Nie mamy pomysłu, gdzie mieszkać - Netkobiety.pl

Proponuje wynajem mieszkania.

Wspólne zamieszkanie z wapniakami to proszenie się o kłopoty.

Osobne piętro, osobne wejście, rozdzielacie rachunki, rozdzielacie wszystko i można mieszkać. Jeżeli nie będą Wam się wtrącać. Ja nie widzę problemów.

Kto by wyłożył pieniądze na remont? Jeśli wy, to trochę bez sensu, w końcu dom nie jest wasz. Z drugiej strony, jeśli płaciliby rodzice, a wspólne mieszkanie okazałoby się problematyczne, co wtedy zrobicie? Nie będzie Ci głupio się wyprowadzić po tym, jak oni przeznaczyli swoje pieniądze na to, żebyście mieli gdzie mieszkać?

Ja bym wynajęła mieszkanie. Nigdy nie będzie tak swobodnie we wspólnym domu, choćby i z osobnymi wejściami.

Jeśli macie tyle pieniędzy, żeby przeprowadzić tak duży i drogi remont, to dlaczego nie możecie ich przeznaczyć na wkład własny?
Przecież wymiana pieca, kanalizacja, i doprowadzenie do normalnego standardu lokalu, gdzie macie tylko gołe ściany - to przy obecnych cenach materiałów kilkadziesiąt tysięcy będzie.

Do tego takie zaadapotowane piętro - ile by się w nie nie włożyło - jest praktycznie niesprzedawalne, więc w kontekście niemarnowania pieniędzy, jest równie sensowne jak wynajem.

Tylko rok?? Przecież to raptem kilkanaście miesięcy.
Tymczasem Ty piszesz o tym tak, jakby to miało być "tylko 20 lat".
Rok to bardzo niewiele, zwłaszcza mając perspektywę własnego, samodzielnego i niezależnego mieszkania.
To żeby nie czekać roku, Ty chcesz zaprzepaścić wszystkie szanse na uzyskanie jakiejkolwiek niezależności?
Bo zanim zbierzecie kolejne kilkadziesiąt tysięcy, to może minąć o wiele więcej niż rok. Jeśli zainwestujecie Wasze oszczędności w remont domu rodziców, to zostaniecie bez grosza. I nie będziecie już mieli żadnej możliwości manewru.

Mieszkanie z rodzicami, bądź z teściami bardzo często jest złym rozwiązaniem.
Chcecie stworzyć oddzielną rodzinę i najlepiej jest mieszkać osobno.
Rok to bardzo krótko, moim zdaniem mocno przesadzasz, to naprawdę nie jest wieczność. Rozumiem podłamać się czymś tak ważnym jak własne mieszkanie, na co trzeba by czekać z 10 lat, ale rok to naprawdę niewiele, a można zyskać zupełnie inną jakość życia.

Wy macie oszczędności, rodzice mają oszczędności, skoro chcą remontować. 
Więc pewnie na wkład własny wystarczy.
A bank nie wie jak wam się w pracy układa.
Macie zdolność kredytową  to dostaniecie kredyt  na swoje mieszkanie.

Chcesz zjeść ciastko i mieć ciastko
Zachowajcie się jak dorośli, albo coś wynajmijcie albo zamieszkajcie z rodzicami, ze wszystkimi możliwymi konsekwencjami.
Ja bym w życiu nie inwestowala w remont nie swojego domu ale wasza sprawa.

Czyli rozumiem, ze przez 8 lat zwiazku nie zdolaliscie sie usamodzielnic i wynajac czegos na wynajem. A seks gdzie uprawialiscie? U rodzicow w sypialni?

Przeciez ona mieszka z tymi rodzicami . Chce tam przyprowadzic swojego narzeczonego, ale na wyzsze pietro, ktory tez mieszka z rodzicami jeszcze

Czyją własnością jest dom? Czy jesteś współwłaścicielem, że chcesz wykładać całe swoje oszczędności na remont piętra? A jak nie będziecie umieli dogadać się z narzeczonym po wspólnym zamieszkaniu to co wtedy? Ty będziesz miała możliwość dalej mieszkać na piętrze, bo to może w końcu jest/będzie Twoje (jak rodzice zapiszą Ci współwłasność), a narzeczony? Szczerze - to nie włożyłabym ani złotówki w remont czegoś co nie jest moje... bo to pieniądze utracone. Był tu niedawno wątek, w którym przyszli teście chcieli "wmanewrować" niedoszłego zięcia w pokrycie kosztów doprowadzenia domu do zamieszkania, a zapowiedzieli na początku, że dom nigdy nie będzie na niego zapisany, tylko na ich córkę .... Jesteście już dawno dorośli, a jeszcze totalnie niesamodzielni. Wynajmijcie chociaż kawalerkę (cóż więcej trzeba dla dwójki osób, którzy  większość dnia spędzają w pracy). Znam rodzinę, która z dwójką dzieci mieszka w kawalerce, bo odkładają na dom i wiedzą, że muszą się "przemęczyć", żeby za jakiś czas było fajnie. Koszty nie będą przecież horrendalne, a zobaczycie, czy wasz związek będzie rozkwitał, wtedy też możecie zastanowić się - co dalej? Mówią, że co nagle to po diable

Takie niewygodne pytanie: to jest na 100% pewne, że to co opisujesz, tu ''WY'' chcecie? W sensie: oboje?
Bo jakąś dziwną biernością wieje ze strony faceta.

Skoro pojawił się motyw dotyczący obaw co do postępowania rodziców i ich stosunku do wielu kwestii to zdecydowanie warto tego instynktu posłuchać. Tylko ty znasz swoich rodziców, słuchaj siebie i swoich obaw. Porzuć też nadzieję którą chyba masz, że można mieć ciastko i zjeść ciastko, bo każda decyzja, którą podejmiesz niesie za sobą plusy i minusy. Wszystkim tak łatwo przychodzi szastanie terminem kredytu. Szalenie obawiałabym się aktualnie pakować w kredyty i ze względu na waszą jednostkową sytuację jak i ogólną sytuację w kraju i na świecie.

Ja wraz z mężem (choć wtedy byliśmy jeszcze przed ślubem) wyremontowaliśmy sobie piętro w domu rodzinnym moich rodziców za nasze oszczędności. Mąż podjął to ryzyko i wpakował w nie swoje Oboje mamy sporą potrzebę wolności, życie na kredyt nie wchodziło w grę, mamy zatem bez żadnego kredytu kilkadziesiąt metrów z osobną łazienką, kuchnią, wejściem, wydzieloną strefą w ogrodzie i to w pięknej okolicy. Jak byśmy mieli w tej okolicy kupić działkę i postawić dom to myślę, że w grę wchodziłby kredyt rzędu 500-600 tys. Dołożyliśmy się do założenia instalacji gazowej- nikt nam tego w razie co nie zwróci. Dołożyliśmy się do wymiany dachu, dołożyliśmy do trawnika i nasadzeń na całą działkę. Żyjemy osobno, ale są pewne sprawy wspólne. Wiesz dlaczego się na to zdecydowałam? Bo ja swoich rodziców tak po ludzku lubię To fajni ludzie, nie wtrącający się, nie narzucający się ani własnej woli, bardzo lubią mojego męża, czasem się śmieję, że dogaduje się z nimi lepiej, niż ja. Będąc siebie pewnymi "nie testowaliśmy się" na wspólnym wynajmie tylko od razu rzuciliśmy na remont i wspólne pięterko, a co. I jest super, ale na to by było super to pracuje cała czwórka. Zatem odpowiedz sobie na pytania jaki masz stosunek do waszej relacji, czy dobrze się znacie, jakie koszty jesteś gotowa ponieść, z czego i w imię czego zrezygnować a przede wszystkim- czy dasz radę żyć z rodzicami. Nie bez powodu to podkreślałaś. U mnie plusy kontra minusy to było jakieś 80 do 20. A u ciebie?