Jak postępować ze starszymi współpracownikami? - Netkobiety.pl

.
. Jak chcesz tam zostać to nie jest dobrym pomysłem odrzucanie integracji, rozmów przy kawie , wspólnego ciasta, olewanie ich zwyczajów i pokazywanie, że wiesz lepiej..

Najlepiej to chyba zmienić pracę i spróbować u konkurencji. Najwięcej w pracy zależy od szefa, ze starym szefem może coś by się zmieniło, może wymianiałby ekipę, z nowym nic się nie zmieni.
Kiedy wchodzisz między wrony, musisz krakać tak jak one. Żeby działać musisz mieć ludzi za sobą. Jeśli mogą stracić na twoim działaniu, to będą utrudniać ci pracę. Jak chcesz tam zostać to nie jest dobrym pomysłem odrzucanie integracji, rozmów przy kawie , wspólnego ciasta, olewanie ich zwyczajów i pokazywanie, że wiesz lepiej.

Przerabiałam coś w tym stylu jak trafiłam w środowisko, do którego nie pasowałam, gdzie były różne układziki. To było ciężkie.
Chłopak znajomej po bardzo długiej rekrutacji był kiedyś przyjęty do dobrze płatnej pracy za granicą jako specjalista, przydzielony z góry do firmy, w której pracowali lokalni pracownicy. Mimo, że znał dobrze język i ich kulturę, to oni mu przez cały kontrakt utrudniali pracę, nie dzielili się informacjami. Też się tam wymęczył, stresował, chyba jakoś wytrwał rok i wrócił. Chcieli go zniechęcić i im się udało. Nie dało się tak pracować.

chciałabym po prostu wiedzieć, może ktoś wie i mi napisze - jak w takiej sytuacji starać się o bycie dobrą koleżanką, gdy występują takie bariery. Bariery kulturowe, obyczajowe, religijne, wiek, właściwie wszystko... Bo uśmiech , pytanie, czy może  w czymś pomóc, powiedzenie "miłego dnia" nie wystarcza.

IzaBella38 napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Ale sama napisałaś, że pracownicy tej firmy o w 90% dinozaury, z którymi Tb nie po drodze, więc zostaje jeszcze 10%, z którymi mogłabyś nawiązać fajniejsze relacje.
Poza tym nie da się ukryć, że strasznie zaszufladkowałaś tych starszych współpracowników jako tych, z którymi trudno lub wręcz niemożliwe jest znaleźć wspólny język. Jesteś tego pewna, że żadna z tych osób nie mogłaby być dla Cb kimś w rodzaju mentora. U mnie w pracy tez są starsze o pokolenie, a nawet w wieku prawie emerytalnym osoby a lubię z nimi sobie czasami pogawędzić chociaż dzieli nas mentalna przepaść, zakres obowiązków, sposób funkcjonowania i styl życia. Myślisz, że ci ludzie naprawdę niczego wartościowego nie wnieśliby do Twojej pracy, Twojego życia? To smutne.
Tu nie chodzi o przyjaźń, ale o szacunek. Ty patrzysz na tych ludzi z góry, czujesz się od nich lepsza. Lepszym pracownikiem. To czuć nawet przez okno komputera, a co dopiero w realu.

Magdalena1111 : może wnieśliby, ale nie w pracy. Piszę, że problem jest w pracy. Znam mnóstwo osób ode mnie starszych, mamy dobre relacje, ale to poza pracą, gdzie nie ma rywalizacji i nikt nikogo nie ocenia. Nikt nie trzyma się swojej posady. NIe mieszaj tych środowisk, ja opisuję swoje i jak to wygląda moimi oczami. Szacunek? Gdzie napisałam, że brak mi szacunku, lub że moje zachowanie jest antyludzkie? Gdzie w moim opisie to wyczułaś. To ty mnie właśnie zaszufladkowałaś jako chyba zimną pannę, która ma wszystkich gdzieś. smutne.

Nie tyle zimną pannę, która ma wszystkich gdzieś, co pannę, która ma w swojej głowie wiele barier, które uniemożliwiają jej nawiązywanie i podtrzymywanie poprawnych i w miarę serdecznych relacji ze współpracownikami. Do tego dochodzą jakieś wcześniejsze niezbyt udane doświadczenia (BTW: ciekawe co tam nie zagrało?) i po prostu sama wpychasz się na margines. Jesteś „zamknięta” A jak pisałam praca to nie tylko Twój zakres obowiązków, ale także relacje ze współpracownikami. To jeden z elementów Twoich kompetencji.

Dzień dobry wszystkim. Założyłam taki temat i od razu przejdę do rzeczy. Jestem osobą stosunkowo młodą, z dużego miasta, z różnym doświadczeniem zawodowym, z sukcesami, która wyprowadziła się na prowincję. Mentalnie jestem niezależna, nie szukam atencji i mam ustalone swoje granice. Od niedawna pracuję w firmie, gdzie 90 procent pracowników jest ode mnie starszych o 15 - 20 lat. Wszystkie te osoby oczywiście dobrze znają się , pracują ze sobą od lat, mają relacje też poza firmą, spotykają się. Przyjęli mnie, młodszą osobę, ponieważ musieli - decyzja z góry, nie ich decyzja.Wygrałam konkurs.. Osoby mniej więcej w moim wieku powielają schemat, zachowują się tak, jak wszyscy. Gdy jest jakaś dyskusja, nie odzywają się , albo mówią, że nie chcą się wtrącać. I teraz wynikł problem - uważam że niektóre osoby nastawiały się że do pracy przyjdzie ktoś na posyłki, lubiący gawędy przy herbacie, plotki, rozmowy o sprawach prywatnych. Ja natomiast od początku nastawiłam się na pracę, bo dla mnie w pracy nie ma czegoś takiego jak przyjaźń ( już to przerabiałam z niepowodzeniem kilka razy). Od razu zabrałam się do pracy, wprowadziłam nowoczesne metody, przede wszystkim inne niż do tej pory oni wszyscy realizowali. Osiągnęliśmy sukces dzięki tym działaniom, byłam chwalona na zebraniach. Widziałam że reszta grupy jest z tego powodu wściekła. Pewnie padnie pytanie, czy z nimi współpracowałam, czy robiłam coś na własną rękę.  o tak, próbowałam współpracować, dawałam moje pomysły, ale zostały zignorowane i wyśmiane. Dowiedziałam się, że "wku...wiam" tym , że "zawsze było tak i tak i po co to zmieniać" . Grupa dostawała zadania i realizowali je sami, nie dzieląc się ze mną, wtedy powiedziałam dość. Zaczęłam wymyślać swoje pomysły i je realizować, sama się też pod tym podpisywać. Zgadza się, że w pewnej chwili szef zaczął doceniać moją pracę, wytykać innym, że nie wpadli, aby robić coś inaczej, lepiej. Moje zadania zyskały rozgłos i efekt, zadania współpracowników zostały w cieniu. Nie byłam dla nikogo niemiła, nieprzyjemna. Nie wykorzystywałam tego, aby patrzeć na kogoś z góry. Przychodziłam zawsze uśmiechnięta, z dzień dobry, z entuzjazmem. Ale za każdym razem napotykałam na dziwną ścianę niechęci. Nie podobały się moje perfumy, obcasy że stukają za bardzo. Nie przynosiłam placków po weekendzie, nie siedziałam w pokoju na kawie z nikim. Najbardziej z całej tej sytuacji niezawodowolona była 1 osoba, która tak jakby była idolem tej grupy. Z miejsca osoba ta stała się dla mnie nieprzyjemna, za plecami robiła złą atmosferę. W kulminacyjnym punkcie tej sytuacji , ta osoba została wycięta przez szefa ze wspólnego zdjęcia, które sama zainicjowała na jednym spotkaniu. Niestety, kierownictwo zmieniło się, na miejsce szefa wstąpiła pewna osoba , która dotychczas siedziała w gronie współpracowników. Z początku było to dla mnie bez znaczenia, myślałam, że będę pracować jak dotychczas, że to nic nie zmienia, skoro ustalone są priorytety do pracy. Przykrą niespodzianką było zabranie mi dotychczasowych zadań przez nowego szefa i przekazanie ich "idolce" współpracowniczce. Pewnego dnia po prostu zostałam tam sama przy biurku, nie miałam co robić. Obecnie odczuwam sytuację jako "płacenie " mi za cały czas, gdy ja dostawałam plusy od ex szefa. Odczuwam, jakby grupa chciała pokazać mi, kto tu rządzi. Jakby chcieli odwdzięczyć się, pokazać wsparcie "idolce", ukarać mnie. Jest to dla mnie niesamowite, jak osoby starsze potrafią się zachowywać. Mój stan zdrowia pogorszył się, czekam na wizytę u terapeuty, ręce opadły mi, nie mam sił wstawać z łóżka, nie mam chęci do pracy. Gdy tam idę odczuwam lęk, co znów spotka mnie, co usłyszę. Wszyscy którzy dotychczas siedzieli przy biurkach obok, przenieśli swoje rzeczy do wolnych biurek , gdzie siedzi "idolka". Nowy szef wymyśla z kosmosu preteksty, aby wytykać mi jakieś wymyślone błędy, robi sztuczne problemy, wyrzuty za nic. Nie wiem jak reagować, jak postępować. Czuję się strasznie, ale gdy to zgłoszę wyżej nikt mi nie uwierzy . Cała klika stanie murem za nowym szefem. Nie wiem, co robić, jak z nimi rozmawiać. Dlaczego tak się dzieje, że ludzie starsi ( może niefortunne słowo, chodzi mi o dużą różnicę wieku między nami), nie potrafią zaakceptować że ktoś inny inaczej funkcjonuje, a praca to jest praca , a nie towarzystwo wzajemnej adoracji? Czy ktoś może to rozumie?