Mam wrażenie, że jestem w związku z dzieckiem - Netkobiety.pl

Nie sprzątaj, nie gotuj, nie pierz przez tydzień... na początek.

W pełni zgadzam się z tym, co napisał Gary.

Nie da się zmienić drugiego człowieka, jeśli drugi człowiek sam się nie zechce się zmienić.

Nie jest powiedziane, że na pewno nic z tego wszystkiego nie wyjdzie, ale jeśli zamierzasz hm... walczyć, to przygotuj się na to, że przez kilka lat będziesz po prostu wychowywać męża bez żadnej gwarancji sukcesu na koniec.

Dopiero co był tu identyczny wątek..

Nie wydaje ci się, że rozstanie i wynajęcie sobie pokoju w mieszkaniu z koleżanką jest lepsze od tego co masz teraz?

No nie wiem Gary... ja częściej widzę zaradnych ludzi wychowujących zaradne dzieci albo niezaradnych i dziecinnych wychowujących dzieci na podobnych.. Ale pewnie czasem bywa inaczej.. znam trochę dzieci niezaradnych owdowiałych żon alkoholików, których dzieci są bardzo zaradne.

Tylko skąd, aniuu, w takim razie dookoła tylu „słabych” facetów?  Sama wspominasz, że to kolejny wątek, dopiero co był podobny. Też kojarzę tu wiele podobnych historii. „Słaby” facet to tak naprawdę wygodny i leniwy typ, którego na takiego człowieka wychowała inna kobieta, jego matka. Niestety, nie potrafi on odnaleźć się w dzisiejszej rzeczywistości, gdzie kobieta już nie robi za niewolnika swojej rodziny. Stąd pewnie te „nieporozumienia”. Zauważ, że to przeważnie te starsze kobiety, powiedzmy 40+ uważają, że taka jest kobieca dola; młodsze raczej mają świadomość, że jak sobie pościelesz tak się wyśpisz, więc unikają wygodnickich leni, którzy za cało zło tego świata uważają emancypację kobiet.

To właśnie matka go skrzywdziła wyręczaniem za wszystko. W zasadzie moja też mi zrobiła krzywdę takim chuchaniem na synka. Ale nauczyła mnie sprzątać, zmywać, gotować, wynosić śmieci, dbać o rachunki, wiercić, wykonywać inne domowe prace Więc przynajmniej nie wyrosłem na typka co ma dwie lewe ręce.

Czy się zmieni? Tylko jeżeli sam tego zechce i zda sobie z tego sam sprawę. Na pewno partner go nie przekona, bo to nie jego rola.
Rola partnera to akceptacja partnera takim jakim jest lub ewakuacja.

To może być też problem hormonalny (niski testosteron, problemy z tarczycą), albo tryb życia.
Jak ktoś siedzi całymi dniami przed konsolą na kanapie to nic mu się nie chce. To jest całkowicie normalne. To żadna depresja, to po prostu zasiedzenie.
Zmusiłby się do tych 10 tysięcy kroków (najlepiej z kimś) dziennie, pił litr wody na 30kg całkowitej masy ciała, wyrzucił z życia kawę, alkohol.
Idę o zakład, że wróciłyby mu chęci do życia.

Co do tego, to powiem, że w sumie w domu to on był traktowany jak dodatkowy lokator/duch? Jego matka znalazła innego faceta i z nim mają kilku synów, którzy zawsze w domy pomagali itp. On żył jakby sam i zajmował się sobą, więc nawet nie wymagano od niego wykonywania obowiązków domowych. Po moich rozmowach jest minimalna zmiana, ale to jest naprawdę takie minimum, że wygląda jakby to robił z wielkiej łaski, żebym tylko się zamknęła. Jak już zrobi coś większego, to przez długi czas zachowuje się jak jakiś wielki zbawca, bo zrobił coś co należy do jego obowiązków.

Z każdym dniem jestem tego co raz bardziej świadoma. Wiem, że muszę uciec od tej relacji.
Jak przestawałam coś robić, to albo wszystko czekało na mnie, aż zacznę znowu sprzątać, albo słuchałam o tym, że mówię, że tyle sprzątam, a tak naprawdę jest syf. Była taka sytuacja, kiedy kilka dni byłam chora, no i powiedzmy, że mną się zajął, jedzenie, leki itp, jednak syf z kilku dni, gdy nie byłam w stanie go ogarniać, czekał na mnie, aż wyzdrowieje.

Co do tej pierwszej kwestii, może i tak, albo i nie. Wiem, że na pewno byłam zaślepiona, bo przez pierwszy rok związku było naprawdę super, jak narzekałam na poprzednich współlokatorów, którzy również nie sprzątali, obiecał, że gdy razem zamieszkamy to tak nigdy nie będzie i nie będę się denerwować już tym. Przeżyłam szok jak zaczął pokazywać jaki z niego jest brudas i leń, do tego jest taki wredny i opryskliwy. Ja się dziwię, że jeszcze jakoś funkcjonuje, ale muszę, bo inaczej już dawno bym leżała w grobie albo skończyła w psychiatryku.

Zakładasz, że możesz zmienić człowieka, ale to błąd - nie możesz. On musiałby chcieć zmiany i wykonać w tym kierunku jakąś pracę. Na razie jedyną pracę wykonywałaś Ty, ale od początku to było skazane na porażke. To nauczka, żeby nie wybierać na partnera człowieka, którego chcemy zmieniać. Sensem związku nie jest transformacja drugiej osoby w taką, która będzie nam odpowiadać...

Jesteście razem dwa lata - to mało. Masz czas na to, by znaleźć kogoś innego zawsze, ale im dłużej z nim będziesz, tym więcej czasu zmarnujesz na matkowanie dorosłemu facetowi.
"Mam wrażenie, że latam w okół jego dupy i gram jak mi zagra" - to nie wrażenie, to fakt.
"Jednak mimo to że ja pracuję i studiuję to muszę ogarniać kwestie zakupów, sprzątania i obiadu" - nie musisz, wybierasz to robić. Nie podpisałaś z nim kontraktu, zamieszkując razem, że będziesz sprzatać jego rzeczy, karmić go, gotować obiady... No chyba że podpisałaś.

Twoim zadaniem nie jest walczyć z nim. Przeczytaj to co napisałaś i powiedz - czy tak wygląda związek? Czy raczej relacja matka-syn?

co kilka miesięcy trafia tutaj podobny temat, to jest ogólnie ciekawe zjawisko, bo często pojawiają się podobne elementy:

- Kobieta jest tą która ma potrzebę rozwoju, to ona ten związek ratuje a facet wiecznie dużo pracuje ale nie ma z tego kasy, nie ma pomysłu na siebie i gra w gry, oczywiście czasem jest sytuacja odwrotna ale częściej taki jest obraz. Być może to jest sytuacja gdzie kobieta wchodzi w rolę matki i przejmuję domowe obowiązki tak jak matka prawdopodobnie w jego domu. Jeżeli to ta sytuacja to nic u niego nie zmienisz bo sama grasz w taką grę. Opcje są dwie: kończysz grę i odchodzisz lub przestajesz być matką i zaczynasz srogo stawiać granicę i wtedy on albo to zlewa i testuje albo sam odchodzi i kończy grę. Powiem uczciwie, myśl o sobie. Na ogół jeżeli taką narracje daję druga osoba tzn. że nie rokuje na przyszłość. Kasa na prawdę nie jest najważniejsza ale wizja na siebie plus potrzeba samorozwoju to bardzo ważne kwestie dla samej relacji, inaczej nuda zabija.

Ogólnie zawsze w takich chwilach przypominam sobie trening sił specjalnych w USA i to co mówią osoby, które go przeszły. Mianowicie że najtrudniejsze nie są ciężkie fizyczne zadania, których część przekracza granice rozsądku ale to że przez cały ten trening człowiek mierzy się z treningiem mentalnym, że instruktorzy cały czas zadają pytania po co tu jesteś, daj sobie spokój, uderz w dzwonek i zrezygnuj. Ci którzy to przeżyją zawsze podkreślają że są innymi ludźmi nie fizycznie ale mentalnie. Świadomie dokonują ekspozycji na stres i są podani czynnikom fizycznym, które utrudniają to myślenie. Oczywiście nie mówię że trzeba taki kurs ukończyć, to na prawdę potrafią tylko jednostki ;D ale uciekanie od trudniejszych zadań, od ekspozycji na stres, obowiązków i rozwoju przez mężczyzn jest obecnie wszechobecne. Dzisiaj nawet jeden kolega mi napisał że on to by najchętniej całe życie jarał jointy i siedział na ławce..

Po dwoch latach motylki juz wyfrunely i zaczelo sie normalne zycie. Takie bedziesz juz teraz miec do konca tego zwiazku. Na wieksze zmiany nie nastawialabym sie na twoim miejscu.
Ale kiedy zwiazek, a wiec i takie zycie sie skonczy, o tym mozesz chyba sama zadecydowac.
Ja w kazdym badz razie rozwiodlam sie (i jeszcze do tego doplacilam). Ty masz jeszcze poki co latwiej, bo slubu ani dalszych przyleglosci nie masz.