Wspólne kąpanie, wspólne spanie (2 + 1) - Netkobiety.pl

Nie mam problemu z nagością, ale nigdy nie odczuwałam takiej potrzeby, dlatego też nie kąpałam się ze swoim synem, kąpał się z nim tata, choć i to bardzo rzadko i bodajże nie dłużej niż do pierwszego, może drugiego roku życia. Natomiast nie miałam i wciąż nie mam problemu z pokazaniem się w bieliźnie. Przy czym oczywiście chodzi o te zupełnie naturalne sytuacje, kiedy się człowiek przebiera albo przechodzi z łazienki do pokoju, nic w typie ostentacyjnego paradowania, bo to byłoby już niesmaczne.

Z dzieckiem spałam tylko wtedy, gdy było malutkie, bo tak było mi wygodniej z uwagi na karmienie, a i to wyłącznie wówczas, gdy męża nie było w domu, bo pracował na nocną zmianę lub przeciwnie - wstawał tak wcześnie, że wzajemnie byśmy sobie przeszkadzali. Ogólnie jestem zwolenniczką zasady, że miejscem do spania dla dziecka jest jego łóżeczko, tak jest zdrowiej dla wszystkich.

Serdecznie dziękuję za odpowiedź
Olinko, jak postępowałaś w sytuacji, kiedy dziecko domagało się bycia przy rodzicach i chciało spać z wami w łóżku? Czy kategorycznie się na to nie zgadzaliście?
Temat jest dla mnie bardzo interesujący choćby z tego powodu, że wspólne spanie kojarzę z redukcją stresu u małego dziecka dla którego naturalną potrzebą jest bycie przy rodzicu i może nie rozumieć dlaczego ta naturalna potrzeba jest mu odbierana. A jednak większość otoczenia odbiera u nas to negatywnie

Lady Loko, bardzo dziękuję za miłe słowo Czy ty już masz swoje wyobrażenia lub doświadczenia na ten temat?

Nie mam dzieci, wiec o kąpielach nie myslalam jeszcze natomiast w kazdej dziedzinie życia wychodze z załozenia, ze o ile nie szkodzimy sobie i ludziom dookola, to co ludziom do tego, co robimy latwiej jest żyć bez konieczności tłumaczenia się z naszej prywatnosci

Dziecko uczone od początku, że śpi we własnym łóżeczku, przyjmuje to jako naturalne, że kiedy przychodzi pora snu, to zasypia w swoim stałym miejscu. Być może dlatego u nas nie było z tym najmniejszego problemu, co jednak wcale nie przeszkadzało, żeby rano czy wieczorem wspólnie pobaraszkować w naszym łóżku, poprzytulać się, pobyć ze sobą. Wieczorem to my syna usypialiśmy, czasem trwało to zresztą bardzo długo, więc to też nie było tak, że był wkładany do łóżeczka i zostawiany sam sobie. Między nami było bardzo dużo bliskości, spędzałam z maluchem mnóstwo czasu, mąż także, ale z drugiej strony uważałam, że równie ważna jest bliskość między rodzicami. Zawsze bardzo dbałam, abyśmy byli też dla siebie kobietą i mężczyzną, partnerami w życiu i kochankami, a nie tylko mamą i tatą. Dlatego właśnie uznałam, że nasze łóżko powinno pozostać nasze.

Jeśli Ty uważasz inaczej, to masz do tego pełne prawo, ważne, aby postępować w zgodzie z samą sobą i nie ulegać presji innych ludzi. Na rodzicielstwo naprawdę nie ma jedynego słusznego modelu. U nas doskonale sprawdził się ten, który opisałam, a u Was równie dobrze może sprawdzić się zupełnie inny.

Olinka
,,
Między nami było bardzo dużo bliskości, spędzałam z maluchem mnóstwo czasu, mąż także, ale z drugiej strony uważałam, że równie ważna jest bliskość między rodzicami. Zawsze bardzo dbałam, abyśmy byli też dla siebie kobietą i mężczyzną, partnerami w życiu i kochankami, a nie tylko mamą i tatą. "

Trafiłaś w sedno idealnie. Właśnie bardzo ważne jest to rozgraniczenie i nie oddalenie się od siebie.

Jak wy się kąpiecie z tymi dziećmi?
W jednej wannie wszyscy razem, dwoje brudnych dorosłych po całym dniu i do tego noworodek?
Dla mnie to niehigieniczne, szkodliwe dla dziecka.
Dorośli mogą mieć na sobie drobnoustroje szkodliwe dla dziecka o których nie wiedzą.
Zwyczajne środki myjące do kąpieli tych bakterii czy grzybów nie unicestwią.
A w tak małej ilości wody jak wanna ich stężenie jest duże.

Ja bym się nigdy z dzieckiem ani z inną osobą nie kąpała. Dla mnie taka kąpiel, kiedy wszyscy są brudni, to jak siedzenie w jednym jacuzzi bez wcześniejszego umycia się pod natryskiem.

Nie uczcie dziecka wspólnego spania bo się przyzwyczai ...i dopiero będzie kłopot. Z odstawieniem.
A i zawsze jest możliwość przyduszenia.
Pomijam fakt, że to mąż jest do przytulania ....bo za jakiś czas poczuje się odrzucony.

Mokoszo, odpowiem na Twoje pytanie, najpierw jednak chcę zaznaczyć, że oczywiście są to tylko ustalenia i kierunek, który postanowiliśmy obrać. Ogólnie nie mamy wyobrażeń, oczekiwań i założeń jak co powinno wyglądać. Jak to mówią go with the flow. Będziemy reagować na bieżąco.

Omówienie kwestii o które pytasz stanowiło większą część rozmów na ten temat. Na tym etapie określenie tego, co dla kogo czym jest i co znaczy i co jest ważne było punktem wyjściowym. Jeśli chodzi o budowanie intymności i bliskości w sensie emocjonalnym i duchowym choćby poprzez wtulenie się w siebie w łóżku i zaśnięcie przytulonym, to dziecko w tym nie przeszkadza. Nie mówiąc o całym wachlarzu innych zachowań, który nakreśliliśmy i spanie i mycie z dzieckiem z nimi nie koliduje. Nie wspomnę choćby o braku wyrzutów dzięki tym czynnościom, bo na pewno będzie się zdarzało, że przez okresowy nadmiar pracy dziecko nie będzie za dużo widzieć taty i czuć obecności. To chociaż zasną obok.

Co do samego spania jeszcze- czym innym są erotyczne uniesienia, a czym innym spanie... przecież w nocy śpimy, więc co za różnica czy w dwójkę czy w trójkę... skoro jest sen. Co do uniesień wspólnie uważamy, że nie mamy 60 lat, by potrzebować dwudziestej drugiej na zegarku, kołdry i materaca ortopedycznego by mieć seks. Go możemy mieć wszędzie i o każdej porze. Choćby na wspomnianej pralce, blacie, czy choćby na ziemi w przedpokoju, czy w samochodzie i "w między czasie" Po prostu wrzuciliśmy to w koszty pierwszych lat życia z nią, ze świadomością, że nie zawsze wszystko jest jak chcemy i po prostu trzeba cierpliwie poczekać na przychylniejsze dla tej sfery czasy.

Muszę Ci jednak nakreślić jedną rzecz- odpadają u nas obowiązki sprzątania i gotowania, więc nie ma nagromadzenia obowiązków co też stawia nas w korzystnej sytuacji i sporej ilości czasu wolnego jak i mniejszego stresu przez brak czasu dla siebie. Mamy już samozwańczą "ciocię"-gosposię, która będzie prowadzić dom, chcemy by mała czuła się bezpiecznie i jej ufała, bo podobnie jak wy chcemy szybko przyzwyczajać do wyjść bez niej i tam wyszarpywać coś dla siebie, choćby wytulenie w hotelu, jak to ładnie napisałaś   Zawsze to odskocznia od pracy (papiery w gabinecie) czy innych obowiązków.

Choć przyznaję Mokoszo, że musiałam najpierw wyjaśnić partnerowi, że w ogóle dziecko może oddalić od siebie ludzi. Dla niego to nie do końca jasne, w jego opinii to dar który scala, a nie przeszkoda i jeśli oddaliło, to ludzie i tak byli daleko (jest z innej kultury i religiii).

Powracając do rodzicielstwa bliskości, z którym się identyfikujesz: dla mnie to po prostu potrzeby dziecka na równi z potrzebami dorosłych. Ale to trzeba zgłębić filary i całą tę "filozofię" całościowo, a wtedy obaw o oddalenie nie ma. Wręcz przeciwnie- zyskuje się masę czasu choćby dla siebie, ogranicza bardzo stres, który nas niszczy. Jest luz i intuicja. Grunt by obie strony miały ten sam pogląd na to. Piszę to w oparciu o zamkniętą grupę tematyczną dla rodzin, które praktykują i zgodnie twierdzą, że wykorzystując ten model na kolejnym dziecku niż pierwsze, nie ma w ogóle porównania korzyści dla relacji małżeńskiej. Jeśli oni zgodnie twierdzą, że powodów oddalenia należy szukać głębiej to ja im wierzę i identyfikuje. Ale zaznaczam Ci, że nie jest to polska grupa- te omijam. Jeśli szukasz myślących podobnie- bardzo polecam. Mnóstwo rad jak żyć w takim rodzicielstwie bez strat dla relacji damsko męskiej, a wręcz z zyskami. Ale ważne by obie strony chciały obrać ten kierunek. Bez tego to ciężko. Ciężko, jeśli chce się mieć wszystko-super-tu-teraz i tym, co jest u nas propagowane.
Jeszcze dodam dla zasady- to jest super dla nas, tak ustaliliśmy, bo jest to dla nas obojga naturalne. Niech każdy robi względem siebie najlepiej.

A nie chrapiesz?
Mimo wszystko nie powinno się spać razem. Dzieciak może przyjść rano do łóżka, ewentualnie awaryjnie gdy się coś złego śni. Ale nie na co dzień. Każdy przecież ma swoje nawyki w czasie snu. Zwyczajnie może przeszkadzać.

Mój tata ostro chrapał....czasem na wakacjach musieliśmy spać wszyscy w jednym pokoju....to był koszmar

Nie, nie dlatego, w żadnym wypadku. Uważam, że każdy ma prawo do własnej wizji na temat sposobu wychowania, modeli postępowania. Każdy sam najlepiej wie jakie jest jego położenie, możliwości i musi dostosować najlepsze rozwiązania dla swojej komórki rodzinnej. Życie i tak zweryfikuje założenia. Po prostu zestawiłam sobie wiele wytycznych różnych instytutów z wielu krajów, różnych modeli i trendów, obalonych mitów, wyników obserwacji w późniejszym życiu dla tych modeli, praktycznie w każdych dopatrywałam się jakichś racji, ale poszłam tam gdzie mi było po drodze sercem i intuicją (tak, nudziłam się) Oboje Mokoszo lubimy prowadzić dyskusje, bronić poglądów których nie wyznajemy a dopiero na końcu dzielić się tym, co sami myślimy... i się okazało, że myślimy tak samo. Z tym, że u mnie to wymagało najpierw tygodnia przygotowań, a dla taty taka wizja była oczywistą. Więc kamień z serca A na tej grupie, fakt, najwięcej ludzi to z Holandii, Belgii, ale i z Bałkanów, Polski.... cały przekrój

Co do noszenia i kołysania- nie mam zdania. Mam wiedzę, ale zdania nie mam. Rozumiem wszystkie korzyści dla psychiki dziecka ale i fizyczne dla organizmu, wiem, że obalono mity związane z tym, że "się przyzwyczai" i ta potrzeba mija samoistnie, jest po prostu etapem, choć uciążliwym. I znowu- wszystko zależy od położenia danej rodziny i wiem, że ja jestem w korzystniejszym położeniu. Jak się okaże, że krasnal będzie high need baby no to... odpowiem na potrzebę. Jeśli będzie musiała być przyklejona jak rzep do mnie cały dzień, a potem zachuszczona przy tatusim torsie- no to klepnęliśmy akceptację. Trudno, minie (przynajmniej tak mówią eksperci) . A jak nie będzie potrzebować... to nie i wielkie uff. Wszystko to indywidualne kwestie i możliwości. Na pewno bym nikogo nie oceniała z obranych modeli.

Aha! Co do wyemigrowania z łóżka rodziców To większość tam deklarowała, że przychodziło to dzieciom naturalnie. Oczywiście były rozmowy i techniki, ale nikt większych dramatów związanych z tym "rozstaniem" nie doświadczał. Na pewno nie większych, niż strata czasu i nerwów na wielomiesięczne/letnie walki i zmuszanie do spania przerywając naturalne potrzeby.

Chomik9911 serdecznie dziękuję i Tobie za podzielenie się swoimi doświadczeniami. Tobie R_ito dziękuję za odpowiedzi na moje pytania i gratuluję tak świadomego podejścia do tematu z naciskiem na dobro dziecka Cieszę się, że wszystkie poruszyłyście kwestię poczucia bezpieczeństwa i przerywania naturalnych potrzeb dla danego etapu, dzięki którym prawidłowo rozwija się ich układ nerwowy, sfera emocjonalna i psychika.

Myślę, że gdybyśmy poświęcali ciut mniej uwagi na rozwój intelektualny pod kątem tego, aby poradziło sobie w życiu głównie oczywiście zawodowo, i by dostosowały się do dorosłych, a właśnie zaspakajali emocjonalne potrzeby dzieci i uszanowali etapy rozwoju na tym tle, które niestety przez pokutujące u nas mity są praktycznie wszystkie przerywane, to nasze społeczeństwo nie byłoby tak znerwicowane, z tyloma stanami lękowymi, depresjami, złaknione miłości, z potrzebą zasługiwania na miłość, nie umiejące wyrażać własnych pragnień, nie rozumiejące własnych potrzeb, nie potrafiące szanować własnych potrzeb i nie poświęcałyby pół życia na szukanie tego, co odebrano im w dzieciństwie. Rodzicielstwo bliskości zdecydowanie bije inne na głowę w zmniejszaniu szans tych stanów u dorosłych Cieszę się, że spotkałam tu kilka osób, które też wyznają tę formę. Dziękuję za wasze poglądy i doświadczenia.

Dodam od siebie, że jako instruktor jeździectwa pracuję też z dziećmi jako hipoterapeutka, organizuję też charytatywnie półkolonie dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, z kolei mój mąż jest z wykształcenia pedagogiem pracującym aktualnie przy interwencjach więc mamy spory kontakt z dziećmi i jest to zdecydowanie ciekawe doświadczenie, dzięki któremu też  wiedzieliśmy, którą drogę chcemy obrać. Z ciekawostek to udzielałam się też w wolontariacie który polegał właśnie głównie na tym, by tulić i nosić dzieci na rękach (noworodki- 3 lata) i dla zdrowia psychicznego, jak i fizycznego. Także dziękuję Wam za podniesienie mnie na duchu, że jest nas więcej

Dużo zdrowia dla Was. Pozdrawiam!

Nie wspomniałam wcześniej, że my również jak najbardziej praktykowaliśmy przekazywanie opieki nad synkiem dziadkom - abyśmy mogli pobyć sami ze sobą, ale też, aby go do tego przyzwyczajać, choćby dlatego, że ja wówczas jeszcze studiowałam i czasem zachodziła taka konieczność. Aby to jakoś ułatwić, nasz maluszek właściwie od pierwszych chwil życia przyzwyczajony był do obecności innych osób, pomimo że na co dzień mieszkaliśmy tylko we trójkę. Zauważyłam, że to bardzo poprawia poczucie bezpieczeństwa, a dziecko nie boi się obcych, stąd też w niemal naturalny sposób akceptuje te sytuacje, kiedy opiekę nad nim przejmuje ktoś inny. W naszym przypadku byli to wyłącznie moi rodzice. 

Dodam również, że w domu nasz syn spał razem z nami w sypialni, czyli nigdy w nocy nie był sam i czuł naszą obecność, a w pokoju nie było zupełnie ciemno, choćby to miało być tylko delikatne światło docierające z przedpokoju albo z latarni. Pisałam już, ale terz powtórzę, że jeśli męża w nocy nie było w domu albo wstawał bardzo wcześnie rano, to spałam razem z maluszkiem w drugim pokoju, gdzie po rozłożeniu mieliśmy wielkie łóżko. Dążę do tego, że zasadniczo panowała tutaj różnorodność i każda z tych sytuacji była dla synka w pełni akceptowalna, nam z kolei dawało to ogromny komfort, bo byliśmy pewni, że nie fundujemy dziecku stresu.

Bardzo się z Tobą zgadzam, a sama wypowiedź niemal idealnie wpisuje się w relatywnie nowy wątek założony przez Monoceros, który to mocno zahacza o poruszone przez Ciebie zagadnienie: https://www.netkobiety.pl/t125134.html
Jak będziesz miała wolną chwilę i oczywiście ochotę, to ze swojej strony zachęcam, aby do niego zajrzeć. 

Na poziomie szkoły średniej (profil pedagogiczny) bywałam w domu małego dziecka, więc nie jest mi to obce. Idea piękna i bardzo potrzebna.
Jeśli o mnie chodzi, to stworzenie dziecku poczucia bezpieczeństwa, a potem pomoc w wybudowaniu silnego, aczkolwiek zdrowego, poczucia własnej wartości, zawsze stanowiły dla mnie priorytet w całym procesie wychowawczym syna. Zresztą właśnie dlatego, aby nie zaniedbać czegoś, co mogłoby okazać się dotkliwe w skutkach, co najmniej dwukrotnie rezygnowałam z siebie. Raz, kiedy po wydłużonym okresie przebywania z maluszkiem w domu chciałam wrócić do pracy, co okazało się być dla synka zbyt dużym stresem, a potem, już na poziomie pierwszych klas szkoły podstawowej, kiedy to obowiązki zawodowe bardzo zabierały mu mamę, a że syn nie potrafił inaczej wołać o uwagę, to zaczął sprawiać problemy. To była trudna decyzja, bo moja kariera nabierała tempa, ale nigdy nie żałowałam i do dziś uważam, że było warto. Zresztą nie ma tego złego, bo potem przyszła do mnie inna praca .