On mnie nie kocha, czy mi się wydaje? - Netkobiety.pl

Hmmm, zanim dotarłam do końca, moją pierwszą myślą było właśnie, że jego język miłości jest inny niż twój. Ludzie są różni, nie każdy potrafi okazywać uczucia otwarcie i nie czuje się komfortowo robiąc to, może jest jednym z tych facetów, którzy nie ogarniają, że ich dziewczyny czasem potrzebują komplementu? Rozmawiałaś z nim o tym? Może spróbuj zagadać do niego, co mu się w tobie najbardziej podoba i dlaczego? Pokaż mu, że lubisz jak prawi ci komplementy i że może to robić, bez obaw, że zareagujesz dziwnie lub w taki sposób, który sprawi, że się speszy?
Jeśli chodzi o tą kwestię "Nie słucha mnie uważnie, nie zadaje pytań takich dotyczących mnie Jakbym go nie interesowała. Nie zadaje pytań dodatkowych, jak coś opowiadam. Potem bardzo często wychodzi, że nie pamięta nawet ważnych rzeczy, które mu mówiłam." To tutaj zbyt wiele pomóc nie mogę, sama zmagam się z podobną sytuacją, mój chłopak robi podobnie, jak wypominam mu coś takiego, to jedynie tłumaczy się, że myślał o czymś innym albo, że nie wie, że ma tak ze mną rozmawiać. Więc może twój też nie wie albo po prostu nie potrafi rozmawiać z drugim człowiekiem.

Czy cos sie zmieni, nie wiem, bo to było na dniach. Wytłumaczyłam mu powody tak ogólnie,że się źle rozumiemy, że jesteśmy jak z innych światów - bo tak jest. Dlatego cieżko mi z nim rozmawiać o tym. No to powiedział że własnie trzeba próbowac się dogadać i że u niego kiepsko z komunikacją.

To prawda że jeszcze będę musiała podjać próbę szczerej rozmowy. Czy ja mu nie okazuję uczuć, nie daję pola do tego, nie wiem.. Wydaje mi się, ze okazuję tak jak w poprzednich zwiazkach. A w nich żaden z partnerów nie miał problemu, żeby to odwzajemnić. On po prostu jakby nie rozumiał pewnych sygnałów, nie doceniał tego.

Wydaje mi się, że to taki uległy kolega, wychowany na grzecznego, miłego faceta, którego kobiety specjalnie nie interesują.

Myślę, że mama z niego jest dumna, że ma dziewczynę. Mama byłaby jeszcze bardziej dumna, gdyby wybudował dom spłodził syna i córkę, no i miał dobrą pracę -- najlepiej w budżetówce, bo tam stabilnie i mama by się nie musiała martwić.

Wyobrażam sobie chłopaka z dobrego domu, którego matka wszystko w życiu zrobiła dobrze, a ojciec był trochę pod pantoflem. Trzeba syna jeszcze tylko "ustawić".

Może jakaś kobieta ma klucz do jego serca, ale to niestety nie Ty.
Być  może nie otworzy się przed żadną. 
Usluguje Ci, ale nie pożąda.
Wątpię czy to się zmieni

Gdybyś napisała tylko o braku czułości, to postawiłabym na to, że nie potrafi on okazywać uczuć, bo może nie wie, jak się to robi i jak ważne to jest. Wtedy zorientowanie się w jego sytuacji rodzinnej, żeby dowiedzieć się, jakie wzorce wyniósł z domu byłoby  wskazówką. Być może jego rodzice się nie kochali i byli z sobą z braku laku, albo nie miał ojca, lub miał, ale np. matka nie lubiła czułości. Można byłoby go wtedy pokierować, samej dawać mu czułość i komplementy, bo aby coś otrzymać dobrze też coś dać. Albo można mówić o swoich potrzebach w tym obszarze, ostatecznie każdy ma jakieś potrzeby.
Ale Ty piszesz, że oprócz braku czułości, Twój partner zapomina o ważnych dla Ciebie sprawach, o których mu mówisz. Piszesz, że nie widzisz żadnego większego zainteresowania Tobą, nawet wtedy, gdy się odstrzelisz dla niego. Wspominasz o nikłym jego pożądaniu Ciebie.
Nie doczytałam jak długo razem jesteście i w jakim wieku, ale obstawiałabym 60+ i długi staż związkowy, bo to wygląda na przyzwyczajenie a nie związek dwojga ludzi, którzy się kochają i pożądają, a także dbają i troszczą się o siebie.

Może mieć swoje problemy o których jej nie mówi.

Autorko po prostu zapytaj i bądź wyrozumiała. Od razu się nie otworzy, ale z czasem powinien, jeśli nie będziesz naciskać, a po prostu będziesz słuchać.

Jakby nie kocha to po co by Ci pomagać w czymkolwiek?

Może to tłumaczyć czemu nie pamięta różnych rzeczy - mógł ich nie dosłyszeć

Czasem sądzę, że kobiety mają mniej empatii niż się sądzi, że mają. Może ma problem z hormonami? Jak masz na przykład nieleczoną niedoczynność tarczycy to pamięć krótkotrwała jest zaburzona.
Tutaj jest masa kobiet które zostały skrzywdzone przez los i rozumiem, że reagują zostaw go, bo on Cię ma w tyłku. I ja się z tym zgadzam, bo w większości przypadków tak jest, ale nie we wszystkich.
Może być tak, że on ma po prostu problem sam ze sobą, a Ty mu dodatkowo dokładasz problemów.

Więc jak to sprawdzić? Być szczerym i zapytać o to.
Po co sobie komplikować sprawy i zatruwać sobie i mu życie?
Jestem przekonany, że te Twoje rozkminy tutaj na forum wpływają negatywnie na waszą relację i to powodem jesteś Ty autorko tematu, nie On.
Sama psujesz relację i nawet tego nie widzisz, bo to jest na poziomie podświadomym. A wystarczy być szczerym i rozpocząć prawdziwą komunikację z partnerem. Tyle lub aż tyle.

Masz empatię, ale do siebie, nie do innych Są dwa rodzaje.

Po prostu brakuje wam szczerej rozmowy. On ma jakiś ból, Ty masz jakiś ból. On boi się Ci powiedzieć, Ty mu też.
Zarezerwujcie sobie cały dzień na szczerą rozmowę, na płacz, na ból. Taki cały dzień gdzie on czy Ty jak sobie przypomnicie cokolwiek to mówicie i to omawiacie kompletnie szczerze i zamknijcie temat na zawsze.

Zapytaj go dlaczego nie zauważa Twoich zalet, dlaczego jest taki oschły. Skąd wiesz, że Ciebie nie rozumie? Powiedział Ci o tym? Jeśli tak to Twoją rolą byłoby sprawienie aby zrozumiał. Jeśli nie umiesz przekazać drugiej osobie w sposób zwięzły czegoś co  masz do przekazania znaczy, że sama tego (czyli siebie) do końca nie rozumiesz. Bardzo prawdziwe słowa Einsteina.
Łatwo jest wydać na kogoś osąd. Ciężej jest zrozumieć.

Te całe rozumienie się bez słów to bajki disneya, a nie rzeczywistość. W prawdziwym życiu liczy się rozmowa, komunikacja, mówienie o swoich potrzebach, uczuciach, bólach, problemach (ale to w minimalnym stopniu, bo partner nie jest od tego, a terapeuta). Nikt Cię nie zrozumie bez słów.

A jak inaczej mam ocenić? Oceniam po tych kilku wpisach. Tak się przedstawiłaś.
Zawsze jest możliwość. Jak Cię to bardzo boli to go zostaw, bo to zaczyna wpływać na Ciebie.

On ma jakiś stres, jakiś problem. Może go za mocno stresujesz? A może go coś innego stresuje.
Po prostu bez naciskania pogadajcie szczerze. Może coś lekko wypijcie pod pretekstem jakiejś okazji, to pomaga u takich osób uwolnić język.

Miałem dosyć analogiczną sytuację. Wiesz co mnie stresowało? Desperacja partnerki, jej nadinterpretacja wszystkiego, chęć pomocy we wszystkim i mój problem z seksem. Ludzie nawet nie wiedza jak jakikolwiek problem seksualny jest stresujący dla faceta. To jest na prawdę psychicznie wyniszczające, a jak kobieta zaczyna pomagać to w ogóle. Jedyne czego potrzebowałem to czasu aby się z tym samemu uporać.

Twój partner ma taki problem z tego co czytałem.

Tak, są takie osoby. On jest takim człowiekiem jakim jest. Podejmuj decyzje które będą dla Ciebie dobre.

Mnie się wydaje, że on ma jakieś problemy z emocjami. Znasz jego przeszłość?

Mnie się wydaje, że się przymuszasz, żeby z nim być. Z tego co wyżej to wynika, że jest niesympatycznym marudą oraz próbuje Cię ośmieszać, zawstydzać (możliwe, że był tak traktowany, ma niskie poczucie wartości i dlatego obniża twoje). Samo to, że się nie rozumiecie, nie możesz być sobą jest powodem aby się zastanowić czy warto być razem.

Widzę potencjalną toksyczność tej relacji. Sama nie związałabym się z chłodną osobą, która nie okazuje uczuć, z którą nie potrafię się porozumieć. Wypisałaś całą listę rzeczy, które ci nie odpowiadają. I trochę wygląda, że jesteś w tym bo się nie wiesz jak wyplątać, bo on chce, bo on płakał.

Britan, nie udaja się takie związki, gdzie jedno to ofiara, której należy pomagaći domyślać się czego potrzebuje, a sama z siebie mało daje.
Moze p[oprzednie związki Gosi takie były i  powiela ten błąd- a chyba już mocno dorosła jest...

Bingo, dosłownie to samo mi chodzi po głowie!

Ale kiedyś o tym żartem podpytalam, to śmiał się, że wtedy musiałby mieć jakąś swoja wyjątkową pasję. Faktycznie tylko to się nie zgadza.

Chodzisz wokół niego na paluszkach, oby tylko pojął co mówisz, oby zrozumiał... A on nie odwzajemnia się tym samym. On jest nieprzyjemny i dokuczliwy. Ja myślę że jest jak napisałaś w pierwszym wpisie - on chce mieć dzieci, żonę (w tej kolejności jeśli chodzi o ważność) chce to odhaczyc na swoim planie życiowym. Z kim te dzieci będzie miał, nie jest ważne, ważne że jakaś go chciała i że jest uległa i znosi jego zachowanie i nabiera się na jego łezki.

Porozmawialam tutaj na forum, opisałam swoje myśli, poczytałam w necie i jakby mi się wszystko ułożyło, pełny obraz. Chyba go miałam cały czas z tylu głowy.

On ma aspergera albo jakieś inne "zaburzenia", funkcjonuje inaczej niż typowe osoby, inaczej postrzega rzeczywistość. Nie umie się odnaleźć, sam nie rozumie, co jest nie tak. Nie rozumie emocji innych ludzi ani swoich własnych, nie rozumie swojej seksualności. Krąży jak dziecko we mgle. Mimo to chce funkcjonować jak inni, nie chce być sam, chce kochać i mieć rodzinę. I rzeczywiście wystarczy, że ja go chce, jestem uległa, przywiązal się do mnie, do wizji swojego życia ze mną. I to za tym płacze. Nigdy się tego nie dowiem, czy naprawdę mnie kocha.

On nigdy się nie zmieni, bo on po prostu tych rzeczy nie rozumie. Jak mu tłumaczę, to widzę, że go ranie. On chce być taki, "jak trzeba", ale nie umie.

Ja jestem z kolei osobą, która chce zasłużyć na miłość, faktycznie chodzę koło niego na paluszkach. Nic nie powiem, co czuje, bo "Nie zaaluguje", nie mogę, on nie zrozumie. I czekam grzecznie aż coś się zmieni. Masakra. Nie mogę tak zaprzedać siebie, mimo że go kocham. Wiem, że można spróbować się dogadać, są takie zwiazki, ale nie dam rady.

Chyba najlepiej dla niego by było, żebym odeszła i nie wydawała się w szczegóły, żeby mu nie robić dodatkowego zamętu. Dla mnie to wgl najlepiej by było zerwać przez messengera ;O żeby się już nie cofać, nie patrzeć na jego łzy. Jednak przedstawię jakoś swoje odczucia, żeby się do tego odniósł, bo  tak jest uczciwie dla obu stron. Spróbuję rozmawiać, chociaż jak pisza tu Dziewczyny, jesteśmy daleko od siebie, to nie jest taka normalna rozmowa. Trudno to opisać, to trzeba przeżyć. Bardzo cenne doświadczenie i bardzo bolesne, dużo mnie nauczyło.

Też nie rozumiem tej logiki.

Ja zaproponuję coś kontrowersyjnego, ale myślę, że wyjaśni wszystko.
Autorko pokaż ten temat dla partnera i razem go przeczytajcie.
Zamiast się domyślać i snuć jakieś teorie które często mijają się z rzeczywistością po prostu poznasz prawdę.

Racja, że diagnoza nie ma tu większego znaczenia.
Ale dlaczego myślę, że to może być spektrum? Jeden z głupich przykładów. Rozmowa. Mówię mu: pewnie wolałbyś na wyjazd jechać ze znajomymi niż ze mną (ponieważ na mnie narzekał na wyjeździe, a równolegle znajomi jechali na inny). A on odpowiada całkiem obiektywnie i poważnie: nie wiem, nie mogę tego porównać, ponieważ z nimi nie byłem tylko z tobą. I zaznaczam, to serio nie było złośliwe, on nie rozumiał, że to jest taka konwencja, że chcę usłyszeć, ze chciał jechać ze mną. Był przy tym miły, nie chciał mi dowalić, chciał mnie uspokoić. Powiedział, że ze mną też było fajnie. To były jego logiczne argumenty. Trudno to opisać, jak to czytam, wygląda to trochę inaczej niz było. Jak duże dziecko. Ja już wiem, ze to koniec.

To nie konwencja, a zwykła manipulacja.

Nie lepiej było powiedzieć coś w stylu:
"Czuję się źle, że jak jeździsz ze znajomymi, a nie ze mną. Potrzebuję wspólnego czasu z Tobą. Może byśmy wybrali się razem na kajaki?"
Takie coś każdy człowiek na ziemi by zrozumiał.

Co do tego komunikatu zgadzam się.
Czasem komunikaty tego typu "pewnie wolałbyś na wyjazd jechać ze znajomymi niż ze mną.", gdzie zakłada się czyjeś złe intencje, oczekuje domysłów, stawia na pozycji gdzie masz się tłumaczyć, mogą zwyczajnie budzić sprzeciw. Stąd może być reakcja "nie będę grać w twoją grę", nie wiem o co chodzi.

O tym wątku myślałam: https://www.netkobiety.pl/t102565.html, ale jak wrzucisz w forumową przeglądarkę „asperger”, to znajdziesz więcej.
Tylko czy jest sens, diagnozować go przecież nie chcesz, tylko masz świadomość, że on Tobie nie odpowiada.
Nie przejmuj się też za bardzo powyższym zmyciem głowy, nikt nie jest idealny, wszyscy popełniamy błędy, także komunikacyjne, wszyscy manipulujemy, a przytoczony przykład to był tylko jeden z puzzli w układance, która tworzy całość.

"Nie przejmuj się też za bardzo powyższym zmyciem głowy, nikt nie jest idealny, wszyscy popełniamy błędy, także komunikacyjne, wszyscy manipulujemy, a przytoczony przykład to był tylko jeden z puzzli w układance, która tworzy całość."
Oczywiście, że wszyscy popełniają błędy, ja jedynie uważam, że warto zwrócić na to uwagę.

Nie będę się odnosić do przytoczonych diagnoz bo nie mam ku temu kompetencji, jednak na tak zadawane pytania reaguję jak byk na czerwoną płachtę. W tym, podkreślam w tym przypadku Gosia przeczy sama sobie bo z jednej strony stwierdza, że dostosowuje się do niego, tracąc swoje "ja", a z drugiej wymaga od niego by robił to samo. No bo co można odpowiedzieć SZCZERZE na takie pytanie, kiedy nie ma się porównania, poza tym przecież dodał, że podobało mu się.
Inna sprawa, dlaczego wtedy nie pojechaliście razem z jego znajomymi? Skoro takie pytanie padło, to rozumiem, że on miał zaproszenie i chciał z nimi jechać?
Ja rozumiem poniekąd skąd takie pytanie/zachowanie, bo jak Gosia w pierwszym poście pisała, nie ma pewności, że on ją kocha bo tego nie mówi, a takie zapewnienie, że jest ważniejsza niż znajomi i woli z nią spędzać czas, gdzieś wyjechać, miałoby ją w tym jakoś utwierdzić.
Autorka nie napisała ile mają lat (chyba, że przeoczyłam, to sorry), wspominała jednak, że była w dwóch 8-letnich związkach, więc zakładając, że zaczęła młodo, to ma +/- 35l, jeśli on jest starszy czy nawet w tym samym wieku, to też bym wzięła to pod uwagę. Prawdę mówiąc, zanim ta informacja nie padła, sądziłam że są co najmniej 10l młodsi.
Ja tu nie chcę nic tłumaczyć wiekiem ale... mimo wszystko uważam, że po 30-stce czy koło 40-stki, nieco inaczej się podchodzi do związków, "miłości", niż w wieku nastu czy 20l. Może facet ma gdzieś porywy serca i wybrał Gosię z rozsądku widząc w niej potencjał na partnerkę, żonę, w końcu matkę jego dzieci. Kluczowe pytanie, czy Gosia ma takie samo odczucie, a jak widać po jej postach nie ma.

Jaką znowu relację. On się z niej wyśmiewa, ciągle niezadowolony, a na koniec jej mówi, że było fajnie. On o niej w ogóle nie myśli. A Gosia pisze, że na pewno rani ją nieświadomie. Nic dziwnego, że dziewczyna nie wytrzymuje.

Byłam też kiedyś z chłopakiem który kochał mnie ale na swój własny sposób (jeszcze w liceum), byłam z nim 4 lata z czego kolejne 3 to już było wypalenie z mojej strony bo nie rozumiałam sposobu w jaki mnie kochał. Inny właśnie język miłości, a po opadnięciu motylków w brzuchu zostało tylko przywiązanie. Ostatecznie nie mogłam już tak żyć, bo po prostu ja się czułam NIEKOCHANA i NIEDOCENIANA (mimo, że po jakimś czasie od rozstania ogarnęłam, że właśnie bardzo mnie kochał tylko no po swojemu). Po szczerej rozmowie i rozstaniu z mojej strony ja sama nawet nie czułam, że cierpię tylko czułam się niekomfortowo przez parę dni i mi przeszło.

Może w takiej sytuacji warto jednak poszukać kogoś kto rozmawia tym samym językiem miłości? Ja z tym ex aktualnie utrzymuję dość dobre stosunki, ale widzę po latach, że kompletnie do siebie nie pasowaliśmy :-)

Jeżeli serio nie jest zdolny do mówienia o jakichkolwiek uczuciach, emocjach, jest jak posąg no to słabo.
Chociaż z drugiej strony płacze, to emocje w środku przeżywa.

Nawet nie wiem jak Cię poderwał w takim razie, bo kobiety się podrywa emocjami, uczuciami. A jak sam ich nie rozumie to nie wiem jak on to zrobił. Musiał być po prostu przystojny