Stres w nowej pracy - Netkobiety.pl

W każdej pracy są na początku trudności. Czy koledzy z pracy Ci jakoś pomagają oswoić się w nowej pracy?

Tak, miałam takie doświadczenie w obecnej pracy. Zaczęłam pod koniec 2018 i do maja 2019 byłam jak na wojnie z liderką mojego zespołu. Nie rozumiałam, o co się rozchodzi, ale napięcie było wyczuwalne, pod koniec - w maju - zrobiło się naprawdę gorąco, padły różne oskarżenia. Stres mnie zjadał niesamowicie, nie wiedziałam co i jak, ciągle się bałam oceny, nie zostałam zaopiekowana ani wprowadzona, nie rozumiałam zakresu swoich obowiązków. Spośród osób, z którymi bezposrednio pracowałam, dwie ze mną rozmawiały, reszta mnie ingorowała lub zbywała moje pytania. Moja liderka miała wobec mnie bardzo negatywne nastawienie. Po bezpośredniej konfrontacji, interwencji szefowej i urlopie nauczyłyśmy się ze sobą współpracować. Dziś, we wrześniu 2020, działamy jak dream team.
Zostałam tam, bo to była moja praca marzeń i nie rezygnowałam dlatego, że 1. miałam bliskiego kolegę w tej pracy, który mnie wspierał emocjonalnie, 2. sama praca byla dla mnie wyjątkowa i byłam gotowa do różnych poświęceń. Nie żałuję, ale też nikomu nie polecam takiego startu. To była prawdziwa masakra.
Nie ma gwarancji, co będzie dalej. Gdyby w maju się sytuacja nie uspokoiła - nie byłoby mnie tam, niezależnie od tego, jak dobra jest robota.

Straszne. Zadna praca nie jest warta aż takiego poświęcenia.
Początek mojej ostatniej pracy był taki, że byłam zdana tylko na siebie, a odpowiedzialność była spora. Też jechałam na lekach, przede wszystkim nasennych, bo ze stresu nie potrafiłam spać, a jak nie spałam, to nie mogłam wydajnie pracować. I tak w koło Macieju
Sytuacja unormowała się chyba jakoś po roku, kiedy wypracowałam sobie pewną rutynę.
Koniec końców, po kilku latach i tak stamtąd uciekam. W sumie nie było mi tam ostatecznie bardzo źle, ale szczerze... istnieją miejsca pracy bardziej przyjazne pracownikowi i mam nadzieję, że tym razem w takie trafiłam.

Nie kłóciłam się z nikim.
Moja praca polega na zarządzaniu ludźmi(Polacy i Ukraińcy - nie wszyscy rozumieją język polski) i produkcją.
Pracownicy są nastawieni na częste odwiedzanie palarni, wielokrotne wychodzenie na przerwę kiedy zapragną itd. Na realizację planów produkcyjnych nie zwracają uwagi. I dzieje im się krzywda kiedy wymagam raportowania dziennej produkcji na każdej linii.

Czas tzw. wdrożenia mnie w obowiązki obejmował trzy dni pracy z liderem zmiany(bieganie za nim i wychwytywanie na bieżąco jego słów, działań). Potem zostałam samodzielnym liderem zmiany drugiej, gdzie potrzebne mi na bieżąco informacje(niewyobrażalną ilość informacji) mogłam otrzymywać na styku zmian albo przez telefon wykonywany do lidera do domu, czasem nawet w nocy. Często było to za mało.

Dziś zauważyłam, że kierownik wystawił ogłoszenie o pracę na moje stanowisko.
Nie podjął ze mną rozmowy. Codziennie siedzimy razem w biurze.
Gdyby ją podjął, mógłby wiele dowiedzieć się o powodach mojej decyzji. Ale widzę to go nie interesuje.
Szukam intensywnie nowej pracy.

Kierownik mój zarządza firmą od 5 miesięcy. Poprzednio zarządzał na innej lokalizacji tej samej firmy, w zupełnie innym dziale. Jest młodym człowiekiem.

Lubię mieć osiągnięcia i satysfakcję z dobrze wykonanych obowiązków. Lubię mieć wyniki. Lubię patrzeć jak ludzie rozwijają się, jak zmieniają się na moich oczach. Lubię być doceniana, dobra, lepsza od siebie z wczoraj.
Nie znoszę popełniania błędów wynikających z nieświadomości, braków wiedzy, nieznajomości tematów w których się obracam. Nie cierpię pracować nie znając procedur, zasad, regulaminów, bez porządnej orientacji w rzeczach twardych. Nie znoszę jak mną manipulują, pomijają mnie, oszukują, jak podśmiechują się z moich potknięć.
Dobrze znam środowisko produkcyjne, korporacyjne. Całe życie w tym się obracam. Zmieniłam jedynie branżę i firmę na mniejszą.
Najbardziej zadziwia mnie fakt, że nikt nie szuka przyczyn mojej rezygnacji, choć wyniki mamy coraz lepsze.
Jestem czwartą osobą w ciągu miesiąca która odchodzi.
Szukam aktywnie innej pracy.

Moj maz raz mial taka prace, ze go meczylo i stresowalo i powiem Tobie to co jemu 'to nie idz do pracy' i zostal w domu i w diably z wkurzajaca praca.

Czyli podobnie co u mnie: na szczycie drabiny siedzi debil i liczy, że znalazł niewolika, który mu firmę wyprowadzi na prostą, a on tylko będzie odcinał kupony od cudzych sukcesów.
Cieszy mnie każda osoba, która nie daje sobie w kaszę dmuchać, więc gorąco Ci kibicuję!
Ja też nie puściłam gałęzi, dopóki nie miałam w dłoni kolejnej.
Teraz pękam ze śmiechu, bo niby tu tylko taki mały trybik jak ja odchodzi, a wywołało to trzęsienie ziemi, latanie w kółko i panikę: "Co teraz będzie?".
Ano nie wiem, nie wiem...
Może trzeba było wcześniej o tym pomyśleć, coś zaplanować, docenić wartościowego pracownika?
Bo teraz to figa. Zabieram zabawki i adieu!

Słabo się czyta to, jak ktoś nie potrafi docenić wartościowego pracownika. Ale super, że masz poczucie własnej wartości i umiesz o siebie zadbać. Nie ma co siedzieć w pracy, która dostarcza stresów i nerwów. Kiedyś miałam taką pracę, w końcu się tak wkurzyłam, że rzuciłam ją z dnia na dzień. I na ten drugi dzień, emocje opadły a ja byłam najszczęśliwszą osobą na ziemi. Znowu miałam energie, humor i super samopoczucie. To było jak zrzucenie z siebie jakiegoś mega obciążenia.
Pozdrawiam i życze samych sukcesów !

Tu pokutuje hasło - nieraz słyszałam od kierownika, jak mówił o innych pracownikach - że nie odejdą, bo nigdzie tyle nie zarobią. Że tylko straszą.

A mnie życie nauczyło, że nie warto czekać 10, 20 lat aż coś się poprawi, ułoży, zmieni.
Trzeba samemu zmienić to, co nie jest dla mnie dobre. Z szacunku do samej siebie.
I choć nie mam jeszcze innej pracy, a tym samym środków do życia, trzymam się tej decyzji. Zanim wyniszczę się jeszcze bardziej i stanę się wrakiem człowieka.

Wszędzie jest chyba tak samo.
U mnie występuje dodatkowo zjawisko takie, że pracownicy mają mnóstwo nadgodzin płatnych jak zwykłe godziny. Wychodzi im i tak niezła wypłata.
Nie znają pojęcia work-life-balance, KP.

I pracodawca doskonale zdaje sobie z tego sprawę.