Rozdarcie pomiędzy uczuciem a rodziną - Netkobiety.pl

A on nie jest introwertykiem?

Przecież jeżeli chodzi o sytuację w Twoim domu, to inicjatywą kontaktów towarzyskich należy do gospodarzy a  nie gościa.
Jeżeli Twoja rodzina jej nie wykazuje, to chłopak.bylby po prostu  niegrzeczny sam się narzucając.
Z tego co tu napisałaś to masz problem z rodziną a nie z chlopakiem.

Nie wiem, czy zgodziłabym się ze stwierdzeniem, że to w gestii rodziny lezy, by chłopak czuł się dobrze. Być może wynika to z tego jakie podejście ma moja rodzina.
U nas w domu nigdy nie było czegoś takiego, że to zawsze gospodarz ma wychodzić z inicjatywą rozmowy, gdy ktoś przychodzi do jednego z nas, a nawiązanie kontaktu ze strony gościa jest nietaktowne.
Zresztą do tej pory było kilka sytuacji gdzie mieli okazję porozmawiać, czy to u mnie w domu, jakimś wspólnym wyjściu, czy na zaplanowanym rodzinnym grillu. Jednak niezależnie od okoliczności nic z tego nie wychodziło, nawet jak mama próbowała pociągnąć jakiś temat. Podobnie na spotkaniach z moim bratem, gdzie teoretycznie powinna być luźniejsza atmosfera aby się poznać. Niestety również tutaj rozmowa przybierała raczej mój monolog z ewentualną odpowiedzią na pytania mojego brata lub chłopaka. Gdy zostawali sami kończyło się na ciszy... Więc w pewnym momencie widząc jak wygląda sytuacja moja rodzina po prostu zrezygnowała z prób rozmów.

Nie chodzi o "miłośnika rodzinnych pogaduszek", a o zwykłą relację, gdzie choć w małym stopniu nawiążą chęć rozmowy, żeby podczas sytuacji kiedy spotykamy się razem nie było niezręcznej ciszy i skrępowania...
Również nie zamierzam wybierać między chłopakiem, którego znam niecałe dwa lata, a rodziną, która jest ze mną od zawsze, bo wybór tutaj jednak teoretycznie byłby oczywisty...
Przykro mi, że nie o czym rozmawiać z rodzicami, jednak niektórzy nie maja takich problemów i cenią sobie więzi rodzinne. Ja przynajmniej dorastałam w rodzinie, gdzie bliskie relacje, otwartość i rozmowa to podstawa. A w tej sytuacji czuję, że z czasem te relacje mogą się zacząć psuć, czego na pewno nie chcę, a szczególnie nie przez partnera...

Jest introwertykiem w odniesieniu do obcych ludzi, natomiast w towarzystwie swoich znajomych jest osobą otwartą, chętną do rozmów.
Rozmawiamy bardzo dużo, kiedyś to ja w większości wychodziłam z tematami do rozmów, często trudnymi i niewygodnymi... Teraz często to on zaczyna jakiś temat, drąży, doszukuje się różnych kwestii.
Gdy rozmawiałam z nim twierdził, że potrzebuje czasu, żeby otworzyć się na rozmowy z moimi bliskimi, czy też okoliczności... Jednak nawet jak nadarza się okazja i tak nic z tego nie wynika, więc powstaje błędne koło...
Jeśli chodzi o to, co im nie odpowiada, to tak na prawdę nie potrafię tego okreśłić... Jak to stwerdziła kiedyś mama, nie przepada za nim, mimo że nic jej nie zrobił, ale jego nie da się lubić...

To ja bym się na Twoim miejscu nie przejmowała, powiedz rodzinie, że on jest inyroweryczny i ma problem z otwarciem się na obcych, powinni to zrozumieć, a Ty go zaakceptuj jakim jest, bo to nie jest nic złego, zresztą od niego w pewnym sensie niezależne.

Wiadomo, że każdy woli ludzi otwartych, miłych, nawet przesłodzonych, czy robiących dobrą minę do złej gry, bo dobry jest odbiór, jest lubiany, chociaż nie jest szczery.

Nie namawiaj go na siłę do rozmów z rodziną, bo naciski dają odwrotny skutek, komunikacja między wami jest najważniejsza.
Co z tego, że byłby duszą towarzystwa, a miał za uszami...

Dlatego odpuść temat.

A dlaczego ma się zamykać, przed kim?
On ma pasowac autorce, rodzinie nie musi. Rodzina powinna też zaakceptować, zresztą z czasem też to pójdzie w tę stronę, do której cegiełkę dołoży rodzina, która teraz nawet nie próbuję go zrozumieć.