Kryzys w związku po śmierci dziecka - Netkobiety.pl

Mąż chciał mieć dzieci nawet bardziej niż ja, dawno temu na początku związku (jesteśmy razem 9 lat), spóźniał mi się okres i mąż się bardzo cieszył, później rok przed tragedią poroniłam wczesną ciążę, i po paru miesiącach spróbowaliśmy znowu i zaszłam w ciąże z synkiem. Niestety mąż nie chce iść do psychologa, ja chodzę sama. Tzn. wspominał o tym, że może pójdzie, ale mąż to typ odkładania  w czasie wszystkiego, a ja jestem narwana. Tu jest ten problem, że się różnimy między sobą w działaniu i podejmowaniu decyzji. Ja mam podejście, że lepiej żałować niż się coś zrobiło, niż że się nie zrobiło, a mąż niestety lubi być w strefie komfortu.

Niecały rok po śmierci synka zrobiłam też operację, bo miałam wadę macicy, ale to też to ja zainicjowałam. Zrobiłam to z 2 powodów, z myślą o być może przyszłej ciąży, ale też z takiego powodu, że baliśmy się współżyć (że zajdę w ciążę i sytuacja z porodem przedwczesnym się powtórzy).
Na ten moment często się kłócimy, ja zarzucam mężowi, że nie podejmuje żadnych działań, a on mi, że chciałabym wszystko na już i jestem narwana. No i jak tu razem żyć. Ja go nie mogę zmusić do dziecka, on mnie nie może zmusić do rezygnacji z dziecka, pytanie czy to się da pogodzić.

Jaki rok przecież ona ma 32 lata i okienko powoli się zamyka z czego chyba zdaje sobie sprawę.
Rozmowa, szczera do bólu rozmowa. Ma się określić czy chce mieć dziecko czy nie.
Tylko jak powie że nie to co w tedy, zmusisz go?

Trudno wyczuć, co siedzi w jego głowie, jak jest taki opieszały w tej sprawie, jak i mieszkania, to może zastanawia się nad sensem waszego małżenstwa.
Przykro, ale taki scenariusz też jest możliwy.

Znam blisko parę z podobną historią, niestety nie potrafili po tragedii już razem żyć, rozeszli się. On ma nową kobietę i z nią dziecko, ona jest do dziś samotna, teraz ma już ok 40 lat. Takie sytuacje często w ten sposób się kończą...

Ja znam małżeństwo, które podniosło się po śmierci dziecka w trakcie porodu. Starali się dalej o dziecko i dziś cieszą się z fajnej córeczki
Pytanie zasadnicze, czy twój mąż nadal chce mieć dziecko. Jeśli tak, to postaraj się zaciągnąć go na terapię. Jeśli nie, wyciągnij dlaczego i może uda ci się go przekonać do zmiany decyzji.

Szkoda słów na tę naszą służbę zdrowia, a już teraz, to tragedia.
Odpuść, dopóki nie minie pandemia, bo faktycznie on w fakcie porodu widzi tylko zagrożenie życia.

Na siłę go nie wyślesz na terapię, bo to nic nie da, to trzeba samemu chcieć i wierzyć, że pomoże.

Dlatego wróć do tematu po pandemii. Ale rozmawiać trzeba na argumenty, spokojnie, kłótnią, wymuszaniem, nic nie zdziałasz.

Miya, bardzo mi przykro z powodu Waszej straty.

Ja miałam wielkie problemy i w ciąży i z dzieckiem, co mocno i negatywnie wpłynęło na moje małżeństwo i uważam, że takie doświadczenia wcale nie łączą ludzi, wręcz przeciwnie.

Powiem Tobie, że mój mąż i tata przeżyli wszystko bardzo mocno i otwarcie mówią, że jakbym byla znowu w ciąży to oni by chyba tego nie wytrzymali. Nie rozumiem tego zupełnie, ale boją się okropnie, każdy na swój sposób, bo są zupełnie różni.
Z tym, że ja już więcej dzieci nie chciałam.

Bardzo mi przykro. Też uważam, że w takich przejściach nic umacniającego nie ma.

No tak, tylko że mąż chce dzieci, on się boi ciąży i porodu, a to całkiem co innego, chociaż z jednego drugie wynika, pozwala, żeby jego życiem zawładnął strach. Jest jeszcze jedna kwestia, skoro on zawsze chciał dzieci, a teraz nie chce się starać o dziecko, to czy to ja jego zmuszam, czy on mnie do zmiany zdania- mam prawo się czuć oszukana ? Pytanie drugie, czy jak jedno chce dzieci a drugie nie, to czy taki związek przetrwa ? Swoją drogą każda decyzja jest ryzykiem, jeśli się zdecydujemy, to zawsze jest ryzyko, że coś pójdzie nie tak, jeśli zdecydujemy sobie dać spokój, to czy moja frustracja nie spowoduje rozpadu związku?
P.S. Straty dziecka nie da się przeboleć, można nauczyć się z tym ciężarem żyć, dlatego też chciałam poznać opinię osób, które coś podobnego przeszły, bo niestety inne osoby tego nie zrozumieją, o czym się przekonuję od długiego czasu (nie mam pretensji, po prostu tak jest).

Dokładnie tak jest, masz rację Aniu.
Nie mamy żadnej gwarancji, że małżeństwo przetrwa, nawet to zdawałoby się idealne. Trzeba w życiu pewne sprawy przeżyć, żeby to zrozumieć. I szkoda mi nas wszystkich, którzy musieli się o tym przekonać na własnej skórze.

Przetrwałam zdradę, chorobę, śmierć rodziców, ale to wszystko nie jest w żaden sposób porównywalne ze stratą dziecka.
Miya, straciłam syna w wypadku, było to 4 lata temu. Nic nie ukoi bólu, żalu i tęsknoty za nim. To jest naprawdę największy dramat w życiu matki, ojca, rodzeństwa. Bo jednego dnia był, drugiego już nie, odszedł nagle, wszystko się zatrzymało, zawisło w powietrzu. Nie sposób przelać na słowo pisane, ani nawet wypowiedzieć, co się wtedy czuje. Wpada się w ciemną studnię, otchłań, bezmoc i czarną rozpacz, chce się zasnąć i nie obudzić. Marazm. Serce miałam ściśnięte, taki ucisk który mnie złapał w chwili gdy dotarłam na miejsce wypadku i on był  jeszcze w karetce reanimowany, to trzymał mnie dokładnie dwa lata i miesiąc. Wstałam wtedy i poczułam, że ten ucisk minął, aż mi było dziwnie. Przeżyłam koszmar i nawet największemu wrogowi tego nie życzę.
A mąż? Też cierpiał, ale inaczej. Znalazł pocieszycielkę, czy też ona jego i romansowali telefonicznie. Ja w rozpaczy, on w motylkach.
Może to był sposób na przetrwanie tej traumy? Teraz patrzę na wszystko inaczej, bardziej realnie, otwarcie, bo wiem, że ludzie są różni, niby podobni, a jednak każdy inny.
Jestem, żyję, umiem już cieszyć się z tego co mam i doceniam, bo wiem, że to wszystko nie jest dane na zawsze, jest ulotne i przemijające.
Jedną mam radę, żeby zatroszczyć się o siebie i być dla samej siebie kimś ważnym, nie na końcu całego szeregu osób, ale gdzieś z przodu, niekoniecznie na początku, bo dzieci są jednak najważniejsze.
Pozdrawiam Cię Miya i przytulam jak matka matkę.