Bardziej mi żal zwierząt niż ludzi - Netkobiety.pl

Ja też tak mam, tylko bardziej chodzi o króliki i zające. Bardzo męczy mnie fakt że miliony królików są przetrzymywane w ciasnych klatkach w których bardzo cierpią.
Niedawno się dowiedziałam że w UE klatki mają zostać wyeliminowane do kilku lat. Płakałam z ulgi chyba z godzinę. Oczywiście to jeszcze nie wszystkie które są do ocalenia, ale dobrze że przynajmniej tyle.
Bardzo lubię też koty, krukowate i ryby.
Gdy myślę o cierpieniu zwierząt zwłaszcza królików robi mi się duszno i czuję ucisk na klatce piersiowej. Biorę na to nawet takie tabletki przynoszące ukojenie, uspokajające na receptę, ale ich nie można brać częściej niż dwa razy na tydzień. Ziołowych, nieuzależniających to łykam garściami.
Mam nadzieję, że w przyszłości wszystkie króliki oraz inne zwierzęta będą wyzwolone.

Ojejej...
To może wytłumaczę różnicę między katolickim ubojem gospodarskim, a rytualnym ubojem muzułmańskim.
1. Katolicy najpierw walą zwierzę w łeb co by je ogłuszyć, a potem je skrwawiają przez podcięcie gardła lub skłucie w tętnicę. Teoretycznie zwierzę wykrwawiając się powinno być nieprzytomne ale różnie to bywa. Na własne oczy widziałem jak teoretycznie wykrwawiona świnia w trakcie następnego etapu obróbki tj. opalania szczeciny słomą zerwała się i sobie biegała po podwórku.
2. Muzułmanie zwierzęcia nie ogłuszają tylko od razu podrzynają gardło lub tętnicę.
Jeśli już chcesz kogoś wyzywać od zwyrodnialców, to się nie krępuj, bo nie wiem czemu pominęłaś Żydów? Oni sprawiają zwierzęta dokładnie tak samo jak muzułmanie, bez ogłuszenia. Nie krępuj się, zostań antysemitką...

Snake,
z tego co się orientuję, w Polsce ubój rytualny nie jest TRADYCJĄ, natomiast u muzułmanów owszem, czym bardzo lubią się chwalić. Swoją drogą, widziałam kiedyś program w TV, jak rozcinali kozę "na żywca" - począwszy od brzucha. Słyszałam też z opowieści Kurda. I uwierz nie jest mi przyjemnie o tym pisać.

Nie wiem, jak wygląda to u Żydów i nie wiem skąd ta aluzja do katolików, nie praktykuję wiary, więc jeśli myślałes, że w jakiś sposób chcę ich "bronić", to nie trafiłeś. Ale to tak zbaczając z tematu

Nie masz pojęcia ani o chrześcijaństwie ani o metodach uboju i tak sobie piszesz bez ładu i składu żeby tylko uzasadnić swoją tezę. Porządkując te bzdury, które wypisałeś:

1. Chrześcijanie w większości odłamów nie kontynuują i nie kontynuowali większości starotestamentalnych praw, w tym także o uboju nie z powodów klimatycznych XDDDDD tylko dlatego, że ich zdaniem Chrystus wypełnił prawo, wynosząc je na nowy, metafizyczny poziom. Dla porównania na przykład kwestia obrzezania.

2. Kiedyś ludzie ubijali zwierzęta poprzedzając to mniej lub bardziej udanym ogłuszeniem, drobni gospodarze pewnie też do dziś to robią w swoich mikrogospodarstwach, ale w przemysłowych ubojniach nie ma mowy o takim ogłuszaniu waleniem w łeb XD co zresztą sam przyznałeś... więc co ty porównujesz - metody, które były kiedyś powszechne i nie są już promowane cywilizacyjnie do tego, co jest nadal powszechne i promowane w uboju rytualnym?

Taaak, jasne! Stwórca zstąpił na górę i kazał chłopcom obcinać napletki i zabijać zwierzęta zadając większe cierpienia...

W przemysłowym uboju linie do zabijania zwierząt na rynek zwykły i na rynek koszerny różnią się zasadniczo tylko brakiem porażenia zwierzęcia prądem lub bolcem. Poza tym reszta jest taka sama.

Wiem, wiem i wiem też, że doczekam na tym forum tematu w rodzaju "bardziej żal mi marchewki niż ludzi..."

Mnie porusza każde niezawinione cierpienie - tak w odniesieniu do zwierząt, jak i ludzi. Trochę już w życiu widziałam i nie potrafię kategoryzować, że zwierząt mi żal, ale ludzi mniej.

Kilka tygodni temu mój syn opowiadał o swoim znajomym, lokalnym raperze, który cierpi na nieuleczalną, postępującą chorobę genetyczną. Znam chłopaka tylko z opowiadań i teledysków, faktycznie odnosiłam wrażenie, że ma jakiś problem ze stawami, może wadę wrodzoną, a okazuje się, że to efekt choroby, zaś pomiędzy tym co było 5 lat temu i jest dzisiaj jest znacząca różnica. Dążę do tego, że syn po spotkaniu z nim, na którym pojawił się ten temat, mówił mi o tym, a u mnie jakby z automatu pojawiły się łzy. Naprawdę nie potrafiłam tego opanować. Kilka dni temu na YT przesłuchałam nowy kawałek, a w pakiecie zobaczyłam teledysk i po prostu sprawiło mi to ból. Na pewno nie jest to litość, ale szczere współczucie dla tak wrażliwego, życiowo mądrego i życzliwego dla innych młodego mężczyzny.
Tak samo żal mi chorych czy maltretowanych dzieci, chorych dorosłych, dla których ból i lęk o życie to chleb powszedni.

Zwierzęta to zupełnie inna bajka, zwłaszcza jeśli to bestie pod ludzką postacią są winne ich cierpienia. Kocham je wszystkie i pomagam jak umiem, choć najczęściej są to po prostu pieniężne wpłaty albo rzeczowe dary na rzecz instytucji zajmujących się niesieniem im pomocy. W schronisku nigdy nie byłam, bo nie potrafię się na to zdobyć.

Dla mnie strata własnego pupila to bardzo trudne przeżycie. Kiedy w ubiegłym roku straciłam swojego futrzaka, to pomimo że zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, to i tak jeszcze przez jakiś czas czułam się winna, że może coś można było wcześniej, inaczej, że może coś przeoczyłam, może mogłam coś więcej. Mało tego, kiedy tuż po ostatniej wizycie u weterynarza (w ostatnim okresie byłam tam codziennie, czasem po dwa razy) zorientowałam się, że mój mały przyjaciel nie żyje, to wpadłam w histerię. Ja nigdy nie histeryzuję, a wtedy aż zanosiłam się od płaczu tuląc to małe, jeszcze ciepłe, choć już martwe ciałko. Byłam wówczas w domu sama, po chwili mąż wrócił z pracy, stanął w drzwiach i na ten widok również i jemu łzy stanęły w oczach, a muszę dodać, że to jest bardzo rzadki widok. Pomijam przy tym, że u mnie to była miłość od pierwszego wejrzenia, być może dlatego kiedy futrzak dotarł do wieku, kiedy wiadome było, że za jakiś czas trzeba będzie się z nim pożegnać, to coraz bardziej bałam się tego momentu. Jak widać słusznie. 

I w sumie nie wiem z czego to wynika, że dziś tak bardzo pochylam się nad ludzką i zwierzęcą krzywdą, choć kiedyś nie byłam na tym punkcie tak wrażliwa. Pamiętam, że nawet kiedy zmarła moja babcia (miałam jakieś 16 lat), choć faktem jest, że nie byłam z nią specjalnie zżyta, nie zrobiło to na mnie większego wrażenia, a teraz zupełnie obcy ludzie czy przypadkowe zwierzęta potrafią wywołać tak silne współczucie, które boli niemal fizycznie.
Niektórzy twierdzą, że wraz z wiekiem i trudnymi przeżyciami, których na koncie mamy coraz więcej, nasz układ nerwowy ulega osłabieniu. Myślę sobie, że to może być tego efekt, choć zapewne między innymi.