Reakcja na nerwy innych - Netkobiety.pl

Wydaje mi się, że to normalne zachowanie. Też tak mam. Kiedy ludzie  z mojego otoczenia odnoszą się do mnie opryskliwie ja też momentalnie tracę humor i jestem zła. Godzinami potrafię rozpamiętywać sytuację. Taki już jest nas los. Jesteśmy podatni na wpływy i możemy z tym walczyć, ale i tak to w nas siedzi.

Kiedyś tak miałam, a teraz już nie, więc jest nadzieja. Co pomogło? Przemyślenie jednego faktu: to ja jestem odpowiedzialna za MOJE emocje. Nie on, nie ona, nie rodzice. To ja, mój mózg daje mi o czymś sygnał, ale to nie znaczy, że muszę go słuchać.
Dwa, każdy człowiek to odrębna jednostka - jego przeżycie złości, frustracji, szczęścia jest jego przeżyciem i co mi do tego. Poczułam, że żyję życiem innych ludzi, kiedy pozwalam sobie na odczuwanie tego, co czują inni. A gdzie w tym miejsce na moje emocje? Dlaczego nie daję sobie prawa do swoich uczuć? Przecież to, że on siedzi obok wkurzony to nie znaczy, że ja nie mogę mieć super dnia. Tak samo jak fakt, że mój mąż ma akurat wspaniały humor nie oznacza, że ma nie mam prawa przeżywać MOJEGO smutku zupełnie z innego powodu. Kluczem dla mnie było zauważenie absurdalnej sytuacji, kiedy miałam dobry dzień, a jakieś dziecko ze szkoły opowiadało coś trudnego i prawie się popłakałam. Miałam wtedy taki moment jasności: ale co ty w ogóle przeżywasz, to nie ciebie obrażono i wykluczono, ty masz dzisiaj dobry humor, skorzystaj z niego jako siły.
Odkryłam też różnice między współczuciem (empatią) a syntonią. Z tego co kiedyś przeczytałam, syntonia to nie jest empatia poziom wyżej, to odczuwanie emocji innych ludzi. Empatia jest dobra, bo pozwala zrozumieć perspektywę drugiego człowieka, ale mieć własne przeżycia, odczucia, wspierać przez to, że nie jest się zalanym emocjami. Syntonia w sytuacji, kiedy ktoś jest smutny, powoduje, że odczuwasz równie ogromny smutek, i też potrzebujesz wsparcia.
Zaczęłam to zauważać i mówić sobie w takich sytuacjach, że to nie są MOJE emocje, tylko czyjeś  i nie mam do nich prawa. To tej osoby emocje są teraz ważne, one nie muszą na mnie wpłynąć, mogę je zauważyć, mogę mieć empatię, jakoś wesprzeć, ale nie pozwalam na to, żeby czyjaś złość zniszczyła mój dzień.

Wymagało to pracy a teraz jest już dużo lepiej.

Zaciekawiliście mnie. Zawsze myślałam, że to normalne i że większość ludzi tak ma w mniejszym lub większym stopniu. Ogólne w moim przypadku to jest dosyć rozbudowana empatia i udzielają mi się wszystkie emocje ludzi wokoło. Nie tylko złość, ale i radość jakoś nigdy nie miałam zamiaru z tym walczyć. Zaakceptowałam to jako część mojego charakteru.

podejrzewam, że każdy a przynajmniej większość nie przepada za nerwowymi ludźmi i sytuacjami. Taka atmosfera obniża energię.
Na mnie też wpływają humory innych ludzi, ale na krótko. Nie rozmyślam nad nimi, nie zastanawiam się, dlaczego itd.  Ktoś może mieć już taki paskudny charakterek
albo mieć kiepski dzień i to nie jest nasza wina. Choć zdarza mi się odpłacić komuś pięknym za nadobne i mu napyskować :-) Ale to już musi wybitnie mnie zirytować. Zazwyczaj olewam ludzi, którzy nic dla mnie nie znaczą, szkoda nerwów na kogoś, kto jest przechodniem w naszym życiu.
Czy tego można się nauczyć? Trochę tak.  Kiedyś bardziej się wszystkim przejmowałam. Z wiekiem przyszło większe zrozumienie otaczającego mnie świata. Ale ja mam w domu i otoczeniu spokojnych, zrównoważonych ludzi, więc i też łatwiej mi przychodzi być spokojną w takiej atmosferze.
Ty żyjesz z nerwowym facetem, to Twoja codzienność, więc chcąc nie chcąc, wpływa to na Ciebie. I jest Ci trudno odciąć się.  Może kup mu magnez i witaminy z grupy B aby nieco uspokoić jego układ nerwowy :-)))