Rodzicielstwo nas przerasta - Netkobiety.pl

Jest to zjawisko znane współczesnej psychologii. Jednak mało ciągle jest jego rozwiązań, a większość badaczy skupia się na przyczynach a nie rozwiązaniach.

Kilka pozycji z literatury:

Roskam, I., Raes, M. E., & Mikolajczak, M. (2017). Exhausted parents: development and preliminary validation of the parental burnout inventory. Frontiers in psychology, 8, 163.
Mikolajczak, M., Brianda, M. E., Avalosse, H., & Roskam, I. (2018). Consequences of parental burnout: Its specific effect on child neglect and violence. Child Abuse & Neglect, 80, 134-145.
Le Vigouroux, S., Scola, C., Raes, M. E., Mikolajczak, M., & Roskam, I. (2017). The big five personality traits and parental burnout: protective and risk factors. Personality and Individual Differences, 119, 216-219.

Wiem do czego zmierzasz i rozumiem to. Wiadomo, że jakby jadła tylko cukier to jej to podnosi energię, to musi ją gdzieś wydostać. Problem jest w tym, że ona bardzo mało je. Na śniadanie kaszkę, czasami z jakimiś owocami. W południe w przedszkolu dzieci jedzą kanapki (Skandynawia, gdzie w przedszkolu w 99% nie ma ciepłych posiłków), potem około 15 jakieś warzywa czy owoce. Po przyjściu do domu zaczynają się awantury, więc często nie je nic aż do kolacji albo dwie-trzy łyżki obiadu rodziców. Przerobiliśmy chyba już z 5 książek z przepisami dla dzieci i nic nie pomaga, żeby coś jadła.

Genereralnie to jest to taki mały komandos, bo może nie spać i nie jeść przez bardzo, bardzo długo przy jednoczesnym braku wyczerpania fizycznego.

Tylko tutaj jesli oceniacie problem jako poważny, nie chodzi o standardowe posiłki dla dzieci. To powinny być posiłki dla dzieci z adhd. Nie chodziło mi o jedzenie samego cukru. Chociaż jak opisujesz, ze jest ciągle na kaszkach, chlebie, owocach to w sumie tego cukru sporo dostaje (nawet jeśli kaszka jest nie słodzona, chociaż wątpię), o piciu nie napisałaś nic, pewnie tam ma kolejną prorcję słodkości.  Warto zapisać się do dietetyka, który specjalizuje się w żywieniu dzieci z adhd by wam ułożył dietę. To nie jest skomplikowane, a może pomóc waszemu dziecku, a przy okazji i wam. A jak taka prosta sugestia wam nie pasuje, to szukaj dalej.

To moze musicie zmienic swoje przyzwyczajenia?
Moze dziecko trzeba prosto z przedszkola zabrac na spacer zamiast od razu do domu? Moze warto dogadac sie z druga mama z okolicy i zabrac dzieci hurtowo na plac zabaw? Niech sie wyszaleja tam.
20 miesiecy to prawie 2 latka, a to juz zmienia postac rzeczy, takie dziecko nie musi spac w ciagu dnia jezeli nie chce. Przesypia Wam cala noc, naprawde nie macie na co narzekac.

Ograniczcie owoce, ograniczcie slodkie kaszki, na sniadanie zawsze mozna zjesc tez kanapke. Zamiast slodkich napojow - woda. Idzcie za potrzebami dziecka. I wtedy zobaczycie, jakie dziecko chce miec tryb dnia.

Jeszcze raz przeczytałam co tu piszesz? Serio uważasz, że dziecko zabrało Wam życie? Jak chcecie wyjść to załatwcie opiekunkę /babcię. Pamiętaj, że to Wy go chcieliście, a nie na odwrót. Współczuję takich rodziców  Waszej córce co przebywanie z dzieckiem jest udręka. Jeżeli przebywanie z dzieckiem traktujecie jak przymus to mała na pewno to czuje.
A jeżeli myślałaś , że jak urodzisz dziecko i będziesz miała pełno czasu dla siebie to jesteś w błędzie. Każda matka czasami ma dość swoich dzieci to normalne, ale u Was jest chyba głębszy problem. Wy sobie stworzyliście wasz ideał dziecka, a córka od niego odbiega. Dzieci nie są kopia naszego dzieciństwa.

Zbyt mało napisałaś o was - rodzicach, by potwierdzić lub zaprzeczyć pierwszej hipotezie. Podejrzewam jednak, że jesteście tzw. standardowymi rodzicami, mającymi zalety i popełniającymi błędy.
Z opisu wynika, że wasza pociecha należy do grupy (więc nie jest jedyna na świecie) dzieci tzw. wysoko wrażliwych, na ich temat wydano sporo książek, tak po polsku, jak i po angielsku, w nich zawarto i informacje o zachowaniu dzieci (odbarczające rodziców z poczucia winy), i wskazówki dla rodziców, których zastosowanie ułatwia życie i im, i ich dzieciom.
Zgadzam się, że pójście do kawiarni/restauracji z niespełna dwuletnim WWD jest wyzwaniem nie lada.
Generalną zasadą pomagającą w wychowaniu jest anielska cierpliwość, bezgraniczny - a nie udawany - spokój (bo nie zniweluje niepokoju dziecka i jego ruchliwości osoba, w której wrze krew przodków)  i... tłumaczenie dziecku rzeczywistości.

Może trochę się źle wyraziłam. Chodzi o to, że my byśmy bardzo chcieli się z nią pobawić, pójść gdzieś na spacer czy na plac zabaw, ale żeby była choć trochę spokojniejsza... W domu jest jeden wielki wrzask. Ja zrezygnowałam z pracy, bo nigdy nie jestem w stanie przewidzieć czy ubiorę ją w pół czy trzy godziny, więc raz byłam w pracy na 8 a raz na 11, bo nie chcę stosować siły, a inne metody perswazji słownej, przyzwyczajania itd. już dawno zawiodły. Mogę mnożyć takie przykłady... mogła sobie sama wybierać, dostawała nagrody za ubranie, kary za nieubranie, tłumaczenie, jak chciala to czwarty dzień chodziła w tym samym - nic nie działa.

To nie jest tak, że ja chce mieć trochę czasu dla siebie. Mam go, jak jest w przedszkolu, ale spędzam go na odpoczywaniu po poranku i zbieram siły na czas, kiedy z niego wróci. To nie jest tak, że stworzyliśmy ideał dziecka i ona go nie spełnia. Problem jest w tym, że czujemy się po prostu niekompetentnymi rodzicami. Z jednej strony słyszymy - "dać dziecku się wyrazić", z drugiej strony - "dwulatek nie może rządzić całym życiem rodzinnym!". Razem z mężem nie umiemy jej ubrać, nie potrafimy jej uspokoić, z kąpaniem jest problem, z myciem zębów tak samo, o jedzeniu nie wspominając. W nocy też jest spanie przerywane. Wiem, że dziecko nie jest takie, że ładnie siedzi, je, myje ząbki i idzie spać - nie ma takich dzieci. Siostra męża ma czwórkę i jej mąż często wyjeżdża, a my we dwoje nie umiemy ogarnąć jednego dziecka. Co jest z nami nie tak?

A może to zaburzenia integracji sensorycznej?

Powtórzę.
Przeczytaj książki poświęcone dzieciom tzw. wysoko wrażliwym.

Tyle samo, co codziennie - 3h. Zanim ją odbiorę ze żłobka to jem obiad, ubieram się i potem już rzadko wracamy do domu, żeby nie było wrzasków. Przez 3h jesteśmy na 4-5 placach różnych i zajmuję się jej pilnowaniem. Nie lubi zabaw w piasku, bo to jest zajęcie statyczne. Nie siadam na ławce i nie grzebie w telefonie, bo ona zawsze coś wymyśli albo wchodzi na płotek albo skacze ze zjeżdżalni (staje na tym podeście na górze i zamiast usiąść i zjechać, to chce skakać obok z wyskości 1,5 - 2m) itp. Około 18:30 wracamy na kolację, która zajmuje 1,5h. Potem rozbieranie i kąpiel kolejne 1 - 1,5h zależy jaki ma dzień. O 21 kładziemy spać i potem około 23 pobudka i śpi z nami potem, bo nie da rady jej odłożyć do łóżeczka. W nocy jeszcze budzi sie na picie 3-5 razy.

Trochę podrośnie, zacznie wam się drzeć w niebogłosy, wjedzie wam do domu pomoc społeczna i skoro mieszkacie w Skandynawii będziecie widzieć córkę raz na miesiąc. Wy odpoczniecie, a dziecko w specjalnym ośrodku (najpierw w rodzinie zastępczej) zaliczy regres umiejętności. Niedawno była sytuacja,że rodzice podczas widzenia zabrali syna i uciekli do Polski (rodzice narodowości ani polskiej ani skandynawskiej) ubiegają się w Polsce o azyl.

Ja trochę nie czaję po co brać dziecko do sklepu, skoro doskonale wiesz, jak się w tym sklepie zachowuje.
Nie dziwię się, że byliście proszeni o wyjście.

Dziecko stoi na przejsciu i nie chce iść? Przeciez to sytuacja potencjalnie zagrazająca życiu. Bierzesz dziecko pod pache i schodzisz ze skrzyżowania jak najszybciej.

No sorry, ale albo masz dziecko z problemami i tych problemów nie diagnozujesz, albo po prostu nie wychowujesz dziecka tylko pozwalasz na wszystko. Tak jak pisałam wcześniej - Wy musicie zmienić swój tryb życia i dopasowac trochę do charakteru dziecka. Czyli właśnie nie zabierać na kawę czy zakupy, skoro zachowuje się tak a nie inaczej.

Rozumiem. A czy tak postępując nie będzie to się pogłębiało? Dostosujemy nasze życie pod dyktando córki i myślę, ze ona to załapie szybko, ze rządzi w tym domu (zreszta już to robi z wielkim zamiłowaniem).

A syn jest uspołeczniony? Tez myśleliśmy o tym, ale Asperger chyba (?) ma też wycofanie społeczne. Natomiast nasza jest zupełnym przeciwieństwem - nie widzi ani zagrożeń fizycznych (jak skok z dużej wysokości) ani społecznych - zaczepia obcych ludzi w sklepie, widzi kogoś pierwszy raz to podaje rękę. Jest mocno towarzyska i nadmiernie ufna do obcych. Można powiedzieć, ze o wiele bardziej są interesujący dla niej ludzie, których widzi pierwszy raz niż znajomi.

uważam jak Cyngli. Przebadajcie dziecko pod kątem, autyzmu, dopiero jak się nie potwierdzi, poszukacie innych rozwiązań. chodzi o to, by jej pomóc teraz w życiu.

BTW...

Moje dziecko po raz pierwszy całą noc przespało może w wieku trzech lat, więc w tej kwestii i tak macie całkiem komfortową sytuację. Syn właściwie od początku był bardzo żywy i aktywny, dosyć szybko stwierdzono u niego nadpobudliwość. Mimo wszystko sama potrafiłam go ogarnąć, wyznaczając wyraźne granice i nie ulegając żadnym próbom nacisku oraz dzięki stanowczym reakcjom, kiedy trzeba było działać. Co wydaje się ważne, nigdy na syna nie krzyczałam, nawet nie podnosiłam głosu, jeśli czegoś oczekiwałam, tłumaczyłam dlaczego, jeśli czegoś zabraniałam, nigdy nie odbywało się to na zasadzie "nie, bo nie". Wbrew pozorom dziecko w tym wieku bardzo wiele rozumie i jeśli się z nim w odpowiedni sposób rozmawia i postępuje, traktuje jak partnera, to można wiele osiągnąć. Co ważne, żelazna konsekwencja jest tu zasadą numer jeden.

Mój syn nie tylko był żywy, ale też właściwie na żadnej czynności nie umiał skupić uwagi na dłużej niż 5 minut. To co działało, to odpowiednia dawka ruchu na świeżym powietrzu. Z czasem wprowadzaliśmy coraz to nowe aktywności, a kiedy się wyszalał, to stawał się wyraźnie wyciszony. Co ciekawe, w domu doskonale orientował się, że obowiązujące zasady są inne niż na przykład u dziadków, którzy postępowali z nim zupełnie inaczej. Tam nikt nie potrafił nad nim zapanować, a moja mama po dwóch dniach wspólnej z tatą opieki nad wnukiem co najmniej kolejne pół dnia musiała odpoczywać. Naprawdę widać było, że solidnie daje im popalić. Niemniej ja się do tego nie wtrącałam, bo zrobili to sobie na własne życzenie, a skoro nie wywoływało to innych problemów, to nie widziałam powodu do ingerencji. 

Dążę do tego, że na pewno warto skonsultować się ze specjalistą, który oceni czy zachowanie córki przypadkiem nie wynika z jakichś zaburzeń, ale równocześnie odnoszę wrażenie, że sami popełniacie sporo błędów. Wydaje mi się, że dziecko może świadomie skupiać na sobie uwagę, a że doskonale wie co działa, to robi to wzorcowo, Wy z kolei pozwalacie się terroryzować. Przypuszczam również, że Wasza irytacja, zmęczenie, na tym etapie chyba również zniechęcenie, mogą być przez córeczkę wyraźnie wyczuwane, a to z kolei przekładać się na jej uciążliwe zachowanie. Ja oczywiście rozumiem, że to nie jest łatwa dla Was sytuacja, ale rodzic może naprawdę wiele.

Chcę dobrze zrozumieć. Jeśli bym zmieniła tryb życia pod jej charakter, to mogłabym przez najbliższe kilka lat korzystać tylko ze sklepu, do którego mogę dojść pieszo. W domu mi wariuje, więc i tak muszę spędzać cały dzień niezależnie od pogody na dworze. Dziś od 7 do 11 się zajmowałam ja, teraz opiekę przejął mąż, ale na ich powrót przed 15 nie ma co liczyć, bo obiad będą jedli gdzieś na zewnątrz w formie kanapek. Obiad w weekend może tylko jedno z nas, które aktualnie się nią nie zajmuje. Twoja porada na pewno jest wartościowa, ale wydaje mi się, że my już zmieniliśmy tryb życia pod jej charakter. Problem jest tylko w tym, że jej charakter jes kompletnie inny niż nas obojga…

Zapewne masz rację. Jak wali w drzwi, to my już dla świętego spokoju wychodzimy z nią. Mimo, że mamy coś do zrobienia ważnego w domu. Inaczej potrafi się drzeć nawet do dwóch godzin. Postaramy się skonsultować z jakimś specjalistą. Problem w tym, że w przedszkolu nie sprawia im problemów. Może poza tym, że wszystkie nauczycielki podkreślają, że w swojej karierze nie spotkały dziecka 20 miesięcy, które aż tak mało śpi.

Właśnie coś w tym jest… Jak wspominałam żona męża ma czwórkę w tym dwóch bliźniaków. W wieku od 5 do roku. W Polsce spędzaliśmy dużo czasu z nimi. Ona może spokojnie posiedzieć przy stole, zrobić obiad, czy nawet zadzwonić do matki na 3 minuty bez wyrywania telefonu. Byliśmy z nimi na wakacjach w tym roku. 5 latek biegał sobie sam dokoła albo budował zamki z piasku; bliźniaki 3 lata układają sobie klocki na kocu, a najmłodsze dostało jeść i tylko się budziło na jakieś zabawy od czasu do czasu. My natomiast – oboje dorosłych ludzi biegało za dwulatką, która wszystkich zaczepiała, wszystkim wszystko zabierała i uciekała od nas. Po trzech dniach tego wspaniałego urlopu wróciliśmy do domu, bo to było zbyt wyczerpujące. Z drugimi rodzicami nie usiedliśmy ani razu do rozmowy...

Mam corke nadpobudliwa obecnie ponad 20 lat ale pamietam jak to bylo...  . Po pierwsze - to jest wojna. Po drugie - musicie z mezem i kogo tam macie w domu trzymac sztamę.  Bez tego sie nie ujedzie. Z dalej juz łatwiej bo w koncu do diabla ten czlowiek ma tylko 2 lata. A wiec po kolei poczatek wyglada tak:
1. Jak cos chcesz dziecku zakomunikowac kucnij zlap kontakt wzrokowy i mow krotki komunikat jednozdaniowy. Komunikat ma uprzedzic co za chwile bedzie np. Teraz pojedziemy samochodem do sklepu i kupimy rzeczy do jedzenia.
2. Dziecko sie drze i mowi ze nie. Czekasz. Korki do uszu wskazane. Jesli jest okazja chwila ciszy powtarzasz komunikat. Dziecko sie drze dalej i rozwala kuchnie.
3. Odstawiasz dziecko do pokoju gdzie jest najmniej do rozwalenia. Czekasz.
4. W chwili spokoju kucasz powtarzasz komunikat nie dodawaj zadnych innych emocji i uwag co o tym zachowaniu sadzisz.
5.podobno dziecko nie jest w stanie drzec sie dluzej niz 2-3 godziny z powodu  bólu krtani. Tak czy owak musisz doczekac tego momentu bo jest kluczowy.
6. Teraz musisz zrobic co zapowiedzialas - Wsadzasz dzieciaka do auta i realizujesz zakup w sklepie . Zadbaj by  zakupy byly maksymalnie krotkie a droga szybka.
7.  Po powrocie mozesz skomentowac (kucasz!) Ale krotko 3 zdania =10sekund jakie to bylo dla ciebie przykre to jej zachowanie.
To tak w skrócie  ale zawiera najwazniejsze elementy tzn krotki komunikat w oczy , egzekucja do konca, zadbanie by realizacja planu byla akceptowalnie krotka.  Dzieciak zobaczywszy ze grandą nic nie wskora przestanie tyranizowac was bo to jest dla niego po prostu zbyt męczące.  Zwykle widac to juz po 3-5 napadach szału. Trzymam kciuki.

Trudno. Taki ma charakter Wasze dziecko i jedyne co możecie zrobić, to zaakceptować to i nauczyć się z tym żyć. Nie musicie przecież do sklepu chodzić w trójkę. Może isć sam mąż, a Ty w międzyczasie spacerujesz z dzieckiem, albo odwrotnie. Co to za problem?

Z tym obiadem w weekend też nie rozumiem problemu. Rozumiem, że może chciałabyś wspólnego obiadu, ale to po prostu musisz kilka lat poczekać.

To nie jej wina, że ma taki charakter.

To że w przedszkolu jest Ok, bardzo dużo mówi.
Moja córka też nigdy nie spala w przedszkolu.
W przedszkolu jest stały RYTM.
I w domu też musi być wszystko sztywno ustalone chyba póki co..To da jej poczucie bezpieczeństwa. To że macie czas dla siebie też powinno być jakimś stałym punktem.

Może inaczej - przedszkolanki nie widza problemu w tym, że dziecko robi dosłownie co chce i dlatego jest może taki kontrast dla nad, jako rodziców. Np. chciała wyjsć na bosaka w deszczu na dwór w przedszkolu, to nikt jej butów nie zakładał na sile ani czekał aż sama na to pozwoli, tylko otworzyli jej drzwi i już. Demoluje w przedszkolu tez, ale nie martwi to nikogo. Dzieci malują flamastrami po ścianach, piją wodę z kałuży, liżą ślimaki itd.

Bardziej chodzi mi o to, ze zachowania, które tutaj opisuję wg niektórych z Was się klasyfikują jako możliwe do diagnozy specjalisty. Natomiast przedszkole nie widzi problemu, wiec nam nie wyda skierowania do konsultacji, a system opieki nieco inaczej wyglada niż w PL i nie da się po prostu zapłacić i pójść do psychologa, jeśli przedszkole czy lekarz rodzinny nie widzi takiej potrzeby.