"NIC NIE MOGĘ Z TYM ZROBIĆ" - Netkobiety.pl

No ale po co Ty chcesz ją na siłę uszczęśliwiać? Jej widocznie pasuje solenie pomidora z dużego słoja, pasuje jej brak stolika w salonie i wszystkie te rzeczy.
Przestań robić to za nią. Rób po siebie, a jak coś Ci nie jest potrzebne, to tego nie rób. Na kolejne wakacje jedź sam z dziećmi, skoro jej obojętne, albo zabierz kumpli, a dzieci jej zostaw. Przestań jej organizować życie. Bo jej jest wygodnie jak jest.

Druga sprawa to to, że taką ją sobie wziąłeś. Nie zmienisz jej na siłę. Zawsze taka była. Trzeba było się zastanowić przed ślubem.

To nie jest problem. Serio... Ważne, że ona robi to co zaplanujesz bez sprzeciwu i chętnie.
Ale czy chętnie?

Jesteś pewien? Można ona tak lubi jak ktoś wszystko zdecyduje i załatwi...

No to się staraj tylko tyle ile chcesz...
Bo inaczej wyrzucasz na nią pretensje, że Ty się starasz więcej, a nie otrzymujesz za to zapłaty w postaci jej zaangażowania -- to może nawet trochę nie fair... (?).

Na przykład ona soli pomidora ze słoika, a Ty masz pretensje, że gdybyś nie kupił solniczki, to coś-tam-coś-tam... No to nie kupuj solniczki jak Ci nie trzeba... A jak chcesz mieć solniczkę to sobie kup, ale na cóż pretensje, że ona tego nie zrobiła...

Niektórzy mają wersję w drugą stronę - druga połówka robi co chce, rządzi, imprezuje, układa życie jak chce i nie liczy się za bardzo z domem i dziećmi, po czym i tak to wszystko łącznie z organizacją zostają na Twojej głowie.
Uwierz, nie chciałbyś tego.
Osobiście twierdzę, że powinieneś organizować jej wszystko na ile masz czas i chęci. Nic na siłę, do tego porozmawiaj szczerze. Dialog w małżeństwie to podstawa, a niestety można być zbyt dobrym w życiu i dostać po głowie.
Psycholog mi powiedział, że w związku powinno się obowiązki i zobowiązania dzielić po równo, nie może jedna strona brać na siebie dużo więcej, a druga mniej bo się to wykolei.
Ona nie ma złych intencji - prawdopodobnie jest spełniona, zakładała przed ślubem, że do takiego życia dąży.

Tak, przeginasz.
Naprawdę oczekiwałeś, że po ślubie nagle będziesz miał co innego niż miałeś przed slubem? Że ona magicznie się zmieni?

Jak dajesz z siebie maksimum, to chwała Ci za to! Jesteś super mężem.

Jeśli w zamian za dawanie z siebie maksimum oczekujesz zapłaty, to wpędzasz ją w długi wdzięczności, na które ona się nie pisała.

Więc nie dawaj maksimum oczekując czegoś w zamian. Rób jak uważasz Ty że jest okej. Może nawet wasza relacja małżeńska jest całkiem dobra, bo Ty masz full wolność, ona się nie wtrąca, a wadą jest iż ona nie jest tak zaangażowana jak sobie wymarzyłeś.

Nie przeginasz... Dobrze, że się starasz, bo może gdyby nie Ty, to byście nic nie dali w życiu zrobić.
Ona może też się stara "po swojemu"... ona pewnie nawet nie widzi, że soli pomidora ze słoika...
Trzeba tutaj osiągnąć jakiś kompromis... i nie w drodze dialogu, tylko kompromis w twojej głowie.

Dziękuje Wam za wszystkie rady.

Potwierdzam, że nie mogę powiedzieć złego słowa jeśli chodzi o to jak na co dzień zajmuje się dziećmi.

Widziałem, że temat z solniczką tak się skończy:) Lubię uporządkowane życie i lubię czuć, że panuję nad sytuacja. To moja mocna storna i przekleństwo zarazem. Mam wysokie wymagania wobec siebie i innych. Wspólne działanie jet dla mnie wodą na młyn. Ciężko mi się zatrzymać, a jej potrzebuje jak swojej sił napędowej dla której robię to wszystko. Racje - robię pewnie zbyt dużo i może zbyt dużo oczekuję.

Rozmowa- słowo klucz. Próbowałem wielokrotnie mówić, czego od Niej oczekuję. Doskonale o tym wie. Chociaż sama nie nauczona dialogu (jak ktoś trafnie zauważył, nie podejmuje wymiany spostrzeżeń i nie umie przekazać tego, czego oczekuje ode mnie ) woli sprawę przemilczeć.

Ja to widzę tak, że ona jest z domu, gdzie rodzice uważali, że nie ma nic do gadania, nie pytali ją o decyzję, mówili jej co czuje, uważali, że oni wiedzą lepiej, że mają o wszystkim decydować póki jest w ich domu. Ona miała być po prostu grzeczna i słuchać. I ona nie wie co czuje, nie wie czym ma się kierować i jak podejmować decyzje. Jej świadomość co do tego kim jest też jest pewnie bardzo ograinczona. Bo nie miała jak się tego nauczyć. I Tobie to pewnie pasowało, ale jednak na dłuższą metę okazało się męczące i nudne (czemu generalnie nie dziwię się). Ona nie czuje potrzeby by teraz podejmować więcej inicjatywy, bo już się między wami ustaliły obowiązki i jej tak wygodnie. I pewnie ciężko wyjść z roli.
Może zacznij od nie wyręczania jej we wszystkim i pytania: co czuje, co myśli, co by chciała, co lubi, jak sobie wyobraża życie za 2 lata, gdzie by chciała jechać na wakacje itp. Na każdym kroku by sklonić ją do refleksji i poszukiwań

"Próbowałem wielokrotnie mówić, czego od Niej oczekuję."
Zrozum, że ona nie jest w stanie sprostać Twoim oczekiwaniom, nie mówiąc o wszystkich, bo się nawet nie da.

Rozmowa nic nie da, bo ona nie potrafi sformułować swoich oczekiwań ani Ciebie skrytykować.

" Tzn chcę ustalić stopień Twojej upierdliwości...
I jeszcze jedno: czy kiedykolwiek zostawałeś sam z dwójką małych dzieci np na 2 dni"

Właśnie, jej musi być też ciężko z Tobą...

Autorze ona wyszła więc za swoją matkę, która zrobiła z niej zwykła niemote, no kalekę życiową. Miała mnóstwo szczęścia, że trafiła akurat na Ciebie, bo dzięki temu ma przedłużone dzieciństwo.
Gdyby wyszła za takiego nygusa, jakim jest sama, to oboje szybko poszliby z torbami, chociaż wtedy jej matka może byłaby szczęśliwa, bo roboty z proza życia w małżeństwie córki raczej by jej nie brakowało, oni byliby szczęśliwi i dopóki matka by żyła, jakoś wszystko by się toczyło.
Ty, moim skromnym zdaniem, jesteś typem partnera i dlatego drażni Cię zachowanie Twojej żony.
Gdybyś był np takim facetem, który lubi wszystkim i wszystkimi w domu rządzić, wtedy taką kobietą byłaby dla Ciebie idealna. Ty jednak wypychasz żonę gdzie tylko możesz, żeby rozwijała się i uczyła samodzielności oraz operatywności.
Trafiasz jednak na opór.
Cóż? Nie zrobisz wilka z zająca i choćbyś nie wiadomo ile jej tłumaczył i stosował na nią różne sposoby, to niestety z tej kobiety niczego więcej nie wycisniesz. To po prostu taki typ kobiety- są takie
Co możesz zrobić?
Rozstać się z nią albo zniżyć do jej poziomu , czyli przestać o cokolwiek się starać, żyć chwilą, niczego nie planować, ot tak żeby tylko odhaczyc kolejny dzień, na zasadzie, że jakoś to będzie.
Jakbyś walił w pusty beben- tak teraz żyjesz.
Zrzuć więc z nogi te kule, która zawsze będzie Ci ciążyła albo pogódź się z tym wszystkim.
Powodzenia.

"W kwestii osławionej solniczki - słoika. Sam też z niej korzystam jednak zdecydowanie rzadziej niż B. i widzę, jak jest to niewygodne."

Zależy jak dla kogo, czasem wygodniej z pojemnika, zależy co solimy, czyli narzucasz żonie nawet takie pierdółki... A ona nic, musi mieć stalowe nerwy.

" wybrać się na zaproponowaną siłownię" - Nie pomyślałeś, że ona tylko dla Ciebie poszła na tę siłownię, dla świętego spokoju.

Uważam, że jak trochę "zluzujesz majty", będziecie w zgodzie wychowywać dzieci, bo to tu jest najważniejsze, a jesteście dobrymi rodzicami, pokaż też dzieciom, że szanujesz ich matkę, a nie karcisz ją jak małe dziecko, bo to wyniosą z domu.

Jak zmienisz stosunek do żony, to może  kiedyś się otworzy, teraz boi się pewnie oddychać, bo powiesz, że za płytko oddycha

Kolacja - czasem tak, kobieta to też nie robot... (facet tez nie oczywiście), wykąpanie dzieci - tak - w końcu ona zajmowała się nimi cały dzień, dzieci potrzebują tez czasu z tatą sam na sam, chociażby tylko przy tej kąpieli, ale siłownia po całym dniu przebywania z dziećmi? Nie wiem, ale ja nie miałabym po prostu siły ... jakby mój mąż zaproponował mi, że teraz po całym dniu z dziećmi (albo po połowie jak akurat są zdrowe i chodzą do przedszkola...), ogarnięciem miliona rzeczy (każda pilniejsza od poprzedniej... przynajmniej moje dzieci takie są, że musza bawić się kreatywnie), mam sobie iść na siłownie, by się zrelaksować to chyba bym padła tak jakbym stała .... Może wymagasz od niej za dużo? Zdaje się, że tworzycie fajny związek, ale chcesz by ona była matką na pełen etat (kucharka, sprzątaczka, praczka), potem ognista kochanka w łóżku i jeszcze miała energię i głowę do ogarniania wakacji, atrakcji, weekendów, wybrania firan, zasłon, solniczki itd itd. Nie za dużo tego?? Na pewno ona ma czas na to? Może tez się nie czuje w tych wyborach za pewnie i dobrze? Ty jesteś w tym idealny, czemu to Ci nagle przestało odpowiadać? Wydaje mi się, że w związku każdy odpowiada „za coś”. U mnie w domu funkcjonuje częściowo podobny podział obowiązków, ja nie ingeruje w „działkę” Męża , on w moja (chociaż dużo razem rozmawiamy i uzgadniamy, ale potem wykonanie spoczywa na konkretnej osobie) i nam wzajemnie z tym dobrze. Ja się nie martwię czy przysłowiowe paliwo jest w aucie, a On się nie martwi, czy dzieci maja np. ciuchy na zimę. Każdy zrobi co trzeba, czyli wszystko jest koniec końców ogarnięte, a wieczorem  mamy nawet czas dla siebie jak dzieci zasną.
Na Twoim miejscu zastanowiłbym się, czemu żona zasypia z dziećmi, czemu nie chce z Tobą spędzać czasu, budować bliskości? Może Ja za bardzo osaczyłes, za wiele wymagasz, jest to poza Jej percepcja, może sobie nie radzi z Twoimi wymaganiami, ucieka od spędzania razem czasu?

Ja uważam z kolei ze twoja żona przy tobie ma jak paczek w masle, o nic się nie musi martwic, ty wszystko ogarniesz, zorganizujesz, zarobisz. Moim zdaniem jest jej mega wygodnie. Poniekąd twój błąd ze ja do tego przyzwyczaiłeś. Nie czuje ze musi coś od siebie dawać, starać się, bo ty wszystko zrobisz. Dla mnie taki trochę pasozyt. Szkoda ze nie umie tego docenić i dac coś od siebie, choćby np. Mila kolacja, zorganizowanie jakiegoś wyjazdu itp. Uważam że jesteś za dobry dla niej. Juz się chyba czujesz wypalony w tym zwiazku.

W zależności czy ktoś miał male dzieci czy żyje w innej bajce, takie będą odpowiedzi. .
W związkach gdzie jest rodzina , dzieci? Zawsze jest taki syndrom za małej kołdry. 
Jakąś dziedziną życia trochę ucierpi.
Jak super zadbany dom i żona, to czasem dzieci hodowane, brak dla nich czasu.
Jak zadbane dzieci i jest dla nich czas dom nieperfekcyjny albo mąż trochę na marginesie gotuje sobie sam spaghetti.
Albo zona robi karierę i dom stoi na glowie.
Albo ..Albo..
A autora solniczka  wkurza..
Jak ktoś ma tu jak pączek w maśle to chyba On. Nie ma obowiązków przy dzieciach oprócz kąpania i czytania bajek to się mu w głowie poprzewracało..
I błagam nie mówcie że ciężko pracuje na byt rodziny, bo wiele osób  po prostu kocha swoją pracę i realizuje się tam a nie jest to męka piekielna.

Wiesz ja też nie mogłam sobie na to pozwolić przy małych dzieciach. Pracowałam gdy córka była niemowlęciem A syn miał 4 i pół roku.
Ale nie uważam że to było super  fajne.
I ze przy dzieciach to nie praca.
Przy dwójce małych dzieci jest ciężka praca A ona ma czas zadbać i o siebie i o męża w sypialni ale nie kupiła solniczki firanek itd..
Jak to są rzeczy  takiej wagi dla autora by spieprzyc małżeństwo. to jest na dobrej drodze.

Tak, tylko nie można wszystkich mierzyć miarą uniwersalną, bo żona autora jest specyficzna, to geny i wychowanie ważą na tym jacy jesteśmy, z deficytami czy bez, czy ktoś jest wycofany czy przebojowy itp.

Tu akurat partnerzy są na przeciwnych biegunach, a nie można  i nie da się nagiąć partnera do swoich wyobrażeń. Przed ślubem była dobra, bo posłuszna, bez swojego zdania, czyli w sam raz na żonę Okazało się, że jednak to nie to... Nie ma tak, żeby nam wszystko pasowało w partnerze, autor skupił się na negatywach, bo zawsze to nam się uwypukla jak nie mamy większych problemów.

Właśnie.
Tyle tylko że autor jest kreatywny w swoich działaniach i wymaganiach, a ona to taka mimoza. Różnice charakterologiczne między nimi są tak ogromne, że ja cienko widzę przyszłość dla tego małżeństwa.
Facet jest zawiedziony, to rozczarowany i mega wypalony, a ona pewnie coraz bardziej zagubiona i zdezorientowana, bo czego ten chłop do licha ode mnie ciągle chce.
On ciągnie woz sam, a ona jak zawsze wlecze się za przewodnikiem z tyłu.
Tu należałoby pokazać matce właściwe miejsce, żonę pogonić do prawdziwego życia, a sam autor powinien troszkę rzucić na luz, rzucić na luz z tym swoim perfekcjonizmem i myśleniem za kogoś, to może coś by jeszcze z tej rodziny było.

Myślę, że z autorem nie jest tak źle, radzi sobie nieźle. Liczył, że może znajdzie receptę na zmianę osobowości i charakteru żony.

Jak by tak na karce zapisał plusy i minusy tego związku, to wyjdzie mu na plus.

Hahaha przypomnialo mi sie moj maz to kawe slodzil na oko sypiac cukier ze sloika lol

Ja bym nawet trwala w takim malzenstwie zreszta udalo sie 6 lat i maz byl moim najlepszym przyjacielem, ale my tez mielismy bardzo bardzo malo seksu i ja juz po latach bylam tak wykonczona psychicznie ze odeszlam.

Moj maz po rozwodzie wyrobil sobie prawo jazdy i troche sie nawet ogarnal, do dentysty potrafi sam sie zapisac i nawet sam zorganizowal przyjazd do Polski zeby zaopiekowac sie psami podczas mojego wyjazdu. Takze no...sami wybieramy sobie takich partnerow. Nie ma ze po slubie to sie zmieni

To nie jest Wasz problem - to jest Twój problem. Problemem  żony są Twoje wieczne pretensje i niezadowolenie, ciągłe próby jej zmiany i poczucie, że nie spełnia Twoich wymagań, że wciąż jest niewystarczająco dobra  jako żona i pani domu ( nawet solniczki nie kupi - straszne). Jak myślisz, ile lat można wytrzymać w takiej psychicznej presji? Czy ona ma czas na przemyślenie swoich potrzeb zanim ją ubiegniesz ? A może już jest tak zahukana, że nie wierzy, że kiedykolwiek zdoła Cię zadowolić, wymyślić odpowiednie wakacje czy ciekawą rozrywkę?
Piszę trochę tendencyjnie, niemniej dla niej ten układ może być bardzo obciążający psychicznie i stresujący. To co robisz,  to bierna agresja.
Obyś się nie zdziwił  za kilka lat, gdy dzieci podrosną, jak doskonale potrafi dawać sobie radę w życiu, sama.

Catlady- masz obraz małych dzieci wzięty wprost z amerykańskich seriali chyba
Co więcej- nawet jak od czasu do czasu zajmowałaś się dziećmi rodziny czy przyjaciółek- to inna bajka.
moimi dziećmi często zajmowała się siostra- ale dopiero teraz jak ma swoje dziecko przyznaje że to zupełnie inna bajka.
I odpowiedziałność większa niż Ci sie wydaje- a miałam lata swoją firme. gdzie potknięcie w niej mogło położyć na łopatki duży zakład- więc wiem co to odpowiedzialność. Ale jak lądujesz z dzieckiem w szpitalu, albo jak mu się wali świat w szkole czy przedszkolu, to wszystko pozostałe wydaje się takie malutkie. .
I jak uwazasz że przy małych dzieciach się wysypiasz, bo nie wstajesz rano do pracy, to nie wiem czy mieszkasz na planecie Ziemia

Dobry wieczór,

wracam po jakimś czasie zbudowany ilością komentarzy. A z drugiej strony załamany wydźwiękiem części z nich.

Sam nie jestem idealny, jak my wszyscy. Zdaję sobie sprawę, że wymagam dużo, a czasami może i za dużo. Na pewno nie mniej wymagam od siebie Wzięcie na siebie większości kwestii dla funkcjonowania rodziny chętnie biorę na siebie, a to bo czuję się odpowiedzialny, a to bo uważam, że szanse i możliwości należy wykorzystywać, a to dlatego bo sprawianie najbliższym przyjemności i niespodzianek samemu mi przynosi przyjemność. Chodzi też jednak o pewne proporcje. Nie muszą być w moim mniemaniu 50/50. Mam jednak wrażenie, że im więcej mojej inicjatywy i wkładu, tym mojej Żony mniej. I to nie dlatego, bo brak dla mniej przestrzeni. I to uważam, za główny problem tego wątku oraz to jak obudzić, moją Żonę do życia, a nie przeżycia kolejnych lat razem.

Nie uważam także, że opisywany problem jest dramatem naszego związku. Nie myślę, o rozwodzie, a bilans "zysków i strat" oczywiście będzie na plus. B. nie uważam, za pasożyta. Dzieciom poświęca się w 100 %, ale szczęśliwa rodzina zaczyna się od wzajemnego szczęścia rodziców.

Dla lepszego nakreślenia sytuacji:
- naszego starsze dziecko chodzi do przedszkola
- po sąsiedzku mamy moich rodziców którzy w ramach swoich możliwości wręcz kwapią się do pomocy przy dzieciach
- nie jestem tyranem narzucającym swojej zdanie i odbierającym wolność wyboru czy prawa do własnego zdania Żonie
- sam pracuję ciężko wracając po 10h po pracy, a na przestrzeni ostatnich 3lat właściwie samodzielnie wykończyłem nasz dom.

Zdaję sobie sprawę, że ostatni fakt, od B. wymaga poświecenia, kosztem tego, że nie ma mnie tyle ile chcielibyśmy, abym był w domu. No ale w końcu teraz jest czas to zmienić. Dlatego m.in. odrzuciłem propozycję awansu, aby nie przepaść rodzinie na kolejne godziny w pracy. Zrobiłem to wręcz z zadowoleniem i bez poczucia, że coś tracę.

Jak B. była jak się poznaliśmy? Studia na dwóch kierunkach, okazjonalnie praca w weekendy lub powiązane ze studiami kursy dodatkowe. Poruszany temat siłowni- B. pomimo wręcz nadmiaru obowiązków miała i czas na to. Imponowało mi w niej to. W dodatku była zawsze uśmiechnięta i nadal taka jest, a przez moją najbliższą rodzinę, uważana jest za pozytywną wariatkę. To nie jest typ cierpiętnicy, która poddała się prześladowaniu męża despoty, który zawładnął każdą przestrzenią jej życia.

Przyznajcie sami, że gdy jesteśmy zakochani, trudno racjonalnie myśleć o drugiej osobie i poznać ją tak, jak dzisiaj wiemy, że trzeba to zrobić. Łatwiej się poddać i uznać, że charakteru się nie zmieni. Charakteru może nie, ale dla mnie oczywistym jest, że należy nad sobą pracować.

B. po kilku cichych dniach, po moim powrocie z pracy już czekała gotowa, żeby wybrać się na siłownię. Wróciła pełna energii z butelką wina. Skończyliśmy w łóżku. Rozmawialiśmy krótko. Stwierdziła, że widzi swoje wycofanie i ciągłe spanie. A co do spania, to nie bronie jej tego. Ustaliliśmy, że 2 dni w tygodniu idzie wcześniej spać, jeśli jej organizm tego potrzebuje.

Kolejny dzień po tym wieczorze, wróciłem z pracy, położyliśmy dzieci spać. Jest 21 B. śpi. OK ! idę do garażu pomajsterkować. Potem Żona się obudziła. Pomogła złożyć mi szafę w łazience, którą akurat skończyłem. Od słowa do słowa, poruszyłem temat problemu, który się pojawił. U młodszej Córy znalazłem dziurę w zębie. Absolutnie na spokojnie pytam, czy widziała ubytek. B. odpowiada, że tak. Pytam, czemu mi o tym nie powiedział i czy Córa jest umówiona na wizytę. B. odpowiada, że akurat miała wysypkę w buzi, jak wizyta była zaplanowana. Pytam, czy umówiła kolejną wizytę? Odpowiada że nie, bo zapomniała. W miedzy czasie minęło 1,5miesiąca. Po jej oczach widzę, że pojawiają się tam łzy (na palcach 1 ręki mogę zliczyć taki przypadki). Zdziwiłem się! Żona czuje, że nawaliła. Mam wrażenie, że dokładnie wie, co chce jej teraz powiedzieć. Już w sypialni wszytko się ze mnie wylało. Cały czas na spokojnie powiedziałem, że czuje jej brak zaangażowania w nasze życie, że nie mogę przypilnować wszystkiego, że gdy śpi czuję się samotny, że oczekuję, że znów zaczniemy rozmawiać i pewne rzeczy robić razem. Zapytałem, czy uważa, że jestem tyranem. Nie mówiła wiele, musiałem ją ciągnąc za język. Zwróciła uwagę na jeden ważny problem - problemy usiłuje rozwiązywać odkładając, je na potem. Tak akurat było zawsze. Rozmowa trwała długo.

W weekend byliśmy u jej rodziców. Myślałem, że w drodze, gdy dzieci będą spać wróci do mnie z tym, aby pogadać o tym wszystkim co ostatni się dzieje. Tak się nie stało. Rodzinny dom myślę, że dał jej wiele przykładów do przemyśleń.

Obserwuje, czekam, jestem spokojny i robię tylko to, co muszę.

Szanowna Elu210,

komentarze wszystkich starają się coś wnieść, analizować sytuację i pomoc w jakiś sposób. Twoje natomiast na przykładzie ostatniego niestety nie. Dziękuję za dotychczasowe zaangażowanie w wątki o żegnam Panią .

A czy zdajesz sobie sprawę, że głową muru nie przebijesz?
Ale rozmawiać trzeba, nie oczekuj, że ona zacznie, pewnie nawet nie lubi z Tobą rozmawiać, bo ją tylko krytykujesz.
Za bardzo ją ustawiasz, na przykładzie z zębem córki, nawet Ci nie powiedziała, co też jest symptomatyczne, rozmawiamy o takich sprawach, żeby też jeden drugiemu przypominać o pewnych sprawach, presja działa demotywująco i nie działa na dłuższą metę.

Ja tu widzę konieczność terapii małżeńskiej, żeby się wzajemnie zrozumieć.

Sugerowałeś żonie badania, odnośnie tego nadmiernego spania?

Aniu Wieka..
Większość osób sugeruje autorowi zmianę podejścia.
50 wpisów z nielicznymi wyjątkami w podobnym tonie, ale refleksji zero i chęci szukania rozwiązania.
Autor szuka sposobów  jak żonę  "przymusić"
by była taka jak chce.
Więc jak mowa o przebijaniu głowy murem to myślę że nie ma szans zmienić czegokolwiek w jego myśleniu, w sensie że jego zachowanie ma jakikolwiek wpływ na ich układy.
Czy w tym domu jest kompletny chaos, dzieci zaniedbane itd.
Nie.
Firanki, dziecko nie umówione od razu do dentysty itd.
Żona była wybrana na medal okazała się że ma jakieś wady, więc mąż nieszczęśliwy..

Micman w tytule wątku napisałeś prawdę - nic nie możesz z tym zrobić. I tak to zostaw. Od samego czytania tego, jak wygląda organizowanie przez Ciebie życia rodzinie poczułam się zmęczona. A tu jeszcze trzeba to przeżyć i to z dwójką drobiazgu, bo 4.5 i 2.5 latek to maluchy są. Mój rodzinny dom był bardzo podobny do domu Twojej żony. Dzieci miały w nim bardzo mało miejsca na samostanowienie, podejmowanie decyzji, własne zdanie. Ale kiedy się wyprowadziłam - żyłam bardzo aktywnie i odważnie. Zwolniłam, gdy pojawiły się dzieci. Tak, taką miałam potrzebę - umościć się z dziećmi w gnieździe i kontemplować codzienność. Zagryzłabym chyba mojego męża, gdyby zachowywałby się podobnie do Ciebie. Ja również nie pracuję - podobnie jak Twoja żona. Utrzymuje nas mąż, finanse są wspólne i nigdy nie było problemów. I tak zostanie - bo jedno z naszych dzieci, jest niepełnosprawne. Ale już znacznie mniej w tym moim życiu kontemplacji codzienności. Nacieszyłam się nią i zaczęłam powoli wracać do aktywności. Może z Twoją zoną jest podobnie, może ma taki etap w życiu - jako kobieta i matka. Proszę Cię, nie przepytuj jej z tego co zrobiła danego dnia, a czego nie. Ta sytuacja z ząbkiem wbrew pozorom błaha - uderzyła w nią jako matkę. To nasz najczulszy punkt, żadna z nas nie chce niczego zaniedbać, ale czasem w natłoku codziennych spraw i drobiazgów - coś umknie. I partner nie jest od tego, aby nas rozliczać, ale ewentualnie wspomóc, zapytać czy potrzebujemy wsparcia, a może to załatwić za nas, bo czasem zwykły telefon do rejestracji medycznej jest trudny do wykonania z dwójką małych dzieci przy nodze.
I jeśli mogę coś doradzić - nie oczekuj, zwolnij, nawet jeśli mniej przeżyjecie nowości ale w lepszym klimacie między Wami - będziecie zwycięzcami. Pozdrawiam ciepło.

Bo my jak nie mamy problemów, to je stwarzamy

Tak jak powiedział pewien hierarcha kościelny, jakby nie było Boga, to trzeba by go wymyślić

A może twoja żona ma depresję?
Dwójka małych dzieci, cały dzien tylko w domu, brak wyjść czy pracy, to nie sprzyja dobremu samopoczuciu.
Moze zamiast na siłownie wolałaby wyjśc gdzieś np z koleżankami na kawę?
Czy ona ma jakieś zajęcia, hobby, albo życie towarzyskie, poza zajmowaniem się domem i dziećmi?
(najbardziej "zastrzeliło" mnie, ze wybierasz jej, w co ma się ubrać, nosz która kobieta tak robi?)