problem z twarzą - Netkobiety.pl

winona... troche rozumiem Ciebie, ja akurat tak jak facjata jakotaka, to nie cierpie swojego ciala, troche mi to utrudnia funkcjonowanie, tez w zwiazku - niestety nie mija mi z wiekiem (wrecz sie poglebia).. . bylam jyz u psychologow, psychoseksuologa i zostalam odeslana do psychiatry.. a tego nie widze... takze narazie stopuje....
Fajne dalas porownanie do tych butow - bardzo trafne... ..
Napisz cos wiecej, masz przyjaciol, rodzine, partnera, jak pomimo tego swojego problemu (ktory widze dosc dobrze rozpracowalas) odnajdujesz sie w zyciu?? Zauwaz ze Ty jestes postrzegana jaka jestes (zakrywanie maseczka sie nie liczy ), ja sie musze mocno kryc, uwazac.. dobrze ze zima... wiem ze dla reszty swiata to pierdoly, glupoty wobec innyxh waznych spraw ale strasznie mnie to ogranicza.. szkoda zycia, niby tak, niestety nie potrafie tego przezwyciezyc...
Pewnie zaraz sypna sie rady o psychoterapii.. probowalam, ale nie trafilam, psychiatra to chemia, a nie chce sie faszerowac - wole chyba alkohol w postaci... likieru.. wlasnie sączę, moze jednak sprobujesz?? Psychoterapii oczywiscie... 

.. no to trafili sie faceci z wyczuciem, niestety wiekszosc panow najpierw mowi potem mysli (albo.. roznie to tam).. wazne chyba miec taka twarz jak masz niz taki mozg jak oni?
Ja mam rodzine, dzieci, meza bo to bylo za starych dobrych czasow, a teraz to mam najlepsza figure chyba w zyciu ale po 2ciazy podczas porodu troche mnie uszkodzili (i cialo i seks juz nie jest jak dawniej), poza tym zgubilam kilka kg a to uwidocznilo inny moj cielesny kompleks... ale... wazne jest wnetrze winona, gdzie tam twarz czy cialo, zgadza sie?? ... i owszem wiem, ze zdrowie najwazniejsze no ale... te buty takie niewygodne...
Operacja... nigdy nie wiesz jaki bedzie efekt koncowy, narkoza nie taka straszna wszystko dla ludzi i czasem jesli ma poprawic samopoczucie to czemu nie, z tymze nikt Ci nie zagwarantuje efektu koncowego, zawsze jest ten promil powiklan i nie wiadomo czego.. trudna kosztowna decyzja...

tak oczywisvie... najlepiej kochac siebie takim jakim sie jest autorko, to takie proste - niestety zycie nie jest sprawiedliwe i... syty glodnego nie zrozumie i.. jego butow.
Najprosciej byloby zaakceptowac stan jak jest.. bo moze sie pogorszyc (mam olbrzymi zal do lekarzy ze mnie uszkodzili, tego nie widac ale zle mi z tym, dziecko tez mi uszkodzili - dobrze ze wiecej nic sie nie stalo, powinnam dziekowac ze dziecko zyje bo moglo sie gorzej skonczyc)... zycie nie jest sprawiedliwe, trzeba kochac to co sie ma, bo mozna stracic, pokochajmy.. swoje buty... Ale autorko chyba jestes podobna do rodziny? Mamy, dziadka, siostry?? Jakbys zmienila swa twarz nie czula bys sie zle ze jestes "niepodobna"??
Oczywiscie jak masz taki problem to jak nie operacja to moze chociaz psychoterapia - to tez jest modne...

Wielokropku i co wg Ciebie zrobi psychoterapeuta? Znaczy dobry terapeuta? I jak takiego spotkac? Szukalam po opiniach w necie ale to chyba malo... jak znalezc takiego ktory do nas trafi?

Była to czas, kiedy dziecięca twarz zmieniła się w dorosłą i moje nowe dorosłe rysy przestały mi się podobać. Dodatkowo jeden uraz w tym okresie nie przysporzył mi urody. Potem już całe życie porównywałam się do innych. Co ciekawe, kilka lat wcześniej, jak jeszcze miałam dziecięca twarz, spotkało mnie coś, co chyba można nazwać prześladowaniem z powodu wyglądu. Ale wtedy rozumiałam, że te dzieciaki mówią to, bo są złośliwe, a nie dlatego, że jestem brzydka, bo wtedy jeszcze podobało mi się to, co widzę w lustrze. Potem w życiu co jakiś czas słyszałam negatywne komentarze, ale mam wrażenie, że większość osób takie czasem słyszy. Np. kiedyś wykrzywiły mi się noski od okularów słonecznych, a mój głupi kolega: nie martw się, na krzywym nosie nie widać. Tego typu akcje.

Każda potwora znajdzie swego amatora. Ktoś tam się pojawił, ale generalnie przez większość życia jestem sama. 

Przestanę wpadać w histerię na widok swoich zdjęć. Miałabym też nadzieję na coś w rodzaju ulgi psychicznej, właśnie takie pozbycie się niewygodnych butów. Miałabym więcej energii i czasu na inne konstruktywne rzeczy, bo teraz sporo go poświęcam na dołowanie się. Jeśli kiedyś trafi mi się jeszcze jakiś chłopak, to nie będę czuła dyskomfortu, jeśli z bliska będzie przyglądać się mojej twarzy. Jeszcze parę lat  temu liczyłabym na większe powodzenie u facetów. Teraz już bym nie liczyła, bo w tym wieku to i ładne mają pod górkę.

Nie, nie sugerowali tego. Konsultowałam się z siedmioma. Pięciu zakwalifikowało mnie do operacji. Jeden powiedział, że faktycznie widzi problem, natomiast jego metody nie są do końca dla mnie i lepiej, żebym poszukała innych rozwiązań/poszła na konsultację do innego lekarza (podał nazwisko kolegi). Jeden z tych siedmiu powiedział, żeby nie ruszać, bo nie warto. Co ciekawe, jeden z tych lekarzy bardzo precyzyjnie opisał moja twarz. Dokładnie tak, jak ja sama to widzę, tylko nie używał wartościujących słów (typu ładne/brzydkie itp). Dosłownie jakby moje myśli mówił na głos. To chyba znak, że nie wymyśliłam sobie defektów. Oczywiście inna machnęłaby na nie ręką i żyła pewna siebie, a mnie to dołuje od lat.

Dziękuję Wam bardzo za odpowiedzi. Co do psychologa i terapii, to mam wrażenie, że  ciężko o dobrego specjalistę.

Ty nie potrzebujesz operacji, tylko terapii. Takie przypadki jak Twój są opisywane przez terapeutów. Operacja nigdy nie rozwiązuje sprawy, za to powoduje dodatkowe problemy z identyfikacją. Mogłabyś mieć i 100 operacji, a nigdy nie byłabyś z siebie zadowolona.
Tu to tylko terapeuta może cokolwiek zrobić.

Cześka, dla Ciebie też. Twoje problemy porozrzucane są po forum w różnych miejscach. Zatroszcz się w końcu o siebie i idź na terapię. Nikt za Ciebie tego nie zrobi.

Jak ktoś idzie na terapię z założeniem, że się nie uda, to taka terapia ma zero sensu. Nawet najlepszy terapeuta nic nie zdziała jezeli dana osoba nad soba nie chce pracować.

I chyba lepiej sprawdzić najpierw czy faktycznie defekty wyglądu są realne, a nie jedynie wytworem zaburzonego postrzegania swojego ciała, a nie zakladać od razu, że chirurgia to jedyne rozwiązanie.

"Ja akurat mam ładną figurę i bardzo ja lubię. Ale żyję w przekonaniu, że twarz jest ważniejsza, a figura to taki dodatek."

Nad tym właśnie przekonaniem mogłabyś popracować z terapeutą albo sama. Bo to jest coś co ci szkodzi i powoduje twoje udręczenie.
Nie patrz na innych, na to co piszą, co dla innych ważne. Jesteś sobą i masz swoje ciało i swoje cechy i jedne rzeczy można skorygować a inne nie bardzo. To czego nie da się zmienić, lub koszty (nie tylko pieniądze, ale np ryzyko zdrowotne, ryzyko, że się nie uda osiągnąć efektu, stres) przeważają potencjalne zyski, lepiej zaakceptować. Spróbować z tego zrobić jakiś swój atut, cechę charakterystyczną.
Tym bardziej, że jak mówisz nie doświadczałaś nigdy prześladowania ze strony innych, ale sama siebie gnębisz za swój wygląd. To jest coś co od Ciebie na szczęście zależy.

Ja też mam twarz niezbyt ładną wg ogólnie pojętych kanonów a do tego płaski biust. Ale w sumie mam ładną figurę i tyłek. Też jako nastolatka płakałam, ale później stwierdziłam, że mam to gdzieś. Wyglądu nie możemy sobie wybrać jak sukienki w sklepie. Nie ma co z tym walczyć. Polubiłam swoje odbicie w lustrze, chociaż nadal raczej nie lubię zdjęć z bliska, fotogeniczna nie jestem. Na szczęście robienie sobie zdjęć w dzisiejszych czasach nie kosztuje, można zrobić kilka i sobie jakieś znośne od razu wybrać, a resztę usunąć.
Przesunęłam swoje priorytety gdzie indziej, inne rzeczy uznałam za ważne, bo na bycie misspolonią i tak nie było szansy :-)

W życiu mamy to co mamy. Bycie nieszczęśliwym często jest wynikiem porównywania i przekonań gdzieś zasłyszanych, wyczytanych w necie. Unieszczęśliwiamy się często sami stawiając sobie nierealne wymagania, ulegając złudzeniu, że to jest jakiś standard do którego koniecznie musimy doskoczyć. Na takim instagramie np napatrzymy się na ideały. Może czasem jednak warto spojrzeć też w stronę tego nieidealnego świata, realnych ludzi, którzy mają trudną sytuację, realne problemy. Zainteresować się jak te osoby sobie z tym radzą, a niektórzy sobie radzą bardzo dobrze. Po to, żeby odzyskać równowagę, przewartościować trochę co jest istotne. Można też przy okazji podpatrzeć, zastanowić się jakim cudem, ktoś kto ma zupełnie pokręconą sylwetkę na skutek choroby, albo częściowo jest niesprawny jest pogodzony z tym, szczęśliwy i znalazł sposób na to by realizować się w życiu. Wcale nie musimy być idealni.

Co zrobi? Wróżką nie jestem, ale być może zapyta autorkę o to, po co przyszła, skoro wie, że niczego dobrego z terapii dla niej nie wyniknie.
Ujawnienie lęków, obaw jest istotne dla terapii. Ważnym jest, by klient zrozumiał, że to on jest najważniejszą osobą w terapii a psychoterapeuta wbrew niemu niczego nie zrobi. Psychoterapeuta nie jest cudotwórcą, nie pstryknie palcami, nie wypowie magicznych formułek, dzięki którym nastąpi zmiana myślenia jego klienta. Przerzucanie odpowiedzialności na psychoterapeutę jest częstym zjawiskiem, ale warto zdać sobie sprawę z własnej sprawczości, decyzyjności i odpowiedzialności za swe życie, także podczas terapii. Powtarzam od lat, że brak decyzji też jest decyzją.

Jak wybrać dobrego psychoterapeutę? Poszukać nazwisk na listach certyfikowanych psychoterapeutów, m.in. Polskiego Towarzystwa Psychologicznego czy Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, warto przy okazji szukania zapytać o to, czy jego praca jest superwizowana.

Diagnozy może udzielić psychiatra lub psycholog. Ja wolalabym się jednak udać do renomowanego psychiatry, szczególnie takiego, który specjalizuje się w zaburzeniach postrzegania swojego ciała.

Oczywistym jest, że pod wpływem psychoterapii nikt nie zmieni kształtu twarzy, choć efektem poradzenia sobie z kompleksami, zaakceptowania siebie jest rozjaśnienie i wygładzenie twarzy. Od osób pewnych siebie bije blask.

W ramach NFZ-u nie potrzeba skierowania od lekarza pierwszego kontaktu, by umówić się z psychiatrą, do psychologa skierowanie jest potrzebne. I psycholog i psychiatra może wystawić skierowanie na psychoterapię. Poza NFZ-em możesz od razu szukać psychoterapeuty.

"Znaczy dobry terapeuta? I jak takiego spotkac? "
Ja bym patrzyła jakie ma doświadczenie, gdzie zdobywał, jaka uczelnia, kursy. No i sposób w jaki się opisuje plus opinie o tej osobie w internecie.

"Jeszcze tylko dodam (bo przewijał się tu wątek reklamy, social mediów i konieczności bycia idealnym), że mój problem zaczął się w głębokich latach 90. Reklamy wtedy były typu: "Ojciec prać?", social mediów nikt jeszcze nie przewidywał nawet w największych koszmarach, internetu nie było, nawet nie wiem, czy było już mtv. Czasem może Bravo się kupiło. Czas spędzałam na podwórku grając w gumę w ortalionowym dresie. Źródła mojego problemu leżą gdzie indziej."
Pamiętam, pamiętam. 13 lat to czas dorastania i czas kiedy wygląd się zmienia. I ja też miałam z tym problem. Bo jak się zobaczyłam na zdjęciu klasowym to się popłakałam. I w ogóle rozczarowałam się, bo spodziewałam się, że wyrosnę na ładniejszą kobietę. Po prostu. Dluższy czas trudno mi się było pogodzić z wyglądem i czekalam, że może moje ciało jeszcze się zmieni. Nie nastąpiło to, ale przynajmniej pryszcze w końcu zniknęły, ale nastąpiło to dopiero na studiach XD.

Zakładam jednak, że te nowsze zjawiska też jakoś mogą oddzialywać na bieżące samopoczucie.
Ja bym raczej poszła do psychoterapeuty niż psychiatry w takiej sytuacji, tak mi intuicja podpowiada. Zapytałabym się ew. czy uważa, że powinnam się skonsultować z psychiatrą (chociaż myślę, że w razie potrzeby chyba sam powinien powiedzieć)

zgadzam się w stu procentach - autora sama nie do końca wie co jest problemem ale zamknęła się w swojej głowie w błędnym kole w którym trwa od 20 lat.
Zgooglowałam defekty twarzy i to co mi się pokazało nie było nawet wielkim defektem - po czym znalazłam jakiś artykuł na temat tego ze jakaś babeczka ma defekt twarzy ( chociaż patrząc na jej zdjęcia to ma po prostu dziwny nos) i pomyślałam sobie ze ostatnimi czasy prócz kultu ciała coraz więcej pojawia się w social mediach ludzi którzy pokazują się takimi są naprawdę i bardzo mi się to podoba ( za 'gruby' , z poorana cera itp).
Druga myśl która mi przyszła do głowy to fakt ze defekty na twarzy są często oznaka chorób genetycznych z którymi się rodzimy. W przypadku autorki to chyba jedna odpada bo tutaj problem jest inny - autorka swoim własnym uporem wmówiła sobie ze ma defekty a jacyś chirurdzy plastyczni ( którzy zarabiają grube pieniądze na ludziach o niskim poczuciu wartości) potwierdzili jej słowa ( i tez nie wszyscy)
Zgadzam się z przedmówczyniami ze najpierw terapia żeby z sama sobą dojść do ładu i składu. Z tego co piszesz to tak naprawdę w życiu nic innego cię nie interesuje ( związki, satysfakcjonująca praca) bardziej od twojego własnego wyglądu. Smutne to
ta babeczka o której wcześniej pisałam to Ilka Bruehl, polecam sprawdzić Instagram, piękne zdjęcia !!