Odnaleźć siebie w tym wszystkim - Netkobiety.pl

A dlaczego musisz z nim mieszkac do konca maja?
Dlaczego jedno z Was nie moze sie wyprowadzic juz? Skoro sie rozstaliscie, to po co meczyc sie wzajemnie swoja obecnoscia?

Oczywiście, że tak, ale tylko się męczą. Jeszcze ten seks po rozstaniu, idealna sytuacja. Będą siebie wzajemnie wyniszczać. Najlepiej się wyprowadzić, znaleźć kogoś na te kilka miesięcy do mieszkania.

Po rozstaniu w listopadzie stwierdziliśmy że tak będziemy chodzili do łóżka i że damy sobie przerwę i wgl...Nawet powiedział mi wtedy przed snem ze to nie oznacza że nie będzie się starał...   
Ale wkurzał się na mnie i nie traktował mnie dobrze.. Głupie żarty które mnie bolały i wgl... Nadskakiwalam mu i potem to już było na zasadzie nie podchodź do mnie o stał się coraz chłodniejszy...  Jakieś parę dni temu zapytałam czy po rozstaniu była szansa abyśmy wrócili a on że tak ale ze było parę dni spokoju a potem znowu zaczęłam odwalać...   Tak naprawdę nic co robiłam nie było dobre. Ciężko było mi się nie przytulić do niego w nocy a on miał dosyć... Sam mógł iść na kanapę mimo moich próśb zostania w łóżku... Że już nie będę że przestanę. Czułam się jak małe dziecko którego ktoś coś nie każe... Nie panowałam nad swoimi uczucia i w pewnym momencie... Nawet jak byliśmy razem to miesiącami płakałam w poduszkę bo chciałam aby było dobrze bez kłótni i innych rzeczy wypominania mi mojej przeszłości.. A wiele razy tak robił dla niego to zabawne było i nadal jest...
Tak czy siak wiem że nie powinnam dawać się tym bardziej pomysł bzykania się nie był zbyt dobry bo to jeszcze bardziej zszargalo moja psychikę myśląc że jakaś nadzieja będzie i to że się odsune..  Ciągle powtarzał zebym winę zwaliła na niego mimo że mówił że nie mógłby być z taką osobą jak ja i inne różne rzeczy... Fakt potrzebowałam czułości i było tego za dużo... Odwalało mi....ze gdybym dała mu przestrzeń i wgl...  Czuję się winna za rozpad tego związku mimo wszystko...  Powiedział że lekcje jaka z tego wyciągnął to to żeby mieć w dupie problemy innych i się nie przejmować... Że jego cierpliwość do mnie skończyła się....  Gdyby usiadł ze mną na spokojnie i powiedział że on jest taki że potrzebuję przestrzeni i to dużo ale w tym wszystkim ze kocha i zależy mu na nas a tego nie było... Byłam traktowana jak 5 koło u wozu...   Po dostaniu swojej pracy patrzył na mnie pogardliwie i powiedział tylko = żeby nie było teraz kolejne miesiące będą ciężkie i żebym nie płakała ze nie poświęca mi czasu i abym zajęła się sobą... I że mam się nie wtrącać... W międzyczasie mówił jakie seksownie kobiety są na siłowni i wgl... Typ narcyza. Bolało mnie to jak cholera nie potrafiłam mu się odgrysc i co nie powiedział raniło mnie ze potem płakałam w poduszkę....

Wiesz mieszkamy jeszcze kilka  miesięcy razem. W kwietniu on szuka sobie już pokoju. Odcięłam się tzn już go nie dotykam nie przytulam bo no nie jesteśmy... Już parę  miesiący...  Dochodzi to do mnie ale czasami ciężko...  Nie było nam pisane być razem i on nie lubi wielu rzeczy we mnie ok... Ja akceptowałam jego zachowania i to jaki jest.... I był w cholere chamsko wobec mnie wiele razy....   No ale cuz teraz staram się skupiać na sobie ale dopiero ruszę do przodu kiedy zamieszkam sama na pokoju bo teraz mamy kontakt cały czas ale jako koledzy....  Czy ktoś był w takiej sytuacji ja ja?

Wczoraj znowu się załamałam i nie spaliśmy wgl w nocy bo płakałam i próbował że mną rozmawiać....Nie mogłam się uspokoić... Powiedział że nie może tak być bo on nie może się skupić i się nie wysypia... Ciągle jest to samo...  On chce być moim przyjacielem i mówi że to przejdzie to wszystko i że nie rozstaliśmy się bez powodu...  To ja w nosiłam negatywna energię i potem zaczynały się jazdy niestety. Łapie się że nad tym nie panuje nad moim płaczem i użalaniem że to już koniec....
Myślę że stałam się toksyczna częścią tego związku już jakieś czas temu... I nawet oboje to potwierdziliśmy że gdyby to trwało dłużej zniszczyli byśmy się nawzajem. Zależy mu na mnie bardzo nie kocha już i ma do tego prawo... Muszę poszukać pomocy bo mam 28 lat a poprostu zamiast ruszyć dalej to drążę i płaczę i użalam się nad sobą. Jakiś czas temu myślałam żeby że sobą skończyć bo to jest beznadziejne.... Wiem że to głupie... Muszę poszukać pomocy może terapeuta za jakiś czas...  Kompletnie nie wiem jak ruszyc z miejsca. Nie chodzi już nawet o to że mieszkamy razem bo naprawdę jest życzliwy i zajmuje się swoimi sprawami jest o wiele dojrzalszy ode mnie... Ja mam jeszcze nie poukładane wszystko i nie jestem pewna już kim jestem... Dla samej siebie

Ja byłem w podobnej sytuacji i bardzo dobrze wiem co czujesz.
Wiem jak to jest, gdy kładziesz się do łóżka z kimś kogo nadal kochasz a obok leży ktoś zimny jak lód.
Wiem co to znaczy czuć ciepło bijące od jeszcze bliskiej Ci osoby i walczyć samemu ze sobą by znów nie starać się przytulić. By choć przez moment wróciło to co było....
By znów nie złamać słowa danego samemu sobie,  by móc zachować godność przed kimś, kto tak naprawdę już Cię nie kocha.
Wiem też co to znaczy patrzeć miesiącami na „obcą osobę” o znajomej twarzy.
Wszystko to przerabiałem. Zresztą - nie tylko to.
Powiem Ci tylko jedno - nie patrz na żadne terminy majowe, tylko czym prędzej wyprowadź się z tego mieszkania. Zrób to sama dla siebie.
Potrzebujesz pilnej pomocy i zwróć się do kogoś bliskiego o wsparcie. Nie tłum sama w sobie tych emocji.

Trzymam za Ciebie kciuki.