Problem z nastolatką - Netkobiety.pl

Nie zgadzam się z tobą. Szkoła, to nie dyskoteka i powinno się w niej inaczej wyglądać tym bardziej,że się ma 15 lat. Lekki makijaż ok sama wyraziłam zgodę ale jakieś bluzki prześwitujące i biust na wierzchu odpada. Jeśli chodzi o seks, to nie wiem czemu mam jej mówić jak się zabezpieczać, czy ty uważasz,że 15latka powinna uprawiać seks no bez jaj, to jeszcze trochę dziecko i wiele razy tłumaczyłam jej,że pierwszy raz jest ważny w życiu kobiety i trzeba go zrobić w momencie bardzo odpowiednim a 15 lat plus nieznany chłopak, to jest tragedia nawet nie chcę myśleć,że może w ten sposób postąpić. Co do ubiory chciałabym aby się zmienił ale zdaje sobie sprawę,że siłą tego nie zrobie ani krzykiem ale w takim razie jak..

Dla mnie temat czy 15latka jest gotowa na seks jest kompletnie absurdalny.

No cóż, masz prawo się nie zgadzać. Szkoda tylko, że przeczytałaś bez zrozumienia moje wypowiedzi. Ani nie namawiam nikogo do chodzenia w prześwitujących bluzkach ani do seksu. Ale znam realia i 15-latka odczuwa pociąg seksualny niezależnie od tego, czy z nią o tym porozmawiasz czy nie. I będzie ten seks kiedyś uprawiać, może teraz, może za 10 lat, niezależnie od tego, czy jej powiesz o zabezpieczeniu. Jedyne, na co masz realny wpływ, to wasza relacja. Tylko tyle. Aż tyle. Trudno tracić kontrolę nad dzieckiem, ale do tego zmierza dorastanie. Możesz ją wyposażyć w wiedzę i umiejętności, i z nią rozmawiać, dając realne wsparcie, widzieć, że ma JUŻ 15 lat, a nie 7. Albo nie. Twój wybór.
Na razie piszesz o tym, czego Ty chcesz. Pozostawiam Cię z pytaniem, czy wiesz, czego ona chce?

Ale wiesz, to brzy w ten sposób- jak nastolatka chce chodzić nieodpowiednio ubrana do szkoły, to niech chodzi.Wiadomo,że ona tego chce co nie znaczy,że ma tak chodzić i jednak w takiej kwestii powinnam mieć jakiś wpływ na swoje dziecko i tego szkoła wymaga. Myślisz,że jak nastolatka czegoś chce,to tak ma być- no nie. Chciałabym ją uświadomić że lepiej jest chodzić do szkoły w normalnych ciuchach i żeby, to zrozumiała i moja  w ty rola jak by nie patrzeć/ Wychowawczyni pierwsze co robi, to dyskutuje o takim stanie z rodzicem jeśli upomnienia nie pomagają i jasnę jest,że rola tutaj rodzica jest.

Idiano, oczywiście, że nie wymagasz za dużo. Chcesz tego co najlepsze dla własnej córki i chcesz ją chronić- myślę, że przed takimi problemami staje każda matka, ba, każdy rodzic.
Ale nastolatce na tym etapie bardzo ciężko będzie docenić Twoją życiową mądrość i doświadczenie i zrozumieć, że to chęć ochrony i pomocy a nie uderzanie w nią i próby ograniczania. Przez jakiś czas pobędziesz dla niej może i nawet wrogiem... I będziesz bezsilna. Więc uważam, że ciepłem i otwartością i pogodzeniem się z pewnymi rzeczami osiągniesz więcej.
Monoceros napisała bardzo mądre rzeczy m.in. o co mogłabyś ją zapytać w kwestii nauki, możesz pytać co daje jej to eksponowanie ciała, co daje jej to obściskiwanie z chłopcami-  żeby poczuła się słuchana i dorosła... bo jej już się wydaje, że dorosła jest To ją tak traktuj (albo udawaj)... - rozmawiaj jak z dorosłym. Może sięgnij po książki, które opisują proces dojrzewania?

Ta osoba, która włożyła talerz jest podległa i nie ma nic do powiedzenia (Sługa). Druga osoba rządzi (Król).

Na tym etapie życia nie da się tej relacji już odwrócić.

Jeśli Królem jest nastolatka, to niech Sługa zajmie się minimalizowaniem strat jakie Król czyni w życiu.

To zdanie prawdopodobnie jest przyczyną, dla której nie możesz dotrzeć do swojej córki. Proszę, poczytaj na spokojnie. Twoim największym obowiązkiem i wyzwaniem w tym momencie jest okazać jej miłość i akceptację. Bezwarunkowe.

A teraz do brzegu. Twoja córka przechodzi zmiany - w psychice i w ciele. Jej równowaga hormonalna jest zaburzona, kolejny taki zastrzyk dostanie w trakcie ciąży, jeśli kiedyś zdecyduje się na dziecko. Jej psychika się kształtuje, a jak się coś kształtuje, to boli. Ona staje się kimś jeszcze nieokreślonym. Jeszcze nie wie kim jest. Już nie dzieckiem, jeszcze nie ukształtowaną kobietą. Bunt to dobra i zdrowa oznaka. Dzięki niemu przetnie pępowinę i przygotuje się na wylot z gniazda. To jest najgorszy okres w życiu człowieka. Najtrudniejszy.

Słabe oceny w szkole, wyzywający ubiór to znamiona tych poszukiwań. Zachęcam Cię do tego, żebyś ją słuchała, a nie mówiła. Nawet jeśli nie rozumiesz, sama miałaś kiedyś 15 lat. Mam koleżanki, które świeciły biustami, nosiły makijaż i miniówki do szkoły. Dziś te kobiety są fajnymi babkami, poukładanymi, mają dobre życia. Po prostu przechodziły wtedy okres buntu.

Więc, to będzie trwało z Tobą czy bez Ciebie. Ale jeśli chcesz mieć jakikolwiek wpływ na nią i być z nią blisko, to okaż jej, że ją kochasz nawet kiedy jest zbuntowana i rozwydrzona. Słuchaj jej - nastolatki jak tlenu łakną miłości, akceptacji i zrozumienia. Ja wiem, że Ty z miłości napisałaś tego posta, ale pogódź się z tym, że Twoja słodka dziewczynka już nie wróci. Natomiast trudna nastolatka to wciąż Twoje dziecko i potrzebuje Cię teraz jak nigdy dotąd.

Myślę, że jeśli naprawdę jej okażecie, że jest ok taka jaka jest, to nie będzie czuła tak silnej potrzeby, żeby epatować wszystkim tym co tak bardzo wam się nie podoba. Trzymam kciuki i życzę dużo sił i cierpliwości

Jejciu ale o co wam chodzi? Mam się przyglądać jak córka źle robi? Oczywisćie,że jako matka powinnam mieć jakiś wpływ a dlaczego niby nie? Trzeba stawiać granice bezstresowe wychowanie jak i autorytaryzm jest zły trzeba znaleźć środek dobry. Bzdury opowiadasz z tym, że mam zakodowane coś maskara jakaś .

To jak mam reagować w takim razie nic nie robić? Twoim zdaniem ma chodzić tak bo lubi i tyle?? Bez sensu. Wychowanie jest bardzo ważne i odgrywa ważną role w dodatku w dzisajeszym zepsutym świecie. Zachowujecie się jak bym chciała źle dla niej a to nie prawda. Wiem,że nie mogę jej nic zabronić ale może jest jakaś metoda aby dotarło do niej,że lepiej inne ciuchy wybrać.

To,że nastolatek coś chce nie znaczy,że to jest dobre a w wielu przypadkach jest złe. Więc jak będzie chciała pić alkohol co dzień to mam się nic nie odzywać i dać jej spokój bo oba tak chcę. Mam wrażenie,że doradzacie mi postawę bardzo krzywdzącą, bo nie reagowanie jest nie dobre jeśli coś jest nie tak czyż nie? Włąsnie się to nazywa bezstresowe wychowanie i przez nie wiele dzieci się stoczyło. Rozumiem,że wieczne zabranianaie może przynieść odwrotny skutek ale dając wolną rękę jest moim zdaniem jeszcze gorzej.

Więc co mi doradzacie? Jak mam z nią porozmawiać,czy waszym zdaniem w ogle niech się ubiera wyzywająco do szkoły mam nie reagować kompletnie na to?To jest najlepsze rozwiązanie?

Nie chodzi o to, żeby nie reagować, ale żeby reagować adekwatnie. I słuchać. Rodzice są nastawieni na mówienie, zamiast na słuchanie. Czy obchodzi Cię co ona myśli? Dlaczego się tak ubiera? Dlaczego nie chce się uczyć? Nie krytykować, nie krzywić się, posłuchać.
A potem wyjaśnić swoją opinię. Rozmowa polega na dialogu. Jeśli Ty będziesz jej słuchać, ona zacznie słuchać Ciebie.

I też zastanowić się dlaczego tak naprawdę chcesz wpłynąć na jej zachowanie? Żeby się czuć dobrą mamą? Żeby w szkole mówiono, że dobrze wychowałaś córkę na posłuszną i spolegliwa? Bo to co ona robi nie wypada? Boisz się co ludzie powiedzą?

Niech ona poczuje, że bez względu na swoje zachowanie jesteś za nią, ale, że zachowania wbrew ustalonym zasadom mają swoje konsekwencje i jeśli będzie kontynuowała takie a nie inne czynności nastąpią takie, a nie inne konsekwencje. Nie dlatego, że jej nie kochacie albo że jest zła, tylko dlatego, że takie panują zasady.

Poza tym, tu też sprawa do przemyślenia, dzieci patrzą nie słuchają tego co mówisz, tylko patrzą co robisz. Mnie irytował brak konsekwencji w zachowaniu rodziców, zabraniali mi przeklinać, a sami tak robili, mówili, że brzydko jest kłamać, a sami kłamali. Nic tak w dziecku nie wzbudza buntu jak hipokryzja dorosłych.

Ja dziś nie oceniam rodziców ani nie czuję żalu, bo wiem że dali z siebie wszystko. Ale jako nastolatka widząc w nich niespójność, hipokryzję, to, że nie akceptowali tego jaka jestem (nie chodzi o tolerowanie złych zachowań, trzeba oddzielić zachowanie od człowieka), to że chcieli, żebym była jakaś sprawiło, że przestałam ich słuchać.

Jeśli chcesz żeby Twoja córka wyrosła na decyzyjną, silną osobę, otwartą na dialog, z poczuciem własnej wartości, otwartą na racjonalne argumenty, gotowa słuchać, przykład musi pójść z góry.

Serio, z tych wszystkich porad wyczytałaś, że mówimy "nic nie rób, patrz i tyle"? O.O

Jeśli słuchasz tak dobrze jak czytasz, to ja się nie dziwię, że masz problem z komunikacją z córką, przecież tyle osób Ci powiedziało sensowne, rozsądne, SKUTECZNE porady.

Ale wydaje mi się, że pytasz tylko o jedno... "Jak z nią porozmawiać, żeby przyjęła mój punkt widzenia i zrobiła tak jak ja uważam."
Niezależnie od tego, czy Twoje przekonania są dobre, wyjście do rozmowy z takiego założenia, że ona ma się dostosować, nie przyniesie żadnego skutku, jeśli nie zaczniesz słuchać.

"Jak zmusić córkę do robienia tak jak uważasz bez zmiany własnej postawy." Jestem przekonana, że chcesz dla niej dobrze i piszesz z troski i miłości. Czy twoja postawa ma szanse na powodzenie? Absolutnie nie.

IndaianJones, przyjęłaś autorytarny, czyli narzucający swoją wolę, wymuszający posłuszeństwo sposób wychowania, zapewne dlatego dopóki córka zachowywała się zgodnie z oczekiwaniami, uważałaś ją za sympatyczną i pomocną, a kiedy zaczęła wymykać się TWOIM jedynym słusznym schematom, wyraźnie pokazujesz, że jesteś nią rozczarowana. Prawdę mówiąc czytając, co piszesz i w jaki sposób się o niej wypowiadasz, dziwiłabym się, gdyby jej postawa była inna. To jest zupełnie naturalne, że na tym etapie dojrzewania podkreśla swoją tożsamość, indywidualność, szuka swojego stylu, pewnie też sposobu na życie, od Was zaś potrzebuje wsparcia i zrozumienia, a otrzymuje tłamszenie i krytykanctwo. To nie ma prawa się sprawdzać.

Mam do Ciebie kilka ważnych pytań. Czy Ty znasz swoje dziecko? Jesteś dla niego autorytetem? Co w ogóle dla Ciebie oznacza to słowo w kontekście bycia rodzicem? Czy Twoim zdaniem córka Ci ufa, czuje się w Twoim towarzystwie bezpiecznie, komfortowo?
Niech zgadnę - nie. Wiesz dlaczego? Bo nie ma w Tobie przyjaciela. Jesteś dla niej dorosłym grożącym paluchem, wymuszającym określona zachowania, ale na pewno nie kimś, kto ją słucha, kto szczerze zainteresowany jest tym, co się z nią i u niej dzieje, jakie ma problemy, z czego wynikają pewne zachowania.
Słusznie powyżej zauważono, że Ty z nią NIE rozmawiasz, bo takiego moralizowania, pouczania, wymagania posłuszeństwa w myśl zasady "bo ja tak chcę" nie sposób nazwać rozmową.
Jak mogłaś dopuścić do tego, że na dobrą sprawę nic o córce nie wiesz, nie znasz jej pragnień, znajomych, nawet o zmianie chłopaka dowiadujesz się od osób trzecich?

Wzięłaś w ogóle pod uwagę, że jej zachowanie może być usilną próbą zwrócenia na siebie Waszej, czyli rodziców, uwagi?

Mój znajomy wspomniał kiedyś, że usiłuje namówić żonę na terapię par. Na pytanie z jakiego powodu usłyszałam coś, co mnie zmroziło: żeby żona wreszcie zaczęła robić i zachowywać się tak, jak tego oczekuję.
Przykro mi, ale przypuszczam, że Ty myśląc o wizycie u specjalisty kierujesz się podobnymi pobudkami.

Jeśli słuchasz córki z takim zrozumieniem jak czytasz czyli powierzchownie i w takim skupieniu na sobie, to jak dla mnie ta dyskusja jest zbędna. Trzymaj się.

Olinka pisze: Mój znajomy wspomniał kiedyś, że usiłuje namówić żonę na terapię par. Na pytanie z jakiego powodu usłyszałam coś, co mnie zmroziło: żeby żona wreszcie zaczęła robić i zachowywać się tak, jak tego oczekuję.
Przykro mi, ale przypuszczam, że Ty myśląc o wizycie u specjalisty kierujesz się podobnymi pobudkami.

Co ty jej odpisujesz? "No tak a czemu,to ma byc zle wyjście?"

Przeczytaj jeszcze raz zdanie "żeby żona wreszcie zaczęła robić i zachowywać się tak, jak tego oczekuję.
Przykro mi, ale przypuszczam, że Ty myśląc o wizycie u specjalisty kierujesz się podobnymi pobudkami" i jeszcze raz i jeszcze. A jak trzeba to kolejne sto razy.

Między wychowaniem a tresurą jest olbrzymia różnica. Ty, być może w dobrej wierze, chcesz córkę wytresować. Skutek, jaki tym samym osiągniesz, będzie przeciwny do zamierzonego. Tresurą nie wychowasz samodzielnego psychicznie człowieka. System nakazów i zakazów fatalnie oddziałuje na człowieka, na nastolatka, u którego bunt jest normą rozwojową, tym bardziej.

Jeśli dla Ciebie chodzenie w przezroczystej bluzce jest drogą do bycia rozwiązłą, to serdecznie współczuję i Tobie, i Twej córce. Na takiej konstrukcji razem nic nie zrobicie, a oddalać się będziecie od siebie w tempie światła. Oddalać w momencie, gdy - wbrew pozorom - córka bardzo potrzebuje bliskości. Bliskości, której nie osiągniesz będąc strażnikiem/nadzorcą. Nie będziesz blisko psychicznie wieszcząc katastroficzne wizje i działając w strachu przed ich ziszczeniem. Wychowanie nie jest najłatwiejszym zajęciem, ciąży nad nami zbędny balast kłamliwych metod, przekonań, towarzyszy strach o to, jak mnie - matkę/ojca ocenią inni, czy nie przyczynie się, że me dziecko wejdzie na tzw. złą drogę. Do tego czas nastoletni dzieci jest nie najłatwiejszym i dla nich, i dla otaczających je dorosłych, w tym ich rodziców.

Jeśli faktycznie masz problem ze swą córką, to pozbądź się złości, zminimalizuj swój strach, wyjdź z roli Kasandry i raz jeszcze (co najmniej) przeczytaj posty napisane w tym wątku. Przeczytaj je powoli, uważnie, ze zrozumieniem. Jeśli będziesz chciała zrozumieć, zrozumiesz.

Jeśli faktycznie szukasz sposobu porozumienia ze swa córką, przeczytaj kilka mądrych książek (kolejność alfabetyczna):
- Eichelberger W., Jak wychować szczęśliwe dzieci
- Faber E., Mazlish A., Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły (i kolejne ich książki dotyczące wychowania)
- Forward S., Toksyczni rodzice
- Ghazal M., Zjedz zupkę i bądź cicho
- Jakubowska B., Jak wychować dobre dziecko
- Korczak J., Jak kochać dziecko
- Woititz J., Jak stworzyć dziecku wymarzone dzieciństwo i uniknąć błędów naszych rodziców
- Van den Brouck J., Podręcznik dla dzieci, które mają trudnych rodziców

Jesteś następną osobą, która mi zarzuca,że coś jej nakazuje ale gdzie, to wyczytałaś proszę cytat?? Po drugie tak na prawdę, to nie jest takie łatwe rozmawiać z nastolatką,która jest w tym wieku i dobrze się pisze przed komputerem. Myślisz,że nie próbowałam na spokojnie wiele razy i odp była taka "gówno cię obchodzi jak chodzę do szkoły mogę iść z gołą dupą" i po rozmowie więc jak mam dalej postępować, bo już wyjść nie ma za bardzo.

Cytat

"Jak rozmawiam z moją córką, staram się żeby ona sama postawiła sobie granicę. Jeżeli uważam, że wygląda chwilami wyzywająco, mówię do niej: 'Stań przed lustrem i oceń, czy naprawdę jest ok. Odpowiedz sobie, co chcesz osiągnąć swoim wyglądem, czy chcesz zwrócić na siebie uwagę, kogo uwagę'. Ja chcę, żeby sama zobaczyła, że coś jest nie tak - powiedziała Magdalena Modra."
Nie mogę wszystkiego zabronić. Są wyjścia, wakacje, wtedy pozwalam na więcej, na inny wygląd. Kiedy jest szkoła, oczywiście jest inaczej - dodała Modra."

Czy takie stanowisko jest dobre?

Odnośnie seksu jeśli powiem jej,żeby mądrze podchodziła do niego i nie zaczynała za wcześnie inicjacji i dobrze by było aby rozpoczeła ją z kimś dla siebie ważnym i powiedział o ciąży i antykoncepcji parę spraw, to będzie w porządku?

Ja nie wie co ten facet oczekiwał od żony nie znam sprawy a ja chcę pokazać ,że nie koniecznie jej wybory są dobre. Czemu pobudki moje są złe?? Jeśli uważasz,że chodzenie w takich ciuchach jest ok również w sferze seksualnej no to możesz tak myśleć. Widocznie mamy odmienne zdania w tym temacie.

Jej strój jest wyzywający, aby chłopcy na nią lecieli i chcieli z nią seksu. Zatem dla niej ten strój jest dobry. Podoba się chłopcom, może jest popularna i dobrze się czuje z tym.

Jej strój dla Ciebie jest wątpliwy, bo nie chcesz, aby chłopcy na nią lecieli.

Córka wyzywającym strojem jednak porusza emocje ludzi wokół siebie (rodzice, nauczyciele, ale pewnie także część rówieśników) w dodatku takie emocje na jakich jej pewnie nie zależy.

Gdyby była dorosłą osobą, która chodzi do pracy, to pewnie do pracy by takiego stroju nie ubrała. Dlaczego? Bo konsekwencje... Jakie? Szef powie "jest dress code"? Wywali ją z pracy? Wykluczenie społeczne (= nie chcemy z taką panią się pokayzwać na lunchu).

Zatem pewnie trzeba zastosować identyczne konsekwencje teraz... w szkole... Dyrektor szkoły wprowadzi "dress code"? Rodzice nie wezmą na obiad rodzinny córki w przezroczystej bluzce i full makijażem?

google "bezprawnik dress-code-w-szkole"

Przed chwilą, przez nieuwagę, skasowałam swój post. Teraz więc w dużym skrócie.

Gdzie połączyłaś jej strój z rozwiązłością? Tu:

Uprzedzając. Moje dzieci są od dawna dorosłe, znam więc z autopsji barowanie się z ich dorastaniem, szukaniem rozumu, gdy mój poszedł na spacer, z lękami/obawami i... dobrymi chęciami. Gdy mojego syna, będącego wówczas w pierwszych klasach szkoły podstawowej, chciałam nakłonić do liczenia się z moim zdaniem (w domyśle: miał zrobić to, co ja chciałam), czyli namówić go, by założył przygotowane przeze mnie ubranie, usłyszałam "To Ci się podoba? To sama to załóż." To była kolejna rzecz, której się nauczyłam. Że ja mogę chcieć, ale ważniejsze od tego jest to, co chce moje dziecko (pod warunkiem, że pragnę, by używało rozumu i było samodzielne). Gdy był w wieku Twej córki, spierał się ze mną o wszystko, rzadko kiedy cokolwiek mu się podobało, podważał każdą opinię każdego dorosłego, ode mnie żądając uzasadnienia moich. Gdy kiedyś miałam już serdecznie tego dość i zaprotestowałam, usłyszałam "To z kim mam się kłócić?", wtedy zrozumiałam, że jestem mu potrzebna do rozwalania porządku świata i towarzyszenia mu przy samodzielnym budowaniu go od podstaw (najczęściej takich samych lub podobnych, ale będących już jego dziełem).

Dziecku do zbudowania swoich zasad potrzebne są informacje, o życiu seksualnym także (o sposobach antykoncepcji także). Warto z dzieckiem rozmawiać, pytać je o motywy działania, o jego zdanie i... ich nie negować.
Pozwól dziecku podjąć decyzję, o ubraniu do szkoły także. Na jej prowokacje o tym, że nic Cie nie obchodzi to, w czym chodzi do szkoły, będąc na Twym miejscu, zaprzeczyłabym i powiedziała, że bardzo ją kocham i ona mnie bardzo obchodzi. Na marzenie o pójściu do szkoły z nagim odwłokiem, odpowiedziała jej "Możesz tak pójść do szkoły. Pomyślmy razem, z jaka reakcją się spotkasz?" i zachęciłabym do wspólnej zabawy - szukania potencjalnych reakcji i rówieśników, i dorosłych - także tych spotkanych po drodze.

Chcesz z córką rozmawiać? Rób i zrób to. Pamiętaj jednak, że rozmowa polega na dialogu, nie ma w niej miejsca na moralizowanie, oskarżanie, grożenie, it.p..

Chcesz iść do terapeuty? Idź. To też metoda na zrozumienie - co wcale nie jest łatwe - własnego dziecka.

To ma prawo zadziałać, ale pod kilkoma warunkami. Po pierwsze, jeśli będzie czuła, że jesteś nie tylko jej rodzicem, ale także przyjaciółką, po drugie, jeśli Ci ufa (wierzy, że Twoje słowa o tym, że coś jest dla niej dobre rzeczywiście jest dla niej dobre, a nie TWOIM zdaniem jest dla niej dobre - wbrew pozorom to jest ogromna różnica), a po trzecie, jeśli Twoja opinia, zdanie na dany temat ma dla niej znaczenie, bo jesteś dla niej kimś, kogo darzy szacunkiem, czyli stanowisz w jej oczach autorytet. W każdym innym przypadku te uwagi puści koło uszu i potraktuje jak zwykłe zrzędzenie i/lub moralizowanie, a to, jak wiemy, zdecydowanie nie jest właściwa metoda na dotarcie do nastolatki.

Jednym słowem przypuszczam, że masz dużą pracę do wykonania, bo sama zmiana sposobu rozmowy na tym poziomie Waszych wzajemnych relacji może okazać się niewystarczający. Sądzę, że warto byłoby zacząć od budowania zaufania, na nim oprzesz także swój autorytet.