Co jest ze mną nie tak - Netkobiety.pl

Foxterier napisał/a:

Dopóki ciało ciepłe dopóty jest nadzieja i szansa na zmianę. Wybierz się choć na jedną,d wie sesje wstępne.

Jeżeli znowu zdusisz to uczucie to ono wróci, za rok, za 2, za 5. Tylko stracisz czas.

Tylko jak miała by wyglądać ta zmiana? Czy jeśli przełamie się i zacznę prosić to odmowa będzie bolała mniej?

W kilkuletnim związku doszłam do takiego momentu gdy przestało mi się nawet chcieć komunikować swoje pragnienia bo podświadomie wiem, że partner powie 'przykro mi, ale nie mogę". Dlatego zakładam na usta uśmiech nr 5 i mówię wyprzedzająco, że jasne, nie oczekuje tego, rozumiem ("bo przecież nie jestem zołzą tak jak jego była żona") Na pozór wszystko między nami gra. Stabilne wspólne życie, przed pracą "pa Kochanie" i buziak. Seks raczej rzadko, choć ciągle namiętnie. Raz w tygodniu wspólne spacery, filmy, wino od czasu do czasu. Na co dzień gonitwa obowiązków bo dzieci, szkoła, praca itd. więc wieczorem skonani tylko się przytulamy szybko i spać. Czasem zdarza mi się poczuć że jest fajnie, że jestem szczęśliwa, że go kocham. Ale dużo częściej czuję się wypalona, nie wierzę już w ten związek. Nie wierzę w partnera. Kiedy zawodzi sama mówię do siebie "no, a czego się spodziewałaś?". Czuję się samotna, podejrzewam że on też, ale żadnemu z nas już się po prostu nie chcę nic z tym robić. Podziwiam ludzi, którzy potrafią włożyć wysiłek w związek, którzy potrafią się przełamać, iść na terapię i mówić o tym czego potrzebują, którzy potrafią się wkurzyć i wykrzyczeć coś komuś. Co gorsze, każdy mój związek wyglądał tak samo i nie wierzę już, że mogę kiedykolwiek się zmienić.

Meg_R napisał/a:

W kilkuletnim związku doszłam do takiego momentu gdy przestało mi się nawet chcieć komunikować swoje pragnienia bo podświadomie wiem, że partner powie 'przykro mi, ale nie mogę". Dlatego zakładam na usta uśmiech nr 5 i mówię wyprzedzająco, że jasne, nie oczekuje tego, rozumiem ("bo przecież nie jestem zołzą tak jak jego była żona") Na pozór wszystko między nami gra. Stabilne wspólne życie, przed pracą "pa Kochanie" i buziak. Seks raczej rzadko, choć ciągle namiętnie. Raz w tygodniu wspólne spacery, filmy, wino od czasu do czasu. Na co dzień gonitwa obowiązków bo dzieci, szkoła, praca itd. więc wieczorem skonani tylko się przytulamy szybko i spać. Czasem zdarza mi się poczuć że jest fajnie, że jestem szczęśliwa, że go kocham. Ale dużo częściej czuję się wypalona, nie wierzę już w ten związek. Nie wierzę w partnera. Kiedy zawodzi sama mówię do siebie "no, a czego się spodziewałaś?". Czuję się samotna, podejrzewam że on też, ale żadnemu z nas już się po prostu nie chcę nic z tym robić. Podziwiam ludzi, którzy potrafią włożyć wysiłek w związek, którzy potrafią się przełamać, iść na terapię i mówić o tym czego potrzebują, którzy potrafią się wkurzyć i wykrzyczeć coś komuś. Co gorsze, każdy mój związek wyglądał tak samo i nie wierzę już, że mogę kiedykolwiek się zmienić.

Po co od razu teraPIA. Nie możesz z nim po prostu porozmawiac? rOZMAWIACIE W OGÓLE CZYTtylko wykonujecie codzienne czynnosci?

Lady Loka napisał/a:

Meg_R napisał/a:

Tylko jak miała by wyglądać ta zmiana? Czy jeśli przełamie się i zacznę prosić to odmowa będzie bolała mniej?

Ale problem jest nie tylko w Tobie, a w nim też.
Ty się schowałaś w skorupce, ale on też.
Nie możesz na niego liczyć, z góry wiesz, że będzie odmowa. A czemu? O co takiego go prosisz, że on tego nie może zrobić?

Może wspólna terapia? Albo po prostu normalna rozmowa przy stole?

I nie, nie będziesz zołzą mówiąc mu o tym, jak się czujesz.

Na przykład o to, żeby był ze mną w ważnych dla mnie chwilach, takich jak urodziny czy święta. On ma wtedy nieprzekładalny weekendowy z dziećmi, który co roku zgodnie z grafikiem wypada w moje urodziny. Nieprzekładalne bo była żona robi wszystko żeby utrudnić mu życie. Widzenia są bez mojego udziału, bo jego córka mnie nie akceptuje (pranie mózgu zrobione przez matkę). Wiele było już moich rozczarowań na tym polu, w skrócie dla mnie przekaz jest jeden - on jest dla mnie pod warunkiem że to nie jest jego weekend z dziećmi bo wtedy wyjeżdża i żadne moje sprawy czy uczucia tego nie zmienią.  Jako matka rozumiem go w sumie, dla mnie dzieci też są najważniejsze, dlatego nie chce mu już o to robić wyrzutów.

Meg_R napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Ale problem jest nie tylko w Tobie, a w nim też.
Ty się schowałaś w skorupce, ale on też.
Nie możesz na niego liczyć, z góry wiesz, że będzie odmowa. A czemu? O co takiego go prosisz, że on tego nie może zrobić?

Może wspólna terapia? Albo po prostu normalna rozmowa przy stole?

I nie, nie będziesz zołzą mówiąc mu o tym, jak się czujesz.

Na przykład o to, żeby był ze mną w ważnych dla mnie chwilach, takich jak urodziny czy święta. On ma wtedy nieprzekładalny weekendowy z dziećmi, który co roku zgodnie z grafikiem wypada w moje urodziny. Nieprzekładalne bo była żona robi wszystko żeby utrudnić mu życie. Widzenia są bez mojego udziału, bo jego córka mnie nie akceptuje (pranie mózgu zrobione przez matkę). Wiele było już moich rozczarowań na tym polu, w skrócie dla mnie przekaz jest jeden - on jest dla mnie pod warunkiem że to nie jest jego weekend z dziećmi bo wtedy wyjeżdża i żadne moje sprawy czy uczucia tego nie zmienią.  Jako matka rozumiem go w sumie, dla mnie dzieci też są najważniejsze, dlatego nie chce mu już o to robić wyrzutów.

Sama godzisz się na takie sytuacje. Jak najbardziej weekendy można zamienić albo można świętowanie urodzin przełożyć, po prostu dla niego nie jesteś na pierwszym miejscu i dosyć jawnie Ci to pokazuje.

Z drugiej strony świadomie wzięłaś faceta z dziećmi.

A to, że córka Cię nie akceptuje też byłoby do zmiany, gdyby on tego chciał. Trochę tak z braku laku tam jesteś chyba. Skoro Twoje potrzeby on ma gdzieś.

Co gorsze, każdy mój związek wyglądał tak samo i nie wierzę już, że mogę kiedykolwiek się zmienić.

Meg_R napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Ale problem jest nie tylko w Tobie, a w nim też.
Ty się schowałaś w skorupce, ale on też.
Nie możesz na niego liczyć, z góry wiesz, że będzie odmowa. A czemu? O co takiego go prosisz, że on tego nie może zrobić?

Może wspólna terapia? Albo po prostu normalna rozmowa przy stole?

I nie, nie będziesz zołzą mówiąc mu o tym, jak się czujesz.

Na przykład o to, żeby był ze mną w ważnych dla mnie chwilach, takich jak urodziny czy święta. On ma wtedy nieprzekładalny weekendowy z dziećmi, który co roku zgodnie z grafikiem wypada w moje urodziny. Nieprzekładalne bo była żona robi wszystko żeby utrudnić mu życie. Widzenia są bez mojego udziału, bo jego córka mnie nie akceptuje (pranie mózgu zrobione przez matkę). Wiele było już moich rozczarowań na tym polu, w skrócie dla mnie przekaz jest jeden - on jest dla mnie pod warunkiem że to nie jest jego weekend z dziećmi bo wtedy wyjeżdża i żadne moje sprawy czy uczucia tego nie zmienią.  Jako matka rozumiem go w sumie, dla mnie dzieci też są najważniejsze, dlatego nie chce mu już o to robić wyrzutów.

Sama godzisz się na takie sytuacje. Jak najbardziej weekendy można zamienić albo można świętowanie urodzin przełożyć, po prostu dla niego nie jesteś na pierwszym miejscu i dosyć jawnie Ci to pokazuje.

Z drugiej strony świadomie wzięłaś faceta z dziećmi.

A to, że córka Cię nie akceptuje też byłoby do zmiany, gdyby on tego chciał. Trochę tak z braku laku tam jesteś chyba. Skoro Twoje potrzeby on ma gdzieś.

Meg_R napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Ale problem jest nie tylko w Tobie, a w nim też.
Ty się schowałaś w skorupce, ale on też.
Nie możesz na niego liczyć, z góry wiesz, że będzie odmowa. A czemu? O co takiego go prosisz, że on tego nie może zrobić?

Może wspólna terapia? Albo po prostu normalna rozmowa przy stole?

I nie, nie będziesz zołzą mówiąc mu o tym, jak się czujesz.

Na przykład o to, żeby był ze mną w ważnych dla mnie chwilach, takich jak urodziny czy święta. On ma wtedy nieprzekładalny weekendowy z dziećmi, który co roku zgodnie z grafikiem wypada w moje urodziny. Nieprzekładalne bo była żona robi wszystko żeby utrudnić mu życie. Widzenia są bez mojego udziału, bo jego córka mnie nie akceptuje (pranie mózgu zrobione przez matkę). Wiele było już moich rozczarowań na tym polu, w skrócie dla mnie przekaz jest jeden - on jest dla mnie pod warunkiem że to nie jest jego weekend z dziećmi bo wtedy wyjeżdża i żadne moje sprawy czy uczucia tego nie zmienią.  Jako matka rozumiem go w sumie, dla mnie dzieci też są najważniejsze, dlatego nie chce mu już o to robić wyrzutów.

Skoro rozumiesz, to powinnaś zaakceptować, wchodząc w taką relację...
Dzieci urosną i wiecznie tak nie będzie.

Lady Loka napisał/a:

Meg_R napisał/a:

Na przykład o to, żeby był ze mną w ważnych dla mnie chwilach, takich jak urodziny czy święta. On ma wtedy nieprzekładalny weekendowy z dziećmi, który co roku zgodnie z grafikiem wypada w moje urodziny. Nieprzekładalne bo była żona robi wszystko żeby utrudnić mu życie. Widzenia są bez mojego udziału, bo jego córka mnie nie akceptuje (pranie mózgu zrobione przez matkę). Wiele było już moich rozczarowań na tym polu, w skrócie dla mnie przekaz jest jeden - on jest dla mnie pod warunkiem że to nie jest jego weekend z dziećmi bo wtedy wyjeżdża i żadne moje sprawy czy uczucia tego nie zmienią.  Jako matka rozumiem go w sumie, dla mnie dzieci też są najważniejsze, dlatego nie chce mu już o to robić wyrzutów.

Sama godzisz się na takie sytuacje. Jak najbardziej weekendy można zamienić albo można świętowanie urodzin przełożyć, po prostu dla niego nie jesteś na pierwszym miejscu i dosyć jawnie Ci to pokazuje.

Z drugiej strony świadomie wzięłaś faceta z dziećmi.

A to, że córka Cię nie akceptuje też byłoby do zmiany, gdyby on tego chciał. Trochę tak z braku laku tam jesteś chyba. Skoro Twoje potrzeby on ma gdzieś.

Loka, czy Ty się sama czytasz? Nie wszystko da się podporządkować kobiecie, zwłaszcza gdy facet ma dziecko/dzieci z poprzedniego związku. A próba stawiania przez kobietę w takiej sytuacji sprawy na ostrzu noża (czyli w stylu "wybieraj: dziecko albo ja") to już najwyższej miary sk...stwo. I dopóki dziecko nie będzie się zbliżać do 18-ki (a przynajmniej takie kilkanaście lat żeby już samodzielnie myślało), to jego mamusia może dzięki manipulacjom skutecznie zachowywać przewagę.

Domyślam się że problem tkwi we mnie. Nienawidzę konfliktów, podniesionych głosów. Jestem jak moja matka, która płakała czasem po kątach, ale nigdy się nie skarżyła, nie wymagała od ojca i w efekcie w domu żadnych awantur nigdy nie było.

Nie każe mu rezygnować z kontaktów z dziećmi. .

Meg_R napisał/a:

Domyślam się że problem tkwi we mnie. Nienawidzę konfliktów, podniesionych głosów. Jestem jak moja matka, która płakała czasem po kątach, ale nigdy się nie skarżyła, nie wymagała od ojca i w efekcie w domu żadnych awantur nigdy nie było.

Nie każe mu rezygnować z kontaktów z dziećmi. .

U mnie tak rozpadło się nasze małżeństwo po 16 latach ...

Moja była myślała że ja się domyślam i wiem co ona chce , czego pragnie i itd.
Nie rozmawialiśmy o problemach , jakby było idealnie i itd.

Moja była to wszystko w sobie trzymała i kumulowała , nie prosiła o pomoc , dosłowne nic.

Ja niestety nie mam funkcji czytania w myślach i nie "wyczuwałem" .
naprawdę wolałbym jakąś kłótnię , awanturę i jakieś żale abym wiedział co jest źle i miał szansę to zmienić , ale nie .. była cisza ..

Aż bomba wybuchał i wtedy te wszystkie żale wyszły i dowiedziałem się że jej nie pomagałem mimo że powinienem i itd.
Jak zapyałem czemu nie powiedziała że potrzebuje mojej pomocy , wsparcia bo bym jej pomógł i odciążył , to nie bo przecież powinienem to wyczuć , wiedzeć i to się "wie" i facet powinien sie "domyśleć" ?

No o był rozwód .

Tutaj odchodząc od ciężkich rozmów i itd robisz to samo.
Żaden facet nie czyta w myślach. Jak nie ma rozmów to uważa że wszystko jest ok.

Nie wiem w jakim wieku są jego dzieci , moje mają prawie 16lat i nie mam żadnych terminów i godzin "widzeń". Mogę kiedy chce i ile chce. A to ustalam już sam z córkami ..
Tyle że u mnie mało jest tego czasu bo moje córki mają swoich znajomych , sporo nauki , i swoje hobby. Ale wiedzą że jak chcą możemy sie spokać i porozmaiwać kiedy chcą.

Meg_R napisał/a:

Domyślam się że problem tkwi we mnie. Nienawidzę konfliktów, podniesionych głosów. Jestem jak moja matka, która płakała czasem po kątach, ale nigdy się nie skarżyła, nie wymagała od ojca i w efekcie w domu żadnych awantur nigdy nie było.

Nie każe mu rezygnować z kontaktów z dziećmi. .

U mnie tak rozpadło się nasze małżeństwo po 16 latach ...

Moja była myślała że ja się domyślam i wiem co ona chce , czego pragnie i itd.
Nie rozmawialiśmy o problemach , jakby było idealnie i itd.

Moja była to wszystko w sobie trzymała i kumulowała , nie prosiła o pomoc , dosłowne nic.

Ja niestety nie mam funkcji czytania w myślach i nie "wyczuwałem" .
naprawdę wolałbym jakąś kłótnię , awanturę i jakieś żale abym wiedział co jest źle i miał szansę to zmienić , ale nie .. była cisza ..

Aż bomba wybuchał i wtedy te wszystkie żale wyszły i dowiedziałem się że jej nie pomagałem mimo że powinienem i itd.
Jak zapyałem czemu nie powiedziała że potrzebuje mojej pomocy , wsparcia bo bym jej pomógł i odciążył , to nie bo przecież powinienem to wyczuć , wiedzeć i to się "wie" i facet powinien sie "domyśleć" ?

No o był rozwód .

Tutaj odchodząc od ciężkich rozmów i itd robisz to samo.
Żaden facet nie czyta w myślach. Jak nie ma rozmów to uważa że wszystko jest ok.

Nie wiem w jakim wieku są jego dzieci , moje mają prawie 16lat i nie mam żadnych terminów i godzin "widzeń". Mogę kiedy chce i ile chce. A to ustalam już sam z córkami ..
Tyle że u mnie mało jest tego czasu bo moje córki mają swoich znajomych , sporo nauki , i swoje hobby. Ale wiedzą że jak chcą możemy sie spokać i porozmaiwać kiedy chcą.

Nigdzie nie sugerowałam, że byłaś przyczyną rozwodu

A czy spróbowałaś kiedyś porozmawiać tak normalnie o swoich oczekiwaniach?

Mieszkamy razem i nie byłam przyczyna rozwodu. Partner widuje się z dziećmi w trzecim miejscu. Nie chce go stawiać w złym świetle. Nie chodzi mi o rozstrzygniecie czyja to wina bo ona zawsze jest pośrodku. Zastanawiam się dlaczego po prostu nie potrafię walczyć o swoje w związku, negocjować. Nie jestem taka w innych dziedzinach życia tylko właśnie w życiu uczuciowym/rodzinnym mam problem. Staram się być, tak jakby nadmiernie wspaniałomyślna, nie mam z niczym problemu. Nie walczę o spełnienie swoich potrzeb, wychodząc z założenia, że jak ktoś mnie kocha to chce mi pewne rzeczy po prostu ofiarować a to jak widać niekoniecznie prawda. W efekcie nie dostaje tego, czego oczekuje, cierpię a potem użalam się nad sobą (co właśnie widzicie).

Nowe_otwarcie napisał/a:

Masz rację że przy dzieciatym do pewnych rzeczy trzeba się dostosować, ale dzieciaty to nie jest ułomny facet albo drugiej kategorii. I jedynym ograniczeniem jest to że już kogoś kocha najbardziej na świecie, ale akurat tu nie ma bezpośredniej rywalizacji choć kobieta może maksymalnie dojść do tego poziomu co te dzieci z pierwszego małżeństwa, nie wyżej. Bo dla nich jest OJCEM, dla niej - PARTNEREM! Natomiast zdecydowanie powinni ze sobą rozmawiać i pojawia się to o czym mówiłem wcześniej: to że mają problem w komunikacji, to nie dowód na to że są źle dobrani; to jedynie dowód na to że POTRZEBUJĄ POMOCY W TEJ KOMUNIKACJI!

Akurat ja dość boleśnie przekonałam się że bycie z dzieciatym facetem to nie tylko kwestia, że jest już ktoś kogo kocha najbardziej na świecie. Może być też tak jak u mnie , że ta osoba nie będzie w wielu  trudnych  lub ważnych dla Ciebie momentach fizycznie przy Tobie i że generalnie nie będzie jej co drugi weekend w domu od rana do 22. W te weekendy nie zrobisz niczego z tą osobą, nie pójdziesz  na spacer, na zakupy, nie zorganizujesz kolacji dla znajomych, nie odwiedzisz wspólnie z partnerem rodziny. Tylko wiecznie sama i z przyklejonym uśmiechem na ustach usprawiedliwiająca jego nieobecność. Oznacza to też, że co drugie święta spędzisz bez niego. Bo oczywiście on nie zabroni Ci przyjechać na własną rękę do swojej rodziny, gdzie pojedzie z dziećmi, ale wiesz że jego córka będzie się dąsać, albo odstawi jakiś numer, więc nie chcesz psuć tym ludziom atmosfery przy stole. Poza tym jestem niestety zbyt wrażliwa na jawne przejawy niechęci do mojej osoby i nie potrafię spokojnie przebywać w towarzystwie, osób które sobie mojego towarzystwa nie życzą. Także tu jest niestety albo córka, albo partnerka w tym samym domu jednocześnie, sam przyznasz ze to duże ograniczenie i każda kobieta wiążąca się z facetem z dziećmi powinna brać to pod uwagę (ja nie potrafiłam sobie wyobrazić nawet takiego scenariusza dopóki mnie nie spotkał, myślałam że wszystkie dzieci będą "wspólne").

A może powinnaś właśnie postawić na swoim i jechać w te święta do jego rodziny skoro on tam jest?
Idealny moment na to, aby ojciec i dziadkowie lekko przytemperowali dziewczynkę robiącą jazdy.

Meg_R napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

A może powinnaś właśnie postawić na swoim i jechać w te święta do jego rodziny skoro on tam jest?
Idealny moment na to, aby ojciec i dziadkowie lekko przytemperowali dziewczynkę robiącą jazdy.

Niestety bardzo obawiam się konfrontacji z nią, to już nie jest mała dziewczynka ale nastolatka. Znając życie gdybym coś takiego zaplanowała przeżywałabym to już od teraz do świąt i męczyłoby mnie to bardzo. Układałabym miliony scenariuszów w głowie. Niestety nie jestem z tych którzy mają gdzieś czy są lubiani i akceptowani. Zwłaszcza w taki ważnym okresie jak święta.

No i co z tego? To dalej dziewczyna młodsza od Ciebie, która nie ma szans Ciebie poznać i widzi tylko to, co matka jej nagada.
Kobieto, rusz się i zacznij walczyć o swoje bo jak sama nie zawalczysz, to kto ma walczyć za Ciebie?

Meg_R napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

No i co z tego? To dalej dziewczyna młodsza od Ciebie, która nie ma szans Ciebie poznać i widzi tylko to, co matka jej nagada.
Kobieto, rusz się i zacznij walczyć o swoje bo jak sama nie zawalczysz, to kto ma walczyć za Ciebie?

Nie jestem typem fighterki, jak gdzieś mnie nie chcą to się nie narzucam po prostu. Nie każdy potrafi o siebie walczyć.

Ale to nawet nie jest jakaś wielka walka. Tylko musisz siebie postawić na 1 miejscu. Kiedy jak nie teraz?
Potem będziesz grzecznie siedzieć w domu jak on będzie jeździł na wesela dzieci, chrzciny wnuków, pogrzeby w rodzinie, urodziny wnuków, święta z wnukami?

Jak wolisz to stój z boku, schowaj się w cieniu, ale to nie narzekaj, że on też Cię w tym cieniu zostawia. Bo masz masę okazji, zeby realnie wpłynąć na sytuację, a nawet nie próbujesz.

Jesteś jego nową partnerką i czy córce się to podoba czy nie, to masz prawo być z nimi na święta. Ty nawet nie wiesz jak ta dziewczyna się zachowa. Za pierwszym razem możecie nie rozmawiać, za drugim też, za trzecim podasz jej kompot, a potem może się okaże, że się dogadacie.

Odnoszę wrażenie, że tupiesz nóżką jak mała dziewczynka, bo nie masz tego, co byś chciała. wiedzialas, że ma dziecko/dzieci.
Napisz, jak sobie wyobrażasz kontakty Twojego męża z jego córka czy dziećmi, bo czasem piszesz tak, czasem tak. Przecież skoro dzieci kocha to chce się z nimi spotykać. Jak i kiedy ma to robic? Może wymyśl inne rozwiązanie,które by Ciebie bardziej satysfakcjonowało, ale zeby równocześnie kontakt ojca z jego dziećmi na tym nie ucierpiał. I to z nim omow.
Mój mąż pracuje w delegacji, bywa w domu w środy wieczorem i na weekend, gdzie pół soboty zawsze tez jest w pracy. Jakoś mi to nie przeszkadza, a mamy małe dzieci, bo ten czas, który nam zostaje można super aktywnie i rodzinnie wykorzystać.
A co powiesz żonom policjantów, lekarzy, strażaków, etc, którzy pracują po 12 / 24 godz, pracują na nocki, dni po nocce odsypiają i znowu idą na nocki. Trzeba umieć się dostosować do sytuacji, w której się znajdujesz, bo uważam, że nie masz źle. Moja szwagierka ma męża policjanta. Rok temu wigilię spędzała ze swoim bratem, bo jej maz był na służbie, 2 lata temu był na służbie w sylwestra, więc przyszła posiedzieć do nas. Taka praca, co ma zrobić?
Albo wymyśl konstruktywne rozwiązania, albo wykorzystuj aktywnie ten czas, który wspólnie macie, bo masz męża w tygodniu i co drugi weekend, to naprawdę jest dobra sytuacja. 
Moje urodziny czy męża, czy naszych dzieci też wypadają w różne dni tygodnia, też nie zawsze mąż jest wtedy w domu, nigdy żadna tragedia się nie zadziała z tego powodu...
I piszesz, że męża nie ma wtedy, gdy Ty potrzebujesz wsparcia w ważnych chwilach, tak sobie myślę, ile to człowiek ma naprawdę ważnych chwil w życiu, kiedy potrzebuje partnera przy boku..?. Może jestem jakaś dziwna, ale wydaje mi się, że tych momentow jest niewiele - narodziny wspólnego dziecka, czy śmierć bliskiej osoby, bądź ciężka choroba... sprawy dnia codziennego są tak bardzo ważne, że uważasz ,że potrzebujesz przy nich wsparcia? To może faktycznie tutaj jest sedno problemu? Może jakieś sytuacje z życia wzięte Cię przerastają i wydaje Ci się, że jesteś wtedy z nimi sama, samotna? Ale czy tak faktycznie jest , czy kieruje Tobą zazdrość o dzieci męża to już byś musiała szczerze przed samą sobą odpowiedziec.

Ewe131 napisał/a:

Odnoszę wrażenie, że tupiesz nóżką jak mała dziewczynka, bo nie masz tego, co byś chciała. wiedzialas, że ma dziecko/dzieci.
Napisz, jak sobie wyobrażasz kontakty Twojego męża z jego córka czy dziećmi, bo czasem piszesz tak, czasem tak. Przecież skoro dzieci kocha to chce się z nimi spotykać. Jak i kiedy ma to robic? Może wymyśl inne rozwiązanie,które by Ciebie bardziej satysfakcjonowało, ale zeby równocześnie kontakt ojca z jego dziećmi na tym nie ucierpiał. I to z nim omow.
Mój mąż pracuje w delegacji, bywa w domu w środy wieczorem i na weekend, gdzie pół soboty zawsze tez jest w pracy. Jakoś mi to nie przeszkadza, a mamy małe dzieci, bo ten czas, który nam zostaje można super aktywnie i rodzinnie wykorzystać.
A co powiesz żonom policjantów, lekarzy, strażaków, etc, którzy pracują po 12 / 24 godz, pracują na nocki, dni po nocce odsypiają i znowu idą na nocki. Trzeba umieć się dostosować do sytuacji, w której się znajdujesz, bo uważam, że nie masz źle. Moja szwagierka ma męża policjanta. Rok temu wigilię spędzała ze swoim bratem, bo jej maz był na służbie, 2 lata temu był na służbie w sylwestra, więc przyszła posiedzieć do nas. Taka praca, co ma zrobić?
Albo wymyśl konstruktywne rozwiązania, albo wykorzystuj aktywnie ten czas, który wspólnie macie, bo masz męża w tygodniu i co drugi weekend, to naprawdę jest dobra sytuacja. 
Moje urodziny czy męża, czy naszych dzieci też wypadają w różne dni tygodnia, też nie zawsze mąż jest wtedy w domu, nigdy żadna tragedia się nie zadziała z tego powodu...
I piszesz, że męża nie ma wtedy, gdy Ty potrzebujesz wsparcia w ważnych chwilach, tak sobie myślę, ile to człowiek ma naprawdę ważnych chwil w życiu, kiedy potrzebuje partnera przy boku..?. Może jestem jakaś dziwna, ale wydaje mi się, że tych momentow jest niewiele - narodziny wspólnego dziecka, czy śmierć bliskiej osoby, bądź ciężka choroba... sprawy dnia codziennego są tak bardzo ważne, że uważasz ,że potrzebujesz przy nich wsparcia? To może faktycznie tutaj jest sedno problemu? Może jakieś sytuacje z życia wzięte Cię przerastają i wydaje Ci się, że jesteś wtedy z nimi sama, samotna? Ale czy tak faktycznie jest , czy kieruje Tobą zazdrość o dzieci męża to już byś musiała szczerze przed samą sobą odpowiedziec.

Pisałam o córce bo tylko córka mnie nie akceptuje, z jego synem nie ma takich problemów.
Co do braku obecności co drugi weekend to tak jak pisałam, pogodziłam się już z tym ze go wiecznie nie ma, nie wypominam mu tego. Natomiast nikt mi nie powie ze to jest fajne i ze bez różnicy czy facet jest czy go nie ma.
To co mnie boli natomiast jest to, ze nie mam kompletnie wpływu na to, czy mój facet będzie ze mną te kilka razy w roku, gdy go potrzebuje. Być może gdybym była tak zwana "zołzą"  to bym sobie to wywalczyła, choćby stawiając sprawy na ostrzu noża. A ze nie jestem to pozostaje mi się złościć na samą siebie.

Czy tego chcesz, czy nie, wzięłaś sobie partnera z tzw. dobrodziejstwem inwentarza. Niby to wiesz, niby to rozumiesz, ale oczekujesz, że jego przeszłość będzie jedynie przeszłością, że kontaktować się będzie z córką wtedy, gdy Tobie będzie to odpowiadało. Zamiast powiedzieć sobie, że kalendarz nie będzie Tobą rządził, czepiasz się go, by sobie i partnerowi urządzać przedpiekle. Bo - oczywiście - imprezy urodzinowej nie można zorganizować w innym  czasie, bo święta to ten jeden konkretny dzień i żaden inny, bo każdy weekend musicie spędzać razem, bo musisz tłumaczyć jego nieobecność na spotkaniach rodzinnych czy ze znajomymi.

Jeśli ważnym dla Ciebie jest spędzenie Wigilii z partnerem, bez jego byłej rodziny, to... zrób ją u was w domu wcześniej, kolo południa, tak, by on mógł później pojechać do córki (tak, wiele osób tak właśnie robi), albo - co też jest w wielu rodzinach praktykowane - zrób ją innego dnia.

Twierdzisz, że nie potrafisz dostosować się tak, jak inni. A chcesz potrafić? <pytanie retoryczne>

Sam mam prawie dwie 16-latki. Nie wiem jakie ustalenia były pomiędzy jego byłą zoną a nim ale osoboście uważam że ustawienie sztywnych godzin widywania i terminów to głupota. Taka nastolatka może być wkurzona bo w tym wieku nastolatki maja swoich kolegów/koleżanki , swoje hobby i wolą spedzac czas wolny z koleżankami/kolegami niż z ... rodzicami.
A takie ustalone z góry dni i godziny wizyt moga być traktowane jak za karę ..

Co do pracy , to uważam że normalny czas pracy to 8godzin i sądzę że pracując te 8 godzin też można zarabiać tyle aby przeżyć , a poza pracą człowek powinien mieć czas dla rodziny i innych spraw , bo pracoholizm tak jak alkoholizm to zwykły nałóg

Co do świąt.
U mnie to "świeża sprawa" , ale zapewe moje córki pojadą ze mną do moich rodziców na święta. Jakbym miał partnerkę to pojechała by z nami.

U mnie przez kilka miesiecy miałem partnerkę to moje córki ją widziały i bez problemu się dogadały od razu. Tyle że jak za szybko przedstawiłem partnerkę i teraz poczekam na ten moment