Toksyczna relacja - pomocy - Netkobiety.pl

Mieszkacie razem?
Zmarnowałaś najlepsze lata życia na psychola który Ciebie traktuje jak rzecz.
Konieczna terapia.

Zachowanie podobne jak u narkomana. Wie, że mu to szkodzi, ale przy pierwszej próbie odłożenia narkotyku, organizm poczuł głód narkotykowy. Objawy przerażenie, bóle, ogromna słabość. Dlatego wróciłaś do brania.

Nie wiem czy to uzależnienie, mam też tak, że nie wyobrażam sobie być z kimś innym. Oprócz tego, że jest źle, to były też dobre momenty, w sensie dużo razem podróżowaliśmy, zwiedzaliśmy.. te wspomnienia dobrych chwil też mi przeszkadzają..

Czyli nie słuchasz porad - to jak mamy Ci radzić skoro nie słuchasz?

On się nie zmieni bo jemu jest tak dobrze - wyładuje się na Tobie poprzez obrażanie, wyszydzanie lub fizycznie czyli seks.
To po co ma się zmieniać dla kogo?

Wiesz co powinnaś zrobić - wsiąść te wszystkie jego graty spakować w czarne worki i wystawić za drzwi a do tego zrobić zdjęcie i mu wysłać - przybędzie jak błyskawica i wtedy mu podziękować i powiedzieć żeby wracał skąd przybył i gdzie był dotychczas.
Wiesz co zrobisz ? - NIC bo myślisz ze się zmieni bo masz nadzieje ze będzie lepiej- o jakim związku my mówmy i z kim jak chłopa od 2 miesięcy nie widziałaś? Kiedy z nim ostatni raz rozmawiałaś ?
Idą święta - jestem pewna ze albo spędzisz je sama albo książę powróci ale tylko po to aby zepsuć je swoim zachowaniem i pretensjami do ciebie o to ze zle oddychasz albo za głośno jesz zupę.

A ostatnia rzecz- nie zmarnowałaś swoich najlepszych lat na idiotę jak ktoś gdzieś tam zasugerował bo przed tobą właśnie są twoje najlepsze lata ale pod warunkiem ze w końcu pozbędziesz się tego idioty.

Nie ktoś tylko ja i nie sugerowałem tylko to wprost napisałem, bo tak uważam.
W tych latach ona powinna być szczęśliwa, wejść w związek, małżeństwo założyć rodzinę a teraz ona przez pryzmat tego gnojka będzie oceniać innych facetów i czy będzie w stanie jakiemuś zaufać - pamiętając jak jest słaba psychicznie?
Czy może być szczęśliwa? oczywiście że tak, pytanie tylko ile czasu(lat?) autorce zajmie ogarnięcie siebie?

Autorko musisz koniecznie znaleźć SIEBIE przypomnij sobie jaka byłaś gdy go nie znałaś - ta dziewczyna ciągle tam jest.

Doskonale zdajesz sobie sprawę że ten pacan nie nadaje się do poważnego związku, wiesz to i...nic z tym nie robisz i tu jest problem.
Musisz iść do psychologa a że się wstydzisz? a do ginekologa chodzisz? i czujesz tam pełen komfort psychiczny?

Poświęciłaś i już trudno, czasu nie cofniesz, przeszłości nie zmienisz więc po co to dalej roztrząsać? Tu trzeba działać by frustracja nie wzrastała i zająć się przyszłością. Z nim Cię żadna nie czeka. Nie taka jak byś chciała- rodzina itd.

Myślę, że każdy przed pierwszą wizytą się wstydził, stresował. Może nie przełamiesz się na pierwszej sesji ale na kolejnej? Kto wie. Moja koleżanka na pierwszej milczała, pod koniec drugiej zaczęła płakać, a na trzeciej zaczęła mówić

Głaskanie po głowie nic nie daje, jak widać, że osoba jest nastawiona na użalanie się nad sobą,, która wie jakie kroki musi podjąć by sięgnąć po lepszą przyszłość, a nie wiele robi w kierunku zmian i sięgnięcia po własne szczęście. Ty wiesz tak naprawdę co powinnaś zrobić.

Ja nie mam do Ciebie żadnych pretensji i nie robię Tobie żadnych wyrzutów. Próbuję tylko wskazać Ci że źle postępujesz oraz wstrząsnąć Tobą żebyś wzięła się za siebie.
Mam Ciebie głaskać po głowie? a to coś da?
Przecież Ty nawet z koleżankami nie możesz pogadać o Twoim problemie bo pewnie nie jest Ci miłe to co mówią.

Mam nadzieję, że się ockniesz, że nie będzie inaczej. Ile razy jeszcze historia się musi powtórzyć, żebyś zrozumiała, że jedyną rzeczą, na którą masz wpływ, którą możesz zmienić, jest Twoje zachowanie? JEDYNĄ.

Problem z wątkami takimi jak Twój jest taki, że niestety Ci, którzy mogą Ci doradzić wiedzą, że żadne rady nie mają w tym momencie sensu, ponieważ jesteś takim typem osoby w takim typie związku, że nie ma to żadnego znaczenia. I tak nie zrozumiesz, i tak tego nie przemyślisz, i tak nic Ci to nie da. Musi się to niestety potoczyć swoim torem, musisz wyciągnąć wnioski sama (albo i nie), i wtedy podejmować dane decyzje.

Dla mnie to podwójnie smutne, bo sama mam znajomą, która jest dokładnie taka sama. Często pytała mnie o radę aż w końcu zrozumiała, że więcej nie powinna, bo mam dość słuchania tego samego.

Dla osoby z poczuciem własnej wartości, to co wypisujesz jest wręcz niepojęte, ponieważ nigdy nie dopuściłabym do takiej sytuacji i ciężko mi postawić się na Twojej pozycji, choć się staram. To, co powinnaś zrobić, jest dla mnie oczywiste, ale rozumiem, że dla Ciebie nie.

Jeśli chcesz praktycznej rady, powinnaś przede wszystkim udać się na terapię.

Ten mężczyzna, oprócz tego, że jest szalenie zaburzony, nie czuje do Ciebie absolutnie nic i jesteś dla niego tylko i wyłącznie platformą do wyżywania swoich uczuć i budowania ego. Nie jest zdolny do zbudowania trwałej relacji, więc tworzy pseudo związek z kobietą również zaburzoną na tyle, by go kochała i jakoś sobie trwacie.

Polecam Ci ogromnie obejrzeć film "Moja miłość"  z 2015, po francusku "Mon Roi" z Vincentem Casselem. Może Ci otworzy oczy, bo twoja relacja od tej odtworzonej na ekranie wiele się nie różni. Tak samo się okłamujesz, jak bohaterka tego rewelacyjnego filmu.

Wiesz że masz odejść?
A...odeszłaś, czy dopiero planujesz odejść?

Problem w Tobie polega na tym że nie słuchasz ludzi tylko się na nich oburzasz.

Jak postanowiłam skończyć swój toksyczny związek pomagały mi myśli o przyszłości. Wiedziałam, że z nim ta przyszłość byłaby umieralnią. Wiedziałam, że nie mogę na nim polegać, że mnie lekceważy, że nie docenia, nie szanuje. Wyobrażałam sobie dalsze wspólne życie, usłane moimi łzami. Nie chciałam tak żyć, nie chciałam być dodatkiem do czyjegoś życia, piatym kołem u wozu, dziewczyną na telefon. Wywlekałam na światło dzienne sytuacje, na których wspomnienie zalewałam się łzami, mówiąc sobie halo, jak chciałaś być dalej z taką osobą? Nie przypominałam sobie dobrych chwil, nie udawałam że on się pogubił, że może przesadziłam. Nie szukałam w sobie powodów jego zachowania wobec mnie. Nie czekalam na telefon, nie sprawdzałam go na portalach społecznościowych, nie kontaktowałam się. Nie bedzie Ci łatwo, ale musisz to zrobić w trosce o siebie, swoją przyszłość. Musisz to w końcu przerwać, bo zobacz - on się nie nauczył na błędach. I się nie nauczy.

Tata mnie raczej nie krytykował.. był inny problem, mój tata jest alkoholikiem, w dzieciństwie rodzice dużo się kłócili, tata nie pół. codziennie, ale to chyba było jeszcze gorsze, bo była ciągła niepewność czy to dzisiaj będzie dzień picia..

to mnie na pewno spaczyło, rodzice nigdy się nie rozstali, z bratem słuchaliśmy awantur,  a rano wstawaliśmy do szkoły i udawaliśmy, że wszystko jest ok.. i tak całe dzieciństwo...

Jeśli chodzi, że jest starszy, to nie ma dla mnie znaczenia, w zasadzie zdzisilam się, że aż o tyle, bo nie wyglądał, miałam też młodszych chłopaków.. wiek tutaj nie ma znaczenia.

Wszystko co piszesz to właśnie w punkt, szkoda mi zmarnowanego czasu, boję się, że będę sama, że już do nikogo nic nie poczuje, bo nie patrze w ogóle na innych facetów, nie chce..

W nocy sypiam różnie, czasami się budzę i już nie mogę spać z nerwów bo przypomina mi się on, jego zle słowa.. miewam też sny, które mnie denerwują można powiedzieć