Jak ważne jest dla Was wyznanie partnera - wartości? - Netkobiety.pl

Dla mnie osobiście byłby to dość ważny wyznacznik. Wychowano mnie w wierze katolickiej natomiast nie praktykuje i nie identyfikuje się z tym. Nie wyobrażam sobie chrzcić dzieci, nie używać antykoncepcji, chodzić do kościoła albo brać ślubu kościelnego - po prostu nie chce tego robić. W części tematów pewno możnaby się dogadac (np ślub), no i nie każdy wierzący przestrzega każdej zasady co do joty, ale ja obawiałabym się że to będzie wypływać w różnej postaci na różnych etapach życia.

Loka a z ciekawości i jeśli mogę spytać - jak z wychowaniem potencjalnych dzieci? W wierze, czy poza?

.

Dla mnie sprawa wyznania była ważna. Zdarzyło się, że po (w miarę udanym) spotkaniu z pewnym Panem, dodaliśmy się do znajomych na FB. Okazało się, że Pan jest wojującym ateistą, co nie było po drodze z moimi wartościami. Zakończyliśmy znajomość.
Zależało/zależy mi na ślubie kościelnym i na tym, żeby moje dzieci były ochrzczone - uważam, ze nie warto wchodzić w związek, jeżeli wiadomo, że będą konflikty na tle wartości i jeżeli kompromis nie wchodzi w grę.

Jestem ateistką i święta obchodzę. Nawet gdy byłam wierząca, one nie miały dla mnie wymiaru religijnego, tylko był to czas z rodziną, dobre żarcie i prezenty.
Powiedz tak z ręką na sercu, czy w Boże Narodzenie myślisz o Jezusie, o tym co się stało 2000 lat temu z kawałkiem? Że to rocznica jego narodzin? Czy na pewno właśnie to czcisz?

A odpowiadając na Twoje pytanie: tak, myślę że to dość ważny wyznacznik. Mi przeszkadzałoby że ktoś jest wierzący/praktykujący, więc myślę że komuś może przeszkadzać mój ateizm.

A to ok. Tak podejrzewałem. Słyszałem, że jest technicznie możliwość wzięcia kościelnego ślubu "jednostronnie", kiedy właśnie jedna ze stron jest innego wyznania itp. Ale nie znam nikogo, kto takie coś przerobił. No ja jednak obecnie unikam kościoła i nie poszedłbym chyba nawet w takie "jednostronne" ceremonie. Dlatego zwracam uwagę na światopogląd potencjalnej partnerki. Z byłą żoną byliśmy pod tym względem całkowicie zgodni.

Święta to ja obchodzę nie idąc do pracy

Ja też nie jestem fanatyczna tylko raczej racjonalna i muszę zrozumieć zanim coś przyjmę, na wiarę to mało do przyjmuję, więc nie mamy punktów zapalnych wręcz momentami było tak, że ja miałam ochotę wszystko rzucić i ogarniać sam cywilny, a mąż mi mówił, żeby się trzymać i ogarniać nauki i poradnie i te wszystkie rzeczy

dzieci będziemy zabierać do kościoła, ale będziemy też je uczyć, że mają samodzielnie myśleć, więc tu też nie mamy konfliktów.

I właściwie to jest najważniejsze.

Mój ex nie był ochrzczony i kminiliśmy właśnie, że jak coś to ten jednostronny, on nie miał z tym problemu. Większą trudność sprawiało mu zrozumienie, że lubię czytać książki (on nie czytał nic) niż że chodzę do kościoła.
Dlatego dla mnie to nie problem, mam w życiu aspekty, które są dla mnie ważniejsze.

Nie wyobrażam sobie związku z osobą religijną.

Ważne. Nie zwiążę się z głęboko wierzącą kobietą - tak jak i z wojującą ateistką. Chrzanie skrajności czy fanatyzm w każdej formie, to zawsze prowadzi do zła, wynaturzeń pojęć czy postępowań.
Kiedyś randkowałem z dziewczyną mocno wierzącą - nie wiedziałem o tym, dopiero wyszło szydło z worka w po drugiej randce (wcześniej koleżeństwo z widzenia). Powiedziała mi uczciwie jakie ma podejście - konserwatywne, z czekaniem do ślubu etc, ja uczciwie powiedziałem, że nie przeskoczę tego bo się nie zgadzam z tym ale szanuje jej wartości. Oboje się sobą trochę rozczarowaliśmy chyba, kolegujemy się do dziś. Dziewczyna wciąż czeka na "tego jedynego"
Wojujący ateiści, płonący ogniem, chcący zaorać kościół, nie szanujący wartości innych ludzi i depczący je bo tak - nawet nie chce tego komentować, jak mają więcej jak 15 lat to coś nie halo pod deklem.
Sam jestem raczej deistą/ateistą, wiara jest mi zbędna do życia ale należy szanować granice, moralność i wiarę (bądź jej brak) drugiej osoby.
W związku byłbym elastyczny z osobą wierzącą, nie widzę nic złego w nauce wartości chrystusowych, lekturze św. Tomasza, chrzest komunia ok. Ale na pewno nie wychowanie w tradycyjnej katolickiej rodzinie kłaniającej się kościołowi.

No właśnie po tym co tu piszecie to chyba odpuszczę, czyli jak ktoś nie ma wpisane że wyznanie rzymskokatolickie, albo Katolik - takie coś jest na randkach fb to chyba nie ma co.
Mam wrażenie że w Polsce ateizm polega na obrażeniu się na kościół, na jego struktury, bo Rydzyk, bo molestowania itd.
Ja chce być z kimś kto nie będzie robił wyrzutów że w Wielki Piątek nie jem mięsa... albo że 1 stycznia będąc na sylwestra np w górach szukam kościoła bo tak mam że chodze.
Ja pochodzę w religijnej rodziny, dziadkowe byli na "Ty" z księdzem, wigilie to zawsze opłatek nr 1, czytanie modlitw przez młodzież itd. a nie tam choinki, potrawy czy prezenty...
Zawsze w domu rodzinnym ksiądz po kolędzie, zeszyty do religii musiały być ładniejsze niż te od matematyki itd.
Więc ja siebie tych aspektów z życia nie usunę, prędzej czy później będa zgrzyty z taką osoba która ma to gdzieś.
Pół biedy jakiś ateista z Niemiec np bo tam to jest z dziada pra dziada, szczególnie Niemcy wschodnie, bo mam kumpele która ma faceta, ale w PL to jest często obrażanie się na kościół głównie jako instytucję. Dlatego się nie chodzi do tego kościoła, ślubów się nie bierze itd jakby na złość nie wiem? proboszczowi?

Ja też ale mam wrażenie że to trochę coś innego niż to o czym ja myślę.

Ale wielu ludzi usuwa ten aspekt życia właśnie ot tak. Polacy są najbardziej laicyzującym się społeczeństwem. I masz rację, że to głównie z powodu instytucji jaka jest kościół w Polsce.
Wyobraź sobie, że w szkole mojego brata z uczniów z 20 klas zlepiono jedną klasę, która ma lekcje religii. A to pokolenie ma często wierzących rodziców.
Moja babcia jest np. bardzo religijna i do niedawna też blisko trzymała się kościoła i księży, ale w ostatnie święto 1 listopada, jak się spotkaliśmy przy obiedzie i wspominała jak to mój tata był ministrantem i służył do mszy i jak to ona chciała, żeby księdzem został, a mój brat skomentował: „patrz tato, byłbyś teraz pedofilem”, to nawet ona się śmiała, bo głupia nie jest i widzi, co się dzieje w tym środowisku. A mój tata, mimo, że tak blisko kościoła trzymany, to odwiedza ten przybytek przy okazji ślubów i chrztów.

Dla mnie ma ogromne znaczenie, wiara to nie wykształcenie, które można zawsze zdobyć/uzupełnić i niestety rzutuje na światopogląd bardzo, nie wyobrażam się związać się z jakąś katoliczką, taki układ jak u Loki byłby dla mnie nie do przyjęcia i zaprzeczeniem własnych wartości, defacto to nie żaden kompromis, a uległość względem religii (niewierząca strona musi się zgodzić na wychowanie dzieci zgodnie z zasadami jednej strony), "prawdziwie wierzący" zawsze będzie fanatykiem i nie ma znaczenia w co wierzy (czy jest katolikiem, żydem czy muzułmaninem), jedynym wyjątkiem jest buddyzm, który jest bardziej filozofią niż religią. Wiara wymaga pewnych rzeczy od wyznawców i nic się z tym nie zrobi...

Zresztą wystarczy spojrzeć na to co się ostatnio zdarzyło w Pszczynie, bym nie chciał mieć nic wspólnego z wierzącymi, którzy pragną innym narzucić swoją wiarę, nie rozumiem tej walki o zakaz aborcji "wierzących", nikt ich nie zmusza do korzystania, ale zwykle tak jest, że to katoliczki najwięcej skrobią, gdy się wyrwą z domu i wstyd.... Wiara jest dla mnie przyczyna wielu nieszczęść od zarania wieków i nie wyobrażam sobie żyć pod jednym dachem z kimś takim... Z powodu religii ludzie żenią się, bo tak wypada, przy wpadce też wypada, żona nie może odejść od brutalnego męża, itd. Religia jest dla mnie jak w moim opisie opium dla ludu, zaprzeczeniem logiki, którą kieruję się w życiu. Nie da się żyć z kimś religijnym i nie czuć wpływu religii na swoje życie....

Katolicy i ich religijna obłudność zniszczyły mi możliwość robienia zakupów w niedzielę, tacy to neutralni ludzie, nikt im nie kazał kupować w niedzielę, wtedy sklepy same by się zamknęły, ale kto głównie chodził do sklepu w niedziele? Katolicy po mszy, tacy to obłudni i wierzący ludzie, którzy potrzebują odgórnych zasad by przestrzegać własnych zasad.

E tam gadanie...jak jestes singlem to tam jakis radar masz wlaczony miedzy uszami i jak nagle wpadnie ci w oko i zryje beret jakas kobitka wymiesza ci tam w bance i wywroci wszystko do gory nogami i co?
Bedziesz sie biczowal zeby o niej zapomniec nie myslec?
Sa jakies techniki zeby sie wyzbyc uczuc do danej osoby?  Pytam bo sie nieszczesliwie nie zakochalem.
Kazdy moze sie zakochac w kims wbrew jakiejkolwiek logice czy przekonaniom/wierze.

Nie mow mi nawet o fanatyzmie.
Bardzo bliska mi osoba przepadla z kretesem w KK ale trafila do jakiejs secty ... masakra wlasnej matki i dzieci nie ogarnia ale dzienie 2h w kosciele 7 dni w tygodniu
1/10 dochodu oddaja mezczyznom w czarnych sukniach, nie da sie z nia w zaden sposob przeprowadzic jakiejkolwiek konwerscaji bo zaraz szatan i mamrotanie jak zejdziesz z jedynej scieszki prawdy.
A cale zycie od swiat do swiat i wiecznie w jakiejs pielgrzymce ... ale co tam wazne ze dzieci bez wykrztalcenia i marzen za najnizsza krajowa bez ambicji.
( jesli mialbym cos wyszeptac bez bicia to chyba jestem anty katolik albo sabotarzysta katolik)
U mnie ksiadz placi srednio 3x wiecej niz ktokolwiek za usluge z czego jestem bardzo dumny bo juz bardzo dawno z tego ugrupowania nikt nic ode mnie niechcial.

Tak, na zachdzie nie jest rozowo bo jest kolorowo. Geje sobie zyja po swojemu, Lesbijki sobie zyja happy. Kolorowe malzenstwa,
religie pomieszane. Jakos to multikulti sie kreci i nikt nikomu nie zaglada...chyba ze na prowincji, jest za to ogolna zyczliwosc i szacunek. Nie ma idealow ale jest OK.

Ja tylko napisałem, że to nie jest żaden jednostronny, a defacto katolicki ślub...
Pozwolę sobie zacytować Twoje własne słowa, że sama sobie przeczysz.

Napisałaś, że Twój mąż, jest niewierzący, a z tego co napisałaś dalej to z niego taki niewierzący jak ze mnie miliarder.... 

Typowy katolik polski chodzący, bo co powiedzą sąsiedzi i tak wypada.

Zwykły niby katolik jakich pełno w tym kraju, wyznający własny odłam... Niewierzący nigdy nie chrzcił by dzieci, nie chciał kościelnego ślubu...

Nie wiem jak dla Ciebie, ale dla mnie składanie fałszywych obietnic bez pokrycia jest naganne, ale wg katolików jest ok, na ja wiem, ze nie ma w tym kraju bardziej obłudnych ludzi od katolików i sama to potwierdziłaś....

Nie zauważyłaś, że poprawiłem swoją wypowiedź.

Loka ja R.C.C znam bardzo dobrze od środka, lepiej niż jeden katolik, znam ją od kuchni (przez 16 lat miałem okazję poznać wiele rzeczy niewidocznych dla zwykłych zjadaczy chleba) , poznałem wielu pracowników i nie różnią się oni za bardzo od innych korporacji, są łasi na pieniądze, awanse, wykorzystujący swoje znajomości...
To co piszesz przeczy wierze katolickiej, wg wiary katolickiej masz przestrzegać zaleceń kościelnych i w nie wierzyć, papież jest nieomylny i Ty masz się dostosować, słuchać i wierzyć... Masz "niemędrkować" i analizować prawd wiary tylko je przyjąć. Wiara to zaprzeczenie logiki, przyjęcie czegoś bez dowodu i jednocześnie kierowanie się logiką, to jak być czarnym i białym jednocześnie.

Ja wiem, że w Polsce jest mnóstwo takich co biorą ślub kościelny i chrzczą dzieci, a w to nie wierzą i robią to  tradycji lub świętego spokoju. Dla mnie to oszuści, hipokryci, którzy nie szanują wiary innych, krzywoprzysięzcy, którzy świadomie składają fałszywą przysięgę, której wiedza, że nie dotrzymają. Dla mnie to zwykli fałszywi ludzie, których nie chciałbym mieć wokół siebie w życiu, bo skoro nie boi się Boga, w którego rzekomo wierzy i przed nim kłamię, to tym bardziej nie będzie miał skrupułów by to zrobić przede mną czy innym zwykłym człowiekiem... Dlatego w Polsce jest jak jest, mamy "katolicki kraj" pełen złodziejów i przestępców...
Każde odstępstwo od wiary kościoła głoszonej przez papieża to schizma, dlatego 90% katolików w Polsce ma własny odłam, a nie jest katolikami, chrzczenie dzieci bo taka tradycja to hipokryzja i robienie idiotów ze wszystkich, i z wierzących i niewierzących, nie można być wierzącym i niewierzącym jednocześnie...

Obserwując otoczenie stwierdzam, że tego typu różnice światopoglądowe, jak wyznanie, podejście do religii, wiary, w związku mogą istnieć pod warunkiem dwustronnej dojrzałości, wzajemnego szacunku i pełnej akceptacji tej odmienności. Tutaj ani jedna, ani druga strona nie może drwić z tego, w co ktoś wierzy lub przeciwnie - że nie wierzy, a tym bardziej usiłować narzucać własne widzenie tematu. Jeśli to w ten sposób nie działa, to związek nie ma szansy się udać.

Na szczęście oboje z mężem mamy podobne podejście, niemniej podobne, to wciąż nie znaczy takie samo. Ja, pomimo że jestem ochrzczona, po komunii, bierzmowaniu, a nawet mamy ślub kościelny, z czasem zupełnie odeszłam od KK i dziś opisuję się jako agnostyczka, mąż niepraktykujący katolik, czyli - jak wyżej słusznie zauważono - Polak jak większość. Owszem, od czasu do czasu uczestniczę w uroczystościach religijnych typu śluby, chrzciny, msze za zmarłych bliskich, pogrzeby, obchodzę święta, ale to wszystko nie ma dla mnie duchowego wymiaru i nawet nie udaję, że jest inaczej, czyli że cokolwiek wewnętrznie przeżywam w sposób zgodny z oczekiwaniami wiary katolickiej. Robię to albo z uwagi na tradycję (np. święta), albo z szacunku dla uczuć bliskich mi osób. Nie mam jednak problemu, by czegoś odmówić, jeśli stoi to w całkowitej sprzeczności z moimi odczuciami.

Uprzedzając ewentualne zarzuty - niczego nie robię dla świętego spokoju, po prostu nigdy nie byłam szczególnie blisko KK, ale swego czasu niespecjalnie się nad tym zastanawiałam, pewne kroki podejmując bez większego zastanowienia, czyli postępując "jak wszyscy". Jednak od momentu, kiedy pewne kwestie zaczęłam głębiej analizować, równocześnie znacząco bardziej wsłuchując się w siebie samą, to wszystko coraz mniej mnie przekonywało, a coraz bardziej zaczęło zgrzytać - wtedy od KK i wiary katolickiej było mi już tylko coraz dalej i to do takiego stopnia, że z czasem nastąpiła zmiana deklarowanego światopoglądu.
Konsekwentnie od wielu lat nie przyjmuję żadnych sakramentów, gdybym po raz kolejny stała przed decyzją o ślubie - na pewno nie byłby to ślub kościelny, nie ochrzciłabym też dziecka, a nawet moim wyraźnym życzeniem jest mieć pogrzeb w obrządku świeckim. Robiąc inaczej, dziś czułabym się hipokrytką, ale dwie dekady temu, kiedy podejmowałam tamte decyzje, byłam zupełnie inną osobą.

Wiara nie jest tożsama z instytucją kościoła. Myślę, że wielu reprezentantów kościoła nie ma wiary, a wiele osob, które wierzą nie przestrzegają w każdym calu nakazów kościoła lub potrafią spojrzeć krytycznie na to co się w tej instytucji dzieje. W kościele w Pl mam wrażenie wszystko kręci się wokół władzy i oczekiwania ślepego posłuszeństwa. Na mszy słyszysz puste słowa, które księża powtarzają bez przekonania.

Znam parę prawosławno katolicką. Mieli wątpliwości na początku ale się dogadali co do wiary dzieci, mszy i świąt.

Nie ma czegoś jak praktykująca katoliczka. Co z tego, że chodzi do kościoła skoro robi co robi? Wszyscy są ateistami tylko próbują udawać.

Niestety w Polsce jest beznadziejne kształcenie duchownych. Z seminariów wypuszcza się w 90% miernoty, których głównym celem ma być posłuszeństwo wobec hierarchów. Żadnej autorefleksji, myślicielstwa itd. Ma być jak w wojsku. Mamy więc księży, którzy tępo recytują całkowicie niestrawne i nudne kazania, którzy są pozbawieni empatii i często w ogóle oderwani od rzeczywistości. Znaczna część z nich dodatkowo jest słabo przygotowana do posługi psychologicznie i z czasem nie radzi sobie sama ze sobą. Idą w alkohol, depresje, albo inne sprawy. Ostatnio ukazało się trochę publikacji pokazujących seminaria "od kuchni". Warto poczytać.

Czytałem np. książkę i wypowiedzi pana Obirka, który nie sprawia wrażenia osoby obrażonej na Kościół. W niektórych przypadkach pewnie tak jest. Ale to, że napisali je obrażeni ludzie, to nie oznacza, że opisali sprawę źle. Że "kadry" są fatalne, to po prostu widać gołym okiem. Niestety olbrzymia w tym zasługa Wyszyńskiego, a potem Wojtyły, którzy ustawili ten kierunek nauczania księży w Polsce. Oni nie "produkowali" księży, którzy mieli być wrażliwi, empatyczni itd, tylko produkowali "żołnierzy". A żołnierz szeregowy ma nie myśleć. Czasy się zmieniły, a Polski Kościół dalej został "w tych butach" i ma mentalność oblężonej twierdzy. Postrzega świat jakby ciągle była na nim wojna religijna. Obecny episkopat, to są wszystko ich "uczniowie".

A jest w ogóle coś takiego jak książka napisana obiektywnie ? No może podręcznik do matematyki, fizyki
Takie np. Pismo Święte też nie jest napisane obiektywnie.

Kazda religia ryje banie bez wyjatku. Czasem lagodnie czasem za mocno ale wszystko sprowadza sie do gromadzenia jakiegos majatku przez kaplanow.
Obietnic o leprzym zyciu po smierci itp itd. Chodzi o wykorzystanie faktu ze ludzie maja potrzebe wiary ze jest cos po smierci aby nadac jakis sens naszemu bytowi.
Dopuki ta wiara nie robi nikomu krzywdy a partnerzy dochadza do kompromisow na tle religijnym to pewnie maja happy life .
Ciesze sie ze swoja zonka mamy podobne poglady co do wiary, hierarchi wartosci w zyciu.
Moze nie jest to plynna jazda do przodzu tylko taka czasem szarpanina ale kierunek zblizony, w sumie jazda slalomem tez moze byc fajna - cele sie osiaga troche dluzej ale nie jestesmy na wyscigach.