Jak ją odzyskać, pomocy - Netkobiety.pl

Czyli Twoje kłamstwa i Wasze awantury wynikały z używki do której masz słabość?
Skoro o to się rozchodzi, to napisz co to za używka.
Bo jeśli papierosy to raczej każdy uzna że to głupi powód by rozwalać małżeństwo.

To nie jest tak, że teraz jest dobrze I żona już natychmiast ma mi uwierzyć i wybaczyć, zmienić podjętą decyzję. To może nigdy nie nastąpić i tego mam bolesną świadomość. Pracuję nad sobą i samodzielnie i z psychoterapeutą,  ale Ona nie jest celem tej zmiany. Owszem można uznać, że jej decyzja dała mi motywację do działania której nie miałem lub nie chciałem mieć wcześniej.
Chodzi o trawkę, zrezygnowałem z niej w ciągu jednego dnia i nigdy więcej nie skorzystam.
To nie tak, że teraz jestem jakimś purytaninem który na sam dźwięk tego słowa będzie się skręcał. Ja poprostu uznałem, że to nie jest używka dla mnie.
I to nie jest tak jak napisał ktoś wyżej, że odpierdalałem ponad 4000 tysiące dni. Że sobie popalam ale naprawdę sporadycznie żona wiedziała zanim zaczęliśmy się spotykać. Tylko niestety po urodzeniu drugiego dziecka przekroczyłem granicę której nie powinienem przekraczać.
Nie rozumiem teraz trochę tego, że skoro powiedziała A to czemu dalej nic za tym nie idzie. Dlaczego nie mówi B i nie myśli o zakończeniu tego wszystkiego.
Skąd te jej zachowania której czasem są sprzeczne z podjętą decyzją. Oczywiście jest dobra, ale czy dobrym jest się też w takiej sytuacji jak się człowiek rozstaje?

Twojej żonie jest milion razy ciężej niż Tobie. Może raz Cię kocha, raz nienawidzi, na pewno ma poczucie ogromnej straty, że jej dzieci nie mają pełnej kochającej się rodziny, że czasu się nie cofnie i realnie nie naprawisz wyrządzonych krzywd.
A Twoje tłumaczenie, że ona Ci nie mówiła, żebyś nie palił więc paliles to mnie przeraża, naprawde.
Dorosły facet, zdawałoby się, mający rodzinę i takie dziecinne rzeczy opowiada... Skoro mentalnie jesteś dzieckiem, że trzeba Ci mówić, jakie zachowania są poprawne, a jakie nie, to po co zakładałeś rodzine? Kto miał Twoje dzieci wychowywać? Tylko zona? Skoro Ty też mentalnie dzieckiem jestes i liczyłeś na słowa wychowania od swojej żony?

Jak ona mogła na Tobie polegać, kiedy byłeś upalony? Albo nie wiedziała, czy dziś bedziesz czy nie będziesz upalony,jak minie dzień, wieczór? Może dziecko zachoruje nagle,może trzeba będzie jechać do lekarza na sor, i co? Z dwójką dzieci jechać? Przecież nie zostawiłaby jednego dziecka z upalonym ojcem? Jak dla mnie to przygniótł ja ciężar odpowiedzialności za dzieci, kiedy widziała, że na Tobie nie można polegać.

Nie wiem, czy czytałeś ostatnio,że sąd skazał matkę na rok bezwzględnego więzienia, podczas gdy ona była pod wpływem amfetaminy (jak wyszło w badaniach - poziom narkotyku nie był wysoki), opiekowała się czwórka dzieci, a dwójka starszych wypadła przez okno i poniosła śmierć na miejscu. Sąd orzekł, że matka nie była w stanie sprawować opieki nad dziećmi będąc pod wpływem.....
Jakim Ty chciałeś być ojcem??? Ciesz się i dziękuj, że taka tragedia Was nie spotkała przez Twoją głupotę.

To nie tak nigdy nic takiego nie miało miejsca gdy były dzieci pod moją opieką. Ale to mnie nie usprawiedliwią, a z tym że ona miała mi powiedzieć To bardziej chodziło o to że najpierw się coś akceptuje/toleruje a potem nie i tego nie rozumiem.

A jest jeszcze coś 3 dziecko w drodze.

Nie jestem ideałem bo takich nie ma, mam dużo za uszami. Ale nie rozumiem czemu ktoś decyduje się zemną być, nie rozmawia o problemach tylko zamiata je pod dywan. A potem rzeczy tolerowane okazują się tragedią.
Od następnego miesiąca ja mam mieszkać sam a żona z teściową w naszym mieszkaniu z dziećmi. Teściowa ma jej pomóc, ja będę dzieci brał na weekendy. Tak ustaliliśmy, to znaczy zostało mi to bardziej narzucone. Będzie mi brakowało dzieciaków, ale chyba nic nie mogę na to poradzić, a nie chce się kłócić.

JESZCZE żadnej szkody nikomu nie zrobił. Poza tym, naprawdę nie dziwię się kobiecie. Dwoje małych dzieci na głowie, a wieczorem gdy mogłaby mieć chwilę czasu dla siebie i męza, to mąż upalony i jeszcze agresywny. Jak ona wytrzymała z tobą tyle lat? Przecież to że nie doszło do jakiegoś nieszczęścia to cud chyba. Teraz ona w ciąży i gdyby coś jej się stało albo zaczęła rodzić, to byłaby zdana tylko na siebie, bo ty nafaszerowany trawą byłbyś kompletnie bezużyteczny zarówno dla niej jak i dla dzieci które strach byłoby z tobą zostawić same.

Dobrze że się ogarnąłeś, może to coś da, choć szczerze w to wątpię, tzn. w jej powrót do ciebie, ale chociaż dla dzieci pozostań "czysty" i pokaż, że jesteś odpowiedzialnym ojcem.

Ja myślę, że jak żona będzie widziała trwałą zmianę u Ciebie, macie szansę utrzymać rodzinę.
Ale powinniście dać sobie określony czas, do którego padnie ostateczna decyzja czy się rozchodzicie czy dajecie sobie szansę.

Tylko dlaczego teściowa ma pomagać, a nie Ty?
Ta wyprowadzka dobrze nie wróży, tylko nie za bardzo rozumiem, bo piszesz, że nie mieszkacie razem, wynajmujecie drugie mieszkanie, po czym, że masz się wyprowadzić.

Tu wg mnie potrzebna jest męska decyzja. Ja bym powiedziała, słuchaj zmieniłem zdanie co do wyprowadzki, zmieniłem się, musisz mi dać pół roku, musimy mieszkać razem, żebyś widziała to na co dzień,  inaczej będzie po małżeństwie, a mamy dzieci i dla nich musimy spróbować.
A do tego czasu nie wyprowadzam się, bo mi zależy na rodzinie.

Nigdy nie byłem agresywny.
Podczas kłótni była agresja słowna i tylko tyle. Przeklinałem i mówiłem słowa których nie powinienem. Ale nigdy nie agresywny

Nic dziwnego, że nie chce z Tobą być. Dzieci na pokładzie, a ojciec pali trawkę. Jaki to jest wzór dla dzieci? Nie mówiąc o tym, że strach z takim zostawić. Nawet jak mało palisz to, skoro już palisz nigdy nie wiadomo, czy nie będziesz coraz bardziej się uzależniał z czasem. W dodatku jak rozumiem obiecywałeś już nie palić, a dalej to robiłeś, czyli twoje słowa są nic nie warte z jej punktu widzenia.

Agresja słowna to przemoc emocjonalna, którą jak czytam twoje posty to bagatelizujesz, bo przecież nie bijesz, to jest spoko, nic takiego się nie działo? No nie, to nie jest spoko. Każdej kobiecie, która ma partnera, który ją wyzywa radziłabym rozstanie. To nie jest normalny sposób komunikacji i wskazuje na brak szacunku/spore problemy partnera, ofiara powinna ratować siebie, a nie tkwić w bagnie, które niszczy jej samoocenę. Mam nadzieję, że twoja żona jest pod opieką dobrego terapeuty.

Nie mówiąc już o tym, że uczysz swoim zachowaniem synów, że partnerkę można wyzywać. Przekazujesz im tym samym patologiczne zachowania.

Tak siebie wybielasz. Biedaczku.

Ja nie jaralem jak opętany, tylko troszeczkę.
Ja nie byłem agresywny tylko przeklinałem i wyzywałem troszkę żonę.

I o co tej żonie chodzi?....
No chyba dość sporo nawywijales skoro żona z dwójką dzieci, z trzecim w drodze postanowiła zdecydować się na takie poważne kroki.
Coś czuję, że masz wiele na sumieniu, a tu się kreujesz na super ojca i nawet spoko męża, a żona taka wstrętna...

A myślisz, że jej lekko? Myślisz, że ona ma jakiś jasny cel i obrany plan? Jak jest typową kobieta to nikt nie twierdzi, że przestała Cię kochać, tylko sytuacja jest dla niej bardzo trudna, emocje nia na pewno targają. Może chciałaby się przytulić, bo tęskni, a z drugiej strony ogarnia ja wstręt na samą myśl o tym, co wywijales. Daj wam czas. Zajmuj się dziećmi, pracuj nad sobą. Żona może za kilka tygodni, miesięcy, może dłużej zapewne jakaś decyzję podejmie. Nie ma co jej przymuszać do niczego, skoro żadnych kroków prawnych nie podjęła to znaczy, że na razie tego nie chce, nie ma do tego siły, głowy, pewności.

Jak dla mnie to agresja.

Agresja słowna trwająca latami to coś więcej niż utrata bezpieczeństwa.

Skutki doświadczania przemocy emocjonalnej widoczne są jednak nie tylko w sferze relacji z ludźmi, kiedy to sprawca przemocy staje się często jedyną bliską osobą, ale także w sferze emocjonalnej i somatycznej. Problemy ze snem, kłopoty z koncentracją, rozdrażnienie, spadek energii, utrata odczuwania przyjemności, brak łaknienia, lęk, poczucie winy i wstydu, myśli rezygnacyjne to tylko niektóre z możliwych reakcji na przemoc. Długotrwałe doświadczenie przemocy może prowadzić do depresji, myśli samobójczych, zespołu stresu pourazowego.

I wybacz, nikt sensownie myślący nie uwierzy, że po latach pyk, 3 miesiące i jesteś innym człowiekiem. Jakby ta terapia trwała 2, 3 lata to można by jeszcze uwierzyć, ale 3 miesiące to chyba żartujesz? Jesteś dopiero na samym początku swojej drogi, a i to dlatego, że zaczęło ci się palić pod 4 literami, więc nie wiadomo jaka ta motywacja będzie wyglądać z 6 miesięcy czy za rok. Na jej miejscu uznałabym, że 3 miesiące to absolutnie za mało.

A jesteś w stanie pogodzić się z tym, że niektóre błędy są do nienaprawienia?

A czemuvtak uważasz?
Tak jestem w stanie się z tym pogodzić. Chcę jej szczęścia, nie koniecznie że mną.

To w takim razie staraj się naprawiać, cóż Ci więcej można powiedzieć. Stracić zawsze jeszcze zdążysz.

Moze przebrala sie miarka u twojej zony, i postanowila zakonczyc związek. A moze nie jest jeszcze wszystko stracone, ale chce cie troche przywolac do porzadku. Czesto jest tak, ze dopiero, gdy sie cos straci (albo istnieje realne zagrozenie co do tego) docenia sie tego wartosc.