Problem z przyjaciółką - Netkobiety.pl

Czuję złość, bo zamierza związać się z takim facetem (być może jedynym), że nie będzie możliwe kontynuowanie naszej relacji, a podobno byłem jej najbliższą osobą (zresztą jak ona moją). Czuję złość, bo jest to facet, który w przeszłości bardzo mnie skrzywdził. Czuję złość, ponieważ jej decyzja zmienia moje życie w błędne koło (raz to przypadek, drugi raz pokazuje pewną powtarzalność). Czuję złość, że czuję się znowu zdradzony przez najbliższą osobę (jak przez tego faceta w przeszłości). Czuję złość, bo znała moją przeszłość (w tym dotyczącą jego, ale też w ogóle problemy z zaufaniem itd.), wiedziała o mnie właściwie wszystko, a mimo to zrobiła, co zrobiła. Czuję złość, bo dobrze wie o specyfice mojej choroby (do najmniejszych szczegółów), a z dnia na dzień swoimi działaniami zrujnowała mi zdrowie, szczególnie, że w czasie, gdy zaczynałem się wreszcie dobrze czuć (i nikt mi tego czasu nie zwróci). Czuję, że się na niej bardzo zawiodłem. Co Ci się nie klei?

Po pierwsze: to jak się czujemy zależy również od osób z naszego otoczenia, szczególnie osób najbliższych.

Po drugie: od dawna nie wykluczam bycia egoistą, ale nie, nie uważam, żeby świat się kręcił wokół mnie. Inna sprawa, że najbliższe sobie osoby myślę, że powinny brać pod uwagę jaki skutek będą miały ich decyzje i zachowania na drugą.

Po trzecie: Tu nie chodzi o wyłącznie o brak sympatii do gościa, tylko o przywracanie najgorszych momentów mojego życia. Momentów, które splotły się z moją chorobą - możesz mi uwierzyć, że epizod psychotyczny w szpitalu psychiatrycznym nie jest niczym przyjemnym. A dekompensacja psychotyczna to proces, który uniemożliwia pełne funkcjonowanie człowieka od kilku do kilkunastu miesięcy, jeśli nie splecie się z innymi zaburzeniami, zaburzeniami, które może wywołać. Moja przyjaciółka była zarówno świadoma mojej przeszłości, przyczyn mojej choroby, treści mojej psychozy, podłoża zaburzeń depresyjnych i lękowych. Przed opisaną sytuacją związaną z jej decyzją, moje zdrowienie wydawało się w końcu na finiszu - obecnie zanotowałem ogromny regres, póki co jestem świadomy, że raczej nie wrócę do funkcjonowania sprzed tej sytuacji w ciągu najbliższych 4-6 tygodni, tym bardziej, że przez ten czas muszę brać wyjątkowo mocno psychotropy.

Po czwarte: Dzielenie się swoim życiem z najbliższą osobą nie uważam za naiwność, a przejaw zaufania i poczucia bliskości. Rozumiem, że w tej kwestii masz inne przekonania, ale nie oznacza to od razu, że pasują wszystkim i każdy powinien się do nich stosować.

Po piąte: Nie uważam, że musi być dziewczyna/żona, tą z którą BARDZIEJ będę się dzielić swoim życiem. Ani, że "partner będzie zawsze na pierwszym miejscu". To, że jest to najpowszechniejszy model w naszym społeczeństwie, nie oznacza, że jedyny. Zarówno przyjaciółka o której piszę jak i ja, bardziej wierzymy w trwałość relacji przyjacielskich niż romantycznych. Wielokrotnie też podkreślała - spotykając się z mężczyznami - że nasza relacja jest dla niej najważniejsza. Jeśli o mnie chodzi, nie stawiałem nigdy z góry moich relacji romantycznych ponad przyjacielskie, w praktyce nie postawiłem nigdy. Zastanów się przez chwilę na czym polega różnica między miłością platoniczną (przyjaźnią) a miłością romantyczną i dlaczego uważasz, że to drugie stoi ponad pierwsze. Dobra, powiem: chodzi o stosunek do seksu. Dla niektórych arcyważną osobą staje się ta z którą śpi, dla innych nie jest kwestia mająca wpływ na istotność relacji.