Wyprowadzilam się na kilka dni, co dalej? - Netkobiety.pl

Jak dla mnie to te plusy (całkiem zwyczajne swoją droga, nic naprawdę niezwykłego w małżeństwie) nie przeważają nad minusami, a minusy są zbyt ciezkie żeby przymknąć oko.

Wyprowadziłaś się z własnego mieszkania?

Tak. Nie potrafię żyć w takiej atmosferze. Jeszcze na niewielkim metrażu, gdzie nie mogę się od tego odciąć. Moi Rodzice nigdy nie praktykowali cichych dni.

I tu masz odpowiedź na swoje rozterki. MUSISZ coś zmienić. Ja Ci się nie dziwie ze nie potrafisz w tym żyć.

Czy mąż wgl widzi sytuacje jako problem czy uważa że wszystko z jego zachowaniem jest okej?

Obserwowałam taki typ małżeństwa przez wiele lat z racji tego, że jest w mojej rodzinie. Po wielu latach mogę Ci powiedzieć, tylko tam kobieta jest ta złą, że dzieci wyniosły dokładnie taki sam typ zachowania, znajomi zaczęli unikać ich, facet jest zgorzkniały i nic już go nie cieszy. I właśnie Ty za kilka lat będziesz dokładnie taka sama. Zniszczysz siebie psychicznie. Jeżeli nie da się nic zrobić to szczerze wolałbym odejść. Masz teraz czas na podjęcie decyzji. To co piszesz jako plusy to najzwyczajniej normalne rzeczy, których ja na codzień już nie widzę. A jestem w z mężem prawie 20 lat.

Skoro nie możesz już z nim wytrzymać, nie możesz nic zmienić i czujesz, że musisz uciekać z własnego mieszkania, to jakie mogą być rozwiązania? On magicznie się nie zmieni i nie zacznie nagle nad sobą pracować, skoro nie widzi takiej potrzeby, bo wszystko to wina kogoś z zewnątrz. (często się tak kończy, że złe samopoczucie to wina tego, kto jest najbliżej) Chyba nie masz zamiaru przy nim całe życie na paluszkach chodzić, pomagać mu rozładowywać jego emocje i jednocześnie tłumić swoje emocje i potrzeby?

To ja mam wrazenie w takim razie, ze Wy nakrecacie siebie wzajemnie. Nawet sobie nie wyobrazasz, jak bardzo wkurza i wytraca z rownowagi taki ktos, kto siedzi przed komputerem i utyskuje. Tak, masz do tego prawo, ale on ma prawo do wyrazenia swojego zdania, ze go to wkurza. Mnie tez to wkurza potwornie.

Ty marudzisz na rzeczy martwe, on marudzi na Ciebie, Ty marudzisz na niego, on na swojego pracodawce.
Wkurzacie siebie wzajemnie i albo wyjdziecie OBOJE z tego schematu, albo faktycznie rozwod jest najlepsza opcja.

Nie wiem, jaki miało sens wiązanie się z facetem, którego później trzeba temperować i zmieniać. Nie kupuję tekstu, że przed ślubem nie było widać tej jego agresji. Nie lepiej sobie znaleźć kogoś, kogo zmieniać nie trzeba, hm? Bo że to jest mission impossible przerabianie kogoś na całkiem inny egzmplarz, to już wiesz Bzowa.

Ciche dni to forma przemocy. Tak to odczuwam, odbieram i tak to klasyfikuje często psychologia. Bierna agresja.
Od początku znajomości powiedzialam, że mi to nie odpowiada i na to się nie zgadzam. Uważam za uczciwe wygarnięcie o co chodzi, choćby krzykiem, rozładowanie frustracji i niezgody na coś, a nie celebrowanie i pielęgnowanie w sobie gniewu i złości. Oczywiście rozumiem, że ludzie są ròżni i ktoś potrzebuje więcej czasu na to, żeby ochłonąć. Można wtedy powiedzieć:
- sorry, potrzebuję godziny czy dwóch żeby się uspokoić i oddalić od tej sytuacji. Ok.
Ale nie będę żyła z 37-letnim człowiekiem, który nie powie o co chodzi, tylko będzie sobie milczeć w nieskończoność i chodzić nadąsany tygodniami. To jest chore. To nie jest normalny wzorzec alternatywny do otwartej komunikacji.

Na dzieci się nie zgodziłam, bo nie wyobrażam sobie żeby Maluch mogł się prawidłowo rozwijać przy czlowieku, przed ktorym muszę się chronić z udzialem policji.

To także forma agresji. Jeśli taką formę uważasz za uczciwą, jego za "nienormalną', to stosujesz podwójne standardy.

Jeśli zaś chodzi o pytanie, którym zakończyłaś pierwszy post, to droga jest oczywista: wracasz do swego mieszkania i przeprowadzacie rozwód z wszelkimi wynikającymi z niego konsekwencjami.

Między celebrowaniem cichych dni a krzykiem i awanturami jest chyba jeszcze trochę innych możliwości..?

Ja, ja ja i raz jeszcze ja. Jesteś tak skupiona na sobie, że nie potrafisz dostrzec swoich wad, ale łatwo przerzucasz odpowiedzialność na innych.
Nie zgodziłaś się na dzieci bo taki zły przemocowiec, ale nie przeszkadzało Ci to wyjść za niego za mąż..

Dorabiasz teorie do prawdziwego powodu, dla którego chcesz się pozbyć męża. Pewnie na horyzoncie pojawił się nowy samiec alfa i trzeba starego jakoś usunąć..

Mam nadzieje, ze Twój maż dobrze Cię poznał i szybciutko się od Ciebie wyprowadzi. To jeszcze młody facet bez zobowiązań, wiec ma szanse na szczęśliwe życie z nowa partnerka.

Ide za tym co mowi Autorka:

a jednoczesnie w pierwszym poscie mamy:

Nie wchodzilam w tym poscie w zadnym miejscu w to, co ja uwazam za opcje komunikacji w malzenstwie. Natomiast uwazam, ze Autorka sama nie wie, czego chce. Krzyczy, zle. Milczy, zle. Jednoczesnie jak ona na niego krzyknie, to juz jest dobrze.

Zadne z nich nie potrafi z drugim rozmawiac i dopoki oboje nie wyjda ze schematu, to nic z tego nie bedzie.

Pomijajac juz to, ze sa malzenstwem tyle lat, jakby moj facet byl agresywny na poczatku malzenstwa, to to malzenstwo by az tyle nie przetrwalo.

Ale po rozwodzie to już chyba można nakazać mu wyprowadzkę jeśli ma gdzie?

Tylko rozwód Was uratuje.