Czy pracoholizm może być depresją? - Netkobiety.pl

To może być depresja, również tzw. wtórna, czyli będąca następstwem zupełnie innych problemów, niemniej nie potrafię ocenić czy ma coś wspólnego z pracoholizmem, czy może przeciwnie - to pracoholizm jest efektem jakichś deficytów.
Z drugiej strony za mało podajesz szczegółów, by móc wyciągać tak daleko idące wnioski. Pomijam przy tym, że tutaj nie my, ale specjalista jest osobą właściwą do stawiania diagnoz.

Ten opis brzmi tak, jakby praca to była Twoja strategia ucieczkowa. Od czego uciekasz w pracę, to już sama musiałabyś sobie odpowiedzieć.

Ale mogą być bardziej prozaiczne powody takiego stanu rzeczy, np. ważna jest dla Cb kasa, którą zarabiasz, a jak nie pracujesz, to tak jakbyś coś traciła.
Być może w pracy jesteś doceniana, czujesz się potrzeba (może nawet niezbędna), dlatego lubisz w niej być, bo daje Ci to czego potrzebujesz.

Jeżeli to pracoholizm to oczywistym jest że to rodzaj uzależnienia,podlega i podpada pod ten termin.
Każde uzależnienie jak napisano wcześniej jest ucieczkowe ,to życie na skróty, wiążę się z obroną przed uczuciami,niechcianymi te wynikają z przekonań/oczekiwań i pochodzą też z tych deficytów poczucia braku,samotności na przykład.Emocje zakrywają i niby znieczulają takie niepożądane poczucia.
Praca jest i może być bardzo satysfakcjonująca, wciągają sukcesy, pokonywanie trudności daje mnóstwo radoch,a  nawet szczęścia,pragnienie powtarzania i oczekiwanie stałego stanu egzaltowania się może stać się natrętne notoryczne i kompulsywne a nadawanie przesadnego znaczenia tym różnym emocjom, euforii można i często porównuje się z narkomanią i obsesją.
U ciebie odstawienie pracy wydaje się czymś podobnym jak objawy nerwicowe,występuje niepokój,napięcie,spadek nastroju,rozdrażnienie,zmęczenie,znużenie brakiem aktywności.
To dość typowe objawy odstawienia w uzależnieniu tak zwanym behawioralnym powikłania i zaburzenia mogą niestety prowadzić do czegoś co podobne jest depresji.Samo to może nie minąć to znaczy minie jak znowu zaczniesz "ciąg pracowy" do deficytów których praca wcale nie wyleczyła dojdą jeszcze dodatkowe problemy związane ze skutkami odstawiania pracy przyczyna - skutek i skutek który staje się też przyczyną kiepskiego samopoczucia.
Rozwiązaniem jest przyjrzenie się jak i jakie emocje,uczucia regulujesz kompulsywnie pracą ,na pewno nauka nowych nawyków wypoczywania może być potrzebna ,ale może być też potrzebna praca nad uczuciami radzeniem sobie z nimi w sposób zdrowy i samopoznanie jak myślisz i jak przezywasz w jaki sposób sterujesz uczuciami,które tłumisz a które wywołujesz żeby osiągnąć stan satysfakcji niby-równowagi,jeżeli taka regulacja jest nałogowa to dobrze poddać się terapii pod kątem uzależnienia .
Wyzdrowienie jest jak najbardziej możliwe i powrót do pracy ,która nie powoduje cierpienia w konsekwencji .

Jeśli dolegliwości będziesz odczuwać dotkliwiej to poszukaj pomocy,prawdą jest że bardzo trudno a prawie niemożliwym jest takie internetowe ,precyzyjne ,pewne 100% diagnozowanie.
To co Ci napisano potraktuj jako sugestię raczej.
Te behawioralne uzależnienia traktuje się w rozpoznawaniu jeszcze bardziej indywidualnie niż te "chemiczne".

Jakbym czytała o samej sobie. Wpadam czasem w taki stan, że jestem w pracy i planuję sobie życie w przód, czego nie zrobię, jak już z tej pracy nie wyjdę. Przychodzi weekend, wakacje, a ja siedze w domu z poczuciem bezsensu.

Jedną z wartościowych rzeczy, jakie usłyszałam, opowiadając o tym swoim problemie jest to, że kapitalizm nam wmawia, że czas spędzony na "niczym" jest nic nie warty, czyli odpoczywanie jest aktywnością gorszego rodzaju, jest nieproduktywne, nie generuje obrotów itd. dlatego nie jest cenione w świecie.
Jak spojrzeć na to, jak byliśmy wychowywani, jak działa szkoła - często się mówi dzieciom, które nie siedzą z nosem w podręczniku, że nie robia "nic". Przypisano pewnym aktywnościom wartość, inne - jak zabawę, odpoczynek, relaks, kontakt z naturą - uznano za niewartościowe. Te poglądy głęboko siedzą we mnie.
Wychodząc z pracy, stając przed wizją wolnego moje ciało i mój umysł krzyczą o odpoczynek, relaks, spowolnienie. Ale bardzo trudno jest to robić, czując, że odpoczynek i relaks to strata czasu. Więc planuję sobie wszystkie cudowne aktywności, za które się zabiorę jak tylko będę miała wolny czas - kawy z koleżankami, wyjazdy, szkolenia, warsztaty, hobby, pasje, bla bla.
Tylko wiesz co? Nasze ciało ma w nosie te wszystkie górnolotne idee o tych aktywnościach. System nerwowy domaga się czasu na uspokojenie, wyrównanie gospodarki hormonalnej, nasz umysł domaga się wyciszenia, ciało domaga się snu, ruchu, tlenu.
Tylko czy w ogóle to dostaje? Bo w moim przypadku często dostaje kolejną porcję "pracy" - walki ze sobą, że hobby, kawa, kino, wyjazd, ale też chcę spać, leżeć, słuchać muzyki - ale nie, bo to nie ma wartości, strata czasu.
Konflikt tragiczny.

Może coś z tej historii brzmi podobnie.

Da się nauczyć odpoczywać, nawet da się to polubić

Na marginesie, bo wątek tego nie dotyczy- akurat w skrajnych przypadkach depresję można leczyć elektrowstrząsami, ale nie tak jak wyglądało w latach 50tych.