Dziecko a jedzenie - tych błędów nie popełniaj! - Netkobiety.pl

Nigdy nie zmuszałam mojego dziecka do jedzenia, choć czasami samej mi się wydawało, że córka mało je. Zwłaszcza gdy porównywałam ją i inne dzieci. Jednak to nie powodowało, że zaczynałam ją "napychać", po prostu kontrolowałam wyniki badań lekarskich np. krwi i jeśli nie było odchyleń od normy, to się uspakajałam. Córka zawsze była szczuplutka, jednak dobrze się uczyła i odnosiła pewne sukcesy w sporcie, więc nie było powodu do dramatyzowania. Jeśli nie chciała jeść, to nie jadła.  Często sama coś sobie "gotowała", bo ja musiałam być w pracy, albo spałam po dyżurze. Były to najczęściej płatki owsiane na mleku z owocami, bardzo je lubiła, pamiętam. Moim zdaniem ludzie dziś w ogóle za dużo jedzą, wciąż mówią o jedzeniu i pochłaniają jakieś tony zbędnych, pustych kalorii. Jeśli coś do picia, to "cola", całymi litrami. Smaku wody niektóre dzieci w ogóle nie tolerują, bo jest "paskudna" i to im pozostaje. Wciąż muszą coś "mielić", a kilka godzin bez jedzenia to dramat i prawie śmierć głodowa. O kilogramach pochłanianych batoników, cukierków, czy innego śmieciowego jedzenia nawet nie wspomnę.

Moja mama może mnie nie terroryzowała, ale że jako maluch byłam niejadkiem, to biegała za mną z łyżką, zagadywała, namawiała do zjedzenia jeszcze jednej porcji "za mamusię i tatusia". Nie mogę powiedzieć, była bardzo troskliwa i opiekuńcza, z jedzeniem też nam bardzo dogadzała i nawet kiedy z bratem byliśmy już nieco starsi, to jeśli na obiad dla taty zaplanowała coś, co niespecjalnie celowało w nasze preferencje, to dla nas oddzielnie robiła jakieś pierogi czy naleśniki, a dla taty mięsny obiad (kiedy pracował, zawsze musiał mieć mięso). Mimo to jedzenie obiadu było dla mnie karą, choć równocześnie potrafiłam zjeść kilka porcji ciasta albo pochłonąć tonę cukierków, co zresztą spalałam na podwórku, dlatego i tak byłam chudzinką.
Dopiero z wiekiem to mi się zmieniło. Wtedy zaczęłam zauważać, jak wielką przyjemnością i wartością może być jedzenie.

Ja z kolei od samego początku nie naciskałam na jedzenie i snu z powiek nie spędzało mi, kiedy syn nie zjadł tego, co mu przygotowałam, uznając, że jak zgłodnieje, to sam to zakomunikuje. Tak też się działo. To działało tak bardzo, że mój tata, pamiętający ile mama się z nami namęczyła, nie mógł się nadziwić, że dziecko może tak chętnie jeść i je zasadniczo wszystko. Naprawdę nigdy nie miałam z tym problemu. W dzieciństwie nauczyłam syna pić wodę, jeść warzywa i tak mu zostało do dzisiaj. Obecnie wciąż dba o jakość tego, co je, najwięcej pija czystej wody mineralnej, a gdyby na kanapce czy do obiadu obok mięsa nie było warzyw, to uznałby, że czegoś mu na talerzu brakuje. Tu mogę powiedzieć, że wyrobienie pewnych nawyków jest bardzo ważne.
Na marginesie, nigdy nie urządzaliśmy rodzinnych wypadów do McDonald's czy KFC, a jeśli już, to tylko na lody. Jasne, że od czasu do czasu dzieciak zjadł jakiegoś hamburgera, ale dla mnie ważne było, aby tego śmieciowego jedzenia nie traktować jak nagrodę czy jakąś wyjątkową frajdę.

Pamiętasz dlaczego przestałaś to wszystko jeść? Uważasz, że po prostu nikt Cię do nich wystarczająco nie zachęcał ani nie starał się podać w jakiejś atrakcyjnej dla Ciebie formie czy zaistniała jakaś inna przyczyna?

To jest w sumie ciekawe, bo zaburzenia odżywiania zawsze kojarzyły mi się z wiekiem co najmniej nastoletnim. Niemniej jeśli powiązać to z punktem 7, czyli formą przeciwstawienia się autorytarnemu rodzicowi i ewentualnym naruszaniem granic dziecka, przy czym muszę wyraźnie zaznaczyć, że jest to uwaga ogólna, bo nie dam sobie prawa do wnikania w to, co stało się u Ciebie, to ten mechanizm bardzo się ze sobą pokrywa.
Zaburzenia odżywiania mają przecież swoje podłoże w psychice i relatywnie często są formą wewnętrznego sprzeciwu i demonstracji wynikającej z przekonania, że skoro nie mam na nic innego wpływu, to mam przynajmniej na to czy będę jeść.