A gdyby tak... - Netkobiety.pl

1. na ogladanie filmów analogowych, czytanie, pisanie itd.
2. szwendanie sie gdziekolwiek, najczesciej w samotnosci bo tak sie najlepiej czuje, ale od czasu do czasu pomiedzy ludzmi, bo tego tez czasami potrzeba.
Jakies zaskoczenie?

Ale dlaczego mamy wracac do gorszego? To tak jakby kyos chciał żyć bez prądu i pytał się jakby to było???

Parę lat temu, kiedy przebywałam 3 tygodnie na L4 zrobiłam sobie urlop od Internetu. Nie korzystałam z zasobów, portalów informacyjnych, social mediów, żadnych komunikatorów, wyłączyłam Internet w telefonie. To był bardzo owocny czas. Nie zaprzątałam sobie głowy natłokiem bezwartościowych i nic nie wnoszących w moje życie informacji, odeszło wiele irytacji wynikającej z niezgody na wiele kwestii, na które wpływu nie mam, pokuszę się o stwierdzenie, że poczułam się bezpieczniej, kiedy po paru dniach wygasła uporczywa potrzeba sprawdzania social mediów i "bycia na bieżąco ze światem". Wtedy zaczęłam się już na poważnie interesować medytacją i jogą i poczynać w niej pierwsze kroki, być myślami przy tym, co faktycznie fizycznie wykonywałam, przychodziło mi łatwiej celebrowanie dnia. Jak już poczułam się lepiej zaczęłam wychodzić więcej na spacery, kombinować i bawić się różnymi kuchniami. I myślę, że teraz byłoby podobnie- przeznaczyłabym ten czas na bycie na łonie natury, obcowanie z przyrodą, książki, przebywanie z bliskimi RAZEM, nie obok siebie.

Co do relacji międzyludzkich- w trakcie tamtego L4 zdałam sobie sprawę, że z powodu komunikatorów łatwiej i sprawniej było mi zorganizować spotkanie z kimś z końca kraju, niż skoczyć na herbatę do koleżanki mieszkającej 3 bloki dalej. Po co, skoro ciągle wymieniałyśmy wiadomości i wiedziałyśmy co u nas? Traciłyśmy czas na wirtualne pisanie, ba- uważałyśmy, że nie mamy czasu się spotkać! zamiast faktycznie usiąść na przeciw siebie i tę herbatę wypić opowiadając sobie fizycznie to wszystko. Pamiętam, że podliczyłam, że w jednym tygodniu poświęciłam 4 godziny na pisanie z dobrą koleżanką- skoro miałyśmy na to czas, to i na herbatę by się znalazł. Ta refleksja była dla mnie ważna, bo do dziś mało co używam komunikatorów- jeśli już to w konkretnych sprawach albo celem życzenia dobrego dnia i przypomnienia o sobie. Wolę zadzwonić i chwilę porozmawiać albo faktycznie się umówić i odbyć żywą rozmowę. Mam od wtedy też taką zasadę, że jeżeli ktoś mieszka ode mnie w odległości do 100 km to to jest odległość nie przeszkadzająca fizycznemu spotkaniu co kilka tygodni/miesięcy (w zależności od zażyłości). Ale to nie wiem czy od tematu nie odchodzę. W każdym razie, mogę podpisać się pod tym co napisała Olinka w odpowiedzi na Twoje drugie pytanie.

Jaki byłby świat bez internetu? Ograniczony moim zdaniem pod wieloma względami.
na pewno więcej bym czytała książek- bo teraz internet bardziej poszerza horyzonty- no chyba że kogoś pochłaniaja tylko głupoty.
Dzięki internetowi wymieniamy myśli z wieloma osobami których nie mielibvyśmy szans poznać . Często jest to wstęp do znajomości w realu.
dotyczy to wszelkich aktywnosci, kształcenia sie itd.
Kto nie umie korzystać z internetu, czy aby na pewno taki świetny z niego rozmówca w realu? śmiem wątpić, że ktoś kto ma problemy z nawiązywaniem realcji w necie nie ma ich w realnym świecie.

O, pisklę! Bardzo Wam dziękuję za każdą odpowiedź !!!  

Jak Wy zaznaczacie te cytaty?? Bo chciałabym się odwołać do każdej wypowiedzi

Na obecnym przesyceniu ludzkiej egzystencji internetem, urwanie łączności elektronicznej będzie możliwe dopiero przy okazji wojny, prowadzonej "na grubo", a wtedy nie stanie się nic wzniosłego: po prostu zaczniemy zabiegać o coraz trudniej dostępną żywność, wodę i zaczniemy organizować się w celu obrony przez bandami szabrowników.

Galerido, a czemu Ty traktujesz internet jako zło konieczne?
Każda rzecz w nadmiarze może być szkodliwa dla człowieka. Internet, opalanie, książki, ludzie itd.
Najważniejsze jest, żeby to sobie wyważyć. Jezeli ktoś musi sobie robić przerwy od internetu, to tak naprawdę powinien sam zauważyć, że ma problem z wyważeniem tego.

Moje życie prywatne bez internetu byłoby podobne do tego, co mam teraz. Może więcej chodziłabym do księgarni, bo książek nie dałoby się zamówić.
Moje relacje międzyludzkie też wyglądałyby tak samo, albo wręcz byłyby uboższe, bo i tak widzimy się na żywo, internet jest tylko dodatkiem.

Nie demonizujmy tak strasznie internetu. On powinien nam pomagać i jest świetnym narzędziem w docieraniu do ludzi, jeżeli tylko na to pozwalamy, a nie spędzamy godziny oglądając śmieszne kotki. To się nie wyklucza ze wstaniem i słuchaniem ptaków czy z wyjazdem w dzicz i wytarzaniem się w błocie.

Tylko bez sensu jest tu stosować dwubiegunową narrację i mowić, że internet jest taki, a wszystko realne jest inne. Podejrzewam, że wszyscy tutaj pamiętamy czasy sprzed internetu. A młodsze pokolenie już nie pamięta. I pomimo tego oni nie spędzają w nim całego czasu jaki się da. Ja mam młodsze kuzynki i one o wiele bardziej wolą iść się spotkać z koleżankami niż siedzieć w internecie.

Ależ oczywiście, że demonizujesz. Samo podejście do tematu to pokazuje.
A ocenianie głębokości czyjejś refleksji jest niegrzeczne.

Również ponownie bardzo proszę, aby Pani śmieciuszka, znaczy się Pani skowronkowa wpierw sprecyzowała padające w jednym z pytań stwierdzenie, że internet wyczerpał swoje nieodnawialne zasoby. Podpowiadam: czy chodzi o wyczerpanie zasobów googleinstatwittfaceyoutub, czy o ogólne zasoby internetowe. Wtedy moje odpowiedzi będą bardziej przemyślane i celowe, sporządzone po głębszej refleksji, na czym chyba powinno zależeć skrzydlatej ankieterce

Skończył się i już... Zatem:
1. Z racji tego, że bez Internetu nie mógłbym już robić tego, co robię, aby mieć na ten przysłowiowy kieliszek chleba - musiałbym poświęcić czas na szukanie nowego miejsca, gdzie znów dadzą mi co miesiąc bochen i flaszkę. W wolnych chwilach pewnie słuchałbym sobie w radio czy tele bieżących informacji o największym od 1928 r. kryzysie gospodarczym spowodowanym "skończeniem się Internetu", a poza tym to normalnie - trening, lektury, obrządek dnia codziennego, Pago i Bobiś też się sami na spacer nie wyprowadzą.

2. Jeśli chodzi o relacje to ciężko mi powiedzieć. Abstrahując od ogólnego zamieszania spowodowanego tym, o czym piszę wyżej- internetu wprawdzie by nie było, ale telefonia komórkowa by działała, a więc rolę komunikatorów internetowych przejęłyby, choć w ograniczonym zakresie może nawet nie tyle połączenia głosowe co smsy, a nie abstrahując - możliwe, że ludzie zaczęliby machać ręką na koronaobostrzenia i zaczęliby kontaktować się z rodziną, której trzeba pomóc finansowo lub środkami pierwszej potrzeby, wyjeżdżać, przyjeżdżać, migrować. Tak jak wspomniałem poprzednio - dziś sieć internetowa przeplata sektory gospodarcze państw niczym żyły i tętnice, stanowi ich układ krwionośny. Jeśli nagle odciąć kabel (ale permanentny off bez dostępu do danych, nie tam chwilowa awaria łączy z zapleczem awaryjnym), to tak jakby człowiekowi ktoś nagle krew odpompował- wiadomo co się z tym bytem stanie.

Autorko, ja już nigdy nie wróciłam do takiego natężenia wirtualnego życia jak miało to miejsce przed sześcioma laty. Nie był on także przymusowym, było to jedynie jedno z wyzwań wychodzenia ze stref komfortu, które sprawiło, że dopiero poczułam prawdziwy komfort ale też ciekawość nieco podyktowana modą. Oczywiście kwestii dobrodziejstwa Internetu i oferowanych zasobów nawet nie podnoszę, bo to tak oczywiste, że poddawanie tego rozważaniom jest całkowicie zbędne, a wręcz zabawne.
Powrócę jednak do relacji międzyludzkich- bardzo cenię sobie, że bliskie mi osoby prezentują zbieżny z moim pogląd na temat używania socialmediów czy komunikatorów. Akceptowalną wersją jest głównie rozmowa telefoniczna, ew. krótka informacja sms/mes wciągu dnia, wszyscy preferujemy spotkania na żywo, a telefon nie jest naszą smyczą i nie jesteśmy ciągle "w zasięgu sieci". Jest to szczególnie ważne przy wspólnych śniadaniach, gdzie rozmawiamy o nadchodzącym dniu i pijemy razem herbatę, a nie scrollujemy złaknieni informacji i bodzców ze świata, jak to ma miejsce u wielu ludzi. Po powrocie z pracy telefony lądują w koszyku i czas spędzamy wspólnie, po laptopy sięgamy w określonych celach i dla określonych korzyści, a co najwazniejsze- nie zabieramy  wieczorem telefonów do sypialni . To daje bardzo duże poczucie wolności i bycia "tu i teraz". Jeszcze mieszkając w mieście bardzo lubiłam nasłuchiwać odłogów miasta i tramwajów pijąc poranną kawę, teraz mam okazję nasłuchiwać odgłosów natury i chłonąć świeże powietrze i cieszyć się chwilą tu i teraz, celebrować to i odczuwać głębiej, a nie pędzić i być ciągle "zalogowanym" do świata i negatywnie pobudzanym. Już te 6 lat temu nałożyłam sobie limity na siedzenie w sieci i celebrowanie realnego świata i realnych doświadczeń więc cieszę się, że bliscy podzielają moje poglądy.

1. Czytałabym więcej książek i uprawiała więcej sportu.
2.pewnie nadal tkwilabym w toksycznych przyjaźniach, nie wiedząc nawet, że są toksyczne i mi szkodzą.

Ogólnie chwale sobie erę internetu.

Dear Ms Crested Lark,
Jeśli chodzi o zdobywanie bieżących informacji to i taki kit dobry. Chociaż tu już sam proces wybierania treści jest do kitu, a o jakiejkolwiek weryfikacji nie ma mowy -wszystko sprowadza się do przełączania kanałów i łykania tego, co akurat o danej godzinie rzucą. Teoretycznie da się podjąć próbę takiej weryfikacji, ale na przykładzie choćby mainstreamowych mediów i tematyki polityczno-gospodarczej widać, że to bez sensu, bo jeśli telewizja publiczna mówi jedno, to można z góry, nawet bez oglądania stacji konkurencyjnej założyć, że ta druga będzie mówić coś zupełnie przeciwnego. Aleksander Gorczakow mawiał: "Nie wierzę niezdementowanym informacjom" - w myśl tej zasady większość informacji z telewizji byłaby fałszywa, zatem jej oglądanie jest bezcelowe

Już odcinając się od mnogich teorii i definicji czym takowa jest, to konkretnie w moim przypadku była to chęć, aby przestać żyć w pewnej bańce. Odciąć się od wtłoczonych wyobrażeń o rzeczywistości, od nieuzasadnionych obaw, wyrwania z pod parasola ochronnego, pokonywania lęków we własnej głowie nie mających racjonalnego uzasadnienia, nabycia szacunku do wielu kwestii o które nigdy nie musiałam zabiegać i doskonalenia reakcji na wyzwania utwierdzające mnie w przekonaniu, że sama w sobie jestem wartością, że nie będzie definiować mnie to co wtłacza się ludziom do głowy i bez względu na otaczające mnie warunki to po prostu się ogarnę bez różnicy jak ciężkie by to było. Po prostu chciałam by moja mentalna biblioteka punktów odniesienia stała się bardziej pojemna. Wiem, że może to brzmieć bardzo lakonicznie,  no ale też nie chcę pisać elaboratów i wyszczególniać konkretnych kwestii.

Jak jest internet dostepny to zawsze sobie mysle "ze nie da sie zyc bez niego". Natomiast juz minimum 3x w zyciu mialam sytuacje ze internet mi nie dzialal przez caly dzien no i jakos wtedy zawsze znalazlam wieksza motywacje do robienia roznych rzeczy ktore lubie robic i jakos nie bylo mi teskno za internetem. Chyba bym sie nawet cieszyla gdyby ktos zrobil swiatowe zwarcie internetowe bo nic mnie tak nie motywuje do odstawienia internetu co jego brak. A napewno bym pol dnia spedzila poza domem bo potrzebuje towarzystwa ludzi wiec pewnie do kumpelek i znajomych bym latala non stop . Ja ogolnie mysle ze internet spierdzill zycie tysiace ludzi na swiecie. Ja to siedze na necie z przyzwyczajenia tez pisze ze znajomymi poki nie moge wychodzic ale czasem sobie mysle ile ciekawych rzeczy mozna by bylo zrobic gdyby nie bylo internetu

Masz racje. Ja to jeszcze siedze na necie ale gdyby go nagle zabraklo to bym to zniosla natomiast tak dzieci nastolatki w wieku mojej corki to by to byla tragedia te co kreca tik toki instagramy itp to by trzeba bylo kraty w oknach postawiac zeby nie wyskoczyli przez okno