Trzy pytania - Netkobiety.pl

Witajcie. Mam trzy pytania i chcę zasięgnąć Waszej opinii. Jestem z moim mężczyzną półtora roku. Ja 21 on 27 i jest z moich marzeń tych nieosiągalnych. Poznałam Go przez moją starszą siostrę, był jej kolegą. Początki dla mnie były bardzo trudne, niestety cierpię na epilepsję. Nie mam koleżanek bo przez częste indywidualne nauczanie  nie zaprzyjaźniłam się z nikim w żadnej szkole i sama nigdzie nie chodziłam tylko czasami z siostrą. Mojemu mężczyźnie jak był u mnie pierwszy raz rodzice od razu pokazali, że nie  jest mile widziany. My zaczęliśmy się spotykać bardzo często choć każde moje wyjście kończyło się domową awanturą. Cały czas uważają, że zrobi mi coś złego i nigdy go nie akceptowali. Do tego jeszcze dała znać moja dolegliwość i nie wiedziałam co z nami będzie ale po tym wszystkim wiedziałam, że mogę na niego liczyć w najtrudniejszych momentach. Od początku wiedział o wszystkim nie tylko ode mnie ale też od siostry która teraz stoi po stronie rodziców. U mnie w domu nic się nie zmieniało tylko wywierali na mnie coraz większą presję by ta znajomość się skończyła. Na początku tego roku żeby przerwać tą sytuację zdecydowaliśmy, że przeprowadzę się do niego. Byłam pełna obaw bo u niego znów dopadła mnie moja przypadłość i w dodatku ja nie pracowałam. Na początku trochę został ze mną w domu . Poczułam jakbym wyrwała się z matrixa. Mogę teraz robić rzeczy które od dzieciństwa wydawały się dla mnie niedostępne. W kwestii finansowej od samego początku wszystko brał na siebie, wszystkie nasze wyjścia czy wyjazdy i nigdy nie dał mi tego odczuć. Niczego mi nie brakuje i nic mnie nie łapie od początku roku. Tu mieszkają też jego rodzice ale wszystko mamy oddzielnie i nawet wejścia mamy osobne. Oni są już starsi bo mieli go bardzo późno ale nie  narzucają się, raczej czekają aż ich zaproszę i są bardzo pomocni. Teraz od czerwca mam pierwszą w życiu pracę na pełny etat zgodny z moim kierunkiem w małej firmie, naprzeciwko naszego domu. Po przeprowadzce mój kochany mężczyzna uznał, że powinnam odwiedzać swoich rodziców mimo że, wie że go nie lubią ale to jednak rodzice. Ja nie widzę takiej potrzeby żeby tak często tam jeździć i robię to niechętnie, dla tzw. świętego spokoju bo u nich nic się nie zmieniło i uparcie trwają przy swoim jakby nie słyszeli co do nich mówię. Jesteśmy u moich rodziców dość często, min raz w miesiącu. On nie wchodzi oczywiście i czeka na dole w aucie lub robi w tym czasie nam zakupy, przecież to masakra. Taka idiotyczna sytuacja jest cały czas i obydwoje wyczerpaliśmy chyba wszystkie swoje argumenty a nasz spór trwa. To nie jest kłótnia bo tego u nas nie ma ale czasem małe spory są.
①Kto ma rację ? On czy ja ?
Drugie pytanie dotyczy Jego przeszłości z którą słabo sobie radzę. Nigdy nie wierzyłam w to co słyszałam od siostry ale w końcu zapytałam. Tak od razu nie chciał mówić i dopiero na następny dzień jakiś zmieszany zdecydował się rozmawiać. To coś okropnego ale starał się to jakoś wyłagodzić.  Mówił, że to takie studenckie wyskoki i byli wtedy strasznie natrzaskani. Nie chciałam tego pisać ale tak z grubsza, na jednej z imprez zabawa polegała na rozpoznaniu swojej dziewczyny wśród innych, przy zasłoniętych oczach, dotykając tylko ich intymnych miejsc bez ubrania oczywiście. I inne takie głupie zabawy. Nie chcę tego znać. Albo wymiana dziewczynami na wakacjach na jedną noc dla eksperymentu. Nie uwierzyłabym, że mógł robić takie rzeczy ale niechcący słyszałam też jak rozmawiał ze swoim przyjacielem a w dodatku ta dziewczyna z wymiany jest żoną tego przyjaciela i przychodzą czasami do nas. Jak usłyszałam od niego, że niestety tak było, to o nic więcej nie pytałam i nigdy do tego nie wracałam ale to samo wszystko mnie nachodzi. To cały czas mi się przypomina.
③Jak się od tego uwolnić ? 
Trzecie pytanie dotyczy tej najdelikatniejszej sfery. Ja jestem bardzo zadowolona i myślę, że On też ale na początku tak nie było bo miałam problemy nawet z nagością. Poświęcił mi dużo czasu, jest wyrozumiały i wszystko przyszło bez żadnych nacisków. Sama się dziwię, że miałam takie zahamowania ale teraz odnoszę wrażenie jakbyśmy nie mieli żadnych ograniczeń ale zastanawia mnie, że jak już jesteśmy mocno usatysfakcjonowani i przytulimy się po wszystkim to po prostu czuję, że znów jest gotowy jak na początku.
③Czy u niektórych też to występuje i jest normalne ?
Dzięki

1. Wydaje mi się, że jego intencje są jak najlepsze. Argument, że jeśli rodzice będą widzieć, że u Ciebie wszystko jest w jak najlepszym porządku, uspokoją się i być może zmienią nastawienie do niego, pokazuje go w bardzo dobrym świetle. Mógłby się przecież obrazić i odciąć, a jednak dba również o Twój komfort i poprawne stosunki z najbliższymi.
2. Rozumiem, że to może burzyć Twój obraz idealnego partnera, ale pamiętajmy, że młodość rządzi się swoimi prawami, tam do głosu doszedł jeszcze alkohol. Przede wszystkim jednak to jest przeszłość, nie da się jej zmienić. Jest też taka zasada, że nie należy pytać, jeśli nie jest się gotowym na przyjęcie odpowiedzi.
3. Mężczyźni mogą tutaj różnie reagować, co wynika z odmiennych potrzeb, stosunku do partnerki, sprawności organizmu, ale na pewno nie jest to nic niepokojącego.