i o terapii dla osób współuzależnionych. Ja zbyt wiele lat straciłam. Po 10 latach związku z hazardzistą napisałam książkę "Byłam partnerką hazardzisty"
Odkrywa całą brutalność takiego związku. Czynny hazardzista w ogóle nie myśli o swoich bliskich, tylko o graniu, chociażby nie wiem, co obiecywał, to taka jest smutna prawda.

Przeczytałam książkę w jeden wieczór