Moje życie to tragikomedia - Netkobiety.pl

Jak dla mnie to wszyscy tam po prostu jesteście siebie warci.

Autorce ze wszystkim źle, sama nie wie co chce, rodzice źli, ojciec ją bił, ale nie bała sie podrzucać im własnego dziecka.
Ciągle żeruje na kasie rodziców (bo rodzice za studia nie chcieli zapłacić), potem jednego męża.
Stawia siebie w roli wszystkim pokrzywdzonej, a wydaje się roszczeniową księżniczką, której nic nie pasuje.

Facet jej pije, wpada w ciągi, ale mimo to nie ma problemu z wzięciem z nim ślubu za dwa tygodnie, chociaż niby sama pisze, że nie chce drugiego ślubu, ale jednak chce.
Kłócą się, ale są tacy super, bo dopiero jak dziecko śpi.

Generalnie kolejne wypracowanie bez ładu i składu i większego sensu.

Gdzie tu widzisz moją roszczeniowość albo bycie pokrzywdzoną?
Ani nie jestem roszczeniowa ani nie czuję się pokrzywdzona. Już nie.
Opisałam tylko jak wyglada moja rodzina.

Niestety nie wszystko jest tylko białe albo tylko czarne. Tata ojcem nie byl dobrym, ale wnuczkę kochal i wiem, ze krzywdy by jej nie zrobił. Jak wyprowadziłam sie z domu, dorosłam, nasze stosunki tez zrobiły sie inne. On już nie byl w roli oprawcy. Oni często potrzebowali pomocy mojej lub siostry.
Jakby wszystko było takie łatwe i takie przejrzyste nie byłoby tego tematu.

Z moja rodziną nic. Nie mam na nich wpływu.

Musiałam powiedzieć jego rodzinie. Dobrze się stało. Trochę się ogarnął. Zobaczył, że źle robi.
Gdybym chciała zle, powiedziałabym mojej.
Z jego rodzina mam lepszy kontakt. Sa mi życzliwi.

Terapia. Znowu kolejna rewolucja.
Namawiałam partnera na terapie wspólna, nie chce się zgodzić. On sobie poradzi sam.
Mówi, ze mogę iść sama na terapie. Ale czy terapia tylko dla jednej osoby coś da? Czy coś zmieni sie w moim życiu?

Miałam już terapie w swoim życiu. Jedne były do niczego, a jedna terapeutke wspominam bardzo dobrze. Gdy urodziłam przerwałam terapie. Wtedy z innego powodu niz partner. Czasami chciałabym do niej wrócić, ale mi wstyd za to co sie wydarzyło w moim życiu, wstyd przed nią, bo ona w nas wierzyła
Poza tym mamy już za dużo wspólnych „zawodowych” znajomych. Jeszcze do niedawna pracowałam z jej koleżankami. Świat jest mały.
Online terapia nie wchodzi w gre bo córka w domu wymaga uwagi cały czas.
Mogę to jedynie załatwiać tradycyjnie, między jedna praca a druga lub przed.
Ale to jest myśl.

Wiem, ja to wszystko wiem. Tylko jeszcze łudzę się, że jest inaczej. Jest dobrym tatą. Ma do córki więcej cierpliwości niż ja.

Rodzinie powiedziałam raz. Potem sami zorientowali się, że jest coś nie tak, gdy przyjechałam sama.

Nie chce go zostawiać na lodzie. Jego była zrobiła podobnie.
Mieszkanie jest moje, ale on swoje poprzednie mieszkanie sprzedał i włożył najpierw w jedno mieszkanie, które było nasze na papierku, potem jeszcze dużo kasy włożył w działki, które tez są w połowie moje… długo zarabiał o wiele więcej niż ja.

Alimentów nie potrzebuje, jestem w stanie sama się utrzymać i jeszcze odłożyć.
Ja już nie chce być taka okropna jaka byłam dla poprzedniego męża, ja tez mam siebie dość

Jak zauważyłam co się dzieje, jakis czas temu, doszło do mnie ze albo koniec albo ja siebie ogarniam i trwam w tym, dla spokoju, nie kłócę się, nie mówię nic… ale jak długo mam tak wytrzymać

Kurczę, Lady Loka…

Ślub, na który sama napieralam, a teraz go nie chce. Ślub, który jeszcze kilka miesięcy temu chciałam brać z miłości.

Ja się strasznie znowu boje tego co wszyscy ludzie o mnie będą gadać. Znowu.
Ja już nie ucieknę, bo nie mam gdzie.

Boje się o córkę. Ona tatę uwielbia. To jest jej największa miłość. No, ja tez.
Ale jak jej wytłumaczę, ze taty nie ma? Ze będzie tylko w weekendy? Albo w jakieś popołudnia? Nie zgodzę się na opiekę naprzemienna. Nie ma opcji.
Ona często płacze za tata wieczorem albo jakoś między zmianami, gdy wracamy do domu i już go nie ma i tak cały tydzien…

Nasze kłótnie to nie są awantury gdzie szklanki lecą. Takie miałam z ojcem. Nasze awantury wyglądają tak, ze siedzimy na łóżku i gadamy podniesionym głosem.
Ale on mnie zrównuje z ziemia swoim doświadczeniem. Ja często już przestaje mieć jakiekolwiek argumenty.
Jest wszystko tak, jak on mówi.

moim zdaniem autorka nie jest na tą chwile zdolna do stworzenia zdrowego normalnego związku.
To co bije od jest postu to:postawa życzeniowa,postawa roszczeniowa, wpojona niemoc,bezsilność,czekanie az samo sie polepszy lub ktos naprawi wszystko za nią.
Najpierw dobry psychiatra,potem długoletnia terapia i następnie szukanie sobie faceta.

Jak jest dobrze,skoro jesteś nieszczęśliwa?
Od życia powinno sie oczekiwać WSZYSTKIEGO,a nie tylko minimum.
Tylko oczekiwanie nie oznacza bierności,na wszystko w tym świecie trzeba sobie zapracować.

Ale najpierw znajdź dobrego psychiatrę,i idz na terapie.

Troche długie, nie przeczytałam wszystkiego.
Ale jesli piszesz, ze przerywałas terapie, to skutek może byc własnie taki, ze Twoje zycie jest ogólnie w rozsypce.
Traumy, i cięzsze zaburzenia leczy sie u terapeuty, albo psychiatry.

Mamy ale jest ich raczej mało. Raczej w biegu. Rano przed praca. Spontanicznie. Przez telefon - dużo kontaktujemy się przez telefon, bo w tygodniu często się mijamy.
Ja pracuje głównie rano i do południa, on popołudniami i w nocy. Jak mamy wolne to wyjeżdżamy ale nie sami tylko z córka i np jego rodzina
Cały przyszły tydzień bedziemy się widzieć tylko rano koło 6 i potem dopiero koło 19:30-20. Córka powinna o tej porze zasypiac. Wiec bedziemy mieć jakis czas dla siebie dopóki oboje nie padniemy ze zmęczenia.
Mamy tez problemy na budowie (jak to budowa), ja mam jakieś błędy w rozliczeniach (niezależne ode mnie tylko od ogarniającego kontrakty informatyka, na szczęście) nie wiem czy kasa będzie 10. Nie brakuje nam, ale jak nie będzie 10 to będzie dopiero w grudniu, stresuje się bo jutro muszę poruszyć niebo i ziemie żeby to odkręcić.
No i tak…
Mój partner czuje się przeze mnie niedoceniany, często mi to mówi. Były mąż mowil tak samo.
Partner mówi ze ja widzę tylko zle rzeczy w nim. Ze nie widzę nic dobrego. Ze tak się nie da funkcjonować. Ze ciagle mam o coś pretensje. Ze jestem jak tykająca bomba. Ja jestem spokojna, nie robię afer, nie krzyczę. Ale on mówi, ze nawet mówiąc spokojnie można doprowadzić człowieka do białej gorączki
A ja… ja widzę ze to on ciagle krytykuje moje pomysły. czasami ma racje.
Czasami oboje potrafimy przyznać się do błędu, porozmawiać.
czasami nie. Jak z tym piciem. Bo on przestał i co mi przeszkadza kilka piw w weekend.
Jednak przeszkadza.

To nie tak ze my się cały czas klocimy. Ja go lubię jako człowieka.

W Twoim życiu jest za dużo lęku.
Jak dziecko nie miałaś wsparcia w najbliższych, ze wszystkim musiałaś sobie radzić sama i  nadal czujesz się za wszystko odpowiedzialna, obwiniasz się o drobnostki, wyolbrzymiasz je.
Ten lęk powoduje skurcz mięśni i ból, strach o przyszłość, a najmniejsze błędy powodują utratę wiary w siebie.
Spróbuj nadawać sprawom odpowiedni wymiar. Ludzie zapominają o niektórych sprawach.
Kawałek mięsa wyjęty z lodówki to drobiazg. Można go wsadzić tam z powrotem, albo przygotować i zamrozić po ugotowaniu. Ludzie tak robią i w niczym im to nie przeszkadza, nie napełnia ich poczuciem winy.
Nie jesteś jedyną osobą na świecie, która zapomina o tym co powiedział jej partner. Nic wielkiego się nie stało, że źle sprawdziłaś grafik. I tak gdy się zobaczycie to porozmawiacie.
Może to aktualny  strach o kasę powoduje, że myślisz więcej o niej niż o codziennych sprawach.

Daj sobie i partnerowi prawo do błędów. Ludzie je popełniają. Postaraj się być bardziej wyrozumiała dla Was wszystkich, nie koncentruj się na niedociągnięciach bo tracisz obraz całości. To cenne, że potrafisz obiektywnie doceniać jak wiele partner dla Was robi, że lubisz go jako człowieka. Teraz postaraj się aby on o tym wiedział, czuł to, dlatego mów mu to za każdym razem gdy zrobi coś dobrego, gdy poczujesz wdzięczność za to, że z Tobą jest.
Postaraj się być możliwie najbardziej elastyczna. Czasem w byciu elastyczną przeszkadzają zasady - im więcej zasad tym mniej elastyczności. Nie wszystko musi "być poukładane w kostkę", odstępstwa od mało ważnych zasad pomogą Ci wrzucić na luz, a luz dodaje energii i radości.

Ten trudny czas kiedyś się skończy. Dziecko rośnie, budowa zostanie ukończona, studia też. Żeby cieszyć się życiem na co dzień nie można koncentrować się tylko na celach, na tym co jest do zrobienia. Zwróć uwagę na każde wykonane zadanie, doceń każdy kolejny krok jaki robicie w drodze do swoich celów. Świętuj kolejne drobne osiągnięcia. Uciesz się z wyjazdu, z posprzątanego mieszkania, ciesz się z partnerem gdy wykona kolejną pracę na budowie. Wpuść radość do swojego życia, bo bez niej te wszystkie wielkie i wspaniałe rzeczy jakie stopniowo osiągacie, zostają niezauważane.
Nikt nie może nam dać radości i szczęścia. Szczęście i radość można poczuć gdy zaczniemy doceniać wszystko dobro, które nam się przydarza.

Autorka nie mogła chyba jaśniej określić w jakiej fazie współuzależnienia się znajduje. Próba ucieczki, odcięcia się, a zaraz potem zaprzeczanie że w ogóle coś się dzieje...

Autorko, dzieje się i to bardzo źle się dzieje.

Mam nadzieję, że odwołasz ten ślub i zaczniesz myśleć o przerwaniu tego zaklętego kręgu w jaki wpadłaś i w jakim wciąż się kręcisz, przez całe twoje dorosłe życie.
Terapia pozwoliłaby ci dostrzec, na jakich dwustronnych dysfunkcyjnych potrzebach opiera się twój związek, sama sobie z tym nie poradzisz.

Twoja "ucieczka" z tego wątku to też jasny i bardzo wyraźny sygnał, że przeżywasz stan który można określić jako próbę zakłamania rzeczywistości, coś jak schowanie głowy w piasek. Myślisz, że jak przestaniesz mówić/pisać o swoim problemie, to on zniknie, albo przynajmniej przestanie być aż tak dokuczliwy. Cieszysz się każdą chwilą kiedy twoja glowa  nie myśli, nie analizuje tego z czym się źle czujesz, a potem niech nawet potop....

Jeśli w ogóle jeszcze kiedyś tu wrócisz żeby przeczytać to co napisała np. Loka, to już będzie twój duży sukces. Od czegoś przecież trzeba zacząć zmiany, nawet jeśli początek jest bardzo trudny i sprawia ból.

Jakoś mi siedzi w głowie Twoja historia i naszły mnie kolejne przemyślenia.
Nie powiem Ci co masz robić, chcę Ci tylko  podsunąć do przemyślenia pewne kwestie

Pierwsze moje wątpliwości dotyczą tego, ile z tego co opisałaś jako aktualnie męczące dzieje się realnie a ile w Twojej głowie.
Czasem tak jest, że nawet gdy wyjedziemy z domu i wszystko wokół jest idealne, to i tak przerabiamy w myślach nasze problemy i cały czas czujemy jak nas przytłaczają, męczą.Więc trudno jednoznacznie odpowiedzieć czy wszystko jest dobrze i tylko Ty wymyślasz,bo nadal żyjesz trudną przeszłością i martwisz się o przyszłość,  czy naprawdę jest źle.

2.Ludzie uzależniają się w różnym stopniu- jednemu wystarczy rok picia i zostanie alkoholikiem, a inny będzie popijał często przez dłuższy czas i wychodzi z tego bez uzależnienia. Tutaj bardziej liczy się psychika niż czas picia i ilość, dlatego ja bym była bardzo ostrożna by jednoznacznie nazwać Twojego partnera uzależnionym, zwłaszcza że teraz wygląda to inaczej. Ja rozumiem, że jak macie w weekend trochę więcej czasu dla siebie, to wolałabyś aby on wtedy nic nie pił, ale jeśli on z tego nie chce zrezygnować, bo uważa to za jedyną swoją przyjemność jaką obecnie ma, to wcale nie musi znaczyć, że jest alkoholikiem. Dlatego Tylko Ty możesz ocenić, czy to nałóg czy nie, bez sugerowania się opiniami ludzi z forum.

3.Dobrze, że chcesz podjąć na nowo terapię, tylko starannie wybierz terapeutę, bo Tobie jest potrzebny naprawdę dobry specjalista.

To zdanie tez mnie mocno niepokoi. Teraz jesteś naprawdę zmęczona, bo oboje macie zbyt wiele obowiązków. Z drugiej strony jest to okres, który może zdecydować, czy jeszcze kiedykolwiek zechcesz nawiązać na tyle bliską relację z mężczyzną, by stworzyć z nim coś trwałego.
Ty już zostałaś tak bardzo zraniona przez rodzinę, że nie masz  wzorca przemawiającego za tym, że związki i rodzina mogą dać miłość i wsparcie.
Urodziłaś się gdy rodzice byli już starsi ( siostra miała 18 lat stąd taki mój wniosek). Mama stale w depresji a ojciec agresywny - to z kolei nasuwa wniosek ze nie byłaś wyczekiwanym dzieckiem które było otoczone serdeczną opieką i wspierane w rozwoju. Moim zdaniem to raczej Ty przyjmowałaś wraz z rozwojem role matki swojej matki i ojca, to Ty byłaś obciążana psychicznie ich problemami zamiast dostać od nich wsparcie gdy nie radziłaś sobie z otoczeniem. Weszłaś w związki jako młoda dziewczyna, która potrzebowała wsparcia. Teraz jesteś coraz bardziej dojrzała i samodzielna, nie musisz już szukać partnera żeby dać sobie radę w życiu, stąd myśli, żeby już nic nie musieć poza opiekowaniem się córeczką. Jeśli teraz zdecydujesz się na zerwanie z partnerem, jest duże prawdopodobieństwo, że zostaniesz już sama z wyboru. Ulokujesz swoje uczucia w dziecku, przez lata jej towarzystwo będzie Ci wypełniać czas i myśli, a za 25 lat, gdy ona będzie już samodzielna i założy własną rodzinę, możesz zostać z poczuciem samotności i przegranego życia.

Związki mają trudniejsze okresy. U Was pewne rzeczy się skumulowały. Jeśli chcesz  mieć trzeźwy osąd  sytuacji, to powinnaś na jakiś czas odpocząć od obowiązków, najlepiej gdzieś wyjechać na kilka dni samej, zostawić córeczkę rodzinie, i w spokoju pomyśleć co daje Ci związek z partnerem a czym obciąża. Ile ze swoich obowiązków możesz odpuścić, ile przekierować na rodzinę, a co z tego co uważasz za bardzo ważne jest jedynie pilne i nie musisz tego stale wykonywać.
Może zbyt wiele bierzesz na siebie, bo masz w głowie jakiś obraz rodziny i role kobiety w niej, a tymczasem spokojnie można z tego zrezygnować ( np. codziennego gotowania obiadów) i rodzina wcale na tym nie ucierpi, a Ty nie będziesz tak uwiązana i zmęczona. Wtedy rola zony i matki nie będzie dla Ciebie tak wyczerpująca.

Poszłam na terapię.
Trafiłam na świetna psycholog, u której mimo ze byłam dopiero z 7 razy na każdym spotkaniu otwierała mi oczy.
Otworzyła mi oczy między innymi na to ze robię za bankomat mojego już męża, który podchodzi do mnie przedmiotowo i wcale mnie nie kocha
Chodzi mu o swój własny biznes
Żeby mieć wybudowany dom, spokój na swoją starość

Wczoraj nazwała to co ja już wiedziałam, ze mój mąż jest OSZUSTEM

W tamtym momencie życia gdy go poznałam, nie chciałam nic więcej niż dobrego i uczciwego człowieka

Chciał żebym przeprowadziła się do niego, a potem słyszałam ze obserwował jak coraz więcej moich rzeczy pojawia się w jego kawalerce na kredyt
Wiedział ze zależy mi na ślubie wiec przebąkiwał ze może weźmiemy ślub na jesien - a potem nie chciał, bo on już jeden ślub miał, w końcu go zmusilam
Chcialam dziecko, myślałam ze zaplanowane, a on ostatnio mi wykrzyczał ze córka jest wpadka

I dużo innych
Uważa ze to dzięki niemu dobrze teraz wyglądam, ubieram się
A prawda jest taka ze zaczęłam w miarę dobrze zarabiać, mam swoją działalność i stać mnie na to

Zarabiam teraz 2 razy więcej od niego i ja wiem co usłyszę, ze jestem cwaniarą i jak nie miałam nic to był dobry a teraz już nie
Ale prawda jest taka, ze ja zawsze miałam minimum półtora etatu, swoje oszczędności itd

Odsunął mnie od seksu, czułam jak muszę się prosić, oczywiście już dawno o mnie nie dbał, a po każdym zbliżeniu czułam… upokorzenie?

Musiałam wychodzić z pokoju jak np chciał obejrzeć mecz. Nie mogłam się nawet przytulić, bo mu to przeszkadza. Jedyne czułości to wtedy gdy on mial ochotę na stosunek, bo kochaniem się nie można tego nazwać

W jakis wolny dzień w święta zrobił mi awanturę bo otwierając okno zrzucił storczyka z parapetu. GDZIE K… postawiłaś tego kwiatka?
A gdzie kwiatki maja stać jak nie na parapecie?
Czułam bezsilność i bezradność, jak można kopać się z koniem

Pisze to wszystko chyba dla siebie

Dzisiaj rano córka płakała, byłam spóźniona, on zamiast przytulić córkę, odciążyć mnie to wydarł się na mnie dlaczego córce nie odpowiadam, a ja pol godziny wcześniej cały czas tłumaczyłam jej ze ona idzie do przedszkola a mama do pracy
Nie mógł tego słyszeć bo już dawno śpi w innym pokoju
Zrobiłam błąd bo krzyknęłam - ależ nie krzycz powiedział do mnie takim złośliwym ironicznym głosem
Odwrócił sytuacje tak ze ja byłam winna, on zaczął przytulać dziecko, uspokajać, nagle mial czułość do niej

A ja dosłownie waliłam głowa w sciane, biłam się po twarzy tak miałam dość

Chciałam mu wytłumaczyć nie dopuszczał mnie do słowa

Nakrzyczałam na córkę w aucie, ze ma już nigdy nie płakać, co ona robi, tata przez nią na mame krzyczy… ryczalam, darlam się,
Potem dotarło do mnie co ja robię mojemu dziecku

Zadzwoniłam do męża powiedziałam ze chce rozwodu, ze nie chce z nim życ

Pani psycholog mówi pani jest wykształcona, młoda, ładna, co pani robi, dlaczego pani na siebie wyrok wydała

Nie poszłam do pracy, pojechałam do siostry, ale czeka mnie powrót do domu

Umowilam się z psycholog na dodatkowa sesje na dzisiaj

Gdzie ja miałam głowę? Co się ze mną stało? Ostatnie 3 lata żyłam pod dyktando jego pijackiego szamba, zmian nastroju, a on twierdził ze to ja jestem zaburzona i przeze mnie córka będzie zwichrowana

Mam nadzieję, że dzisiaj już czujesz się lepiej

Napiszę Ci jak to wygląda z boku patrząc obiektywnie i nie oceniając żadnego z Was.

Wstałaś rano, spieszysz się a córka marudzi i płacze. Jesteś spóźniona więc nie masz dla niej czasu, robisz co musisz i nie odpowiadasz na jej marudzenie. dziecko obudziło męża, więc przyszedł zły z tego powodu i ostro zwrócił Ci uwagę dlaczego jej nie odpowiadasz.
W tym momencie wybuchasz. Krzyczysz. Dziecko nadal płacze.
Mąż zwraca Ci cynicznie uwagę dlaczego krzyczysz i zajmuje się córką, a Ty wpadasz niemal w szał. Walisz głową w ścianę i bijesz się po twarzy.
W aucie krzyczysz na córkę, obwiniasz ją, że przez jej płacz tata krzywdzi mamę i ma już nigdy więcej nie płakać.

Potem dzwonisz do męża, że chcesz rozwodu i wypominasz mu wszystko - począwszy od pierwszego wspólnego mieszkania, potem posiadanie dziecka, a w końcu masz mu za złe, że budujecie dom.

To nie jest zachowanie adekwatne do sytuacji.

Ile godzin dziennie śpisz? Kiedy naprawdę wypoczęłaś i oderwałaś się od codziennych obowiązków?
Ile godzin dziennie pracujesz, uczysz się, prowadzisz dom?

O co tak naprawdę masz do męża żal? O swoje przemęczenie, przepracowanie, nadmiar obowiązków?

Może nie śpi z Tobą bo pracuje do późna a Ty rano z córką wychodzisz, więc za każdym razem był budzony.
Może nie kochacie się już, bo stale jesteś na niego zła i widzisz w nim źródło swoich problemów.
Nie on jeden  jest normalny inaczej na punkcie meczy i lepiej wyjść z pokoju z dzieckiem - a przecież to były mistrzostwa świata i ludzie szaleli.

Nie osądzam Cię. Chcę Ci pomóc znaleźć przyczynę Twojego złego samopoczucia, bo wydajesz się głęboko nieszczęśliwa w obecnym czasie.

Czy rozwód sprawi, że będziesz miała lepsze życie? Co tak naprawdę zmieni?
Co obecnie sprawia Ci największą trudność? Jakiej pomocy naprawdę potrzebujesz, żeby lepie funkcjonować?