Pierwsza i jedyna miłość chłopaka? - Netkobiety.pl

Przychodzą mi na myśl dwie aktorskie pary: jedna para to Susan Sarandon i Tim Robbins, a druga para to Alfred Molina i Jill Gascoine; jeśli nie znasz, to przeczytaj historię obu tych związków. Innymi słowy: może być i tak i tak (czyli jak on będzie miał 30-40 lat, to ta różnica może go zacząć uwierać, ale może być i tak że będziecie razem do śmierci tego drugiego), tego nikt nie przewidzi.

Po co się tym martwisz skoro jesteś szczęśliwa? Nie każdy jest taki sam. Znam takie pary, które są od szkoły średniej razem. Ja im zazdroszczę.

Swoją drogą niesamowita historia, jeszcze takiej nie słyszałam :-)

"Chłop się musi wyszumieć" to stereotyp oparty na płci i jak reszta takich stereotypów jest bzdurny. Twoja babcia zapewne uważała tak pod wpływem czasów, w jakich się wychowała. Kiedy chłop miał się wyszumieć, a kobieta miała być czysta do ślubu. Można mieć udany związek kiedy obie strony mają różny bagaż doświadczeń życiowych, w tym uczuciowych i erotycznych. Sama jestem w takim związku z 20 lat młodszym narzeczonym, który wcześniej nie był w związku i nigdy się nawet nie zakochał. A nie chciał się pakować w jakiekolwiek relacje bez zakochania się i szacun za to. Ja tak nie umiałam, zbyt mnie ciągnęło do facetów.
Nie zawsze trzeba mieć wcześniej inne związki, by wiedzieć, że to "to". Nie ma reguły. Tu tak samo byłoby stereotypem mówić, że takie związki się udają, czy nie. Są takie związki, które zaczęły się w czasach szkolnych i nie przetrwały próby czasu. Są też takie, które ją przetrwały (na przykład mój tata był pierwszą miłością mojej mamy i mimo różnych zawirowań przed ślubem i po ślubie są razem już prawie 60 lat).
Twój chłopak będąc w wieku, w którym mógłby spokojnie uganiać się koleżankami z klasy, wolał czekać na Ciebie... Musiał tak być pewny swoich uczuć do Ciebie. Czegoś takiego jeszcze nie słyszałam, żeby taka dziecięca miłostka przetrwała do wieku dorosłego i aż się wzruszyłam czytając Twój post. Piękna jest taka trwałość i stałość w uczuciach. Twój tak samo jak mój nie chciał się widocznie pakować w relacje z dziewczynami, których by nie pokochał, z tą różnicą że Twój już Cię znał i na Ciebie czekał.
Różnica wieku nie jest między Wami wielka. Nie jest to różnica pokolenia, 10 lat to między dorosłymi ludźmi nie jest wielka różnica. Skoro jesteście razem już parę lat, otoczenie (zwłaszcza jego rodzina) to akceptuje, to czemu masz wątpliwości? Bardziej się boisz tego, że on będzie chciał spróbować z inną, czy tego, że Ty go skrzywdzisz? Czy może po prostu zostały Ci uraz i niepewność do związków po nieudanym małżeństwie?

Ciekawy wątek.
Zastanawiam się, dlaczego tu tak słaby odzew, bo jestem przekonana, że gdyby dotyczył on młodszej dziewczyny i starszego faceta, to byłoby więcej komentarzy.

Osobiście nie wierzę w trwałość takiego związku. Wcale nie chodzi o brak wyszumienia się, ale o to, że w wieku, w którym jest Twój partner, oczekiwania względem partnera zmieniają się.

A jak sobie wyobrazasz dzieci z nim? Ty masz 32 lata, on ma 22. Ty jestes na etapie, kiedy juz by wypadalo sie o te dzieci starac, on jest na etapie, gdzie o dzieciach jeszcze zupelnie sie nie mysli. Ty jestes juz pewnie ustawiona finansowo, on jest bardzo, bardzo mlodym czlowiekiem. Moim zdaniem zareczyny jak facet ma dopiero 22 lata to ogromny blad. Ty go ciagniesz do gory i to jest spoko, ale on przez to nie moze robic tego, co robia ludzie w jego wieku. Zamiast cieszyc sie studiami, pierwszymi doswiadczeniami zyciowymi, szukac jakiejs fajnej pracy, to on bedzie sie pakowal w pieluchy i planowal slub.

Moze mam podwojne standardy tutaj, chociaz kobiecie tez doradzalabym poczekac, gdyby chciala wychodzic za maz w wieku 22 lat, ale kobiecie tez jest prosciej. Psychicznie kobiety dojrzewaja wczesniej niz faceci. Ja bym sie bala wychodzic za maz w tym momencie.

Ty w sumie tez powinnas przemyslec i przepracowac swoje relacje. Bo skoro sama piszesz, ze mialas uraz i opor, to to nie jest tak, ze weszlas w to, bo to byla taka wygodna relacja, znajomy facet, po prostu wygodnie Ci z nim, a tak naprawde nie przerobilas w sobie tego, co sie podzialo wczesniej.

Wiesz, Aniu, zawsze sa wyjatki potwierdzajace regule ale i tak watpliwosci zostaja. A atrakcyjnosc jak dla mnie tu nie ma nic do rzeczy. Ludzie dobieraja sie jak chca i ja nie oceniam tego przez pryzmat atrakcyjnosci.

Też mam podobną parę w otoczeniu. Ona miała 33 lat choć miała już własne dziecko, on 23. Nie studiował, bo był z zawodu stolarzem i pracował u taty w zakładzie stolarskim. Nikt tego nie traktował poważnie i kazali się popukać w głowę i jemu i jej, a są już 8 lat razem po ślubie, mają też wspólne dziecko. Widać, odnaleźli się.

A 8 lat to już większy staż niż wiele par opartych o "jedyne słuszne wytyczne do zawierania związków niby trwałych i wolnych od wątpliwości". Choć życie pokazuje, że to wcale niczego nie gwarantuje. Także jak autorka może, niech próbuje budować szczęście na własnych zasadach. Ja, podobnie jak Ania, także dodaję otuchy. Powodzenia.

Nie jestem "ustawiona finansowo", zarabiam ciut więcej od niego. Obydwoje ciężko pracujemy, a nie zarabiamy kokosów. Pod względem wykształcenia też nie ma między nami różnicy, ja studiów nie skończyłam, a on nawet nie zaczął, obydwoje mamy maturę.
Z byłym mężem byliśmy rówieśnikami, wydawało się że jednakowych oczekiwaniach i doświadczeniach... I się nie udało. Nie wiem już, co się jest ważniejsze: czy uczucie, czy dobór i dopasowanie cech. Nie ma chyba prostej odpowiedzi na to pytanie.

Byłabym ostrożna przy stawianiu diagnoz odnośnie zaburzeń. Od tego są psycholodzy, psychiatrzy i psychoterapeuci.
Poza tym stałość w uczuciach nie jest symptomem w żadnym zaburzeniu.

A swoją drogą to ciekawe jest, że młodego mężczyznę posądza się o zaburzenia tylko dlatego, że pokochał starszą kobietę i jest wierny swojemu wyborowi.
Wiadomo przecież, że dorosła dojrzała kobieta nie będzie brała pod uwagę dziecięcej gadaniny i nie patrzyłabym, że zaczęlo sie to w wieku 6 lat bo to jest po prostu śmieszne.

Nikt nie przewidzi czy relacja się rozwinie czy zwinie, czy jemu się odwidzi czy nie.
Tak samo jak nie wiadomo w żadnym przypadku (patrz Twoje małzeństwo).

RZeżuszko, jeżeli chcesz mieś profesjonalną poradę skontaktuj sie z psychologiem i porozmawiaj z nim o tej sytuacji.
Psycholog pomoże zobaczyć Ci jakie jest to uczucie z jego strony, czy dziecięce czy dojrzałe.
Przecież to jego zakochanie albo jest dziecinne na poziomie paplaniny 6-latka, albo dojrzewało wraz z nim.
Tego tutaj nikt Ci nie powie...

Myślę, że raczej to drugie. Paplanina 6-latka ma to do siebie, że szybko przechodzi. Myślisz, że tyle lat by przetrwała "paplanina 6-latka"?

To nie jest hipokryzja [tylko] u pań. Tu jest więcej kobiet i częściej ujawniają swoje poglądy.

Zgadzam się natomiast z tą uwagą o wrzucaniu do jednego worka - są przecież poważnie myślący 20-parolatkowie - zarabiający na siebie, ułożeni, z planami i wartościami, a są i 30-latkowie typu Piotruś Pan, co widać w wielu wątkach na forum.

Może warto rozdzielić kwestię dorosłości od chęci zawarcia małżeństwa.
Naprawdę zdecydowana większość ludzi, chce jeszcze coś osiągnąć i poczuć, że żyje, zanim wyląduje się w pieluchach i domowym gniazdku. To jest chyba normalne, że ludzie mają jeszcze jakieś cele w życiu, niż ślub, wesele, małżonek i dzieci..
Co do różnicy wieku to wciąż wiele wody musi upłynąć, żeby ludzie przestali się krzywo patrzeć, kiedy to kobieta jest starsza o te kilka lat. Przecież nawet, jakby facet miał 32 a kobieta 42 to byłoby to dziwnie odebrane..

Ching, ale to, co bylo 20 lat temu to jednak inne czasy.
Moja mama wyszła za mąż mając 21 lat. Ale to było prawie 30 lat temu. I nie powinno byc przykładem na obecne czasy, gdzie to jednak poszło w górę.

Ale ja do tego nie nawiązywałam mnie nie o wyszumienie chodzi, a o jakieś poznanie życia. Niekoniecznie życia z innymi partnerkami, a życia ogólnie.
Bawi mnie to, jak widzę dziewczyny po 23-24 lata, studiujące za kasę rodziców kolejny kierunek, które zastanawiają się, czemu facet im się nie chce oświadczyć. I tak zawsze sobie myślę, że spoko, rozumiem to, ale tej dziewczyny nie stać na wspólne życie z facetem, ona oczekuje, że z funduszu rodzinnego przejdzie na fundusz mężowski. No to, z czym do ludzi.

Tutaj niby oboje pracują, ale w dalszym ciągu moim zdaniem on ma spokojnie czas choćby na dojrzenie do ojcostwa, a ona ma na bycia matką zaledwie kilka lat. Przy czym żadne z nich nie zarabia jakoś super, skoro oboje ciężko pracują. Czy on na studia nie poszedł, bo nie chciał, czy nie poszedł, bo nie chciał tworzyć kolejnej przepaści między nimi (ona pracująca - on student, to jest przepaść w obie strony).
To są ciężkie relacje. O ile 28-38 czy 30-40 już ta różnica się wyrównuje, to 20-30 to jest naprawdę przepaść.

I też inaczej bym to traktowała, gdyby oboje mieli po 22 lata, chociaż wtedy też zapytałabym, gdzie się spieszą, bo to jednak obecnie dosyć wcześnie jak na ślub. Ale tutaj mam wrażenie, że on się tak spieszy przez tą różnicę wieku, a to nie jest dobra motywacja.

40 lat temu to były inne czasy, 20 lat temu, z mojej perspektywy to były jednak bardzo, ale to bardzo podobne czasy. Przynajmniej ja, który jedne i drugie obserwowałem z punktu widzenia osoby pełnoletniej, nie widzę specjalnej różnicy.
Wśród moich znajomych i rodziny w podobnym wieku, było sporo ślubów w przedziale 30-40, nie tak jak w czasach moich rodziców, gdzie typową sytuacją było, że 25 latkowie są już po ślubie.

MagdaLena1111, my też mieliśmy wspólne zainteresowania. Bardzo podobny gust filmowy, muzyczny, podobne spojrzenie na wiele spraw... Wtedy po tym spacerze, jego wyznaniu że wciąż mnie kocha i pierwszym pocałunku przez rok się spotykaliśmy u mnie i mieliśmy dużo okazji do rozmów. Zaczynałam w nim widzieć faceta, ale rok minął zanim poszliśmy do łóżku, więc dużo czasu ze sobą spędzaliśmy na rozmowach i siedzeniu razem. Zdarzało się, że mówił w domu, że idzie z kolegami, a naprawdę szedł do mnie i na koniec spotkania dawałam mu piwo, żeby w domu śmierdział piwem i mógł mówić, że był z kolegami. Czasami przychodził do mnie o 20, a wychodził o 3 w nocy. Poznaliśmy się wtedy bardzo dobrze i zobaczyłam wtedy, jaki bardzo on jest dojrzały, mam tu myśli dojrzałość rozumianą jako poważne podejście do życia. I do dziś tej różnicy dojrzałości nie czuję. Nie ma między nami różnicy dojrzałości, wykształcenia ani statusu majątkowego.
Właściciwie jedyne, co nas różni, to doświadczenia w życiu uczuciowym. No i w seksualnym, choć on powiedział, że nie ma do mnie pretensji o to, że nie czekałam na niego, tylko miałam chłopaków i męża - wie, że miałam prawo traktować to jako jego dziecinną fanaberię i nie podporządkowywać swojego wcześniejszego życia temu, że dziecko się zakochało. On czekał, nawet się nie całował, całował się pierwszy raz ze mną, pierwszy raz przeżył ze mną, ale to już teraz nie jest problem. Na początku się dziwnie czułam z takim niewinnym i nieporadnym, no ale minęły już 3 lata odkąd to robimy i pod tym względem też jest okej. Tylko czy nie będzie chciał spróbować z inną kiedyś, nie wiem.
Poza tym jak pisała 67eve może po prostu po nieudanym małżeństwie jestem bardziej ostrożna i pełna wątpliwości. Wiem że faceci zostawiają i zdradzają swoje kobiety bez względu na wiek i różnicę doświadczenia. Można mieć 100 panienek przed małżeństwem i być starszym od żony, a i tak ją rzucić dla innej.

Mnie to jakoś obrzydza :-/
Sama mam 28 lat, więc tyle lat, co autorka, gdy zaczęła spotykać się z 18-latkiem. Po prostu nie wyobrażam sobie sytuacji, bo dla mnie facet w tym wieku, to dzieciak. Mój brat ma niewiele mniej i chociaż wygląda już prawie jak facet, nawet ma dziewczynę od niemal 2 lat i wiem, że nie zasypują gruszek w popiele, to jednak jest jeszcze dzieciak.
Nie wiem np, czy związek mojego brata przetrwa (moich rodziców, którzy są parą od podstawówki przetrwał), ale oni są równieśnikami, razem dorastają, dojrzewają, przechodzą przez podobne rozterki i problemy tego samego wieku, które ich do siebie zbliżają, a tu mamy młodego chłopaka, który zbiera doświadczenia i zdecydowanie starszą, doświadczoną już nieco życiem, nawet rozwodem kobietę, która chociażby z własnych doświadczeń wie, jak ułomne mogą być związki zawierane w młodym wieku.

Dokładnie.
Ale chyba jestem hipokrytką, bo sama związałam się w tym wieku z facetem starszym dokładnie o dekadę :-D
Stąd też wiem, jak dynamiczne zmiany zachodzą w człowieku w tym okresie, dlatego pisałam, że zmieniają się też oczekiwania odnośnie partnera.
I to nie chodzi o wyszumienie się. To jest przez neuronauki udowodniony rozwój kory przedczołowej. To jest okres kilkuletni rozwoju, który zmienia w postrzeganiu więcej niż w późniejszym wieku całe dziesięciolecia.

Ja mam 28 lat, mój partner ma 25. I o ile teraz już jesteśmy na podobnym etapie życia, to jeszcze 2-3 lata temu byliśmy na totalnie innych.
Kiedy ja myślałam o kupnie mieszkania, jemu to zupełnie nie było w głowie. Ja pracowałam, on był na utrzymaniu matki, to była przepaść, którą ciężko było zakopać i pochłonęło to bardzo dużo pracy.
Nawet teraz zresztą mamy dyskusje co do tego, kiedy starać się o dzieci, bo jak zaczniemy po ślubie to i tak urodzę koło 30tki najwcześniej, a on chciałby jeszcze z 2 lata poczekać.

Te 3 lata różnicy to jest niby nic, ale każdy kolejny rok tylko pogłębia ten rozstrzał. Niestety. I ok, część ludzi sobie z tym poradzi, a część sobie nie poradzi. I tak jak pisałam, im więcej lat, tym ta różnica wieku jest mniej i mniej widoczna.

Ta historia to dla mnie akurat pure fantasy może się mylę i nie będę się spierać, takie są tylko moje odczucia co do tego wątku - ale był dobrą okazją do poteoretyzowania sobie

Mysle, ze z takiego czarnowidzenia nic nie wynika. Nie ma znaczenia w jakim wieku by byl Twoj partner, zawsze jest jakies prawdopodobienstwo, ze w pewnym momencie sie soba znudzicie, bedziecie chcieli szukac innych wrazen, czy druga polowka przestanie byc atrakcyjna i zdradzi.
Piszesz, ze go kochasz i ze jestes szczesliwa. Co wiecej Ci potrzeba? Nikt nie da Ci gwarancji szczesliwego zycia. Z tego co piszesz wynika, ze on tez Ciebie kocha i tez sie o Ciebie stara. Skad wiesz, ze w pewnym momencie Tobie nie zacznie przeszkadzac to, ze jest od Ciebie mlodszy?
Uwazam tez, ze nie wszyscy mlodzi ludzie musza sie "wyszalec". I tez znam duzo osob, ktore w mlodosci sie zwiazaly i w dlaszym ciagu po 10 prawie latach dalej sa w tych samych zwiazkach. Ludzie sa ROZNI. Logiczne, ze ten mlody czlowiek nie przezyl jeszcze tak wielu roznych sytuacji jak Ty wiec nie ma az takiego doswiadczenia zyciowego, ale tak dlugo jak ani Tobie ani jemu to nie przeszkadza, to nie widze najmniejszego powodu dlaczego nie mielibyscie byc razem.
Moze przegadajcie sobie po prostu jak widzicie swoja przyszlosc, jezeli np. chcecie miec dzieci itd.
Ogolem, tak jak piszesz, Twoje ciagle myslenie, ze "on moze kiedys Cie zdradzic, bo jeszcze sie nie wyszumial", jest krzywdzace dla Was obojgu.
Powodzenia

Ein Kwestia posiadania dzieci i presja, jaką nieraz czują faceci ze strony kobiet, jest często powodem, dla którego facet się wycofuje. Oczywiście dostaje ods razu łatkę nieodpowiedzialnego dzieciaka, ale niestety ciężko to zmienić. Póki posiadanie dziecka będzie traktowane jako dobro najwyże, konieczność, święty obowiązek czy wręcz błogosławieństwo, jakiego można doświadczyć, to nic nie będzie w stanie tego zdania zmienić.
Żadne argumenty czy potrzeby drugiej strony nie będą miały znaczenia, jeśli ktoś stwierdzi, że (jeszcze) nie chce mieć dzieci a druga strona wręcz za wszelką cenę do tego dąży, to nie ma porozumienia..

Jasne:)

W moim otoczeniu mam zwykle młode mamy, które urodziły pierwszy raz w przedziale wiekowym 25-30 lat a nawet bliżej 30-stki (małżeństwa sa raczej równowiekowe). Dolna granica jest raczej bliższa 25 lat niż 20.
Gorzej, jak presja na dziecko jest jeszcze wcześniej i ktoś, kto chce jeszcze zanzać tzw. wolnego życia, musi cąłkowicie zmienić swoje plany.
Być może to kwestia emocji i nieraz potem, po zastanowieniu się, ludzie się rozchodzą, a czasami i jest tak, że sobie wykrzyczą oboje w twarz o tym, jak jedno zawiodło drugiego, bo nie rozumie jego potrzeb. Po prostu ważne jest to, żęby wiedzieć to wcześniej i dlatego dziwię się ludziom, którzy jednak często tak szybko zmieniają zdanie. Ponadto, kiedy rea;lizujemy własne cele, jak choćby rodzina i dziecko, to tak często wszystko inne uważa się za bezwartościowe? Tymczasem dla niektórych ten scenariusz na życie bez dzieci, oparty na zupełnie odmiennych oczekiwaniach jest równie ważny, jak potrzeba posiadania dziecka dla młodej mamy.
Co innego, jak jedno mówi "nie teraz, ale za kilka lat(2-3 lata)" a drugie właściwie pragnie natychmiast..Dlatego koło tej 30-stki, kiedy z reguły ludzie są już stabilni finansowo i zaradni to kwesta do przedyskutowania, ale jak młodzi, którzy dopiero co wkraczają w dorosłość?
Spore zmiany zaszły w społeczeństwie w ciagu ostatnich kilkudziesięciu lat i raczej tego się nie cofnie..:)

Ciężko czasami to zrozumieć, bo niedomówienia czy spięcia się zdarzają, ale są właśnie pewne kwestie, gdzie nie ma kompromisu. Wtedy jedna strona wydaje się za wszelką cenę nakłaniać tą drugą do zmian lub ewentualnie pozostawienia na obecnym poziomie. Trwa się w napięciu przez tyle czasu, bo jedna strona sobie wmawia, że partnerowi się odmieni a druga jest albo niezdecydowana albo sądzi, że sprawa jest załatwiona.

Hmm, będąc 2 lata w związku i po roku już chce ślubu i dzieci? No ciakawe, bo jej się pewnie dość śpieszy, ale mówiąc szczerze to dla mnie byłoby torchę za szybko, biorąc pod uwage staż znajomości. I właśnie, skoro nie może wybłagać zmian, to dlaczego wciąż ma nadzieję na takowe? W takim wypadku można facetowi zarzucać, że nie myśli o przyszłości czy jest lekkoduchem itp, ale w sumie po roku znajomości być pewnym, że to ten? Odważna dziewczyna

Nam zeszło calutki rok zanim się udało (mieliśmy 30-28), a jak kilka lat później stwierdziliśmy, że w sumie to przydałoby się drugie, to już się nie udało.
W każdym razie nie było problemów z niedogadaniem - było od razu wiadomo, że po ślubie pigułki szybko idą w odstawkę i najpóźniej po roku zaczynamy starania.

Na opisanie takiej postawy przychodzą mi do głowy wyłącznie niecenzuralne określenia.
W sumie też znam jedną parę, gdzie kobieta chciała i ślubu i dzieci, latami czekała, czekała i się nie doczekała (teraz ma 40 lat).

Oświadczył się wczoraj. Tak jak podejrzewałam, to na to zbierał pieniądze i dlatego grzebał w mojej biżuterii.
Tak czułam od jakiegoś czasu, tutaj zapytałam o to chyba właśnie dlatego, że głośno myślałam, co by było gdyby mi się oświadczył. Dzięki temu zastanawianiu się nad sensem tego związku mogłam sobie przemyśleć wiele rzeczy i dzięki temu jak się oświadczył, to niby była niespodzianka, ale już wiedziałam co powiedzieć.
Powiedziałam "tak". To była moja decyzja i ja będę ze skutkami tej decyzji żyła. Kocham go i nie mogę mu czynić zarzutu z tego, że jest młodszy ani że mnie kocha ani że jest tak stały w tej miłości. Drugi raz już w życiu powiedziałam "tak" i za pierwszym razem skończyło się to nieudanym małżeństwem, mimo że byliśmy rówieśnikami, wyszumieliśmy się oboje i wszystkie cechy nasze sprawiały, że wydawało się, że małżeństwo będzie szcżęśliwe. Okazało się inaczej. Oby tym razem z lepszym skutkiem. Nie można przecież będąc w związku nastawiać sie, że się na pwno nie uda, prawda? Na tej zasadzie żadna rozwódka nie mogłaby szczęśliwie wyjść za mąż. A nawet jak się mylę i czas pokaże, że to zła decyzja - to moja decyzja. Choć nastawiam się dobrze i wierzę, że będziemy dalej razem szczęśliwi, tak jak jesteśmy szczęsliwi od kilku lat.

Rzeżuszka, no i wlasnie o to chodzi, gratulacje

W takim razie powodzenia :-)