Matka bita przez dziecko - Netkobiety.pl

Gdzieś leży powód złości dziecka; z matką czuje się bezpiecznie, to na niej swe uczucia odreagowuje.

Co może robić matka?
Zauważyć i nazwać głośno uczucia dziecka "widzę, że jesteś zły/wściekły".
Powiedzieć, że nie zgadza się, by bił ją albo kogokolwiek innego.
Podsunąć dziecku pomysły na, akceptowane przez nią, sposoby odreagowania złości.

Edycja:
I koniecznie przyjrzeć się temu, co dzieje się w grupie przedszkolnej, jaka jest pozycja jej dziecka w grupie, jak radzi sobie z konfliktami z rówieśnikami.

Rozmawianie, pokazywanie, że matka wczuwa się w nową sytuację dziecka nic nie daje, przynajmniej na razie.
Ubieranie rano i droga do przedszkola to walka. Nie da się inaczej.
W przedszkolu ponoć jest spokojne, bawi się, nie płacze, aktywnie uczestniczy w zajęciach, śmieje się.
Wszystkie dzieci są nowe, duża rotacja z powodu chorób, młody wiek więc nie ma tam lepszych czy gorszych pozycji w grupie.

Ta walka rano to wygląda tak, że matka musi je ubrać na siłę, wpakować w wózek, przypiąć paskami.
Robi to cierpliwie, bez agresji, daje się bić, czasami przytrzyma ręce.

Dziecko nie powinno wbić sobie do glowy, że może walić matkę po pysku bezkarnie, no sorry ale NIE.

Całkowita bierność matki, gdy dostaje lanie naprawdę prowadzi w ślepy zaułek.
Dziecko 3,5 letnie to nie niemowlak  który nic nie rozumie. Jest wprost przeciwnie, dziecko rozumie i to bardzo dużo. Przede wszystkim należy sprawdzić, czy rzeczywiście jest tak jak mówią panie przedszkolanki, że w przedszkolu jest super i pikobello, bo może dziecko doznaje jakieś przemocy o której nie mówi a paniom nie chce się gadać, albo nie mają w tym żadnego interesu.

Spokojna rozmowa z dzieckiem, "łuszczenie" tego co mówi o pobycie w przedszkolu powinno z czasem dać efekty, a jeśli nie, to psycholog dziecięcy, mający doświadczenie z tak małymi dziećmi.

Na początek na pewno sprzeciw gdy matka dostaje w twarz. To powinno być bardzo czytelne dla dziecka, że zrobiło źle. Łącznie ze stosowaniem kar, oczywiście adekwatnych do wieku dziecka.

Do psychologa dziecięcego, nie na forum. Tu nie ma specjalistów, więc rady nie będą wiele warte.

Kim dla Ciebie jest ta matka?

Spokojnie Blu Nie tylko ty miałaś dzieci i nietylko ty masz doświadczenia w tym względzie. Fajnie, że tobie akurat się udało i dalej było ok, ale naprawdę nie wszystkie dzieci są jak "pod sznurek" i czasem trzeba indywidualnego podejścia do tematu.
Jeśli  rodzic nie daje sobie rady z dzieckiem, to psycholog na pewno nie zaszkodzi, choćby po to, aby właśnie rodzicowi pokazał palcem co ten robi źle. Nie każdy rodzic rodzi się alfą i omegą w temacie wychowania dzieci, nawet własnych.

Trzyipółletnie dziecko spędza dziewięć godzin w przedszkolu!!! Niezła dniówka, niejeden dorosły po takim czasie pracy ma dość.
Matka nie ma wokół siebie nikogo bliskiego, kto odbierałby dziecko wcześniej?

Bo te sposoby nie są magicznymi, ździebko czasu potrzeba, by zadziałały. Istotnym jest też, o czym wyżej nie napisałam, sposób przekazywania informacji, jeśli matka (w żaden sposób jej nie oskarżam) przybiera postać prosząco-przepraszającą, nie jest stanowcza i zdecydowana, to przekaz jest niespójny.

Ciśnie się pytanie "dlaczego?". "Dlaczego chcesz, by mnie bolało?", "Dlaczego jesteś tak złe (lub inne uczucie, o którym powie dziecko) na mnie?"

To nagminnie i bezsensownie stosowane zdanie kierowane do dzieci. Nieskuteczne, bo za każdym razem dziecko (to także) sprawdza prawdziwość tych słów, bije i przekonuje się, że "tak wolno". Kolejne stwierdzenia z tej serii "nie wolno kraść", "nie wolno siorbać", "nie wolno pluć", it.p., i ludzie nie tylko kradną, siorbią, plują, ale także zabijają, torturują, prowadzą wojny. Robią to, mimo że "nie wolno". Otóż wolno, ale za tymi zachowaniami (jak za każdymi innymi) "idą" konsekwencje.

Prosi, by jej nie bić?! Prosi????
To potwierdza, że, niestety, miałam "nosa" pisząc o postawie prosząco-przepraszającej. Prośba ma to do siebie, że można ją spełnić, można jej nie spełnić - o czym dziecko też wie doskonale, bo wielokrotnie jego prośby nie są spełniane (i nie świadczy to źle o dorosłym).

A zareagowała stanowczo? Do tego nie potrzeba krzyku. A postawa tzw. matki Polki jest fatalna w skutkach.

Bo wie, że sprawia jej tym przykrość. Zagadką jest to, czy bada granice, do których może się posunąć i je przesunąć, czy czeka na ujawnienie (WRESZCIE!!!) przez matkę uczuć, zamiast prawienia kazań i umoralniań, które nie tylko nudzą, nie tylko złoszczą, ale także nakręcają spiralę.

Jeśli ma wystarczające środki do życia... . A może zamiast rezygnacji, skrócenie godzin pracy? A może zacząć być zdecydowaną i stanowczą wobec własnego dziecka?
Niemniej jednak problem reakcji matki na nieakceptowane zachowania dziecka pozostanie i będzie się rozwijał. Bo dziecko - to potrzebne jest mu do rozwoju, do bycia samodzielnym człowiekiem - będzie się buntowało, sprzeciwiało, badało granice. Teraz to "pikuś".

Jeśli się "wydobyły", to znaczy, że kiedyś powstały i teraz są ujawniane. Zawsze zachęcam do przyjrzenia się sobie oczami dziecka, które moje zachowania wobec dziecka - wbrew intencjom - są wkurzające je, prowokujące, agresywne (to też tzw. pozorny spokój). Dzieci mają zainstalowane radary emocjonalne, wiedzą (choć często nie potrafią nazwać) rozdźwięk między miną z przyklejonym uśmiechem a uczuciami buzującymi w środku dorosłego. I sprawdzają, ile dorosły jeszcze wytrzyma, kiedy zdejmie maskę i będzie szczery.

Dziecko musi być tak długo w przedszkolu, matka nie ma nikogo kto by je wcześniej odebrał i posiedział z nim do jej powrotu.
Zarabia mało, nie stać jej by było na opiekunkę płatną,  na sprzątaczkę i gotowe jedzenie.
Miejsca publiczne to droga do przedszkola, sklep po drodze i samo przedszkole.
Agresja występuje podczas ubierania rano i drogi do przedszkola.
Gdy przychodzi po dziecko to już nie.  Wtedy jest tylko foch, obrażanie się. Wychodzi z przedszkola już ubrane, samo się nawet ubiera z niewielką pomocą wychowawczyni. I albo samo siada do wózka albo najpierw chce iść piechotą a dopiero jak się zmęczy to włazi do wózka.
Mało się odzywa, pytane o coś / co robili, jaka była zupa, czy byli na spacerze itd./odpowiada krótko " nie pytaj mnie, nie musisz tego wiedzieć"
Na pytanie "dlaczego mnie bijesz?, dlaczego chcesz żeby mnie bolało" i podobne pytania dotyczące jego zachowania odpowiada "bo tak".
W soboty i niedziele gdy nie idzie się do przedszkola to też prawie cały dzień foch. Jedynie gdy czegoś potrzebuje od matki to zachowuje się jak dawniej.
Albo gdy zapomni, że jest obrażone na matkę. Gdy matka chce przytulić to się wyrywa.
Śpią razem i dawniej przed snem przytulali się w łóżku, chciało zawsze aby matka położyła się przy nim nawet w ubraniu aż nie zaśnie. W pierwszą noc po pójściu do przedszkola położył się a gdy matka położyła się przy nim to zaczął ją wykopywać z łóżka. spychać nogami. Aż sama zeszła z łóżka. Kolejnych nocy było to samo więc matka w końcu zrezygnowała. Pytane dlaczego tak robi odpowiada "bo tak".

Zastanawiam się, czy to rzeczywiście przedszkole powoduje tę agresję, czy powód jest zupełnie inny a poranne przygotowywanie się do wyjścia to tylko zbieg okoliczności. Ciekawe, czy gdyby ubierali się rano do wyjścia nie do przedszkola, ale np. na wczesne zakupy czy na wyjazd, to dziecko zachowywałoby się tak samo.

Jeszcze raz powtórzę, że dziecko 3,5 roku rozumie już bardzo dużo i doskonale zdaje sobie sprawę że bicie, kopanie, opluwanie kogoś jest wysoce naganne. Jeśli zwracanie uwagi i prośby o zmianę zachowania nie pomagają, to moim zdaniem trzeba przyjąć plan "B", czyli zacząć go karać za to zachowanie.
Napisałaś Kleoma, że jak on czegoś potrzebuje od matki, to potrafi się zachowywać poprawnie, a co gdyby wtedy nie dostał tego czego potrzebuje?

No i w końcu niewykluczone, że jeśli ta agresja wobec matki będzie się nadal utrzymywać, to dziecku potrzebna będzie  wizyta u psychiatry dziecięcego.

Podpowiedz proszę jakie konkretne kary matka ma stosować?
Głodzenie odpada bo i tak według tabelek ma kilogram niedowagi.

Pisałam przecież, że matka ma kontakt z psychologiem od początku tej sytuacji/ post nr 17/

Wskazówki psychologów nie działają i się już wyczerpały wskazywane sposoby na ewentualną zmianę zachowania dziecka podczas przygotowania i drogi do przedszkola.

Wielkie dzięki za tę poradę.
Obejrzałam kilka filmików p. Marioli i trafiłam akurat na filmik z radami o ubieraniu dziecka.
Może akurat to zadziała.
W innych też jest sporo ważnych rad.
Zakładając ten wątek wierzyłam, że na forum znajdzie się ktoś kto może coś konkretnego podpowiedzieć, przypomnieć.
I nie zawiodłam się, bo od kilku osób tu wypowiadających się wypłynęły konkretne wskazówki.
Dziękuję.

Jeszcze nie ma 2 miesięcy od pójścia dziecka do przedszkola.
Po kilku dniach matka zwróciła się o pomoc do wychowawczyni, która potem umożliwiła matce rozmowę z psychologiem, dała wskazówki, które jednak nie zrobiły zmiany u dziecka. Cały czas matka postępuje według tych wskazówek.
Po kilku następnych dniach psycholog zrobiła dziecku testy, które wyszły dobrze oraz odbyła się rozmowa psychologa z dzieckiem bez udziału matki.
Podczas tej rozmowy dziecko chętnie rozmawiało na tematy nie dotyczące tej sprawy.
Natomiast gdy psycholog zaczęła o jego zachowaniu to nie było odpowiedzi, dziecko jakby się wyłączyło, jakby przestało słuchać, zaczęło chodzić po pomieszczeniu, interesować się różnymi przedmiotami.
Nie chciało współpracować.
Co powinna zrobić matka w tej sytuacji? Iść do innego psychologa?
Dodam jeszcze, że dziecko ma zajęcia z logopedą gdzie kontakt jest bardzo dobry, dziecko chętnie ćwiczy, wykonuje polecenia

Brak ojca to raczej nie ten trop.
Dziecko nigdy nie miało wzorca pełnej rodziny, nie rozumie jeszcze roli ojca w jego pojawieniu się na świecie.
Widywało jedynie  samotne matki z dziećmi.
Matka traktowała ojca z dystansem gdy się pojawił po kilku latach, nigdy nie był w ich domu.
Nigdy przy matce nie powiedział o ojcu "tata". Gdy chce zabawkę od ojca, która leży gdzieś wyżej to mówi o niej'' ta od Darka"/imię zmienione/
Bo matka nazywała go po imieniu.
Nie pyta o niego, jest mu obojętny.
Jeszcze nie ma potrzeby posiadania ojca, nie rozumie jeszcze relacji męsko- damskich.
Póki nie dopytuje to matka się nie wychyla, nie tłumaczy mu jak powinno być.
Z powodu covida nawet w przedszkolu jest inaczej, dzieci nie widzą kto po ich rówieśników przychodzi, nie ma spotkań w szatni.

Wiedzieć kto to jest tata to pewnie wie/ choćby z książeczek/, ale stan rodziny "matka + dziecko" jest dla niego wzorcem.
Nie zna swoich babć ani dziadków, ale wie że niektóre dzieci je mają,  nawet mieszkają razem, że dzieci w domu bywa kilkoro.
On tego nie ma i godzi się z tym. Tak jak  z tym, że sąsiad ma psa i kilka kotów a on nie ma żadnego zwierzątka.