Czy trzeba kochać rodziców? - Netkobiety.pl

Szczerze mówiąc, nie mam zielonego pojęcia jakie uczucie bazuje się pod kochaniem rodziców. Tak serio. Jestem do nich przywiązana, ale ani sama nigdy nie mówiłam, że kocham, ani nigdy tego od nich nie usłyszałam.

Powiedziałabym, że między kochaniem, a odcięciem się całkowitym jest jeszcze szarość. Jest tolerancja, jest akceptacja, jest poprawne utrzymywanie kontaktów, nawet pomaganie sobie.

A jak ktoś się chce odciąć, to ja będę wspierać. Żałuję tylko tego, że w Polsce nie da się tak naprawdę odciąć na 100%, a rodzice mogą potem podać dziecko o alimenty pomimo tego, że latami nie utrzymują kontaktów.

Uczucia powstają poza naszą wolą, dlatego jeśli się kogoś nie kocha, to się go po prostu nie kocha i nie można się do tego zmusić. Można ewentualnie nie okazywać niechęci.
Zupełnie inną kwestią jest szacunek, a na ten trzeba sobie zasłużyć. Owszem, mamy prawne obowiązki wobec rodziców, gdyby ci popadli w biedę albo potrzebowali pomocy w chorobie, a i to nie zawsze, ale to by właściwie było na tyle. Nie jestem również zwolenniczką teorii, że rodzice na pewno chcieli dla dziecka jak najlepiej, ale im nie wychodziło, bo są i tacy, którzy swoje dzieci traktowali jak meble, a wręcz sprzęt, który zawadza i jeszcze wypadałoby się nim zająć.

Na szczęście miałam fajne dzieciństwo i kochających mnie oraz wspierających rodziców, czułam się ważna i bezpieczna, nawet wtedy, gdy między nimi było średnio, dlatego do dziś czuję za to ogromną wdzięczność i nie mam takich dylematów, jak zawarty w tytule. Taty już z nami nie ma, za to mama mieszka blisko, zresztą dwa lata temu za moją namową przeprowadziła się do mojego miasta, a nasze kontakty są ciepłe i serdeczne.

Cały pierwszy akapit mojego posta jak najbardziej uwzględnia także rodziców, którzy stosowali przemoc.

Jeśli chcesz tę dyskusję jakość szczególnie ukierunkować, to nakreśl, proszę, precyzyjniej na czym Ci zależy. Mamy się wypowiadać wyłącznie o przemocowych rodzicach? Jeśli tak, to tytuł wątku może być tutaj mylący, bo jest dosyć ogólny, zresztą sam post też wydaje się nie być do końca czytelny. Przy okazji pozwolę sobie zauważyć, że przemoc przybiera bardzo różne formy, nie kończy się na biciu.

To zależy co się rozumie pod słowem "przemoc".
Nie zawsze jest to fakt bicia.
Można znienawidzić rodziców za same zakazy i nakazy wypowiadane spokojnym tonem. Bez rękoczynów.

I można wybaczyć rękoczyny,  po latach zrozumieć ich powody.

Miałam podobnie.
Myślę, że nie ma sensu abyś się zamęczała tym, że trzeba kochać rodziców, jak inni Cię ocenią itp. Twoi rodzice nie szanowali twoich uczuć, nie zadbali o więź, to nie powinni się dziwić, że jest jak jest. Jest wiele osób, które rozumieją takie sytuacje. Ja przestałam kryć swoich rodziców i być wobec nich lojalna wbrew moim interesom. Bliskim osobom opowiedziałam jak wyglądały relacje rodzinne i mnie zrozumieli.
Radzę zainwestować w terapię. Mnie to pomogło uporać się ze złością, którą tłumiłam, poczuciem wstydu. Ważne aby sie zajac tym żalem i złością w sobie aby nie przeszkadzal w życiu.
Co do alimentów, to myślę, że nie ma co się martwić na zapas. Z tego co wiem to nie w każdym przypadku rodzice ostatecznie maja do tego prawo. Poza tym nie koniecznie będzie to wysoka kwota. Jesli byloby mnie stac to w jakis tam sposob bym pomogla.